1. Toen ik geboren werd was jij er ook meteen,
dat wist ik toen niet, maar wat ben jij gemeen.
Jij drong vanaf het eerste moment
binnen in mijn leven, permanent.
Je hebt je lang stilgehouden, lafaard,
maar nu ken ik inmiddels je ware aard.
Juist op het belangrijkste punt in mijn leven
kroop je uit je schulp, maar niet voor even.
Mijn toekomst was weg, alleen jij was daar,
en dat is pijnlijk en soms heel erg zwaar.
Jij probeert me te verslaan door het collageen
af te breken door mijn hele lichaam heen.
Af en toe denk jij te kunnen gaan winnen,
maar geloof me, de strijd gaat nu beginnen.
Al laat je alle gewrichten uit de kom doen schieten,
je zult er nooit lang van kunnen genieten.
Ik laat mijn leven er niet door verknallen,
al probeer jij dit nog zo te vergallen.
Ik moet je accepteren, ik heb geen keus,
maar daardoor ben jij nog geen ware reus.
Als David strek ik tegen jou ten strijd,
en ben ik jou echt niet toegewijd.
De pijn en moeheid die ik voel
is voor jou een heel mooi doel.
Dat is het enige doel wat jij zult bereiken,
want ik mag mijn hand verder uit reiken,
naar de Ene, die mij ooit zal genezen
van mijn vernielde gewrichten en pezen.
Ik zal je moeten meedragen tot in mijn graf,
maar ik weet, dan krijg jij pas je echte straf.
Je zult voorgoed worden verslagen
en hoef ik jou nooit meer te dragen.
Dus al ga jij nu nog zo te keer,
op een dag ben jij er niet meer.
Maar ik nog wel, dan in een heel nieuw leven,
en alleen God, mijn Heler,kan en zal mij dit geven!