1. Δεν πληρώνουμε τίποτα - Δε χρωστάμε σε κανέναν!
Επειδή αρχίζουν, από τη μια να πληθαίνουν οι διάφοροι «φωτισμένοι αστοί», που προτείνουν
«λύσεις» για το δημόσιο χρέος, κι από την άλλη δε λείπουν διάφοροι «αριστεροί» που
αποφάσισαν να... επαναφέρουν (!) το ΚΚΕ στον «ίσιο» δρόμο, εκτός από την τελευταία (χτεσινή
μόλις) δήλωση της Αλέκας Παπαρήγα - δημοσιεύεται στη σελίδα 7 του σημερινού «Ριζοσπάστη» -
(τους) υπενθυμίζουμε την αμέσως προηγούμενη - από τις πάρα πολλές - αναφορά του ΚΚΕ
σχετικά με το δημόσιο χρέος.
Σε ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του Κόμματος, που δημοσιεύτηκε το περασμένο Σάββατο,
μεταξύ άλλων, τονίζεται:
«Τα υπερκέρδη των μονοπωλίων, οι φοροαπαλλαγές τους και οι κρατικές χρηματοδοτήσεις
δημιούργησαν την κρίση και το δημόσιο χρέος, που ο λαός πρέπει να αρνηθεί να πληρώσει,
θυσιάζοντας τα δικαιώματά του στη δουλειά, στους μισθούς, στην Ασφάλιση και στις συντάξεις»
Επομένως:
Ούτε «διαπραγμάτευση», ούτε «αναδιαπραγμάτευση».
Ούτε «διάρθρωση», ούτε «αναδιάρθρωση».
Ούτε «ελεγχόμενη», ούτε... ανεξέλεγκτη «πτώχευση».
Ούτε «στάση», ούτε «παράταση» πληρωμών,
ούτε τίποτα απ' όλες αυτές τις διαχειριστικές προτάσεις που εισηγούνται στον καπιταλισμό
εναλλακτικές μανούβρες, για να ξεπεράσει την κρίση του φορτώνοντάς τη στο λαό.
Σε μια χώρα που ο λαός έχει πληρώσει την τελευταία δεκαετία περίπου μισό τρισ. ευρώ (!) για
τοκοχρεολύσια, αλλά τώρα του λένε ότι «χρωστάει» άλλα τόσα (!), σε μια χώρα που, για να
καταβληθούν αυτά τα 500 δισ. σημαίνει ότι το εργατικό δυναμικό της χώρας πλήρωσε 100.000
ευρώ κατά κεφαλήν (!), δηλαδή ένας εργαζόμενος των 1.500 ευρώ μηνιάτικο, ήτοι 21.000 ευρώ το
χρόνο, τα πέντε από τα δέκα (!) τελευταία χρόνια τα δούλεψε για να πληρώνει δανειστές,
πιστωτές, τοκογλύφους και κερδοσκόπους,
σε μια χώρα που κυβέρνηση, αστικό πολιτικό κατεστημένο, ΔΝΤ και ΕΕ λειτουργούν σαν
«χωροφύλακες», σαν «φουσκωτοί» και σαν «εισπράκτορες» των τοκογλυφικών για λογαριασμό
των «πατριωτών» και των «φιλελλήνων» δανειστών «μας», το ΚΚΕ, από την πρώτη στιγμή της
«τρομοκρατίας» του χρέους και των ελλειμμάτων, τονίζει, καθαρά και ξάστερα:
1. Η μόνη πολιτική που μιλά από τη σκοπιά των συμφερόντων του λαού, είναι αυτή που
λέει ότι ο λαός δεν έχει καμία υποχρέωση να αποδεχτεί σαν δικό του χρέος όσα
αφαιρούνται από το δημόσιο ταμείο, για να γίνουν κέρδη της πλουτοκρατίας.
2. Ριζοσπαστική πολιτική δεν είναι αυτή που αυτοαναγορεύεται ως τέτοια, αλλά εκείνη που εν τοις
πράγμασι το αποδεικνύει, καλώντας το λαό να αρνηθεί να πληρώσει για τα δάνεια της
ολιγαρχίας.
3. Η πραγματικά ασυμφιλίωτη πολιτική με το καθεστώς που λεηλατεί το λαό, είναι εκείνη που
προειδοποιεί τόσο τους εντός όσο και τους εκτός Ελλάδας «γύπες», ότι ο λαός δεν αναγνωρίζει
σαν «δημόσιο χρέος» τα προνόμια της άρχουσας τάξης. Είναι η πολιτική που διακηρύσσει
ότι το λεγόμενο «δημόσιο χρέος» δεν είναι παρά ο δημόσιος πλούτος που τα μονοπώλια τον
σφετερίστηκαν από το λαό, και που ο λαός απαιτεί να του επιστραφεί.
4. Η μόνη φιλολαϊκή πολιτική είναι αυτή που σημειώνει ότι είτε σε ευρώ, είτε σε δραχμές, είτε σε
δολάρια, είτε σε αρχαίες μνες, τα λαϊκά στρώματα πρέπει να βροντοφωνάξουν πως «δεν
πληρώνουμε» ούτε πεντάρα στους εγχώριους και ξένους ομολογιούχους - τοκογλύφους.
Με δυο κουβέντες: Ο λαός δε χρωστάει τίποτα, σε κανέναν
και πολύ περισσότερο σε εκείνους που του πίνουν το αίμα και που τους πληρώνει - αδιαλείπτως -
από συστάσεως του ελληνικού κράτους.
Αυτή η πολιτική, που συμπυκνώνεται σε μια φράση, «ή θα πτωχεύσει ο λαός, ή θα πτωχεύσει η
πλουτοκρατία», είναι απόλυτα συνυφασμένη με την προοπτική της λαϊκής εξουσίας, της μόνης
ικανής να επιβάλει τους όρους του λαού και να σταθεί απέναντι στους ντόπιους και διεθνείς
κεφαλαιοκράτες και τους οργανισμούς τους.
Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.