Ruben Depauw heeft dyslexie. Hij schrijft over hoe hij lezen ervaart, wat hij graag leest, en nop welke manier hij dit doet, namelijk het de hulp van de Luisterpuntbibliotheek.
Kinderbrieven uit Westerbork, Ihno Dragt, 2018. Auteur: Ihno Dragt. Uitgeverij Walraven de Granje, Damwoude, mei 2018.
ISBN 978-90-821609-2-5 Rijk geïll., 66 pp. Prijs € 15.
Dat de Amsterdamse Cora Walraven (1920-2018) in 1940 getrouwd was met een Joodse weduwnaar met drie jonge kinderen was slechts bij enkelen in de familie bekend. Haar man, Jules Meijer, werd in najaar 1943 in Vught doodgeschoten. Haar kinderen werden, ondanks de status van een Arische stiefmoeder, naar Westerbork gebracht. Vanuit het kamp schreven ze brieven naar Cora, de laatste op 17 mei 1943. Het oudste meisje schrijft dan: “Lieve Mams. Hoe gaat het met u? Dit is de laatste brief die u van ons krijgt, want morgen gaan we naar het onbekende land.“ Ze wisten wel dat ze een reis van drie dagen tegemoet gingen, maar niet dat ze na aankomst in Sobibor direct vergast zouden worden. Heel toevallig troffen ze op die laatste dag in Westerbork hun voormalige hulp in de huishouding, Erna Dosmar-Cahn. Deze al voor de oorlog Duitsland ontvluchte Jodin schreef nog enige woorden voor Cora op de afscheidsbrief van de kinderen. Zij was minder naïef en had wel door dat hun weinig goeds te wachten stond: “Ich bin sehr unglücklich, aber was soll man machen.”
Cora kreeg (of wilde?) in haar tweede huwelijk geen kinderen en had de brieven van haar geliefde stiefkinderen altijd bewaard. Het was eigenlijk haar wens dat ze mee de kist in zouden gaan. Dankzij haar neven en nichten werden ze toch met Cora’s toestemming op 3 mei 2018, precies 75 jaar nadat ze geschreven waren, aangeboden aan het Herinneringscentrum Kamp Westerbork.
Natuurlijk waren de namen van het gezin Meijer en Erna Cahn wel bekend in de archieven van Westerbork en het NIOD. Ook over hun achtergrond is wel iets te vinden. Zo was Jules Meijer een volle neef van de na de oorlog nationaal bekend geworden broers Jaap en Max van Praag. Maar door dit boekje worden de namen gekoppeld aan foto’s en verhalen, met als bedoeling te zorgen dat deze slachtoffers van de Duitse naziterreur niet in de vergetelheid blijven.
Ruben Depauw heeft dyslexie. Hij schrijft over hoe hij lezen ervaart, wat hij graag leest, en nop welke manier hij dit doet, namelijk het de hulp van de Luisterpuntbibliotheek.
Kinderbrieven uit Westerbork, Ihno Dragt, 2018. Auteur: Ihno Dragt. Uitgeverij Walraven de Granje, Damwoude, mei 2018.
ISBN 978-90-821609-2-5 Rijk geïll., 66 pp. Prijs € 15.
Dat de Amsterdamse Cora Walraven (1920-2018) in 1940 getrouwd was met een Joodse weduwnaar met drie jonge kinderen was slechts bij enkelen in de familie bekend. Haar man, Jules Meijer, werd in najaar 1943 in Vught doodgeschoten. Haar kinderen werden, ondanks de status van een Arische stiefmoeder, naar Westerbork gebracht. Vanuit het kamp schreven ze brieven naar Cora, de laatste op 17 mei 1943. Het oudste meisje schrijft dan: “Lieve Mams. Hoe gaat het met u? Dit is de laatste brief die u van ons krijgt, want morgen gaan we naar het onbekende land.“ Ze wisten wel dat ze een reis van drie dagen tegemoet gingen, maar niet dat ze na aankomst in Sobibor direct vergast zouden worden. Heel toevallig troffen ze op die laatste dag in Westerbork hun voormalige hulp in de huishouding, Erna Dosmar-Cahn. Deze al voor de oorlog Duitsland ontvluchte Jodin schreef nog enige woorden voor Cora op de afscheidsbrief van de kinderen. Zij was minder naïef en had wel door dat hun weinig goeds te wachten stond: “Ich bin sehr unglücklich, aber was soll man machen.”
Cora kreeg (of wilde?) in haar tweede huwelijk geen kinderen en had de brieven van haar geliefde stiefkinderen altijd bewaard. Het was eigenlijk haar wens dat ze mee de kist in zouden gaan. Dankzij haar neven en nichten werden ze toch met Cora’s toestemming op 3 mei 2018, precies 75 jaar nadat ze geschreven waren, aangeboden aan het Herinneringscentrum Kamp Westerbork.
Natuurlijk waren de namen van het gezin Meijer en Erna Cahn wel bekend in de archieven van Westerbork en het NIOD. Ook over hun achtergrond is wel iets te vinden. Zo was Jules Meijer een volle neef van de na de oorlog nationaal bekend geworden broers Jaap en Max van Praag. Maar door dit boekje worden de namen gekoppeld aan foto’s en verhalen, met als bedoeling te zorgen dat deze slachtoffers van de Duitse naziterreur niet in de vergetelheid blijven.
In dit boek vind je een overzicht van 'lastige' persoonlijkheden en hun bijzonderheden gebaseerd op de psychiatrische indeling van persoonlijkheden. Het idee is dat wij allemaal wel trekjes hiervan hebben maar gelukkig niet in die mate dat er sprake is van een stoornis. Toch zie je soms medewerkers waarbij je je afvraagt of begeleiding niet in handen van een professional thuishoort (pathologie); dan helpt coaching of gewoon leidnggeven niet meer en is doorverwijzen een serieuze optie.
The document discusses several topics related to educational values in a digital age including:
- The nature of knowledge and values in education as well as digital learning approaches.
- Quotes about the goals of education and how education is transforming with technology.
- Topics like personalized learning, learning styles, barriers to creativity, and the potential for creative use of technology in teaching.
- Challenges around assessing student learning and "squeeze texts" or creative rewriting of texts for mobile devices.
2. Hoi Wij houden onze presentatie over Spijt! De schrijver van het boek is Carry Slee. Het boek heet spijt omdat ze later allemaal spijt hebben van het gepest van jochem. Het thema van het boek is daarom ook pesten.
3. Carry Slee Carry Slee is in 1949 in Amsterdam geboren en opgegroeid. Haar moeder is verstandelijk gehandicapt en dat was voor de jonge Carry niet eenvoudig: alles draaide in haar leven om haar moeder. Haar vader kon er niet mee omgaan en vluchtte in zijn werk. Toen ze op de lagere school bij andere kinderen thuiskwam, realiseerde ze zich dat het bij haar thuis anders was dan bij anderen. Zij droeg al jong veel meer verantwoordelijkheden dan de meeste kinderen. Carry wilde daarom ook graag aan de werkelijkheid ontsnappen. Fantaseren en schrijven hielpen haar daarbij. Toen ze nog heel klein was schreef ze al korte verhaaltjes. Ze vouwde daar boekjes van en zette die in de boekenkast. Aan haar knuffels las ze de boekjes voor. Waar ze over gingen weet ze niet meer, maar nog wel dat voorlezen erg leuk was.
4. Spijt! De hoofdpersonen zijn: David & Jochem. Minder belangrijke personen zijn: Vera, Youssef, Niels, Remco, Justin & Sanne. Jochem is het mikpunt van getreiter. David doet er niet aan mee, maar hij durft er niks van te zeggen. De klassenleraar, die gymnastiek geeft, grijpt ook niet in. Hij heeft een hekel aan dikke Jochem. Op een ochtend krijgen de kinderen van de rector te horen dat Jochem na de klassenavond niet is thuisgekomen. David voelt zich schuldig. Waarom heeft hij zijn mond ook nooit opengedaan? Samen met een vriendin gaat hij Jochem zoeken om te zeggen dat het hem spijt. Als ze Jochems tas in het meer vinden, is het misschien al te laat.
6. Dit was onze presentatie We raden het boek aan om het te lezen want het is een mooi boek over pesten en dan leer je er nog wat van! Zijn er nog vragen? Nee? Okee! TOEDELS!