4 still 5 to go is het korte literair verslag van een plotselinge gebeurtenis die veel mooie kanten bleek te hebben. Iedereen kan ik het lezen van het boek “De Zahir” van Paulo Coelho aanbevelen. Het kwam mij op juist dit moment op mijn weg! Veel leesplezier …

1. still
five to go

2. 2
Vorige week woensdag is ongemerkt en onbedoeld mijn vierde leven begonnen. Begonnen zoals het
eens begonnen is en heb er nu nog vijf te gaan.
Ik voelde even de voorbijgaande wind over mijn huid. Een zachte wind die ik de keren daarvoor ook
dichtbij voelde. De wind die in een keten van meer dan honderd mensen liefdevol werd doorgegeven
met werk, zorg en intense aandacht.
Ik voelde even de zachte wind op mijn huid door een keten van meer dan honderd vrienden die in
gedachten hun liefdevolle wensen stuurden. Het laat mij achter in verwondering en dankbaarheid.
De dag begon anders maar dat was de laatste jaren ook gewoon. Ik werd pijnlijk en vermoeid wakker,
de wereld leek dreigend, mijn adem wilde niet, mijn benen deden pijn en ik rilde. Dan maar opstaan,
het was zes uur. Koffie, een boterham met jam en de krant, het zou weer overgaan zoals het altijd
was overgegaan. Het zou om negen of tien uur wel weer normaal zijn en dan weer aan het werk.
Onrust, weer naar bed en dan er weer uit. Om een uur of acht bemerkte ik pijn achter het borstbeen,
een zeurende pijn en het ging maar niet weg. Onder de douche, misschien helpt het en maar
aankleden. Na een half uurtje toch maar eens “pijn achter borstbeen” op Google opgezocht. Wat je
dan leest is schokkend en wil je niet weten. Je ontkent en denkt “het gaat wel weg”. Het ging niet
weg en na een kwartier nog eens gekeken, mijn ogen geloofden het niet. Ik begon het te begrijpen!
De huisarts gebeld en laconiek zoals ik ben. “Goedemorgen met Hoffman, ik heb een beetje pijn
achter het borstbeen. Wat denk u?” “Komt u direct maar even langs” zei de heldere Zeeuwse stem
ook een beetje lachend. “Dat is goed” “We zien u over twee minuten”. Mijn jas aan gedaan, sleutel
gepakt, Emo, mijn hond, achtergelaten en ik was in twee minuten in de praktijk. De jonge dokter
stond al klaar. Een maand geleden had ik met hem gesproken over vermoeidheid en kramp in mijn
onderbenen aan het eind van de nacht waardoor ik vermoeider opstond dan ik naar bed gegaan was.
“Waar zit de pijn precies?” Ik wees het aan. “Ik geef u een pufje onder uw tong …. gaat het nu
beter?” “Nee, het gaat niet beter” “U moet direct voor onderzoek naar het ADRZ in Goes. We gaan
de ambulance bellen, ondertussen leg ik een infuus aan. Soms kun je op het ECG dat de ambulance
broeders maken niets zien en lijkt het allemaal in orde, dan moet u toch naar het ziekenhuis voor
onderzoek. Daar zal ik op staan!”. “Mijn hond, die is thuis en nog niet uitgeweest” “Geen probleem,
daar gaan wij voor zorgen. Wie kunnen we bellen?” En zo begon een lange dag die min of meer liep

3. 3
zoals de dokter voorspelde! Ook in het ADRZ vonden ze eerst niets maar de pijn bleef, alles leek
normaal totdat in de middag de tweede bloedcontrole plaatsvond. De enzymenspiegel nam toe, dat
betekende dat het infarct nog steeds voortging. “U moet direct voor catheterisatie naar Breda, we
hebben de ambulance al gebeld, die is hier binnen een kwartier!” Ik protesteerde, er was zoveel te
doen deze week. “Volgende week woensdag bent u de eerste” zei ik! “Luistert u nu maar even naar
ons” was de reactie, ik luisterde. In de ambulance wordt de status van normaal verhoogd naar spoed
en we racen met 170 km en gillende sirenes naar Breda.
Binnen twee minuten was ik uit de ambulance en van de brancard op de operatierafel geschoven.
Veerle, mijn dochter die samen met andere kinderen juist voor vertrek uit Goes waren aangekomen
en met mij mee was gegaan, werd onder de hoede van een begeleider genomen. Ik werd door een
assistent klaargemaakt, kreeg een extra infuus maar mocht mijn sokken aanhouden. Vier grote
computerschermen, dreigend brommende apparaten boven mij, gedempte lichten en één felle lamp.
Een plaatselijke verdoving in de lies, je blijft er helemaal bij en de cardioloog kan met je overleggen.
Röntgen apparaten ratelden, bewogen over stangen heen en weer. Als door robotarmen omklemd
wachtte ik in spanning af. Na tien minuten hoorde ik: “Zelfs niet te repareren met drie stents, dat
wordt niks meneer, er zitten zoveel vernauwingen. Het risico is dan te groot! Gewoon opereren, en
dan kunnen we vier tot zes omleidingen maken. Het is dan mooi onder controle”. Ik wist niet goed
iets in te brengen en mompelde maar wat. “Ik ga even met de hartchirurg bellen en overleggen of we
het nu nog doen of morgen. Ben zo terug!” Je ligt even alleen met je gedachten, verdoofd met een
leeg hoofd. “Het wordt een openhartoperatie, morgen middag of mogelijk in de ochtend. Het is
afhankelijk van het programma, dit besluiten we morgenvroeg. We gaan eerst nog wat onderzoek
doen, maken foto’s, elektrocardiogram en maken u klaar voor de operatie”. “Mag ik even zien wat u
gezien heeft?” “Ja zeker dat kan.” De schermen werden in mijn richting gedraaid en de zwart/wit
beelden begonnen op de schermen te draaien. Je ziet een met schokken kloppend hart en een hele
kluwen aderen af en toe oplichtend door de contrastvloeistof die dan als een bom uiteenspat. “Kijk
hier, hier, hier” Het ging zo door, het gaat zo snel dat ongeoefende ogen niet zien wat er mis is. “Het
beste meneer, het ga u goed!” “Dank u!”

4. 4
Ik werd naar de intensive care afdeling gebracht en kreeg binnen mum van tijd wel tien plakkers op
en lag aan allerlei monitors. Ze waren tevreden, het was stabiel en onder controle. Mijn kinderen
kwamen en wonderlijker wijs het werd een ontspannen bijeenkomst. Het was gezellig bij elkaar te
zijn. Je voelt je even “een” en met elkaar verbonden. De nacht ging in en ik was alleen in het
doorkloppend ziekenhuis.
Vrijdag schoolzwemmen in het zwembadje van Delta in Poortgaal. Altijd op de fiets in een lange
rij erheen. Andere kinderen hadden plezier, ik was onzeker. Het was niet mijn ding, koud, nat.
Plots werd de wereld blauw, dan wit. Stil en willoos dreef ik naar de hemel. Overgave in een mooie
wereld. Ik voelde rust en geluk. Er schoot een hand in het water en pakte mijn haren. Vanuit de
vlucht van een vogel zag ik mijzelf heel in de verte.
Samen met Teek de eerste vakantie met het wijnrode R4tje. We reden noordwaarts op een
driebaansweg, heuvel op, heuvel af. Frankrijk heeft van die kaarsrechte wegen. De Romeinse wegen
uit de oudheid die de toen bekende wereld met elkaar verbond. We wilden opschieten en na een
lange dag rijden was het inmiddels donker geworden. Verblindende lichten flitsen voorbij als een
eindeloze stroom vuurvliegjes. Ik reed de berg op en haalde een lange vrachtwagen in, Teek zat te
dommelen. Het ging langzaam in zijn drie, mijn hand op het uit het dasboard stekende pookje dat
zachtjes trilde. Plotseling kwamen op de middenbaan koplampen opduiken. Ze stonden al ver uit
elkaar. Wegwezen hier, trapte het gas tot op de plank, de motor brulde. Ik durfde niet meer te
schakelen, mijn hand klemde zich vast. Ik moest er voorbij en snel ook. De lichten werden groter en
groter, waren haast bij ons. Het duurde seconden die uren leken. In de laatste milliseconde kon ik
voor de bumper van de vrachtwagen wegkomen. Maar net, er was geen tijd. De bestuurder van de
vrachtauto toeterde driftig als hij ons uitschold “stomkoppen”. Het geluid klonk als was het “in” de
auto. Wij zwegen de verdere weg en hebben er nooit, nooit meer over gesproken.
We stegen met een Cesna Cherokey op van Midden Zeeland. Jan stuurde het toestel naar
Oostende, een favoriete bestemming vanwege de heerlijke tongetjes die je daar eten kon. Boven
Walcheren vroeg hij mij over te nemen. Hij had de Douglas calculator op zijn knie en moest zijn
handen vrij voor het maken van een boven-windsekoers. “O.k. goed” zei ik. “Heb je hem?” “Ik heb

5. 5
hem!” Ik had die berekening ook kunnen maken, zo was Jan, dol op speeltjes. Vliegen en zeilen was
mijn lust en leven. “Hé Jan, zie je daar de Eendracht in het midden van de Westerschelde?” Statig
voer de driemast schoener van de Nationale Vereniging over de blauwe zee in de richting van open
water. Tussen de witte wolken zette ik een lichte bocht in en stuurde er op af, ietsje gas terug om te
zakken van 1500 ft naar 1000 ft. De neus van het toestel ging naar beneden en het fluiten van de
lucht naam toe. De motor hoorde je nauwelijks meer. Bij de Eendracht aangekomen zette ik een
“steile left-turn” in om een begroetingsrondje te maken. We waren al veel lager dan 1000 ft. De “stall
pieper” schreeuwde het uit, ik hoorde hem niet. Vrolijk zwaaide ik naar de mensen beneden op de
Eendracht. Het was een vrolijk moment. Plotseling brulde de motor! Jan had vol gas gegeven en riep
“Hé joh, let op!” We vielen haast uit de lucht. Levensgevaarlijk zo laag bij het koude water.
Als een groot computerscherm verdeeld over vijf rijen met vijf plaatjes zag ik mijn omgeving. De
plaatjes versprongen om beurten. Voornamelijk wit met hier en daar “iets”, het ritme van
mysterieuze geluiden begeleiden de plaatjes. Een beeldje trilde en ploep weer een ander plaatje. Het
ging maar door en het leek wel of ik in de ruimte was. Ik deed moeite me te oriënteren, de beelden
te herkennen. Op een gegeven moment trilde het gehele beeld, het schudde door elkaar en voegde
zich samen tot één gebold beeld dat langzaam vlak trok. Langzaam zag ik de witte zusters efficiënt
bezig bij mij. “Dag meneer Hoffman, hoe voelt u zich?” zei ze met een lieve glimlach. Ik knipperde
even met mijn ogen en glimlachte flauw terug. Ik was weer in de wereld!
We moesten een longfoto maken. “In de rolstoel meneer” zei ze vrolijk. “Kan ik niet lopen? Dat is
goed voor me”. “Veel te ver”. En ze scheurde met een glimlach om de bochten, de lift in, naar
beneden, de gang door. Rechts de röntgenafdeling, mijn ogen trokken naar links. In de
tegenoverliggende gang stond een prachtige, slanke lange vrouw met middellang donker haar. Ze
praatte met een patiënte. Onze ogen kruisten elkaar in een liefdevolle blik. Wat was dat toch. Het
moment was alweer voorbij, ik wenste me ogen in mijn rug. Ik zag haar natuurlijk niet terug. De
wereld leek toch veranderd! Positiever, nieuw en voelde ook liefde in mijn hart.
“U komt toch ook naar de fietsen morgenmiddag om kwart voor drie?” vroeg de fysiotherapeute die
de revalidatie verzorgde. Nu ben ik altijd wel in voor een dolletje! “Natuurlijk” riep ik vrolijk, “dat lijkt
me leuk, ik zal er zijn”. Met haar had ik al verschillende diepzinnige gesprekken gehad over hoe ik

6. 6
alleen was komen te staan. De liefde en dood -alles wees op suïcide en volgens een arts was dit het
ook- van de vriendin waarmee ik 12 jaar samen was en de inpact die dat heeft op mijn leven. De
volgende dag zat op de eerste fiets een statige dame met donker blond halflang haar. Ze viel me
direct op, ik bleef maar naar haar kijken. Ze zag er vermoeid uit. Ook flink onder handen genomen,
dacht ik. De man op de fiets naast haar stond op. “Gaat u daar maar zitten” wenkte de
fysiotherapeute me. Het ging me niet echt om het fietsen. Een gezellig praatje, dat was het. “Fietsen
doe ik nauwelijks, draaien aan de lieren van mijn boot is veel beter”. “Ja” zei mijn leuke buurvrouw,
“dat vind ik nu ook. Op de fiets ga ik alleen naar de winkel, dan kan ik de spullen gemakkelijker
meenemen.” “Dat is bij mij in de Voorstraat niet nodig, vijftig stappen”. “Maar dat gesjouw?”
reageerde ze. Ik vond haar best leuk, alleen ze was samen met een grote vriendelijke man. Hij had
een donkere bos krulhaar en een dik rond brilletje. Een kunstenaar of een ambtenaar, dacht ik. “Mijn
fiets staat in de schuur in de Achterstraat, dan moet ik 200 meter fietsen” lachte ik haar toe. “Je boot
ligt zeker ook dicht bij huis”. “Twee minuten lopen” beaamde ik. We waren klaar en gingen weer
weg. De volgende dag hoopte ik dat ze er weer zou zijn. Helaas, alleen maar nare mannen.
Ze kwam binnen, onberispelijk wit, donkere liefdevolle ogen, jong. Ze glimlachte, had de ontslagbrief
in haar hand. Ik zag een mysterieuze zwarte tatoeage op haar bloot onderbeen. Ze keek naar het
boek dat ik las: ‘De Zahir’ van Paulo Coelho. We raakten in gesprek. “Hebt u ‘De Alegh’ al gelezen?”
“Nee, die ken ik nog niet, ‘De Alchemist’ wel” en vervolgde: “Dit is zo’n mooi boek, zo toevallig dat ik
het gisteren gekregen heb. Juist nu: Het is mijn leven!” “U moet echt ‘De Alegh’ lezen”. Ze aarzelde
en zei zachtjes: “Ik schrijf ook, zo leuk om te doen. Het zijn al tien verhalen”. Een toevallige
ontmoeting. “Ik schrijf ook en vertelde wat meer over mezelf. Heb je al gepubliceerd?” vroeg ik.
“Nee, dat niet“ zei ze. “Het zou leuk zijn jou verhaal te lezen, dan stuur ik een verhaaltje van mij
terug!”.
Ze gaf me de brief en als met een liefdevolle kus kwam de zachte wind weer terug. De cirkel is
gesloten en het gaat door, het leven vervolgt zijn weg, op zoek naar schoonheid, liefde, het
onverwachte, de grote uitdaging die ik nu met beide handen grijp, de Zahir is bij me. De zachte wind
is weer terug in mijzelf en mijn hart.
Hendrikjan Hoffman

7. 7