1. Quen? Cando? Por que? Como?
Un sorriso. Delicado, pero profundo.
Agocha un sentimento alleo a min. Ou...pode que non.
Sorrisme. Sorríote. Mírasme. Mírote.
Pregúntasme, vexo os teus beizos moverse; os meus imítanos.
Respóndesme, e eu a ti.
Sempre xorden as mesmas preguntas.
Aínda que non queiramos.
Quen? Cando? Porque? Como?
Eu, ti. Agora, sempre. Non o sei. Tampouco o sei.
Sorrisme. Sorríote. Mírasme. Mírote.
Miramos ao noso redor. Confiamos en que o que vemos é verdade.
Se mo preguntases, eu non o sabería responder.
Máis ben, preguntaríache: " E ti que cres?"
Agardaría a túa resposta.
Seguramente, responderías de inmediato.
Quizáis a túa resposta fose: "E ti que cres?"
Non. Non quero oírte preguntar.
Quero escoitar a túa resposta. É que non me entendes?
Agora mesmo é o silencio quen nos acompaña.
Pero a súa presenza non impide que oia as túas preguntas
Así que queres saber quen? E cando?
Tamén por que e como?
Sinceramente: eu non o sei. Pero pode que ti si.
E...se ti o sabes...eu...tamén o sei?
Aparte de min e de ti...quen máis o sabe?
Agarda, eu non o sei.
Entón ti tampouco o sabes.
Quen son? Quen es?
Atende ao son do teu nome.
Por que te chamas así?
Oh...eu tamen me chamo así?
En serio?
Que bonito nome!
É mágoa que os demais non poidan falar contigo como ti o fas.
Talvez eu son a túa consciencia e o que ves é o teu reflexo:
UN ESPELLO.