2. Dagen van vluchten zijn gepasseerd. Eten van wat we
vinden, leven op geluk. Het is niet zoals toen ik alleen was.
Anouk en Dimitri leren me veel meer manieren om aan
eten te komen, en ik heb het gezelschap van Luc. Maar
makkelijker? Zeker niet.
3. Het is avond. We zitten in het gras, met de warmte van een vuur en het
genot van een vis. Genot? Tja, alleen omdat het eten is. Meestal eten we
vis. Ik ben er aan gewend geraakt. Ik staar in het vuur. Er vliegen
vonken vanaf die in het vochtige gras verdampen. Ik word slaperig door
de constante beweging van de vlammen. Snel neem ik nog een hap en
knipper ik met mijn ogen.
4. Ik ril als een koude windvlaag tussen de bomen door waait.
Luc pakt mijn hand. “Heb je het koud?” vraagt hij. Nu niet
meer, zou ik willen zeggen, terwijl ik warm word van zijn
aanraking. Ik knik stilletjes. Hij slaat zijn arm om me heen
om me op te warmen.
5. Achter me ritselt het struikgewas. Ik neem niet de moeite om om te kijken.
Waarschijnlijk is het een opvliegende vogel, of de wind. Mijn karakter is
langzaam weer terug veranderd naar zoals het ooit was. Bijna een jaar geleden.
Toen kende ik Luc nog niet. Toen hoefde ik nog niet te trouwen. Toen was er
nog niets aan de hand. En nu? Nu kan ik me thuis niet meer vertonen. Ik kan
niet terug naar Duitsland, want daar zouden ze me ter dood veroordelen.
6. Luc en Dimitri staan wel op. Ik snap onmiddellijk waarom.
Het is weken sinds de laatste keer dat we vlees gegeten hebben.
Wat er ook in de struiken zit, het zou zo een everzwijn, een
grote vogel of misschien zelfs een hert kunnen zijn. Het water
loopt me in de mond bij die gedachte. Ik neem een hap van
mijn vis als ik naast Anouk blijf zitten.
7. Daarna gebeurt alles in een flits. Luc en Dimitri
schreeuwen van alles naar ons, maar we zijn te ver weg om
er iets van te verstaan. Wat er ook aan de hand is, er is iets
goed mis. Geschrokken komen we omhoog. Mijn vis valt
in het vuur.
8. Een tweetal mannen komt uit het struikgewas. Ze pakken Luc en Dimitri
vast, voor we ze kunnen waarschuwen. Ik zou de longen uit mijn lijf willen
gillen, ik zou het kunnen, maar er komt geen woord uit mijn keel. Ook niet
als een derde man Anouk vastpakt. Mijn hart klopt wild in mijn keel. Ik zou
willen rennen, maar hoe ik mijn benen er ook toe zet, ik zet geen stap. Ik zou
willen dat dit alles een droom was als de laatste man op mij afloopt.
9. Hij weet dat ik niet wegloop, dat ik verstijfd ben van angst. Hij weet het en hij geniet
ervan. Ik ril, probeer mijn benen opnieuw te verzetten, maar het heeft geen zin, de man
pakt me vast. Snel denk ik na. Ontsnappen? Waarschijnlijk geen mogelijkheid. Ik voel
zijn jagende ademhaling in mijn gezicht als hij me dicht tegen zich aandrukt zodat ik
niet kan ontsnappen. Zijn sterke armen beletten me elke beweging. Ik besef me dat de
rest van onze reis relatief goed verlopen is. Fijn dat ik dat op het laatst nog doorheb.
10. De man strijkt ruw een pluk haar uit mijn gezicht. “Dag
schoonheid.” gromt hij. Ik antwoord niet. “Ik ben al
maanden weg. Ik heb al maanden geen vrouw gezien.” Zijn
gezicht komt dichterbij. Ik draai weg, trek aan zijn lichaam,
in een poging los te komen. Het heeft geen nut. De man
lijkt woedend te worden. Hij drukt me tegen de grond aan
en gaat boven op me liggen, met zijn ellebogen mijn
bewegingen blokkerend.
11. Opnieuw komt zijn gezicht dichterbij, hij kust me, duwt ruw zijn tong naar binnen.
Ik word woedend. Met mijn hoofd duw ik hem weg. Zijn ogen vernauwen zich, zijn
lippen vormen een streep een rimpel verschijnt tussen zijn wenkbrauwen. Hij tilt zijn
hand op en geeft me een loeiharde klap tegen mijn wang. Deze tintelt nog lang na.
Opnieuw kust hij me. Het doet pijn, hij is ruw. Ik besef me iets. Ik voel alle woede in
me verzamelen en duw hem opnieuw weg. Dan slaat hij me maar dood, dit nooit.
12. Hij sist een belediging naar me. “Ik ben maanden op weg,
ik snak naar een vrouw, ik zal je vermoorden als je niet
meegaand bent. Ik heb ook een vrouw en kinderen thuis.”
Dat is de druppel. “Leugenaar!” gil ik. Opnieuw trekken
zijn wenkbrauwen zich samen. Ik besluit de klap voor te
zijn en te laten weten wat ik weet. “Clovis.” sis ik.
13. Tranen stromen zo hard dat ik bijna niets kan zien. Ik hap
naar adem als zijn trappen zich verplaatsen naar mijn
borstkas en zelfs mijn nek. Ik krijg geen lucht meer, ik ga
dood. Besef ik me. Ik wil gillen, maar ik heb geen lucht
meer. Geen adem om bang te zijn. Hij trapt opnieuw. Mijn
longen persen zich samen. Bloed stroomt over mijn maag.
Nog één trap en het is voorbij.
14. Met een luide kreet stort Luc zich op Herr Clovis. Hij haalt
een scherp mes tevoorschijn en steekt het recht in zijn hart.
Ik huil opnieuw. Luc voelt zijn pols. Dood. Dit keer echt.
Dan beent hij naar mij toe, de lijken van Clovis en zijn
mannen achterwege latend. Ook Anouk en Dimitri knielen
bij me neer.
15. Zinloos probeert Anouk het bloeden te stelpen. Luc staat op en kijkt wanhopig om zich heen.
“Help!” schreeuwt hij. “Iemand, help ons!” Ik wil hem duidelijk maken dat het geen zin meer
heeft, maar voor de tweede keer vandaag krijg ik geen woord over mijn lippen. Dan, alsof een
beschermengel om me heen zweeft, komt er een man tussen de bomen vandaan. Hij hurkt bij
me neer en bijt op zijn lip bij het zien van de grote wond. “Kom maar mee naar ons dorp,
misschien kan mijn vrouw helpen.” Luc tilt me op. Alles word zwart.
16. Voorzichtig doe ik mijn ogen open. Ik kijk om me heen. Ik lig op een bed in een onbekende
kamer. Ik ben blij dat ik nog ogen heb om open te doen, bedenk ik me. Ik glimlach zachtjes.
Anouk komt de kamer binnen met een stapel handdoeken. Ik wil haar begroeten, maar mijn keel
doet zeer, dus ik waag het er maar niet op. Als ze me ziet steek ik voorzichtig mijn hand op. Ze
laat de handdoeken onmiddellijk uit haar armen vallen. “Luc! Luc, ze is wakker!” gilt ze.
17. Het duurt niet lang of ze stormt terug de kamer in, met Luc, Dimitri en een andere man achter
zich aan. Luc schuift een stoel naast haar bed en gaat erop zitten. “Hoe voel je je?” Ik negeer de
vraag en stel een andere. “Hoe lang was ik buiten westen?” Dimitri bijt op zijn lip. “Een week.
Doet het nog erg zeer?” Ik haal mijn schouders op. “Nee, mijn maag steekt en ik heb keelpijn,
maar verder niets.” Een vrouw komt de kamer binnen. “Het is goed je wakker te zien.” Ze zet
een kop thee op het nachtkastje. “Er zit honing in, dat is goed voor je keel.” verklaart ze. “Drink
maar.”
18. Ik doe gehoorzaam wat ze zegt en neem een slok. De hete
vloeistof verwarmt me, en de honing smeert mijn keel. Ik
neem nog een slok. “Ik ben Emma en dit is mijn man Jori.
Je bent hier de afgelopen week verbleven.” Ik knik. Ik voel
aan mijn maag. Emma ziet mijn beweging. “Je hebt
inwendige bloedingen gehad, je mag van geluk spreken dat
je het hebt overleefd.”
19. “Herstel ik snel?” vraag ik nieuwsgierig. Emma knikt. “Tot
nu toe genees je vreselijk snel. Over een maand ben je weer
zo goed als nieuw, met misschien af en toe een nare
buikpijn.” ze glimlacht. “Je hebt geluk gehad.” Ik knik. Een
maand hier is niet erg. Emma en Jori zijn erg aardig.
