1. Γ17. Ο Ιωάννησ Καποδίςτριασ και το ζργο του
1. Πωσ ήταν η κατάςταςη ςτην Ελλάδα όταν ανζλαβε κυβερνήτησ;
Όταν ο Καποδίςτριασ ανζλαβε τθ διακυβζρνθςθ τθσ χϊρασ (1828), ουςιαςτικά δεν υπιρχε
κράτοσ. Τα 400 χρόνια ςκλαβιάσ ζδιναν τθ κζςθ τουσ ςε μια χϊρα που ζπρεπε να φτιαχτεί από
τθν αρχι, κακϊσ δεν υπιρχε διοίκθςθ, οικονομία, εκπαίδευςθ, γεωργία και ακόμα δεν είχε
αποφαςιςτεί θ τφχθ και το μζλλον τθσ, οφτε και τα ςφνορά τθσ.
Ο
Καποδίζη Εκπαίδευςη
Οικονομία
Δθμιοφργθςε Τράπεηα, ςτθν
ριας Ιδρφκθκαν ς' όλθ τθ χϊρα πολλά
ςχολεία, τα γνωςτά ωσ
οποία κατζκεςε τθν περιουςία αζχολήθη αλλθλοδιδακτικά, ςτα οποία οι
καλφτεροι μακθτζσ των
του. Για να διευκολφνει τισ
ςυναλλαγζσ, που γίνονταν με κε με μεγαλυτζρων τάξεων, με τθ
βοικεια του δαςκάλου, μάκαιναν
ανταλλαγζσ προϊόντων, ζκοψε
νομίςματα, τουσ φοίνικεσ όπωσ
ηη(ν): τουσ μικρότερουσ να διαβάηουν
τουσ ζλεγαν, για να και να γράφουν. Ακόμθ, το πρϊτο
αντικαταςτιςει τα τουρκικά ελλθνικό γυμνάςιο και ςτθν
γρόςια. Αίγινα κεντρικό ςχολείο και
ορφανοτροφείο
Γεωργία
Πίςτευε ότι θ χϊρα κα ςτιριηε τθν πρόοδο τθσ ςτθ γεωργία, ίδρυςε γεωργικι ςχολι, ςτθν
οποία κα εκπαιδεφονταν οι Ζλλθνεσ γεωργοί. Ακόμθ ζμακε ςτουσ αγρότεσ τθν καλλιζργεια
τθσ πατάτασ και τθν μεταξοκαλλιζργεια.
Βοικθςε να αναπτυχκεί το εμπόριο και θ ναυτιλία και να οργανωκεί ο ςτρατόσ.
Προςπάκθςε να πετφχει όςο το δυνατόν περιςςότερεσ περιοχζσ να ςυμπεριλθφκοφν ςτα
ςφνορα τθσ χϊρασ και κρατοφςε επαναςτατθμζνεσ Κριτθ και Στερεά Ελλάδα.
Το 1829 οι Ζλληνεσ με τον Δημήτριο Υψηλάντη
νικοφν τουσ Τοφρκουσ και ουςιαςτικά όλη η
Στερεά Ελλάδα, περνά ςτα χζρια των Ελλήνων.

2. Το τζλοσ του
Ο Καποδίςτριασ, διζλυςε τθν Εκνοςυνζλευςθ και πιρε όλεσ ςχεδόν τισ εξουςίεσ ςτα χζρια του.
Αυτό προκάλεςε αντιδράςεισ και δυςαρζςκειεσ ςε μερικοφσ, κυρίωσ ςτουσ παλιοφσ κοινοτικοφσ
άρχοντεσ, τουσ κοτηαμπάςθδεσ, που ζβλεπαν να χάνουν τθν εξουςία και τα προνόμια που είχαν
από τα χρόνια τθσ τουρκοκρατίασ. Δθμιουργικθκε ζτςι ιςχυρι αντιπολίτευςθ. Τελικά, ο
φανατιςμόσ των αντιπάλων του οδιγθςε ςτθ δολοφονία του (27 Σεπτ. 1831).
Είπε ν ΚΑΠΟΔΙ΢ΣΡΙΑ΢ :
«…Ελπίδω όηη όζοη εξ´ ςμών ζςμμεηάζσοςν εηρ ηεν Κςβέπνεζην
ζέλοςν γνωπίζεη μεζ´ εμού όηη εηρ ηαρ παπούζαρ πεπηπηώζεηρ,
όζνη επξίζθνληαη εηο δεκόζηα ππνπξγήκαηα δελ είλαη δπλαηόλ
λα ιακβάλνπλ κηζζνύο αλαιόγσο κε ηνλ βαζκό ηνπ πςεινύ
ππνπξγήκαηόο ησλ θαη κε ηαο εθδνπιεύζεηο ησλ, αιι´ όηη νη
κηζζνί νύηνη πξέπεη λα αλαινγνύλ αθξηβώο κε ηα ρξεκαηηθά
κέζα, ηα νπνία έρεη ε Κπβέξλεζηο εηο ηελ εμνπζίαλ ηεο…»
(όζνη θαηέρνπλ θάπνην δεκόζην αμίωκα δελ είλαη δπλαηόλ λα παίξλνπλ κηζζό,
αλάινγν κε ηε ζέζε ηνπο , αιιά ν κηζζόο ηνπο ζα πξέπεη λα είλαη αλάινγνο κε ηα
ρξήκαηα πνπ έρεη ζηε δηάζεζε ηνπ ην θξάηνο…)
«…εθ´ όζνλ ηα ηδηαίηεξα εηζνδήκαηά κνπ αξθνύλ δηά λα
δήζσ, αξλνύκαη λα εγγίζσ κέρξη θαη ηνπ νβνινύ ηα δεκόζηα
ρξήκαηα, ελώ επξηζθόκεζα εηο ην κέζνλ εξεηπίσλ θαη
αλζξώπσλ βπζηζκέλσλ εηο εζράηελ πελίαλ».
«εθόζνλ ηα εηζνδήκαηα κνπ αξθνύλ γηα λα δήζω, αξλνύκαη λα αγγίμω θαη ην
παξακηθξό πνζό από ηα δεκόζηα ρξήκαηα, ηε ζηηγκή πνπ βξηζθόκαζηε ζε
εξεηπωκέλε ρώξα θαη εμαζιηωκέλνπο από ηε θηώρεηα πνιίηεο»
Ιωάννερ Καποδίζηπηαρ
ππώηορ Κςβεπνήηερ ηερ Ελλάδορ, ππορ ηεν Δ´ Εζνοζςνέλεςζε