โครงงาน

2. โลกมหัศจรรย์ของแพนด้า แพนด้าเท่าที่รู้จักกันมีอยู่ 2 ชนิด คือ แพนด้าแดง หรือ Lesser Panda ( Ailurus fulgens ) และแพนด้ายักษ์ หรือ Giant Panda ( Ailuropoda melanoleuca ) ซึ่งชนิดหลังนี้เป็นที่รู้จักกันดีทั่วโลก แพนด้ายักษ์มีขนสีดำขาวอันเอกลักษณ์ และมีน้ำหนักตัวโดยเฉลี่ยอยู่ระหว่าง 85-110 กิโลกรัม แพนด้ายักษ์เคยอาศัยอยู่ทั่วไปในภาคใต้และภาคตะวันออกของจีน รวมทั้งในประเทศเพื่อนบ้านอย่างพม่าและเวียดนามตอนเหนือ ทว่าปัจจุบันกลับพบแต่ในประเทศจีน โดยอาศัยในท้องถิ่นที่อยู่ขนาด 13000 ตารางกิโลเมตร กระจายเป็นหย่อมๆในเขตเทือกเขา 6 แห่งทางภาคตะวันตกเฉียงใต้ของประเทศ และแนวตะเข็บด้านตะวันออกของที่ราบสูงทิเบต แพนด้าเป็นสัตว์ที่มีลักษณะทางชีววิทยาโดดเด่น เพราะเมื่อพิจารณาในเชิงกายวิภาค แพนด้าไม่ใช่สัตว์กินพืช ทว่าเป็นสัตว์กินเนื้อที่มีระบบย่อยอาหารไม่ซับซ้อน ทว่าตลอดช่วงวิวัฒนาการอันยาวนาน แพนด้ากลับปรับตัวให้กินพืชเป็นหลัก โดยเฉพาะไผ่ชนิดต่างๆ

3. จากการศึกษาแพนด้าที่เขตอนุรักษ์ธรรมชาติวูหลงในช่วงทศวรรษ 1980 นำโดย ดร . จอร์จ บี . แชลเลอร์ พบว่า แพนด้าชื่นชอบเนื้อสัตว์เช่นกัน ถ้าพวกมันพอจะหาได้ ดังเช่นแพนด้าที่เข้ามาติดกับของนักวิจัยซึ่งใช้เนื้อแพะเป็นเหยื่อล่อ อย่าไรก็ตาม ความที่สัตว์ป่าหายากและแพนด้าก็ไม่ได้แคล่วคล่องว่องไวถึงขนาดจับสัตว์อื่นเป็นอาหารได้ง่ายนัก ไผ่จึงกลายเป็นแหล่งอาหารที่หาง่ายตลอดทั้งปี ฤดูกาลผสมพันธุ์ ฤดูกาลผสมพันธุ์ของแพนด้าจะอยู่ระหว่างเดือนมีนาคมถึงพฤษภาคม แม้เราจะสามารถพบเห็นแพนด้าในท้องถิ่นที่อยู่ตามธรรมชาติเกี้ยวพาราสีกัน แต่ข้อมูลส่วนใหญ่เกี่ยวกับการผสมพันธุ์กลับได้มาจากการเฝ้าสังเกตในสวนสัตว์และแหล่งเพาะเลี้ยงอื่นๆ แพนด้าเพสเมียจะใช้เวลาตั้งครรภ์ระหว้าง 97 ถึง 163 วัน ลูกแพนด้าเกิดใหม่จะมีความยาวเพียง 6 นิ้ว และหนักราว 90-130 กรัมผิวหนังเป็นสีชมพูและแทบไม่มีขนปกคลุม ลูกแพนด้าจะลืมตาเมื่ออายุเกิน 1 เดือนไปแล้ว

4. ชีวิตอันเปราะบาง ปัจจัยสำคัญประการหนึ่งที่ผลต่อความอยู่รอดของแพนด้าในธรรมชาติ คือการมีแหล่งอาหารอุดมสมบูรณ์ เพราะแพนด้าจำเป็นต้องกินไผ่ปริมาณมากเพื่อให้ร่างกายได้รับพลังงานและสารอาหารเพียงพอต่อการดำรงชีวิต ทว่าปริมาณไผ่ในธรรมชาติกลับถูกควบคุมโดย 2 ประการ กล่าวคือ ต้นไผ่จะออกดอกและตายลงพร้อมๆกันในช่วงอายุตั้งแต่ 10 ปีไปจนกระทั่งกว่า 100 ปี ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับชนิดของไผ่ จากนั้นก็ต้องรอไปอีกประมาณ 1 ปี กว่าที่กล้าไผ่รุ่นใหม่งอกออกจาก และกว่าจะเจริญเติบโตจนเป็นอาหารของแพนด้าได้ก็ต้องใช้เวลาอีกไม่ต่ำกว่า 10 ปี แม้วงจรนี้อาจส่งผลกระทบต่อแพนด้าในธรรมชาติ แต่ในความเป็นจริงแพนด้าสามารถปรับตัวได้โดยการหันไปหาไผ่พันธุ์อื่นๆที่ขึ้นอยู่ในถิ่นอาศัยเดียวกันหรือไม่ก็ออกไปหากินในแหล่งอื่นๆที่ต้นไผ่ยังอุดมสมบูรณ์ จุดนี้เองที่เป็นปัจจัยประการที่สองที่เข้ามามีบทบาท นั่นคือการขยายพื้นที่ทำกิน และตั้งถิ่นฐานของมนุษย์ ที่ทำให้แพนด้าไม่สามารถออกหากินไกลจากถิ่นที่อยู่เดิมได้ และบางครั้งการรุกล้ำแผ้วถางป่าของมนุษย์ก็อาจทำให้พื้นที่อาศัยบางแห่งเหลือไผ่ เพียงชนิดเดียวที่เป็นแหล่งอาหารของแพนด้า และหากไผ่ในบริเวณนั้นออกดอกและตายลง ก็ย่อมหมายถึงจุดจบของแพนด้าเช่นกัน