เวลาละหมาดมัฆริบตามทัศนะของอิมามอัชชาฟิอี (محمد بن إدريس الشافعي) --ไม่ได้หมายรวมถึงทัศนะของ "อัชชาฟิอียะฮ์"--

1. 1
เวลาละหมาดมัฆริบ
ตามทัศนะของอิมามอัชชาฟิอี
)‫محمد‬‫بن‬‫يس‬‫ر‬‫د‬‫إ‬‫شافعي‬‫ل‬‫إ‬(
ใน “ฆอยะตุลอิคติศอร” หรือ “อัลฆอยะฮ์ วัตตักรีบ” โดย อะบูชุญาอ์ อัลอัศฟะฮานี
(ฮ.ศ. 533-593) ถือเป็น “มะตัน” ฟิกฮ์ขนาดย่อที่มีชื่อเสียงมากที่สุดอันดับต้นๆ ในมัซฮับ
ชาฟิอี ได้กล่าวถึงเวลาละหมาดมัฆริบตามทัศนะของอิมามอัชชาฟิอี ดังนี้
และละหมาดมัฆริบ มีเวลาเดียว กล่าวคือ เมื่อดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้ าแล้ว (จมดวง)
กาหนดให้อะซาน, อาบน้าละหมาด (วุฎูอ์), ปกปิ ดร่างการที่ต้องปกปิ ด (เอาเราะฮ์) ใน
เวลาละหมาด, อิกอมะฮ์, และละหมาด 5 ร็อกอะฮ์ (คือ 3 ร็อกอะฮ์ เป็นละหมาด
มัฆริบ และ 2 ร็อกอะฮ์ เป็นละหมาดสุนนะฮ์)
[อะบูชุญาอ์, อัลฆอยะฮ์ วัตตักรีบ, (มักตะบะฮ์ อัลญุมฮูรียะฮ์ อัลอะเราะบียะฮ์), น. 8]
ตามที่กล่าวมานี้เวลาละหมาดมัฆริบตามทัศนะของอิมามอัชชาฟิ อีมีระยะเวลาอันสั้น
เพียงแค่ปฏิบัติ 5 ประการดังกล่าว ฉะนั้นหากละหมาดมัฆริบนอกเวลาที่กาหนดไว้ให้
ละหมาด ภายหลังจากขาดละหมาดมัฆริบในเวลาตามที่กล่าวมาข้างต้น เช่นนี้ไม่ใช่ละหมาด
มัฆริบในเวลาที่กาหนดไว้ให้กระทา (อะดาอ์) แต่เป็นการชดใช้ละหมาดมัฆริบ (เกาะฎออ์)

2. 2
และ ดร.มุศเฏาะฟา อัลบุฆอ กล่าวว่า
และนี่คือทัศนะใหม่ของอิมามอัชชาฟิ อี (เราะหิมะฮุลลอฮุตะอาลา) และหลักฐานใน
เรื่องนี้คือ : หะดีษญิบรีล (อะลัยฮิสสะลาม) รายงานโดยอะบูดาวุด (หะดีษเลขที่ 393)
และอัตติรมิซี (หะดีษเลขที่ 149) จากอิบนุอับบาส (เราะฎิยัลลอฮุอันฮุมา) (ในเรื่องที่เล่ามี
ว่า) ครั้งเมื่อญิบรีล (อะลัยฮิสสะลาม) ละหมาดมัฆริบร่วมกับนะบี (ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิ
วะสัลลัม) 2 วันขณะเมื่อละศีลอดแล้ว กล่าวคือ เวลาเดียว หลังดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า
และทัศนะเก่าของอิมามอัชชาฟิอี ถือว่าช่วงเวลาละหมาดมัฆริบนั้นมีช่วงที่ยาวนาน นั่น
คือ ตั้งแต่ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้ า ไปสิ้นสุดตอนที่แสงสีแดงที่ขอบฟ้ าจางหายไป แต่ทัศนะเก่านี้
เป็นอันตกไปเมื่อทัศนะใหม่สามารถดึงหลักฐานที่ดีกว่าซึ่งก็ได้แก่หะดีษตามรายงานของอิมาม
มุสลิมที่ได้อ้างมาแล้ว (คือหะดีษเลขที่ 614) เพราะขณะนั้นท่านนะบีฯ พานักอยู่ที่มะดีนะฮ์
แต่หะดีษอะบูดาวุดข้างต้นนั้น (คือหะดีษเลขที่ 393) เป็นเหตุการณ์ที่ญิบรีลร่วมละหมาดกับ
ท่านนะบีฯ ที่มักกะฮ์ (นั่นหมายความว่า ข้อกาหนดหลังย่อมทาให้ข้อกาหนดก่อนตกไป)
และหะดีษนี้เองที่ถือเป็นบรรทัดฐานว่าละหมาดมัฆริบมีช่วงเวลายาว คือข้อความที่ระบุว่าช่วง
สิ้นสุดของละหมาดมัฆริบคือเมื่อแสงสีแดงได้หายไปจากขอบฟ้ า แต่อย่างไรก็ตามท่านนะบี
(ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม) ได้กาหนดเวลาใหม่ว่า : (เวลามัฆริบนั้น ตราบที่แสง (แดงที่
ขอบฟ้า) ยังไม่หายไป (จากขอบฟ้า)) รายงานโดยมุสลิม (หะดีษเลขที่ 612)
[มุศเฏาะฟา อัลบุฆอ, อัตตัซฮีบ ฟี อะดิลละติ มัตนิ อัลฆอยะฮ์ วัตตักรีบฯ, พิมพ์ครั้งที่ 4,
(ดารุ อิบนิกะษีร, 1989), น. 43]