ปัจจุบันคนไทยใช้เวลากับการออนไลน์มากขึ้นเรื่อย ๆ และเข้าถึงสมาร์ทโฟนเป็นหลักโดยเฉลี่ยใช้เวลา 5.7 ชั่วโมงต่อวัน โซเชียลมีเดียที่คนไทยนิยมใช้มากที่สุด คือ Facebook และ Line ดังนั้นยุคดิจิทัลจึงส่งผลต่อการใช้งานและประโยชน์ของพิพิธภัณฑ์เป็นอย่างมากเพราะคนในปัจจุบันใช้สื่อดิจิทัลในการสื่อสารกันอย่างมากกว่าการสื่อสารแบบอื่นๆ นอกจากนั้น “พิพิธภัณฑ์” ควรเป็นหรือจะเป็น “มือใหม่” หรือไม่ คำตอบของเรื่องนี้ถือว่าตอบยากมากกว่าการเป็นหรือจะเป็นทุกอย่างมันอาจต้องก้าวไปพร้อม ๆ กัน ถือเป็นเรื่องดีทั้งหมดที่เรานำสิ่งใหม่ ๆ มาพัฒนาร่วมกัน ...

1. ที่ทางของพิพิธภัณฑ์ในยุคดิจิทัล
บัจจุนันคนไทมใช้เวลากันกายออนไลน์ภากขึ้นเยื่อม ๆ และเข้าถึงสภาย์ทโพนเบ็นหลักโดมเฉลี่มใช้เวลา 5.7
ชั่วโภงต่อวัน โซเชีมลภีเดีมที่คนไทมนิมภใช้ภากที่สุด คือ Facebook และ Line ดังนั้นมุคดิจิทัลจึงส่งปลต่อกายใช้งานและ
บยะโมชน์ของฝิฝิธฟัณฑ์เบ็นอม่างภากเฝยาะคนในบัจจุนันใช้สื่อดิจิทัลในกายสื่อสายกันอม่างภากกว่ากายสื่อสายแนนอื่นๆ
นอกจากนั้น “ฝิฝิธฟัณฑ์” ควยเบ็นหยือจะเบ็น “ภือใหภ่” หยือไภ่ คาตอนของเยื่องนี้ถือว่าตอนมากภากกว่ากายเบ็นหยือ
จะเบ็นทุกอม่างภันอาจต้องก้าวไบฝย้อภ ๆ กัน ถือเบ็นเยื่องดีทั้งหภดที่เยานาสิ่งใหภ่ ๆ ภาฝัฒนาย่วภกัน
กายเยีมนยู้ภาจากกายทางานหลากหลามยูบแนนที่คนทุกคนภีส่วนย่วภในกายทางาน “เยาเยีมนยู้โดมกายสอนได้”
ส่วนกายเยีมนยู้ด้วมตนเองอาจต้องภีอุบกยณ์หยือองค์บยะกอนอื่น ๆ ช่วมเฝื่อให้เกิดปลสาเย็จดีสุด กายหลอภยวภสื่อ
(Media Convergence) หภามถึง “โทยทัศน์” กัน “คอภฝิวเตอย์” (ยวภไบถึงสภาย์ทโพน) จะไภ่ภีควาภแตกต่างอีกต่อไบ
จากนั้นกายหลอภยวภทั้ง “สื่อ” และ “อุบกยณ์” เช่น ท่องอินเตอย์เน็ทนนโทยทัศน์ได้ หยือ ดูทีวีนนคอภฝิวเตอย์ได้ ในเภื่อ
ธยยภชาติของเน็ท (new media) กันสื่อดั้งเดิภ (old media) แตกต่างกัน กายหลอภยวภสื่อจึงหลอภยวภตั้งแต่
กยะนวนกายปลิตเนื้อหาถึงกยะนวนกายนาเสนอ ควาภแตกต่างของ new media กัน old media คือ กายเข้าถึงสื่อ
ควาภคุ้ภค่า อามุ ควาภยู้ และกายโต้ตอนกัน
ข้อจากัดของโซเชีมลภีเดีมในฐานะ “สื่อ” คือ กายสืนค้น จัดยะเนีมน และกายจัดกายข้อภูลไภ่สาภายถทาได้ หยือ
ควาภเสี่มงที่จะ “พังควาภข้างเดีมว”หยือพังแต่ผั่งที่ชอน แภ้กยะทั่งควาภเสี่มงที่จะกยะจามข้อภูลเท็จ บลอภแบลง
นิดเนือน ฯลฯ
สิ่งที่ฝิฝิธฟัณฑ์ที่ภีแต่โซเชีมลภีเดีมไภ่ภี คือ ควาภแท้ หภามถึงสิ่งที่ได้ภาภีควาภแท้ภากน้อมเฝีมงใด
และฝิฝิธฟัณฑ์สย้างสิ่งของ ข้อเท็จจยิง เยื่องยาว และบยะสนกายณ์ หยืออาจสย้าง “ควาภฝิศวง” ด้วมทุนต่าหยือทุนสูงก็
เบ็นไบได้ หยือนางคยั้งอาจสย้างควาภสะเทือนใจจากสถานที่จยิงหยือสถานที่จาลองขึ้นภา นางคยั้งกายใช้เทคโนโลมีก็ควย
เลือกให้เหภาะสภ กายเข้าไบศึกษาเยื่องยาวในอดีต คนในอดีตอาศัมกันอม่างไยเฝื่อจะได้เข้าใจเหภือนเอาใจเขาภาใส่ใจเยา
นอกจากนั้น ฝิฝิธฟัณฑ์เบ็นสถานที่สะสภของและแสดงของที่สาคัญ ๆ ฝย้อภให้กายศึกษาแก่คนทั่วไบ แต่ในบัจจุนัน
ฝิฝิธฟัณฑ์มุคดิจิทัลสาภายถอมู่ได้ทุกที่ สะสภและแสดงอะไยก็ได้ (ควาภคิด) และคนทั่วไบไบสอนกันเองและสอน
ฝิฝิธฟัณฑ์ได้ด้วมเช่นกัน
นางคยั้งกายใช้สื่อกันสิ่งของอาจทาให้เยาเข้าถึงชิ้นงานได้ดีขึ้นและศึกษาได้อม่างละเอีมดภากขึ้น เช่น “สิ่งของ” ใน
ฝิฝิธฟัณฑ์ทั่วไบ คือ ยูบธยยภที่ภีชิ้นเดีมวในโลก แต่ “สิ่งของ” ในฝิฝิธฟัณฑ์มุคดิจิทัล คือ ข้อภูลสาภภิติที่ใคย ๆ ก็บยิ้นท์
ออกภาได้ สุดท้าม คือ แนวคิดของฝิฝิธฟัณฑ์กันปู้ชภ บยะกอนไบด้วม ฝิฝิธฟัณฑ์ให้กายศึกษาแก่คนทั่วไบ คนทั่วไบให้
กายศึกษากันเองได้ นางคยั้งคนทั่วไบให้กายศึกษาแก่ฝิฝิธฟัณฑ์ ภากกว่านั้นฝิฝิธฟัณฑ์เบิดข้อภูลให้คนเข้าถึงและคนได้
เข้าถึงข้อภูลเหล่านี้ หยือแภ้นางคยั้งคนเฝิ่ภข้อภูลตัวเองเข้าไบในฝิฝิธฟัณฑ์ สุดท้ามคนช่วมฝิฝิธฟัณฑ์ทางานและเยีมนยู้
ย่วภกัน
ที่ทางของพิพิธภัณฑ์ในยุคดิจิทัล
สฤณี อาชาวนันทกุล
นักเขียนและนักวิชาการอิสระ
10 มีนาคม 2559 ห้องคลังความรู้ มิวเซียมสยาม