2. #10 India liep neuriënd haar vertrouwde huis binnen. Ze zette de tas met boodschappen op het aanrecht en liep vervolgens naar de telefoon. Het o zo bekende nummer toetste ze zonder nadenken in en ietwat gespannen wachtte ze tot er werd opgenomen.

3. “LivNooijen.” India glimlachte bij het horen van haar stem. “Dag Liv. Met India.” Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. “Ik dacht dat je nooit meer zou bellen.” Verbrak Liv de stilte. India klemde de telefoon stevig in haar handen, alsof dat haar beste vriendin was, die ze omhelsde.

4. “Natuurlijk wel. Ik had alleen even tijd nodig… Tijd om te beseffen hoe fout ik bezig was.” “Je had het moeilijk, India. En ik had nooit zo tegen je mogen uitvallen. Je bent mijn beste vriendin. Ik houd van je en… het spijt me.”

5. “Je hoeft je niet te verontschuldigen, Liv. Je deed wat het beste voor mij was – mij de waarheid zeggen.” “Ik heb je dagelijks willen bellen, maar ik was bang dat je kwaad op me was. Ik besloot dat het beter was om jou te laten bellen, dan wist ik zeker dat…”

6. De stem van Liv stierf weg. “Alsjeblieft, Liv, wordt nu niet emotioneel. Het is jouw schuld niet. Jij hebt niets verkeerds gedaan, oké? En wil je alsjeblieft naar mij toekomen? Ik heb je zoveel te vertellen!” India merkte dat Liv direct een stuk vrolijker was en dat beviel haar.

7. Nadat ze hadden afgesproken dat Liv nu naar haar toe zou komen, liep India naar de keuken en ruimde haar boodschappen op. Daarna vulde ze het espressoapparaat bij en zette deze aan. Ongeveer tien minuten later hoorde ze de deurbel.

8. De twee beste vriendinnen omhelsden elkaar voor enkele seconden en liepen toen naar de woonkamer. “Je ziet er goed uit. Heb je het allemaal een beetje een plek kunnen geven?” India knikte. “Het meeste wel, maar daarover wil ik je ook spreken.”

9. Livnam plaats op de bank. “Oké.” “Ik zal eerst even voor wat drinken zorgen. Heb je zin in een espresso?” Liv knikte en India liep naar de keuken om daar twee kleine, witte kopjes met de hete, bruine vloeistof te vullen.

10. Even later zat ook India op de bank en beiden namen een voorzichtige slok van de hete espresso. “Hoe is het verder met jou, Liv? En op je werk?” “Prima. En weet je…” De ogen van Liv begonnen te glinsteren en India voelde een golf van nieuwsgierigheid door haar lichaam stromen. “Wat?”

11. “Erik van Personeelszaken. Hij heeft me mee uit gevraagd!” India was zo blij met dit nieuws dat ze haar kleine, witte kopje bijna liet vallen. Ze morste enkel wat van de hete, bruine vloeistof op het witte tapijt.

12. “Kijk eens uit, gek!” Lachte Liv. Maar het kon India niets schelen. Liv had eindelijk een afspraakje met de man van haar dromen. Ze was al vanaf haar eerste werkdag smoorverliefd op hem en nu zag hij haar dan eindelijk staan.

13. “Wanneer gaat het gebeuren?” Vroeg India enthousiast. “Vanavond.” “Vanavond? En hoe, wat, waar?” Liv lachte. “Jij bent nerveuzer voor mij dan ikzelf ben. We gaan gewoon een hapje eten.” India straalde van oor tot oor.

14. Livwerkte nu vijf jaar bij dat accountantskantoor. Het verbaasde haar altijd weer dat Erik niets in Liv zag. India vond haar beste vriendin de mooiste, liefste en meest slimme vrouw die ze ooit had ontmoet. Ze staat altijd voor je klaar, ze is betrouwbaar, eerlijk, grappig.

15. India zuchtte. Die Erik is een bofkont. En dat beseft hij vanavond. “Maar jij moest mij iets vertellen. Dus voor de dag ermee!” Zei Liv, nadat ze een slok van haar espresso had genomen. India nam een diepe zucht en toen vertelde ze alles over Brett en haar bezoek aan hem.

16. Livbestudeerde haar beste vriendin. India was inderdaad weer haarzelf. Haar mooie bruine haar had weer die prachtige glans. Haar donkere ogen straalden weer. Ze zat duidelijk goed in haar vel en Liv wist precies waardoor dat kwam.

17. “Dus vanavond hebben we weer afgesproken.” India fronste haar wenkbrauwen. “Wat is er? Waarom kijk je zo?” “Lieverd.” Begon Liv voorzichtig. “Ik ben het. Liv. Mij houd je niet voor de gek.” India staarde Liv bevreemd aan. “Maar ik houd je ook niet voor de gek.”

18. Livpakte de handen van India vast. “Je bent verliefd op hem, is het niet?” “Natuurlijk ben ik niet-” India trok haar handen uit de handen van Liv en stond op. Ze dacht aan Brett. Aan zijn lippen op de hare, aan zijn veilige armen om haar heen, aan zijn lieve woorden.

19. O God, Liv had gelijk. Ze was inderdaad verliefd op Brett! “Je hebt gelijk.” Liv stond op en liep naar haar toe. “Ik keur het niet af, als je dat soms denkt. Ik ben alleen bang dat het moeilijkheden gaat geven.”

20. India slikte. Dit bracht haar in een moeilijke situatie, vooral omdat ze nu besefte dat ze gevoelens voor Brett had. En ja, die waren hevig. Al vanaf het eerste moment dat ze hem zag staan. In de deuropening van zijn prachtige huis.

21. Een imposante verschijning. Met een nonchalante look. Een serieuze blik. En sensuele lippen. India keek Liv aan. “Dus jij denkt dat-” “Wat ik denk maakt niet uit.” Onderbrak Liv haar. “Je moet doen wat jij denkt dat het beste is. Wat je hart, wat je hoofd zegt.”

22. India zuchtte. “Maar mijn hart en mijn hoofd zeggen twee verschillende dingen.” “Hij klinkt perfect, India. Echt waar. Maar denk waar je aan begint. Nu vergeeft hij het je, maar wat als jullie ooit ruzie krijgen. Hij kan de dood van zijn zoon tegen je gebruiken.”

23. “Kan hij dat doen?” Vroeg India verbaasd. “Dat kan altijd, maar dat wil niet zeggen dat hij dat ook daadwerkelijk zal doen. Begrijp me niet verkeerd, India. Ik wil je alleen maar beschermen tegen nog meer pijn en verdriet. Jij bent mijn vriendin en je verdient het beste.”

24. “Jij ook, Liv. En ik weet zeker dat Erik van Personeelszaken vanavond als een blok voor je gaat vallen.” Liv lachte. “Wil je hem alsjeblieft niet zo noemen.” “Je doet het zelf ook.” Liv stak haar tong uit. “Hij heet Erik van der Hoff en mijn buik doet zeer van de zenuwen.”

25. “Geloof me, dat is nergens voor nodig.” Liv wierp een blik op haar horloge. “Het spijt me, lieverd. Ik moet nu gaan.” India knikte. “Ik waardeer het heel erg wat je me vertelt hebt. En ik beloof je dat ik er de tijd voor neem. Ik zal me niet direct in een hartstochtelijke relatie storten.”

26. Livlachte. “Dat weet ik toch. Leer elkaar eerst door en door kennen en dan kun je altijd nog zien.” “Dat ben ik ook van plan. En jij, jij gaat nu als de bliksem naar huis, anders ben je dadelijk nog te laat voor je afspraakje!”

27. “Oké oké. Ik bel je morgen.” “Dat is je geraden!” Liv nam India lachend in haar armen en verliet het huis van haar beste vriendin. India keek Liv na tot ze uit het zich verdwenen was. Daarna ruimde ze de kleine, witte kopjes op en zette het espressoapparaat uit.

28. Brettstond voor het raam naar buiten te staren. Het was een heldere avond. De volle maan en duizenden sterren kleurden de hemel. Hij had een klein plannetje bedacht. Het moest India op afstand houden; maar op zo’n manier dat hij haar toch kon blijven zien.

29. Op dat moment stopte er een donkerblauwe auto voor zijn huis. Het was de Mercedes van India. Hij liep weg bij het raam, zodat zij niet zag dat hij op haar had staan wachten. Hij liet haar twee keer de bel indrukken voordat hij de voordeur opende.

30. “Sorry dat ik je liet wachten.” India haalde nonchalant haar schouders op. “Dat maakt niet uit.” Hij liet haar binnen en nam haar mee naar de woonkamer. “Wil je wat drinken?” Ze keek bedenkelijk. “Doe maar een glaasje wijn.”

31. “Rood, wit? Zoet, droog?” “Zoete, witte wijn, graag.” Brett knikte en verdween de keuken in. Even later was hij terug met voor haar een glas zoete, witte wijn en voor hemzelf een flesje bier. “Ik was al bang dat je je mannelijkheid verloren had.” Grapte ze.

32. Brettkeek haar fronsend aan. India lachte. “Alles hier in huis doet zo vrouwelijk aan, maar nu ik je bier zie drinken zie ik dat je toch op en top man bent.” Brett grijnsde. “Gelukkig maar. Tja, Elisabeth heeft het ingericht. Ik heb nooit de moeite genomen om het te veranderen.”

33. India keek de ruimte door. “Het is prachtig. Ik zou het ook niet veranderen.” Brett keek haar aan, terwijl zij van haar wijn nipte. Ze droeg een crèmekleurig, kort jurkje. Haar pumps pasten tot in het detail bij haar outfit. Ze was perfectionistisch. Net zoals hij.

34. “Je ziet er schitterend uit.” India keek hem aan. “Dank je.” Zei ze zacht en nam daarna een flinke slok van haar wijn, alsof ze zijn compliment wilde wegspoelen. “Had ik dat niet mogen zeggen?” Vroeg hij licht gepanikeerd.

35. “Natuurlijk wel. Waarom niet?” “Je nam zo’n grote slok van je wijn. Voel je je niet op je gemak?” Opnieuw verbaasde het haar over hoeveel mensenkennis hij beschikte. “Het overviel me. Het is lang geleden dat een man zoiets… tegen me zei.”

36. “Dan zitten we allebei in hetzelfde schuitje. Bij mij vrouwen betreft dan.” India lachte. “Dat snap ik.” Hierna was het een tijdje stil. India dronk haar glas wijn leeg en Brett zijn flesje bier. “O dat was ik bijna vergeten…” Verbrak Brett de stilte.

37. “Ik heb een foto van Sem gevonden!” India keek verrast op. Ze wilde zijn zoon dolgraag zien. “Ik zal hem voor je pakken. Hij ligt op mijn bureau.” Even later overhandigde Brett haar een houten fotolijstje.

38. Toen ze het lijstje omdraaide keek ze recht in twee speelse ogen. Het jongetje op de foto lachte vrolijk, terwijl hij met een raceauto speelde. Het was een zwart-wit foto en daardoor kon India de kleuren moeilijk beschrijven.

39. Toch ontdekte ze dat de raceauto rood moest zijn. Ook zag ze dat het jongetje blond moest zijn geweest. Blond met groene of blauwe ogen. Zijn kleren waren simpel. Een afgedragen spijkerbroek en een streepjes T-shirt.

40. Dat viel haar een beetje tegen, want als zoon van een succesvol model had ze iets exclusievere kleding verwacht. Toen besefte ze dat Elisabeth al vijf jaar dood was en dat deze foto vrij recent was – hooguit een jaar geleden genomen.

41. En Brett was een man – een heteroman. Dat soort mannen hielden de laatste mode niet bij en vonden het niet belangrijk of hun kind een broek van Diesel of van Versace droeg. Alhoewel, bedacht ze zich toen. Brett was volgens de mode gekleed en droeg alleen merkkleding.

42. “Wanneer is deze foto genomen?” Vroeg ze. Brett dacht even na. “Een half jaar geleden, denk ik. Sem wilde een foto voor zijn moeder maken en deze opsturen naar de hemel, zodat zij hem niet zou vergeten.

43. Toen hij op school zat heb ik de foto verstopt. Vanmiddag, tijdens het zoeken naar een foto van hem, heb ik hem gevonden achterin mijn boekenkast. Dat was een plek waarvan ik wist dat hij daar nooit zou kijken.

44. Ik wilde graag dat hij geloofde dat ik de foto naar de hemel had gestuurd. Dan had hij tenminste een houvast.” “Miste hij zijn moeder erg?” “Dat verschilde per dag. Er waren dagen dan kon ik hem niet stil krijgen. Dan bleef hij om Elisabeth roepen.

45. Andere dagen was hij rustig en leek hij het te accepteren.” “Het moet verschrikkelijk zijn om je moeder op zo’n jonge leeftijd te verliezen.” Brett knikte. “Dat was het ook. Sem was een moederskindje. Hij en Elisabeth hadden een speciale band. Prachtig om te zien.”

46. India keek naar de foto in haar handen. “Wil je nog wat drinken?” “Doe maar een glas water. Ik moet nog rijden.” Terwijl Brett in de keuken was, staarde India gebiologeerd naar de foto van de achtjarige Sem.

47. Ze probeerde een beeld van Elisabeth te vormen, aangezien het jongetje niet op Brett leek. Hij moest dus ontzettend op zijn moeder lijken. India wilde het fotolijstje omdraaien; toen het uit haar handen gleed en op de grond viel.

48. Happend naar adem en hopend dat het niet stuk zou zijn, raapte ze het op. De foto stak uit het lijstje, maar voor de rest was alles heel. Toen ze de foto probeerde terug te duwen, merkte ze iets vreemds op.

49. Ze opende het fotolijstje en haalde de foto van Sem eruit. Maar het was geen foto, althans geen fotopapier. De foto bestond uit krantenpapier. India draaide de foto om en las aan de achterkant een overlijdensbericht van een hoogbejaarde vrouw.

50. Haar mond viel open van verbazing. Dit was Sem niet. Dit was de zoon van Brett niet. Dit was een foto, geknipt uit een krant of dagblad. Dit was een vreemd jongetje. Dit was de zoon van iemand anders.

51. Dat verklaarde wel een aantal dingen. Daarom leek hij totaal niet op Brett. Daarom droeg hij doodnormale kleding. Daarom was het een zwart-wit foto. India stopte de foto snel terug in het fotolijstje en haalde diep adem. Waarom gaf Brett haar een foto van een vreemd jongetje? Waarom loog hij tegen haar?