DK 9 NL

Tussenstand
Publieksprijs
1) Slumdog Millionaire 4,76
2) Troubled Water 4,51
3) Maman est chez le coiffeur 4,45
4) Fixer: The Taking of Ajmal N. 4,43
5) The Karamazovs 4,41
6) Pranzo di Ferragosto 4,39
7) Frozen River 4,36
8) Room and a Half 4,33
9) Teza 4,32
10) La nana 4,32
11) Jermal 4,32
12) Pandora’s Box 4,31
13) Pomegranates and Myrrh 4,29
14) The Strength of Water 4,28
15) 35 Rhums 4,24
DAILY
TIGER38TH
INTERNATIONAL FILM FESTIVAL ROTTERDAM #9 vrijdag 30 JANUARI 2009
TURN FOR
ENGLISH
EDITION
Wereldreiziger Lisandro
Alonso reist van Liverpool
en Ushuaia naar Rotterdam pagina 5
foto: Ramon Mangold
hulpverleners
op de set
Drugs, relaties, angst voor het
leven en angst voor de dood zijn
thema’s die op een bijzondere manier
worden verweven in Duane Hopkins’
hyperrealistische Better Things. ‘Het is
niet sociaal realistisch, maar artistiek
romantisch.’
Hopkins verhaal over zijn manier van werken
komt er opvallend geroutineerd uit. Het resul-
taat van ontelbare interviews na het succes van
de film in Cannes en Toronto. ‘Ik ga nooit uit van
iets wat ik wil vertellen. Ik heb meestal plaatjes in
mijn hoofd, waar ik later een narratieve vorm bij
bedenk. Bij mij blijft niet het plot of het verhaal
het langst resoneren, maar een beeld, een gevoel
of een thema. Dat was mijn het uitgangspunt. Ik
schreef 150 losse scènes en bekeek welke verbin-
dende elementen daarin zaten. Dat waren liefde,
verlies en vervoering.’
Better Things bevat verschillende verhaallijnen:
die van een aan heroïne verslaafde jongen wiens
vriendin aan een overdosis is gestorven, een jong
stel dat worstelt met verslaving, een meisje met
pleinvrees en een langgetrouwd echtpaar dat
uit elkaar wordt gedreven vanwege een lang ge-
leden begane misstap. Hopkins werkte met een
bijna uitsluitend niet-professionele cast, die hij
grotendeels leerde kennen tijdens zijn research
over heroïnegebruik. ‘Toen ik Liam McIlfatrick,
die Rob speelt, tegenkwam, zag ik iets in hem
wat een acteur je niet kan geven. Hij was 21
jaar, sinds zijn veertiende dakloos en zes jaar
verslaafd geweest. Hij had jeugdige onschuld in
combinatie met enorme levenservaring.’ In de
film wordt door de jongeren veel drugs gebruikt,
iets waar ze in het echte leven nu juist met veel
moeite waren opgehouden. ‘Het was een grote
verantwoordelijkheid. Op de set hadden we
hulpverleners rondlopen en we checkten na elke
opname of alles nog oké was.’
Het oude stel in de film is ook in werkelijkheid een
meer dan zestig jaar getrouwd paar.
Lees verder op pagina 7... foto: Bram BelloniMaman
Mafketel aan
de macht
pagina 5
Liever de buurman
dan Brad Pitt
pagina 11
Het getal
67.042Zo veel keer is er tot donderdagmiddag in
de publieksenquête gescheurd. De meeste
ingescheurde stembiljetten werden na
afloop van Unmade Beds ingeleverd: 1201.
De minst gescheurde kaarten leverde
de voorstelling van Now Showing op: 4.
Daardoor verschijnt deze overigens redelijk
hoog gewaardeerde 280 minuten durende
film toch niet in het totaaloverzicht, want de
minimale respons ligt bij 35 stemmen.

3
38TH
INTERNATIONAL FILM FESTIVAL ROTTERDAM
www.filmfestivalrotterdam.com
column
Iofthetiger
Ik weet het, eigenlijk mogen meegenomen (of
beter: meegesmokkelde) etenswaren niet wor-
den genuttigd in de bioscoopzaal. Maar nood
breekt wet. En dat is het geval bij de Short Film
Marathon: een zaterdag met 59 films. Wie deze
haast bovenmenselijke krachtsinspanning wil
doorstaan – vijftien uur nonstop korte films met
slechts een onderbreking van een uur – dient
goed voorbereid te zijn. En reken je ook niet rijk
metdiepauze,wanthijwilnogweleensdrastisch
ingekort worden om de haast onvermijdelijke
kleine technische vertragingen weer in te halen.
Kortefictiegevolgddoorvideokunst,afgewisseld
met een korte documentaire, een animatie en
een klein filmessay. Op het boodschappenlijstje:
een thermos koffie, brood, appels, mandarijnen,
snoep. Niet vergeten: kussentje! De stoelen in
Lantaren 1 zijn namelijk de grootste vijand; veel
te hard om het er langer dan drie uur onafgebro-
ken op uit te houden.
Nog een tip van een marathonveteraan: neem
een extra trui mee, voor als het plotseling
koud wordt in de zaal. Te veel frisheid leidt de
aandacht maar af. En denk in het kader van de
temperatuurregeling ook aan voldoende laag-
jes, zodat je ook wat uit kunt doen. Te warm is
minstens zo storend, want dan ga je doezelen
en dan red je het niet. Vechten tegen de slaap
in een donkere filmzaal is zinloos. Als het me
overkomt, dan geef ik er gewoon maar even aan
toe, dan ben ik het snelste weer bij de les. Af en
toe een snelle plasstop, even benen strekken en
gelijk snel wat buitenlucht scheppen. Belangrijk
is om het goede moment te kiezen.
Naar buiten kan altijd, maar opnieuw naar
binnenmagalleenbijdeaanvangvaneennieuwe
film. De films kunnen dertig seconden zijn maar
ook negenenvijftig minuten. Dus een te krappe
planning is gevaarlijk voor als er een rij bij de wc
staat.Hopelijkhebbenwedezitzakkenweervoor
in de zaal liggen. Die bieden, bij een voldoende
sociaal roulerend gedrag van de aanwezigen een
aangename verlichting. Ik heb er zin in, laat die
Short Film Marathon maar komen!
Peter van Hoof
IFFR-programmeur
foto: Bram Belloni
Kristin Erickson (Kevin Blechdom) en Bevin Kelley (Blevin Blectum) vormden in 1998 de elektronische muziekact Blectum from Blechdom.
Sinds 2001 traden ze niet meer samen op. Tot gisteravond, in Lantaren 1 tijdens de Worm Live-performance. Daar bracht het duo een aanstekelijke
mix van computermuziek, liedjes, zang en interactieve video-extravaganza in een bonte, cartooneske performance. foto: Ramon Mangold
Minder bloed
‘Jullie zien hier een director’s cut’, vertelde de Thaise
regisseurEkachaiUekrongthamnaafloopvandever-
toning van The Coffin, die in het programma Hungry
Ghostsdraait.Demakerlegdeuitdatdefestivalversie
vandefilmheelrustigisvergelekenbijdekopiediein
Thailand te zien is. De film laat een bizar bestaand
Thais ritueel zien waarbij mensen zich in een doods-
kist laten sluiten om hun karma te verbeteren. ‘In de
Thaiseversiezittenveelmeerbloedenschrikmomen-
ten en de muziek is ook nog vetter aangezet.’
De ontwapenende regisseur bekende ook dat hij
een andere film had willen maken. ‘Mijn oorspron-
kelijk plan was iets meditatiefs, maar daar kon
ik geen geld voor krijgen. Daarom heb ik er een
horrorfilm van gemaakt.’ Uekrongtham zei blij
en verrast te zijn met de steun van het Hubert Bals
Fonds. In 2005 won hij met zijn plan op het Hong-
kong Festival de HBF-Award en daarmee financiële
steun voor de ontwikkeling van zijn film. ‘Ik had
niet gedacht dat ze horrorfilms zouden steunen.’
Volgens Janneke Langelaan van het Hubert Bals
Fonds wordt bij toekennen van steun niet gekeken
naar het genre. ‘Het gaat gewoon om mooie films.
Het was toeval dat hij zo mooi paste in de context
van het programma dit jaar. In Hungry Ghosts
draait nog een andere film die we hebben gesteund:
Moon at the Bottom of the Well. En dat is absoluut
geen horror.’ De film is vandaag nog te zien, om
22:30 CI3.
Prijzenslag
De ‘grote’ prijzen worden pas vanavond uitgereikt
– in de Stadsschouwburg worden vanaf 18:00 uur
de drie winaars van de VPRO Tiger Awards bekend-
gemaakt. En dat niet alleen: ook de twee persprijzen
(vandeNederlandseKNFenhetEuropeseFIPRESCI)
én NETPAC Award voor de beste Aziatische film
in het programma worden uitgereikt. En zaterdag
heeft het publiek het laatste woord, wanneer voor-
afgaand aan de slotfilm de KPN Publieksprijs en de
Dioraphte Award worden vergeven.
Maar ook de afgelopen twee dagen viel er voor een
flink aantal makers al iets te vieren. Tijdens het slot-
feest van CineMart, de coproductiemarkt van het
IFFR, werden afgelopen woensdag eveneens twee
prijzen uitgereikt. De Arte France Cinéma Award
(€10.000) ging naar het cross-media project HIM
van Lance Weiler. Weiler combineert film, games
en interactieve technologie tot een omgeving die
de toeschouwer tot hoofdrolspeler maakt. De Prins
Claus Fonds Film Grant (€15.000) was voor het
Mongoolse project Birdie (Shuvuukhai) van Byamba
Sakhya. De jury werd voorgezeten door filmmaker
Karim Traïdia en bestond verder uit filmexpert
René Mioch, filmmakers Harutyun Khachatryan en
Alicia Scherson en actrice Monique Hendrickx. Zij
roemden Birdie om haar ‘eigentijdse en subtiele con-
cept’ alsmede de ‘originele wijze waarop fantasie en
realiteit worden afgewisseld.’ Gisteren was de beurt
aan de jongerenjury van de MovieSquad Award. Zij
kenden hun prijs (€2000 ter promotie van de film
binnen het kader van MovieZone) toe aan Danny
Boyles Slumdog Millionaire, dat ook al enige dagen
bovenaan staat in de Publieksprijs.

vitrinekunst
Naast zijn film Susuk, een kamer in Haunted House
en dagelijks een hoekje in deze krant had Amir Mu-
hammad ook nog tijd om een bijdrage te leveren
voor De Aanschouw, de ‘kleinste galerie van Neder-
land’. In een vitrinekast bevestigd aan de gevel van
café de Schouw in de Witte de Withstraat (schuin
tegenoverHauntedHouse),iswekelijkseenwerkvan
een andere kunstenaar te zien. De bijdrage van Mu-
hammad is nog tot vanavond te bekijken; dan volgt
de wisseling van de wacht en wordt een werk van
Maciek Swiatkowski tentoongesteld.

‘Hallo, hier de
Dalai Lama’
De Dalai Lama, de hoofdpersoon van de documen-
taire Sunrise/Sunset, was uitgenodigd de vertoning
bij te wonen. Maar iedereen die de film gezien heeft,
weet dat de agenda van de beroemdste monnik ter
wereld al drie jaar van tevoren volledig zit dicht
getimmerd. Zijn bezoek aan Nederland staat nu
voor juni op de agenda. Gelukkig is de Dalai Lama
tocheenbeetjeaanwezig,zobleeknadevoorstelling
gisteravond. Toen werd een speciaal voor het IFFR
opgenomen videoboodschap vertoond, waarin hij
de zaal toesprak over zijn dankbaarheid dat de ‘flim’
hier vertoond wordt. En de aanwezigen nog eens
weesophetfeitdathijeengewoonmensis.‘Sommige
mensen noemen me de Levende Boeddha. Zoals u in
deze flim kunt zien ben ik een simpele monnik.’ De
Dalai Lama versprak zich niet met het toch lastiger
uit te spreken ‘Filmfestival Rotterdam’.
Wie persoonlijk door Zijne Heiligheid toegesproken wil worden:
de film (met videoboodschap) worden zaterdag a.s. nog een keer
vertoond, om 22:00 uur in Pathé 2.
Vietnamese
spookkamer
De tijdelijke altaarruimte die voor de expositie Haunted
House is ingericht door de Vietnamese filmmakers Nguyen
Vinh Son en Nguyen Minh Hien blijft dankzij een privé-initi-
atief voor Nederland behouden.
Initiatiefnemer Nguyen Thanh Hung: ‘Nguyen Vinh Son ver-
telde ons op het festival dat alle materialen van hun Meeting
Room For Life and After-life na afloop waarschijnlijk zouden
worden weggegooid. Dat zou zonde zijn. De installatie geeft,
met het altaar, de afbeeldingen, de wierook, de muziek en de
videobeelden, een bijna compleet beeld van de Vietnamese
mediumcultus, met name die van de oude koninklijke hoofd-
stad Hue. Zondag, als de tentoonstelling afloopt, gaan we de
materialen inpakken. Later kan het dan gebruikt worden voor
het Vietnamees nieuwjaar, muziek- en kunsttentoonstellingen
en in een Vietnamese pagode. Zo krijgt deze tentoonstelling
over the afterlife een second life.’foto: Felix Kalkman

5
38TH
WWW.FILMFESTIVALROTTERDAM.COM
Hantu Paku: Geest die stukken
grondbewaaktwaarpaku-varens
groeien. Een legende vertelt over
een echtpaar dat tijdens de zo-
veelste zwangerschap (allemaal
dochters) een jongetje vindt
tussen de varens. Hij wordt lief-
devol opgenomen, maar blijkt
een Hantu Paku te zijn die zijn
‘nieuwe’ ouders probeert op te
vreten. Dankzij een spreuk ver-
andert hij na zijn dood weer in
een bosje varens.
HONGERIGE
GEESTEN #9
foto: Ramon Mangold foto: Felix Kalkman
Aleksej Balabanov over Morphia
‘VOOR DE AMPUTATIES
GEBRUIKTE IK ’N CHIRURG’
HetfestivalistrotsdatAleksejBalabanovs
Morphia in Rotterdam zijn internationale
première beleeft. Vorig jaar maakte zijn
nihilistische Cargo 200 een verplette-
rende indruk. Dit keer zien we een arts
aan morfine bezwijken. De regisseur blijft
bescheiden en verwijst naar de scena-
rist: ‘Misschien had Sergej Bodrov jr. er
zelf een betere film van gemaakt.’
Cargo 200 verbeeldde de morele en sociale desinte-
gratievandeSovjet-Unieeindjarentachtig.Morphia
speelt in 1917, aan het begin van het communisti-
sche tijdperk, als tsaristisch Rusland ten onder gaat
in de revolutie. Opnieuw zien we hoofdpersonen in
moreel en lichamelijk verval, terwijl de maatschap-
pij om hen heen instort. En opnieuw is hun noodlot
vanaf de eerste minuten onontkoombaar.
Toch ziet regisseur Balabanov (die door
tegenwerking van het volgens hem ‘fascistische’
Nederlandse consulaat in Sint-Petersburg slechts
met de grootste moeite een visum wist te bemach-
tigen) de films niet als een koppel. ‘Vooral omdat
Cargo 200 mijn eigen scenario was en Morphia is
geschreven door mijn vriend Sergej Bodrov jr. Het
resultaat is bovendien zeer verschillend.’
DesamenwerkingtussenBalabanovenBodrovgaat
terug tot Brat, de lowbudget filmhit uit 1997 die
van hoofdrolspeler Bodrov een jeugdidool maakte.
Morphia was Bodrovs eerste scenario, dat hij naliet
toen hij in 2002 bezweek onder een sneeuwlawine
tijdens filmopnamen in de Kaukasus.
Balabanov: ‘Sergej schreef zijn script op basis van
korte verhalen van Michael Boegalkov, bekend van
De meester en Margarita. De verhalen zijn autobio-
grafisch; net als de hoofdpersoon van Morphia was
Boegalkov een aan morfine verslaafde dokter. Sergej
wilde het script zelf verfilmen en misschien was de
film dan ook beter geworden. Hij was een getalen-
teerde man.’ Balabanov ziet de film als een eerbe-
toon, maar dat niet alleen. ‘Als ik het niet een goed
script had gevonden, had ik de film niet gemaakt.’
Morphia herschept op indrukwekkende manier
het revolutiejaar 1917 in een afgelegen ziekenhuis
temidden van uitgestrekte sneeuwvlakten. Met
afgezwakte kleuren, geïnspireerd door vroege kleu-
renfoto’s, en realistische operatiescènes waarin de
jonge dokter zijn kunde moet bewijzen. Uit nervo-
siteit grijpt hij naar de morfine, waarmee hij zijn
lichamelijke aftakeling in gang zet. ‘Ik gebruikte
voor de amputatiescènes een echte chirurg, wiens
handen op die van de hoofdrolspeler leken. Zo kon
ik die scènes erg geloofwaardig maken.’ Nederlands
publiek, dat is opgegroeid met het Trojka-lied van
Drs. P, mag zich met name verheugen op een scène
waarin een paardenslee wordt opgejaagd door een
bloeddorstige roedel wolven. Kees Driessen
Morphia (SP) – Aleksej Balabanov
Vr 30 10:45 PA3
Hantu Paku:
grondbewaaktwaarpaku-varens
groeien. Een legende vertelt over
een echtpaar dat tijdens de zo-
veelste zwangerschap (allemaal
dochters) een jongetje vindt
tussen de varens. Hij wordt lief-
devol opgenomen, maar blijkt
een Hantu Paku te zijn die zijn
‘nieuwe’ ouders probeert op te
vreten. Dankzij een spreuk ver-
andert hij na zijn dood weer in
een bosje varens.
HONGERIGE
GEESTEN
MAFKETEL AAN DE MACHT
Politiek en film: in beide disciplines komt het erop aan het
publiek te manipuleren. Wees dus extra op je hoede bij een
politiek filmportret. Sunrise/Sunset is het persoonlijke ver-
slag van een ontmoeting van de Russische filmmaker Vitaly
ManskimetDalaiLamaXIVinDharamsala.Hoeweldevre-
desprofeetdooreenzwaarbewapendegardewordtbewaakt,
blijft hij geloofwaardig en innemend. Hij bidt, kijkt dieren-
films, giechelt en filosofeert erop los. Als oplossing voor de
overbevolking denkt hij aan meer kloosterroepingen.
Bernadette(winnaarTigerAwardcompetitievoordekorte
film) is een experimentele documentaire over de Noord-
Ierse activiste Bernadette Devlin, opgebouwd uit archief-
beelden, voorleesteksten en animatie. Zonder kennis van
de recente Noord-Ierse geschiedenis, zal vooral de staat
van Devlins voortanden indruk maken.
Het hachelijke aan een speelfilm over een vooraanstaande
figuur uit de contemporaine geschiedenis, is dat de vergelij-
kingmethetmediabeeldzichopdringt.BijIldivo(PaoloSor-
rentino) zullen apolitieke niet-Italianen daar weinig last van
hebben.DefilmverteltoverdeItaliaansechristendemocraat
GiulioAndreotti(ToniServillo),eenpolitiekemastodontdie
de neteligste situaties overleefde en erin slaagde zijn handen
in onschuld te wassen. Andreotti blijkt het precaire spel in
de magische machtsdriehoek Kerk/Maffia/Politiek tot in de
vingertoppen te beheersen. Begin jaren negentig moet hij
alsnog het veld ruimen onder verdenking van allerlei mala-
fide praktijken, maar tot een veroordeling komt het niet.
Servillo zet een ijzingwekkende man neer, met geknakte
oren, zorgvuldige handgebaren en gevleugelde uitspra-
ken. ‘Ik geloof niet in toeval’, belijdt Andreotti. ‘Ik geloof
in de wil van God.’ Als hem retorisch wordt voorgelegd
aan wie alle ontsporingen dan wél moeten worden toe-
geschreven, blijft Andreotti’s masker onbewogen, ervan
overtuigd dat ook zijn slechtste daden een hoger doel die-
nen. Zoals met veel biopics rijst ook hier de vraag: hoe is
het in godsnaam mogelijk dat zo’n idioot op zo’n positie
terechtkomt? (PvdG)
Il divo – Paolo Sorrentino
Vr 30 09:45 CI 7, za 31 17:00 CI1
Bernadette – Duncan Campbell
Za 31 11:00 LA1 (short film marathon)
Sunset/Sunrise – Vitaly Manski
Za 31 22:00 PA2
Dit is slechts één van de enorme hoeveelheid Hungry Ghosts die staan beschreven in The
Malaysian Book of The Undead. Uitgegeven door filmmaker Amir Muhammad, die ook de
Reading Room van de expositie Haunted House ontwierp, waar dit boekje te raadplegen is.
Lisandro Alonso over Liverpool
‘IK VIND HET DRAMA VAN
ALLEDAG BELANGRIJK’
De wortels van zijn familie liggen op de pam-
pa’s,deuitgestrektegrasvlaktesinhethartje
van Argentinië. En zijn personages leven in
evenafgelegen, verlaten gebieden.
De pampa in La libertad, de jungle in Los muertos,
eindeloze, besneeuwde bergen in zijn nieuwe film
Liverpool. Die vormen het achterland van Ushuaia,
een stad in het zuidelijkste puntje van Latijns-
Amerika, waar zeeman Farrel na jaren aanmeert
en een bezoek brengt aan zijn stervende moeder.
De Argentijnse regisseur Lisandro Alonso zat
als kind op school in Buenos Aires, maar bracht
de weekenden door bij zijn ouders. ‘Net als mijn
personages was ik voortdurend op reis. Door de
tripjes naar huis ontstond mijn nieuwsgierig-
heid naar de vreemde mensen die in de middle of
nowhere leven. Mijn films zijn in feite niets meer
dan een excuus om weer zulke reizen te maken en
zulke mensen op te zoeken.’
Het ritme van Alonso’s films ademt de natuurlijke
cyclus van de seizoenen. Ze zijn opgebouwd uit
repeterende, routineuze handelingen. Een ver-
haal dat van het ene naar het andere hoogtepunt
vliegt, ontbreekt; het zijn eerder de momenten
die ertussenin liggen die zijn interesse heb-
ben. ‘In mijn eigen leven gebeurt ook niets
buitengewoons, dus waarom zou dat in mijn
films wel moeten? Ik vind het drama van alledag
belangrijker. Het leven is keihard in de geïsoleer-
de gebieden waar mijn films zich afspelen.’
Alonso legt zichzelf bij voorkeur niet te veel res-
tricties op. Hij schrijft wel een script, maar dat is
vooral om de financiering rond te krijgen. Als de
opnames beginnen, laat hij het zonder problemen
los. Hij draait zijn films chronologisch: met cast en
crew legt hij dezelfde reis af als zijn personages.
‘Een filmmaker die de eindscène als eerste op-
neemt, legt zich volledig vast op het verhaal dat hij
vooraf bedacht heeft. Wij komen er pas tijdens het
draaien achter hoe we het precies willen doen. Dat
geeft veel meer vrijheid.’
Zijn niet-professionele acteurs spelen in hun
natuurlijke habitat, waardoor ze bepaalde
eigenschappen met de personages delen. ‘De
spanningen die op de set ontstaan, hebben vaak
een functie binnen het verhaal. Zo komt de man
die Farrel speelt uit Buenos Aires. Hij voelde zich
in eerste instantie ongemakkelijk in het bijzijn van
de oude vrouw en de dochter. Dat spiegelt het ver-
halende gegeven, van een zeeman die na twintig
jaar zijn moeder en dochter weer ziet.’
Niels Bakker
Liverpool (SP) – Lisandro Alonso
Vr 30 13:15 DOJ

7
38TH
LinkZe kriebelen, kruipen, krioelen, met
onsmakelijk veel pootjes, wiebelende
sprieten en vieze vleugeltjes; ze
brommen, tikken, zoemen, of zijn juist
angstaanjagend stil. Juist omdat ze
zo klein zijn, moeten we niets van ze
hebben: insecten. Terwijl ze het zo
leuk kunnen doen op het witte doek.
Parque vía
‘No animals were harmed during the making of this
motion picture’. Maar niet alle filmmakers be-
schouwen insecten als dieren, zoals de argeloze
spin in de fraai gestileerde openingsscène van
Parque vía aan den behaarde lijve ondervindt.
Wat zou de Dalai Lama ervan vinden?
Turistas
Ze zijn bijna aaibaar, de microbewonertjes van
Siete Tazas, het oogstrelende nationale park in
Chili waar de film zich afspeelt. Hier komen
mens en insect op ontroerende wijze samen: een
sprinkhaan landt troostend op een schouder en
een bedachtzame vogelspin brengt een ruziënd
stel weer nader tot elkaar.
Maman est chez le coiffeur
De dorpsgek is er niet vies van: vliegen. Sterker
nog, hij verzamelt de vetste exemplaren op het
veldje naast zijn morsige caravan, om te verko-
pen aan lokale vissers.
FilmPhobia
Altijd leuk; iemand met een extreme angst voor
vlinders confronteren met deze fladderaars. Een
ophetoogstoerejongemanwordtgeblinddoekten
gedwongen door linten te lopen met daarop dode
vlindersgeplakt.Evenlukthethemkalmteblijven,
maarschreeuwendepaniekovervalthemrap.
Nucingen Haus
Vliegen. Je ziet ze niet, maar ze zijn er wel. Of
toch niet? In het haunted house van Raúl Ruiz
is niets wat het lijkt (of toch wel?). Het ge-
zoem van onzichtbare vliegen verklankt de
beschaafde lijkenlucht die het weldadige land-
huis doordesemt, terwijl de klokken stilstaan,
de gedachten doordraaien en een beet in de nek
helemaal zo gek nog niet lijkt.
KD/SL/MN/NS Danai Fuengshunut www.dailydanai.com
‘De weg hoef ik hier niet te
vragen’, zegt de 32-jarige
filmproducent Prashant Pethe.
‘In mijn vorige carrière, als
navigator op boorplatforms,
deed ik Rotterdam regelmatig
aan. Dit is een prettig
weerzien.’
Twee jaar geleden besloot Pethe zijn
spaargeld in een speelfilm te steken.
Het resultaat, The Wild Bull, beviel der-
mate goed dat hij meteen op zoek ging
naar een volgend project. Dat werd The
Damned Rain, over de wanhoop van
boeren in de Indiase deelstaat Maha-
rastra. ‘Ik had m’n baan aangehouden,
voor het geval de film faliekant zou
floppen. Maar dat gebeurde niet, het
smaakte juist naar meer. Toen ik het
scenario van Satish in handen kreeg,
was ik meteen om. De opnameperiode
was dit keer pittig. Net als in het ver-
haal kregen we te kampen met droog-
te, en daarna zware regenval.’
Satish Manwar, scenarist en regisseur
van The Damned Rain, schuift na het
eerste kopje thee aan. ‘Korte nacht ge-
maakt’, verontschuldigt hij zich. ‘Dit
is mijn eerste lange speelfilm. Hier-
voor heb ik bedrijfsfilms en korte films
gemaakt, maar mijn achtergrond is
het theater. In de film spelen ervaren
theateracteurs, die tijdens de repetities
de ruimte kregen te improviseren. De
figuranten op locatie herkenden de situ-
aties en hoefden alleen maar zichzelf te
zijn. Het gedicht van de zelfmoordenaar
in het begin is authentiek.’
The Damned Rain, eerder deze maand
prijswinnend op het filmfestival
van Poona, speelt in de regio waar
Manwar is opgegroeid: ‘Veel boeren
worden tot zelfmoord gedreven om-
dat ze zich aan alle kanten gemangeld
voelen: door hun landheren, door de
overheid, door de wereldeconomie.
Hun producten – uien, katoen, suiker
– worden vaak voor een habbekrats
doorgedraaid. Later pakt de opkoper
alsnog de winst.’
Ondanks het zware onderwerp is er
plaats voor een pakkend liedje. Pethe:
‘Dat is zo typerend voor de Indiase
film, dat het niet mocht ontbreken.
Ons sociale commentaar moest een
hoopvolle ondertoon bevatten.’
Paul van de Graaf
The Damned Rain – Satish Manwar
Vr 30 17:15 CI3 Prashant Pethe en Satish Manwar foto: Ruud Jonkers
Vervolg van pagina 1...
‘Ze waren ontzettend aan elkaar verknocht en
hij was opvallend lief voor zijn vrouw. In de film
moest hij spelen dat hij moeite had haar aan te
raken. Ik wist dat hij dat moeilijk zou vinden. Hij
acteert niet, maar je ziet de frustratie en de ver-
scheurdheid die hij voelde, omdat hij zijn vrouw
niet mocht aanraken.’
Volgens Hopkins wordt zijn film onterecht in
de Britse traditie van sociaal realisme geplaatst.
‘We hebben in Engeland ook een traditie van het
verdraaien van dat sociaal realisme, iets wat bij-
voorbeeld Terence Davies doet. Ik doe dat met de
voice-over en het gebruik van indirect geluid. Je
moet mijn film zien in de context van kunst: het
is artistiek romantisch in de manier waarop het
schoonheid vindt in het tragische.’
De tragiek van de film wordt versterkt door de
wetenschap dat hoofdrolspeler McIlfatrick afgelo-
pen najaar op 24-jarige leeftijd stierf. ‘Hij woonde
samen met het meisje dat Sarah speelt – zij zijn
tijdens de opnames een stel geworden. Vanwege
zijn lange heroïnegebruik en zware leefomstan-
digheden was zijn weerstand zo laag dat hij een
dubbele longontsteking heeft opgelopen, waaraan
hij overleden is. Hij had de film nog niet gezien; ik
wilde hem een dvd geven, maar hij wilde wachten
tot hij ‘m op groot scherm kon zien.’ Nicole Santé
Better Things – Duane Hopkins vr 30 19:15 PA7
Van de olie in de drup
Duane Hopkins foto: Daniëlle van Ark

9
38TH
Melvin Bruhn (25),
televisieredacteur, Utrecht
‘Je kan aan alles zien dat ‘ie technisch ontzettend
goed gemaakt is, maar de film is totaal niet mijn
smaak. Hij kiest nooit tussen drama en humor,
het is een beetje overacting en het geweld is over
the top. Ik denk dat geen westerling zich drama-
tisch verbonden kan voelen met deze film.’
Halid Nordin (29),
marketingmedewerker, Schiedam
‘Geweldig. Het is een ruwe film met goeie sfeer-
beelden en veel momenten die je niet had zien
aankomen. Ik beleefde het allemaal intens en
voelde echt mee met de film. Het was grof, maar
ik kan wel wat hebben. Het maakte de film juist
goed. Een erg sterke film.’
Gabriëlle Kok (39),
teksten beeldwerker, Schiedam
‘Filmisch vond ik hem heel goed. Dicht op de huid
en korrelig. Een pakkend deprimerende, nare
sfeer. Maar wat betreft degory details was ‘ie zwaar
overdreven, vol nonfunctioneel geweld. Gezien de
hoge dichtheid van de geweldsscènes heb ik een
significant deel van de tijd niet gekeken.’ (KD)
The Chaser, woensdag 28, 00:06 uur
de uitloop
Met
andere
ogen
Op uitnodiging van het festival zijn zes
jonge filmcritici uit verschillende lan-
den actief in Rotterdam. Om beurten
schrijven zij over cinema. Vandaag:
Camila Moraes uit Brazilië.
Arriveren in Rotterdam terwijl het net boven
het vriespunt is en bovendien motregent, na
een vlucht van veertien uur vanuit Sao Paulo
Brazilië, klinkt als een behoorlijke nachtmer-
rie. Maar het klinkt erger dan het was. Thuis
was het snoeiheet met 35 graden en ik was wel
toe aan de Europese winter, mits ik lekker in
een verwarmde bioscoop mocht zitten.
Maarikhadbuitendejetlaggerekend.Waarwa-
ren die uren gebleven toen ik door verschillende
tijdzoneszweefde?Ikhadzevooraldeeerstedag
heel hard nodig om een beetje goede indruk te
maken op mijn mede-trainees, en natuurlijk om
niet tijdens de eerste filmvoorstelling in te dom-
melen. Aangezien ik niet kon ontsnappen aan
mijn opdrachten, moest ik maar vechten tegen
de slaap. (Ik verontschuldig me bij deze aan de
makers van Milk, waar ik mijn eerste recensie
over moest schrijven, dat ik beduidend minder
bij bewustzijn was dan normaal…)
Gelukkigwasdatalleeninhetbegin.Rotterdam
is namelijk een fantastisch jetlag proof-festival.
Allereerst natuurlijk vanwege Gert-Jan Bleeker,
onze superhost van het trainee-programma. So-
wieso zijn alle mensen die we hier tegenkomen
‘leuk’. (Een van de weinige Nederlandse woor-
den die ik heb opgepikt). Dit is echt een festival
waar een ‘voor alles is een oplossing’, ‘ik help je
wel even’ en ‘je hoeft je daar echt niet schuldig
over te voelen!’-mentaliteit heerst. Absoluut niet
glamoureus,maarwelcoolenmeteenfijnesfeer
waarin iedereen elkaar kan ontmoeten om over
filmervaringenteprateneneenmaalterugthuis
filmsituaties kan uitwisselen.
Misschien helpt het dat ik zo’n cliché Zuid-Ame-
rikaans ‘ik sta overal open voor’-type ben. Ik ben
zoblijteziendatereenthuisisvoorZuid-Ameri-
kaansecinemainNederland,endatikhierzoveel
Argentijnse, Mexicaanse en Braziliaanse film-
makers kan ontmoeten. En ik ben een bofkont
dat ik het festival van achter de schermen mag
maken.Ookalwordiksomseenbeetjedeprivan
sommige discussies, bijvoorbeeld over de slechte
situatie voor de internationale filmkritiek. Maar
ook daar heeft het festival een oplossing voor: de
Late Night Drinks. Geen jetlag die me daar weg
kan houden!
Wanneer ik volgens afspraak in het hotel arriveer is Simon Ellis nog in diepe slaap, constateert het kamermeisje dat uiteindelijk maar zijn kamer ingaat om
te kijken of hij er wel is. Twee uur later is hij uit de veren, inclusief zijn kater. Bij de receptie snaait ie nog snel even een appeltje mee voor zijn gezondheid...
Zijn film Dogging; A Love Story is nog te zien: za 31 10:30 PA5 Foto: Ruud Jonkers
ROOM # 2019
Filmmaker Peter Liechti (1951)
kreeg van het festival carte blanche:
hij mocht zijn eigen filmprogramma
samenstellen. Maar wat een buiten-
kansje leek, kostte hem een hoop
bloed, zweet en tranen.
‘Mijn eerste lijstje bestond uit films die me
het sterkst hebben gevormd’, vertelt de Zwit-
serse experimentele filmmaker. ‘Die waren,
met grootheden als Charlie Chaplin, Luis
Buñuel en Yasujiro Ozu, behoorlijk oud. Ik
zag ze zo’n twintig jaar geleden, in de peri-
ode waarin ik het meest onder invloed van
anderen stond.’
Maar een favorietenlijstje is niet hetzelfde
als een carte blanche, besloot Liechti, van
wie een retrospectief én zijn nieuwe film The
Sound of Insects - Record of a Mummy te zien
zijn. Herbert Achternbusch (Das Kind ist tot,
1970), Naomi Kawase (Letter from a Yellow
Cherry Blossom, 2002) en Wei Wang (My
Village, 2008) behoren tot de tien makers
die in de definitieve selectie terechtkwamen.
‘Zij maken nog steeds films. Ik volg hen en
sommige makers ken ik persoonlijk. Er zitten
ook jonge honden tussen, zoals Wei Wang.’
Het zijn films die u zelf had kunnen
maken.
‘Daar heb ik nog niet bij stilgestaan. Ik was
zeker trots geweest als op de aftiteling van
een aantal films mijn naam had geprijkt,
zoals op die van Kawase. Maar ik ben niet
zo arrogant dat ik zeg dat ik ze had kunnen
maken. Wel delen we eenzelfde benadering.
Onze films hebben een eigen handtekening,
ze zijn niet anoniem. Je voelt dat er een per-
soonlijkheid achter zit.’
Maar jullie films bezitten ook over-
eenkomstige kenmerken. Er is veel
aandacht voor ritmische patronen,
in montage en camerawerk, vaak in
combinatie met muziek.
‘Filmismeergerichtopbeeld,muziekmeerop
geluid. Maar ze zijn gelijk waar het aankomt
op de mogelijkheid tot het creëren van ritmes.
Ik wil de zintuigelijke en sensuele kwaliteiten
van het medium film benadrukken, door met
bewegingen en herhalingen te werken, zodat
kijkers in een soort trance raken.’
En jullie films hebben niet per se een
strakke verhaallijn. Het zijn eerder
opeenvolgingen van beelden die
associatieve relaties aangaan.
‘Veel van mijn films en van de films in mijn
carte blanche hebben nauwelijks een plot. Dat
geeft veel vrijheid. Aan de andere kant heb ik
zelf wel een strakke structuur nodig. Ik verge-
lijk het het liefst met een muzikale compositie.
Die heeft een basisstructuur en daarbinnen
kun je dan vrijelijk improviseren.’ (NB)
Peter Liechti
The Sound of Insects - Record of a Mummy
vr 30 10:30 uur DOJ
Namibia Crossings za 31 20:00 uur CI3
Signers Koffer - Unterwegs mit Roman Signer
za 31 16:15 uur VE1
Hardcore Chambermusic za 31 22:15 uur VE1
Vrij spel voor Peter Liechti
foto: Ruud Jonkers

11
Werken met niet-acteurs is iets
van alle tijden. In Roma, città
aperta (1945) gebruikte Roberto
Rossellini slechts twee profes-
sionele en verder gelegenheids-
acteurs. De zeer eigenzinnige
Robert Bresson werkte vanaf
zijn Journal d’un curé de campag-
ne (1950) uitsluitend nog met
niet-profs. In de eenentwintig-
ste eeuw winnen filmmakers
als Matteo Garone (Gomorra),
Laurent Cantet (Entre les murs)
en Carlos Reygadas (Stellet licht)
prijzen met films die gemaakt
zijn met een ‘stelletje amateurs’.
Rotterdam heeft traditioneel
in het programma een aan-
zienlijke hoeveelheid films met
niet-acteurs. Uit Zuid-Oost Azië
zijn het filmers als Lav Diaz en
Garin Nugroho die, om zowel
financiële als idealistische rede-
nen, werken met mensen zonder
acteerervaring. Latijns-Amerika
heeft de Mexicaanse Carlos Rey-
gadas (Japón, Batallo en el cielo
en Stellet licht ), zijn landgenoot
Amant Escalante (Los bastardos)
en de Chileen Marco Berchis
(Birdwatchers).EuropalevertfilmersalsUlrichSeidl
(Hundstage), de eerder genoemde Laurent Cantet,
Matteo Garone en nieuwkomer Duane Hopkins
(Better Things).
‘Ik kan nooit door de
persoonlijkheid van
Brad Pitt heen kijken’
Allemaal zijn ze, al dan niet bewust, schatplichtig
aan puristen als Bresson. Die wilde geen acteurs,
omdat hij vond dat de manier van filmen en mon-
teren de emotie moest overbrengen. Hij liet dan
ook scènes net zo lang overdoen tot er geen emoties
meer werden uitgestraald. Die puriteinse benade-
ring is bij hedendaagse filmers niet meer in zwang.
Zij kiezen vaak voor niet-acteurs vanwege een uit-
straling die professionals niet kunnen bieden: die
van authenticiteit. Een goed voorbeeld daarvan
is Rotterdam-regisseur Carlos Reygadas, dit jaar
in Rotterdam met een Urban Screen-film en als
coproducent van Los bastardos. Hij selecteert zijn
acteurs op basis van een zo naturalistisch mogelij-
ke uitstraling – zij acteren niet, maar ‘zijn’ zichzelf,
zoals de mennonieten in Stellet licht en het onappe-
tijtelijke Mexicaanse echtpaar in Batallo en el cielo.
In de creatieve documentaire Blind Loves van Juraj
Lehotsky zijn en spelen blinden zichzelf: ze worden
gevolgd in hun dagelijkse leven en acteren in geani-
meerde droomscènes.
Voor Matteo Garone was authenciteit voor zijn
maffiafilmGomorraessentieel.Hijwildetegenwicht
bieden aan het gelikte, glamoureuze Hollywood-
beeld van de Italiaanse georganiseerde misdaad.
Zijn in Napels van de straat en uit cafés geplukte
‘acteurs’, waaronder een echte gangsterbaas en
andere criminelen (waarvan een aantal inmiddels
achter de tralies zijn verdwenen), zijn allesbehalve
glad. Datzelfde geldt ook voor de karakters in Los
bastardos, een film over Mexicaanse illegale im-
migranten in de Verenigde Staten. Regisseur Amat
Escalante, eerder in Rotterdam met Sangre (2005)
laat in zijn tweede film de hoofdrollen spelen door
niet-acteurs. ‘Ik ben altijd op zoek naar authenti-
citeit’, aldus Escalante. ‘Als ik een film maak over
Mexicaanse immigranten die de hele dag zwaar
werk doen, dan moet ik mensen hebben die eruit-
zien alsof ze zwaar werk doen, met ruwe handen
en sterke lichamen. Die uitstraling kun je niet be-
reiken met acteurs. Een van de hoofdpersonen uit
Los bastardos was in het echt al zes keer opgepakt
en teruggestuurd. Je hoeft hem niet te vertellen die
emotie die daarbij hoort uit te beelden.’
Acteurs uitkiezen op fysieke en sociaalculturele
kenmerken is ook iets wat de Chileense Marco Be-
chis deed voor Birdwatchers en de Nieuw-Zeelandse
Armagan Ballantyne voor The Strength of Water. Zij
maakten films met respectievelijk Guarani-india-
nen en Maori’s. Armagan Ballantyne: ‘Ik had geen
keuze – het script was geschreven voor Maori’s. Die
kun je niet door iemand anders laten spelen.’ In
haar film spelen twee professionele acteurs, de rest
vond ze in een kleine plattelandsgemeenschap.
Duane Hopkins koos voor zijn rauwe, felrealistische
schets van relaties in Groot-Brittannië ook voor
niet-acteurs. Hij maakte al eerder twee korte films
(Field en Love Me Or Leave Me Alone) met dezelfde
manier van casten: hij vond zijn karakters tijdens
de research of gewoon op straat. Doorslaggevend is
steeds de achtergrond van zijn mogelijke acteurs en
een onmiddellijke aantrekkingskracht. Het jonge,
met drugsverslaving worstelende stel uit Better
Things sleepte hij bijna letterlijk uit een supermarkt,
waar ze samen ruzie aan het maken waren.
De Indonesische filmmaker Garin Nugroho (Under
the Tree) werkt ook steevast met lokale niet-acteurs.
Niet alleen vanwege geld en authenticeit; hij maakt
er ook een politiek statement mee. Onder Soeharto
– die nationale eenheid en identiteit met harde
hand trachtte af te dwingen – was het werken met
acteurs uit de regio en het gebruiken van lokale
dialecten en rituelen een riskante zaak en werd dan
ook (terecht) beschouwd als een vorm van protest.
In interviews liet Nugroho meerdere malen weten
dat hij met zijn aanpak de culturele diversiteit in
Indonesië wilde benadrukken.
Maatschappelijke betrokkenheid was voor regisseur
Danny Boyle niet de voornaamste reden straat
kinderen van Mumbai een prominente rol te laten
speleninpubliekslievelingSlumdogMillionaire.Maar
door een fonds op te zetten voor de scholing van de
kinderen, maakte hij een droom werkelijkheid – net
zoals in zijn verfilmde verhaal, waarin amateurs en
sterren gebroederlijk naast elkaar werken.
Van sterren moest Bresson, die zo streng in de leer
was dat hij eenmaal gebruikte amateurs liever niet
meer inhuurde, niets hebben. Hij vond dat de kij-
ker bij het beleven van een film niet mocht worden
beïnvloed door de aanwezigheid van een grote ster.
In die opvatting wordt hij gevolgd door makers
als Reygadas en Escalante. ‘Ik vind het raar om
iemand uit het gewone volk te laten spelen door een
Hollywoodster’, aldus Escalante. ‘Ik wil acteurs die
passen in het verhaal dat ik wil vertellen. Brad Pitt
is een goede acteur, maar ik kan nooit door zijn per-
soonlijkheid heenkijken. Maar
als ik een film zou maken over
een bekende, wanstaltig rijke ac-
teur, zou ik hem zeker nemen.’
Budget is vanzelfsprekend een
overweging voor het kiezen van
niet-professionele acteurs. Het is
geenwonderdatuitniet-westerse
landen veel producties worden
bevolkt door familie en vrienden
van de filmmaker. Bijvoorbeeld
Parque Vía van regisseur Enrique
Rivero Huerta. De hoofdrol
wordt gespeeld door een goede
kennis, die model stond voor het
personage. Alle verdere rollen –
vandeprostitueetotdechauffeur
en de rijke eigenares – worden
verdienstelijk ingevuld door
naasten van de regisseur. Vooral
het regisseren van zijn moeder
vond hij lastig: ‘Ze nam niet zo
maar dingen aan van haar zoon.
Maar ze deed het vooral omdat
ze me wilde helpen. Dat heeft ze
gedaan, want ze heeft goed werk
geleverd.Enzewaseenvoorbeeld
voor de crew. Ze kwam elke dag
alseersteopdesetengingpasals
laatste weg. Die discipline legde
wel wat druk op de rest van het team.’
‘Het jonge stel dat aan
het ruziemaken was
sleepte hij bijna letterlijk
uit een supermarkt’
Werken met niet-professionele acteurs vraagt van een
regisseursomsextrageduldeninventiveit.Ballantyne:
‘Het moeilijkst was het vertrouwen van de Maori’s
winnen. We hebben een workshop van drie weken ge-
daan,waarinwevooralelkaarbeterleerdenkennen.Ik
moest de kinderen leren uit bepaalde emoties te put-
ten: ze hadden niet alles meegemaakt waar ze in het
script mee werden geconfronteerd. Ik vroeg ze steeds
omzichsituatiesteherinnerenwaarinzedegevoelens
hadden die ik nodig had. Dat lukte wonderwel.’
Digitalisering heeft het voor filmmakers gemak-
kelijker gemaakt niet-acteurs in te zetten. Camera’s
kunnen eindeloos draaien in afwachting van het
juiste moment. Rivero: ‘Als je ze vraagt van a naar b
te lopen, is het altijd verrassend wat ze doen. Ik geef
ze geen instructies, maar wacht tot er iets gebeurt,
alsof ik aan het vissen ben. Voor Los bastardos had
ik gemiddeld vijf takes per scène nodig, dat vind ik
eigenlijk wat te veel. Er gaan wel eens dingen mis –
ze vergeten teksten of het klinkt gewoon niet goed.
Soms is het ronduit slecht.’
Nicole Santé
Gomorra – vr 30 22:30 CI5, za 31 13:30 PA3,
Los bastardos – za 31 12:00 CI5
Birdwatchers – vr 30 21:45 PA7
Slumdog Millionaire – vr 30 12:00 CI6
38TH
Regisseurs kiezen voor authenticiteit van niet-acteurs
liever de buurman dan brad pitt
Rotterdam heeft traditioneel een aanzienlijke hoeveelheid films met niet-acteurs. Waarom kiezen
regisseurs ervoor om films te maken met ‘een stelletje amateurs’?
Under the Tree
BetterThings GomorraLosbastardos Birdwatchers

Suppliers
Structurele subsidiënten
Festivallocaties
de Doelen • Pathé Schouwburgplein • Rotterdamse Schouwburg
• Cinerama Filmtheater • Oude Luxor Theater • Theater Lantaren/
Venster • Zaal de Unie • V2_, Instituut voor de instabiele media •
TENT. • WDW63 (voormalig Fotomuseum) • WORM
• Urban Screens: Nationale Nederlanden (Delftse Poort),
Hoofdkantoor Robeco (Coolsingel)
Campagnebeeld 2009
Concept en ontwerp: 75B
Festivalleader
Ontwerp: 75B • Muziek: Jochem Paap • Lab: Nedcipro
Festivaltrailer
Bureau: LaMarque • Creatie: Ton van Jole, Daan Neleman • Account:
Ymke Verbeek • Productiemaatschappij: Lev Pictures - Sander
Verdonk, Jelani Isaacs Gertjan Langeland • Regie:
Michaël Sewandono • DOP: Martijn van Broekhuizen • Producer:
Melissa Nieveld • Audionabewerking: Rens Pluym/The Ambassadors
• Muziek: MassiveMusic / Steve Johnson • Edit: Amber Ooijmans/
Comrad Edit • Postproductie: Filmore • Mixage: Cinemeta • Casting:
Oimundo • Distribution: Jean Mineur en Gofilex
Distributeurs
A-Film Distribution • Cinemien • Filmmuseum Distributie • Filmfreak
Distributie • Cinéart Nederland • Cinema Delicatessen • Dutch Filmworks
• Sony Pictures Releasing Netherlands • Wild Bunch Benelux
Daily Tiger
NL: Anton Damen (hoofdredactie), Elsbeth Jongsma (chef), Florence van
Berckel (eindredactie), Niels Bakker, Joost Broeren, Kees Driessen, Paul
van de Graaf, Saskia Legein, Maricke Nieuwdorp, Nicole Santé, Sander
van der Eijk (web) • UK: Edward Lawrenson (editor-in-chief), Mark Baker
(sub-editor), Nick Cunningham, Steph Harmon, Geoffrey Macnab,
Wendy Mitchell • Fotografie: Daniëlle van Ark, Bram Belloni, Ruud
Jonkers, Felix Kalkman, Ramon Mangold • Bijdragen: Danai
Fuengshunut • Opmaak: Publish, Gerald Zevenboom, Laurenz van
Gaalen, Sjoukje van Gool • Vormgeving: 75b • Drukker: Platform P •
Acquisitie: Daily Productions 020 - 428 03 78 • Oplage: 11.000 ex
Partners
CineMart wordt ondersteund door
Hubert Bals Fonds wordt ondersteund door
Subsidiënten
Sponsors
Tiger Business Lounge
Hospitality
International Film Festival Rotterdam 2009 bedankt...
ACE • Binger Filmlab • Chief Marketing Office Rotterdam • (Cinéfondation) Résidence du Festival • Cinelink Sarajevo Film Festival • EAVE • Filmstiftung Nordrhein-Westfalen • HongKong-Asia Film Financing Forum • Holland Film •
Holland Subtitling •IFP • Indigenous Branche-Screen Australia • Internationale Filmfestspiele Berlin • Kodak • KOFIC • Marché du Film Cannes • MEDIA Desk Nederland • National Film Development Corporation India • New Zealand
Film Commission • Paris Cinéma • Rotterdam Media Fund • Screen Australia • Telefilm Canada • UK Film Council • UniJapan/J-Pitch • Vlaams Audiovisueel Fonds • Wallonie Bruxelles Images
/HGIS
Dioraphte
stichting
DDDDDDDDDDDDDDDD
ABN AMRO Bank NV • Argos Groep • Berk, Accountants en Belastingadviseurs • Center for Strategy Leadership • Colfield • DTZ Zadelhoff • Dura Vermeer Bouw Rotterdam B.V. • Economic Development Board Rotterdam •
Ernst Young • Eurindustrial • Freeland Corporate Advisors • Hogeschool INHOLLAND Rotterdam • Holland Casino Rotterdam • Houthoff Buruma • Intermax • Matrans Holding BV • MK2 • Nassau Verzekeringen • Nauta Dutilh •
Nedspice holding BV • Ontwikkelingsbedrijf Rotterdam (OBR) • Organise to Learn • PJ70 • PriceWaterhouseCoopers • Robeco • Rotterdam Media Fund • Smit Internationale • Sports, Road Races Management Group •
Stadshavens Rotterdam • Top Ticket Line • Veenman Drukkers • Vestia Groep • WATT • Zadkine • 3PO
Art Hotel • Bilderberg Parkhotel Rotterdam • EuroHotel • Hilton Rotterdam • NH Atlanta Rotterdam • Best Western Crown Hotel • Tulip Inn • The Westin • Eden Savoy Hotel
Argos Oil • Cinemeta Digital • Keiretsu Europe • Multicopy Rotterdam • SAE Institute Rotterdam • Dick Moesker • Vertical Vision • Lev Pictures • CBS Outdoor • JCDecaux
Projectpartners
Ambassade van Canada • Ambassade van Frankrijk • Ambassade van Mexico • Mexicaans Ministerie van Buitenlandse Zaken • Japan Foundation • Stichting Bevordering van Volkskracht • Rotterdam Festivals
38TH
12

Dé specialist in groot formaat digitaal printen
* begeleiding en advies bij complexe projecten;
* innovatieve en creatieve oplossingen;
* uitvoeren van uitdagende montagewerk-
zaamheden.Everything you create is unique!
De Doelen, Rotterdam
Flevolaan 22 1382 JZ Weesp T: 0294 - 484360 E: holland@verticalvision.nl
Tijdens het International Film
Festival Rotterdam verzorgen
wij jaarlijks de volledige aan-
kleding van de verschillende
ruimtes van De Doelen.
Hiernaast een impressie van
een van de voorgaande jaren.
Laat je inspireren en kijk op
onze website voor ideeën of
bel voor een creatief advies:
www.verticalvision.com
38TH
13
FESTIVAL INFO
OUDE BINNENWEG
WESTBLAAK
RO
C
HUSSENSTRAAT
MEENT
WEENA
HOF
BLAAK
HOOGSTRAAT
GOUDSESINGEL
MARINIERSWEG
WITTE DE WITHSTRAAT
VASTELAND
BO
O
M
PJES
RIvER
THE MAAS
ERASMUSBRUG
MUSEUMPARK
NIEUWE BINNENWEG
GOUVERNESTRAAT
MAURITSWEG
COOLSINGEL
KRUISPLEIN
KRUISKAD
E
KARELDOOR
MAURITSSINGEL
1
6
7
2
5
3
4
8
9
10
13
12
MANSTRAAT
SCHIEDAMSEDIJK
PLEIN
P
P
P
P
8 TENT./ Witte de With
Witte de Withstraat 50
9 voormalig fotomuseum
10 V2_Institute for the
Unstable Media
Eendrachtsstraat 10
URBAN SCREENS:
11 Nationale Nederlanden
Weena 505
12 Hofpoortgebouw
Hofplein 19
13 Robeco Toren
Coolsingel 120
1 de Doelen
Kruisplein 40
2 Rotterdamse Schouwburg
Schouwburgplein 25
3 Pathé Schouwburgplein
Schouwburgplein 101
4 Cinerama filmtheater
Westblaak 18
5 lantaren / venster
Gouvernestraat 133
6 oude luxor Theater
Kruiskade 10
7 Zaal de Unie
Mauritsweg 34
fESTIvAl loCATIoNS
de Doelen
Kruisplein 40
CENTRAl INfo TICKETS
P
11
Kassa
Tickets zijn zowel online (via de festivalsite) als
offline (aan de Centrale Kassa in de Doelen) te
koop. Aan de Centrale Kassa kunt u ook terecht
voor tickets voor de speciale evenementen.
Centrale Kassa, de Doelen, ingang Willem Bur-
gerzaal. Openingstijden 9:00-23:00 uur
Prijzen
Tickets: €9,- of met Tijgerpas €6,-
Tijgerpas: €15,- of €10,- (CJP, Studenten
OV-jaarkaart, Rotterdamse Studenten-
uitpas, Rotterdampas, 65-plussers)
Korting
Met een Tijgerpas die €15,- kost betaalt u voor
een filmticket geen €9,- maar slechts €6,-! Hou-
ders van een CJP-pas, OV-studentenkaart, Rot-
terdam-pas, Studenten Uitpas en 65-plussers
betalen slechts €10,- op vertoon van hun pas.
De Tijgerpas is te koop in de Doelen, ter plekke
wordt kosteloos een digitale pasfoto gemaakt.
De Tijgerpas is persoonsgebonden en moet op
verzoek aan kassa- en zaalmedewerkers ver-
toond worden.
LET OP!
Filmvoorstellingen zijn zelden compleet uitver-
kocht. Informeer daarom dagelijks aan de Cen-
trale Kassa naar de beschikbaarheid!
Contact informatie
Op de hoogte blijven van het laatste festi-
valnieuws? Meldt u dan aan voor de digitale
nieuwsbrief Tiger Alert via filmfestivalrot-
terdam.com. Deze festivalsite is ook het juiste
adres voor uw vragen en informatie. U kunt
ook bij de informatiebalie in de Doelen terecht
(openingstijden gelijk aan Centrale Kassa).
Vraag nog steeds onbeantwoord? Stuur dan
een mailtje naar publieksservice@filmfestival-
rotterdam.com of bel met 010 8909000. Onze
informatielijn is dagelijks bereikbaar van 9:00
tot 21:00 uur.
Openbaar vervoer
Met het vervoer van en naar het International
Film Festival Rotterdam zit het wel goed. De NS
zorgen op speciale dagen als de Volkskrantdag
voor extra treincapaciteit. Dankzij het nachtnet
hoeft u ook niet voor de aftiteling van de laatste
film al de zaal uit. De festivallocaties bevinden
zich allemaal op loopafstand van Rotterdam
CS. Heerlijk relaxed tussen de diverse locaties
heen en weer pendelen? Haal dan een tijger-
polsbandje op tijgerband.nl of bij de opstaphal-
tes of speciale baliein de Doelen en stap in een
van de KPN Tuktuks. Wie met de Rotterdamse
bus, tram of metro reist, moet vanaf 29 januari
in bezit zijn van een OV-chipkaart.
info tickets
de Doelen
Kruisplein 40
festivallocatiES
1 de Doelen
Kruisplein 40
2 Rotterdamse Schouwburg
Schouwburgplein 25
3 Pathé Schouwburgplein
Schouwburgplein 101
4 Cinerama Filmtheater
Westblaak 18
5 Lantaren / Venster
Gouvernestraat 133
6 Oude Luxor Theater
Kruiskade 10
7 Zaal de Unie
Mauritsweg 34
8 TENT./ Witte de With
9 Voormalig Fotomuseum
10 V2_Institute for the
Unstable Media
Eendrachtsstraat 10
Urban Screens
11 Nationale Nederlanden
Weena 505
12 Hofpoortgebouw
Hofplein 19
13 Robeco Toren
Coolsingel 120
PATHÉ UNLIMITED
ONBEPERKT NAAR
DE FILM VOOR
SLECHTS € 18,-
1 2 3 4 5
Net zo vaak naar de film als je maar wilt
Van film genieten is nog nooit zo voordelig geweest. Want met
Pathé Unlimited heb je onbeperkt toegang tot alle reguliere
filmvoorstellingen in alle Pathé bioscopen in Nederland. Je
kunt dus net zo vaak gaan als je maar wilt. En dat voor slechts
€ 18,- per maand*!
Vandaag al te gebruiken
Je kunt vandaag al profiteren van Pathé Unlimited. Schrijf
je in bij de speciale Pathé Unlimited Balie in de bioscoop en
betaal de eerste maand contant. Je abonnement gaat dan
direct in. Zorg er wel voor dat je een legitimatiebewijs en
bankpas bij je hebt en dat je over een e-mailadres beschikt.
We wensen je oneindig veel filmplezier met Pathé Unlimited!
* Kijk voor de voorwaarden op www.pathe.nl of informeer bij de medewerker aan de Pathé Unlimited balie.
PATHÉ UNLIMITED
ONBEPERKT NAAR
DE FILM VOOR
SLECHTS € 18,-
PER MAAND
1 2 3 4 5
pathé unlimited
www.pathé.nl/unlimited
onbeperkt naar de film
voor slechts € 18,- per maand

Uitgangspunt bij het ontwerpen van het
nieuwe IFFR-logo was volgens de makers dat
mensen de tijger zelf na konden maken.
Veel IFFR-bezoekers leven zich uit op de
bierviltjes.
CREATIEF
MET VILT
My IFFR Wie zich via My IFFR op de festivalsite registreert, kan daar een mening achterlaten. Hier een kleine bloemlezing. ‘Spannende horrorfilm waar ik regelmatig
met kippenvel naar heb zitten kijken. Bijna niet te geloven dat dit een debuutfilm is.’ MissD over The Chaser. ‘Prachtig filmwerk! Hartverscheurend en spannend.
Geen natte ogen, maar o wat mooi!’ Nikol over Maman est chez le coiffeur. ‘Los van het hartverscheurende thema de ontdekking van de liefde in puberland,
fantastisch gefilmd met mooie perspectieven, tempo en ontroering.’ dirkbreedveld over 2 Birds. ‘Het is erg zoeken naar de humor in Looking for Cherry Blossoms,
wellicht ontging de Japanse humor me. De voorfilm - Women beating the Earth - is fantastisch.’ dj_h over Looking for Cherry Blossoms. ‘Geweldig leuke goeie film. Al
weet je niet veel vooraf van Joe Meek (zoals ik) dan is het een erg leuke en leerzame film om te zien.’ Sander over Telstar.
Aspect Ratio
De kunstinstelling TENT. presenteert naar aanleiding van Size Matters de intrigerende
groepstentoonstelling Aspect Ratio. Van nanotechnologische close-ups tot kosmische grandeur
onderzoekt Aspect Ratio hoe beeldende kunst en wetenschap een dialoog aangaan.
Aspect Ratio, TENT., Witte de Withstraat 50, 11:00 tot 18:00 uur, toegang €3,-, met Tijgerpas gratis,
festivalpas, museumjaarkaart en Rotterdampas 50 procent korting.
LIVE EVENTS VRIJDAG 30 JANUARI
VPRO Festival Journaal
In de laatste extralange uitzending ontvangt
presentator Twan Huys live vanuit de Rotter-
damse Schouwburg de drie kersverse VPRO
Tiger Award-winnaars. Verder interviews
met o.a. Gomorra-scenarist en Pranzo di Fer-
ragosto-regisseur Gianni Di Gregorio, Joachim
Lafosse, de regisseur van Élève Libre en Fien
Troch van Unspoken. De live opnames begin-
nen om 22:50 en belangstellend publiek is van
harte welkom. Wie er niet bij kan zijn kan het
gesprek volgen op Nederland 2, na Nova. De
zender blijft aansluitend in tijgersfeer met de
vertoning van VPRO Tiger Award Winnaar
van vorig jaar, Go with Peace Jamil.
VPRO Festivaljournaal, Rotterdamse Schouw-
burg Ned 2 22:50 uur, toegang gratis.
Worm Live
Drone/psych/abstract noise specialist Alan
Courtis verzorgt een live soundtrack bij een
compilatie van Argentijnse super8 home-
movies uit de jaren zeventig en tachtig. Aan-
sluitend duo Gangpol und Mit, meteen
perfecte samensmelting van visueel vernuft
van een prettig gestoorde cartoonwereld en
opzwepende elektronische muziek.
Alan Courtis + Gangpol und Mit, 22:30 uur
LA 1
Into the Night
Vanavond tovert dj ENI-LESS de Kleine Zaal
om in een dansfestijn.
Dagelijks 23:00 uur Kleine Zaal Rotterdamse
Schouwburg, entree tot 23:00 gratis, daarna
uitsluitend op vertoon van filmticket of Tijgerpas.
Walk ‘n’ Talk
Mis deze kans niet, want er zijn dit festival
maar drie van deze visuele ontdekkingstoch-
ten. Dit is de laatste. Uw reisleider van van-
avond is historicus Han van der Horst. Hij
leidt u in bijna twee uur tijdens deze stads-
wandeling langs straten en besloten ruimtes,
en houdt stil bij megagroot, petieterig klein
(de mobieltjes van de jeugd op het Schouw-
burgplein) en de plasmaschermen van Foto
Klein. Een van de stops is The Sub Urban
Video Lounge met werk van Jeroen Jongeleen.
Verspreid over de route staan diverse experts,
van neurobiologen en kunstenaars en narrow
casters, opgesteld.
Walk ‘n’ Talk, vertrek vanaf de Foyer van de
Schouwburg om 17:00 uur. Kaarten (€6,-,
inclusief kopje koffie bij Urban Expresso Bar)
verkrijgbaar bij de Centrale Kassa. Max 25
personen per wandeling.
Haunted House
In het kader van het Signals-onderdeel
HungryGhostsishetvoormaligFotomuseum/
WDW63 omgebouwd tot een Haunted House.
Geen ouderwetse kermisattractie, maar een
bloedstollende presentatie van kunstinstal-
laties. Een aantal vooraanstaande Aziatische
filmmakers en setdesigners richt er een kamer
in. Durft u naar binnen? Let wel op: deuren
open vanaf 17:00!
Haunted House, voormalig Fotomuseum/
WDW63, Witte de Withstraat 63,
17:00-24:00 uur, toegang gratis.
Urban Screens
Regisseurs Nanouk Leopold Daan
Emmen, Guy Maddin Isabella Rossellini en
Carlos Reygadas maakten ieder een film voor
een gezichtsbepalend Rotterdams gebouw.
Het resultaat wordt meer dan levensgroot
geprojecteerd op het gebouw van Nationale
Nederlanden aan het Weena (Reygadas), het
Robeco-gebouw aan de Coolsingel (Maddin
Rossellini) en het Hofpoort-gebouw, Hofplein
(Leopold Emmen).
Urban Screens, dagelijks 18:00-01:00 uur,
toegang (uiteraard) gratis
Warum 2.0
V2_ stelt de vraag Warum 2.0. Deze installatie
in de vorm van een arena bestaat onder meer
uit 360˚-videoprojecties en interactieve mo-
dules waarmee publieksinterventies realtime
plaatsvinden via YouTube, Second Life en
beveiligingscamera’s.
Warum 2.0, V2_Instituut voor de instabiele
media, Eendrachtsstraat 10, 12:00-19:00 uur,
toegang €3,-
38TH
15
DE STELLING
Elke dag op filmfestivalrotterdam.com
een nieuwe vraag, en elke dag in de
Daily Tiger de uitslag.
WELKE JURY MAAKT DE BESTE KEUZE?
De Tiger Awards-jury
9%
De MovieSquad-jongerenjury
10%
De filmjournalistenjury
20%
De scheurkaartjury
61%
Dioraphte Drie
Dit jaar strijden de 33 HBF-titels ook om een
eigen publieksprijs: de Dioraphte Award van
€ 10.000,- .
De tussenstand:
1. Teza
2. Jermal
3. Pandora’s Box (foto)
foto: Daniëlle van Ark
DE ZOEKTERM
ZOEK bij YouTube op ‘friends
rainbow dance’
In WORM, het experimentele
audiovisuele kunstcentrum aan de
Achterhaven 148 (metro Delfshaven),
treedt vandaag het merkwaardige duo
Gangpol und Mit op. De twee freakende
Fransen larderen hun veel te blije
animaties met hysterische psychedelica
en treiterende kinderkeyboards. Het
resultaat ziet eruit als het
gedrogeerde innerlijk van een
Japanse ADHD-cartoonist.
Huggy party!

VPRO TIGER AWARDS COM
38TH
16
Alicia Scherson – TURISTAS
Yang Ik-June – Breathless
Michael Imperioli – THE HUNGRY GHOSTS
Mahmut Fazil Coskun – WRONG ROSARY
Simon Ellis – DOGGING: A LOVE STORY
Ramtin Lavafipour – BE CALM AND COUNT TO SEVEN
Edwin – BLIND PIG WHO WANTS TO FLY

17
38TH INTERNATIONAL FILM FESTIVAL ROTTERDAM
MPETITION directors 2009
Juliette Garcias – SOIS SAGE
Leon Dai – NO PUEDO VIVIR SIN TI
Armagan Ballantyne – THE STRENGTH OF WATER
Henry Bernadet en Myriam Verreault – A L’OUEST DE PLUTON
Naito Takatsugu – THE DARK HARBOUR
Peng Tao – FLOATING IN MEMORY
Vanavond worden om 18:00 uur de VPRO
Tiger Awards in de Rotterdamse Schouwburg
uitgereikt. Deze prijzen zijn niet zoals op veel
andere filmfestivals voor de film, maar voor de
makers. Drie van deze veertien genomineerde
regisseurs (eigenlijk vijftien, want À l’ouest de
Pluton werd geregisseerd door een duo)
worden vanavond op het erepodium geroepen
omdat hun eerste of tweede speelfilm het meest
bij de jury in de smaak viel. De drie gelijk-
waardige Awards bestaan uit onder meer een
geldbedrag van €15.000,-
Fotografie: Daniëlle van Ark, Bram Belloni,
Ruud Jonkers en Felix Kalkman.
Caspar Pfaundler – SCHOTTENTOR

DK 9 NL

Recommended

Recommended

More Related Content

Viewers also liked

Viewers also liked (13)

Similar to DK 9 NL

Similar to DK 9 NL (6)

DK 9 NL