Recommended
More Related Content
Featured
Featured (20)
Rönesans’tan Modern Sanata Mitler.pptx
- 2. Antonio Pollaiuolo, Apollon ve Dafne, 1470-80, “Apollon tanrı, Teselya ırmağı Peneus’un kızı Daphne’ye tutulur. Ne var ki kızdan yüz bulamaz. Korkup kaçmaya başlayan güzel periyle Apollon arasında çılgınca bir kovalamaca başlar. Daphne kaçar, Apollon kovalar. Daphne tam yakalanacağı sırada Toprak Ana Gaia’nın yardımını diler. Dilediği anda da bir defne ağacına dönüşür. Hemen oracıkta açılan toprağa saplanan kızın ayakları kök, saçları filiz olur. Apollon kızın soğuk kabuklu gövdesini kucakladığında hala çarpan yüreğini duyar.
- 3. Sandro Botticelli, İlkbahar Alegorisi, 1482 Yapıtın odağını oluşturan Venüs, tüm kuruluş şemasını belirleyen kompozisyonun merkezinde yer almaktadır. Aşk oklarını atan Eros ise bu düzenlemenin tam üst noktasında bulunarak tüm şemanın kilidini oluşturmaktadır. Venüs ile birlikte yer alan figürler, tabiatın çiçek açmış görünümüyle, arka plandaki meyve ağaçlarıyla birlikte yerini almıştır. Sağda üçlü bir grupla karşılaşılmaktadır. Burada Batı rüzgarı Zephyros, şeffaf elbiseli Flora’yı kucaklamakta ve ona sahip olmaktadır. Bu birleşmeden sonra Çiçek ve Bahar Tanrıçası Flora tabiatın çiçek açmış örtüsüne bürünmekte ve böylece ilkbahar mevsimi başlamış olmaktadır. Gerçekçi olmayan bir ortamda figürler ve manzara dengeli ve uyumlu bir atmosfer içinde gösterilmektedir.
- 4. Sandro Botticelli, Venüs’ün Doğuşu, 1485 Botticelli mitolojik konulu çalışmalarında yer alan Venüs figüründe duruşunda antik heykellerden esinlenmiştirDalgaların köpüğünden doğan Güzellik ve Aşk Tanrıçası Venüs, çalkantılı bir denizde rüzgar tanrıları tarafından bir doğurganlık simgesi olan istiridye kabuğunun içinde, çıplak olarak ayakta karaya sürüklenmiştir. Orada kendisini kırmızı bir pelerine sarmak üzere Çiçek Kraliçesi Flora beklemektedir. Uçuşan saçlar ve dalgalanan giysiler resme hareketli bir hafiflik vermektedir.
- 5. Andrea Mantegna, Parnassus, 1497 Sahne Parnassus’la birlikte Helicon dağlarında geçmektedir. Apollon’un kutsal tapınağı ve dokuz ilham perisi Musalar da arka planda görünmektedir. Mars ve Venüs, resmin merkezinde bir yükseltinin üzerinde ayakta durmaktadırlar.
- 6. Andrea Mantegna, Erdemin Zaferi, 1499-1502 Mitoloji ile bağlantılı bu eserde sol köşede, Athena (Minerva) tartışılmaz bir şekilde kişiselleştirilmiş bir erdemle dekoratif olarak budanmış ağaçların oluşturduğu kemerli bahçeye fırtına misali girmektedir. Adaletin üç temel erdeminin olduğu cennete doğru bakmaktadır. Bulutların oluşturduğu hale şeklindeki bir çemberden insaf ve metanet akmaktadır, bu hücumla yüzleşmiş kötülükler bataklığa doğru kaçmaktadır. Solda, bez parçalarına sarınmış bir kadın İnercia, tembelliği simgeleyen sakatlanmış Otium figürüne bir halatla liderlik ederken somutlaştırılmaktadır. Sağ tarafta ise, içerisinde umursamazlığı simgeleyen figür, Avarica (açgözlülük) ve İngratitudo (nankörlük) tarafından çekilen kalabalık yer almaktadı
- 7. Piero di Cosimo, Procris’in Ölümü, 1500 mitolojik konulu bu çalışmasında oldukça şiirsel bir atmosfer yaratmıştır. Procris kadınsı bedeni ile oldukça sessiz bir şekilde yeşil çimen ve çiçekler arasında uzanmaktadır. Şaşkın, kafası karışık yarı insan yarı keçi şeklindeki kır ve orman tanrısı Pan ile olayı anlamaya çalışan bir av köpeği çıplak olarak uzanan Procris’in başında betimlenmiştir. Nehir kenarında oluşan bu sessizlik resme oldukça dokunaklı bir hava katmaktadır
- 8. Piero di Cosimo, Balın Keşfi, 1505-10, Piero di Cosimo’nun mitolojik sahnelere eğilimi ve bu sahneleri resmetmesi Muhteşem Lorenzo tarafından desteklenmiştir. Balın Keşfi, sanatçının fantastik sahneleri natüralist bağlamda yansıtmasında başarılı bir örnektir. Satirin bal alabilmek için üzerinde yer alan arıları uzaklaştırdığı garip görünümlü ağaç resmin merkezinde vurgulanmaktadır. Ağaç, sanatçının resimlerinde sembolik anlamda kullandığı bir unsurdur, dünyanın hoş görünen yönüne karşın dünyadaki şeytan varsayımının bir simgesidir
- 9. Giorgione, Uyuyan Venüs, 1510 Çıplak kadın figürü Giorgione’nin diğer resimlerinde de görülmektedir. Uyuyan Venüs’te mitolojik bir karakter temel alınarak nü konusu gündeme getirilmiştir. Resmin ön planında zemine serili kumaşlar üzerinde uzanmış kadın figürü, arka planda ise geniş ufuklu bir manzara yer almaktadır.
- 10. Leonardo da Vinci, Zeus ve Leda, 1511-15, Leonardo’nun Zeus ve Leda adlı eseri mitolojiden alınmış bir çalışmadır. “Aitolia kralının kızı ve Sparta kralı Tyndareos’un karısı Leda’yı bir gölde yıkanırken bembeyaz kuğu kuşu okşar. Zeus bu kez de Leda’ya, kuğu kuşu kılığına girerek sahip olur. Bu birleşmeden kimilerine göre bir kimilerine göre iki yumurta meydana gelmiştir. Yumurtaların her birinden ikiz çocuk doğmuştur
- 11. Raffaello Sanzio, Galateai’nın Zaferi, 1512, Tablo sadece konu bakımından değil üslup olarak da Raffaello’nun en klasik eseri olarak bilinmektedir. Sakar dev Poliphemos, güzel deniz perisi Galateia’ya bir aşk şarkısı söyler. Galateia iki yunusun çektiği deniz kabuğu içinde dalgaların üstünden süzülürken Poliphemos’un söylediği şarkıyı alaya alır. Deniz tanrılarından ve perilerinden neşeli bir topluluk Galateia’nın çevresini sarmıştır. Zengin ve detaylı kompozisyonda her figür bir başka figürü dengelemekte, her hareket başka bir harekete karşılık vermektedir. Eros yay ve oklarını kullanarak peri Galateia’nın kalbine doğru nişan almıştır
- 12. Tiziano, Bacchus ve Ariadne, 1520-22 Bacchus ve Ariadne’de, Tiziano antik dönemden alınan unsurlarla mitolojik sahneyi tasarlamıştır. Sanatçı, Olymposlu karakterleri, figürleri çok sağlıklı ve fiziksel bir görünüşte betimlemiştir. Mitolojik resimlerinde klasik mitlerin temel kalitesini ve tensel, fiziksel mükemmellikte tasvir etmiştir. Kompozisyonda simetriyi ortadan kaldırmıştır. Bacchus hemen hemen tasarımın ekseninde yer almaktadır. Solda Ariadne figürü, sağa doğru ormanın dışına doğru adeta düşer gibi Bacchus’un yönettiği şöleni dengelemektedir
- 13. Correggio, Jüpiter (Zeus) ve Antiope,1524-25, Resimde sembolik olarak bir satirin Venüs’ün güzel vücuduna duyduğu arzu tasvir edilmektedir. Eros, çıplak bedeni ile sağ kolunu başının altına koyarak uyuyan Venüs’ün yanında yatmaktadır ve yanında yayı, ok kılıfı (sadağı) bulunmaktadır. Ormanda uyurken satir kılığında Venüs’e yaklaşan Zeus, onun üzerindeki örtüsünü kaldırmaktadır. Figürler resmin düzleminde üçgen düzenleme içinde ışıkla aydınlatılmaktadır. Arka planda koyu ve sık ağaçlarla kaplı orman resme bir derinlik kazandırmaktadır. Burada manzara ve çıplaklık yorumlanmakta; doğallık bir bütün olarak figürleri sarmaktadır
- 14. Paolo Veronese, Venüs ve Adonis, 1580-82, Işık ve gölge kullanımında Tiziano ve Tintoretto’dan etkilenen Veronese, Venüs ve Adonis adlı mitolojik öyküde, resmin konusunu vurgulamak için renkleri daha az parlak, daha çok parçalı düzenlenmiş bir üslupta daha duygusal bir şekilde kullanmıştır. Ayrıca manzara da onun resimlerinde önemli bir rol almaya başlamıştır. Mitolojik resimlerinde Veronese kendine özgü bir tarzda manzara yaratmıştır. Figürleri pastoral bir bahçe içinde betimlemiştir. Tanrılara duyulan sevgiyle ilgili olan bu sahnelerde büyülü bir atmosferde figürlerini yerleştirmiştir
- 15. BAROK RESİM Jacob Jordaens , Zeus’un Bebekliği 1630
- 16. Caravaggio, Medusa 1598 Medusa, Yunan mitolojisinde gözlerine bakanı taşa çevirdiğine inanılan yılan saçlı, keskin dişli, dişi canavar. Gorgon kardeşlerden tek ölümlü olandır. Bu yüzden insanların kahramanı Perseus tarafından öldürülebilmiştir
- 17. Giovanni Lorenzo Bernini, Apollon ve Daphne 1622 mermer Su perisi Daphne Apollon’dan kurtulmak için bir defne ağacına dönüşüyor
- 18. Rubens , savaşın sonuçları, 1638, Çıplak venüsü geri çekmeye çalışırken savaş tanrısı Mars tapınağından fırlar. Bir öfke her yeri yakıp yıkar
- 19. Velazquez, Venüs’ün Tuvaleti 1647,
- 20. 18. yy. Rokoko ve Neo-Klasizim Antonio Canova, Eros ve Psykhe mermer, 1787-93
- 21. françois le moine, Herkül ve Omphale, 1724.
- 23. 19. yy. Romantizm. Gustave Moreau, Orpheus, 1865,