1. Η «πρόταση»
Ο Αινείας, όταν κλήθηκε να διασώσει ό,τι πολυτιμότερο μπορούσε από την κατεστραμμένη
Τροία, χωρίς δεύτερη σκέψη επέλεξε να πάρει στους ώμους του τον γέροντα πατέρα του.
Στην Αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε μεγαλύτερη ντροπή, μεγαλύτερη καταισχύνη, από την
ασέβεια και την αναλγησία απέναντι στον γέροντα.
Στον κόσμο της ιησουίτικης ηθικής τους ο πρώτος απαράβατος - υποτίθεται - κανόνας
τους είναι το «τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου»...
Κι αυτοί τι κάνουν;
Καταλύουν κάθε γραφτό και άγραφο κανόνα ανθρωπιάς.
Αρπάζουν το υστέρημα των συνταξιούχων, μετατρέπουν τη γενιά των 900 ευρώ σε γενιά
των 700 ευρώ και τη γενιά των 700 σε γενιά των 500 ευρώ, στέλνουν τις γυναίκες να
δουλεύουν 15 χρόνια παραπάνω, «υπόσχονται» - αντί για σύνταξη - ένα επίδομα
συσσιτίου μετά από 40 χρόνια δουλειάς, αποφασίζουν και διατάσσουν ότι το μοναδικό
«δικαίωμα» του εργαζόμενου είναι να τον απολύει όποτε θέλει ο εργοδότης.
Η απάντησή τους στο ερώτημα «γιατί γίνονται όλα αυτά;» είναι ότι «δεν υπάρχουν
λεφτά» κι ότι η «σωτηρία της πατρίδας επιβάλλει θυσίες».
Πρέπει, δηλαδή, να περικοπούν τα 2/14 της σύνταξης του γέροντα, να λεηλατηθούν τα
2/14 του μισθού του υπάλληλου, να αφαιμαχθούν 50 δισ. από τον ιδρώτα των μισθωτών,
διότι αυτό επιτάσσει το «εθνικό χρέος».
Αλλά αν
(γιατί μας λένε ότι υπολειπόμεθα σε ...προτάσεις)
γινόταν τούτο:
Αντί να βουτήξουν τα 2/14 από το υστέρημα του συνταξιούχου,
αν έπαιρναν τα 2/14 από το περίσσευμα των τραπεζών, που κατέχουν πλούτο ίσο
με 600 δισ., θα εξοικονομούσαν (για την πατρίδα) 86 δισ.,
αν έπαιρναν τα 2/14 από το περίσσευμα των πολυεθνικών και των μονοπωλίων
που λειτουργούν στην Ελλάδα και κατέχουν πλούτο 700 δισ., θα εξασφάλιζαν 100
δισ., και
αν έπαιρναν τα 2/14 από το περίσσευμα των 500 δισ. που διακινούνται ετησίως
μέσω «οφ σορ» εταιρειών από την Ελλάδα, θα εισέπρατταν 72 δισ.
Σύνολο 258 δισεκατομμύρια!
Δηλαδή, όχι μόνο θα σωζόταν ο μισθός και η σύνταξη του εργάτη και του απόμαχου της
δουλειάς, αλλά θα εξαφανιζόταν και ολόκληρο το δημόσιο χρέος!
Τα παραπάνω,
οι ίδιοι που μας ζητούν να κάνουμε προτάσεις, δεν τα θεωρούν ...προτάσεις.
Πολύ λογικό. Τίποτα που θίγει την πλουτοκρατία δεν το θεωρούν πρόταση «εφικτή»,
«ρεαλιστική» και «συνετή». Από τη πιο μικρή μέχρι την πιο μεγάλη. Γεγονός που ένα
πράγμα σημαίνει:
Το θέμα δεν είναι να πείσουμε την ολιγαρχία ή τους υπηρέτες της για το δίκαιο των
προτάσεών μας.
Το ζητούμενο είναι να υπάρξει απόλυτη συνειδητοποίηση από τα λαϊκά στρώματα ότι
από τη μια όχθη υπάρχουν τα συμφέροντα των βαρόνων, των αριστοκρατών, των
βιομηχάνων και των τραπεζιτών.
Από την άλλη τα συμφέροντα και το δίκιο των πληβείων, του είλωτα, του μισθωτού
σκλάβου.
Με άλλα λόγια, σήμερα καθίσταται επίκαιρη όσο ποτέ η μία και βασική «πρόταση»:
'Η θα είσαι με τους πρώτους, τους πατρίκιους, ή θα είσαι με τους δεύτερους, τους
«δούλους».
Η κοινωνία ή θα μείνει αιχμαλωτισμένη να υπηρετεί τα συμφέροντα των λίγων, ή θα
απελευθερωθεί και θα οικοδομηθεί με κριτήριο να ικανοποιεί τις ανάγκες των
πολλών.
«Τρίτος δρόμος» δεν υπάρχει.
Ριζοσπάστης 7 Μάη 2010