http://12rhythm.blogspot.com/

1. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee
1580

2. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee
1581
59
สิ่งแรกที่ปรากฏกับคลองจักษุของทุกคนซึ่งพากันวิ่งตามกันมาเปนพรวนก็คือ รางเผือก
โพลนเปลาเปลือยของ ดร.สเตเกล ฮอฟมัน นักสํารวจชาวเยอรมัน นอนคว่ําหนาคาอยูบนฝงธาร
ครึ่งตัว ทอนลางแชอยูในน้ําตื้นๆ หอกเลมหนึ่งปกเดคาอยูกลางแผนหลัง เลือดสีเขมของเขากําลัง
ไหลจากบาดแผลของคมหอกที่ปกคาอยูครึ่งดาน ละลายแดงฉานไปกับสายน้ํา
บริเวณลําธารมีรอยขุนคลั่ก อันเกิดจากฝเทาเปนจํานวนมากย่ําตะลุยไว ในมือขวาของนัก
สํารวจผูเคราะหราย ยังกําปนพกประจําตัวอันเปนปนรีวอลเวอรขนาด .45 ไวแนน
รางดําๆ สองรางที่นอนจมปริ่มๆ อยูกลางลําธาร เลือดขุนขนกําลังปะปนไปกับสายน้ํา
เชนกัน เปนศพของสางเขียว ซึ่งแนละ เสียงกระสุนระเบิดสองนัดเมื่ออึดใจที่แลวนั่นเอง!
ไมปรากฏรองรอยวี่แววของมาเรีย ฮอฟมัน แหมมสาวอันตรธานไปเสียแลว!! เหตุการณ
มันเกิดขึ้นภายในเวลาชั่วอึดใจเดียวเทานั้น...
รพินทรกับเชษฐา เผนจากยอดของกอนหินลูกใหญลงมาถึงรางของ ดร.ฮอฟมันกอนคน
อื่นๆ ในภาวะคับขันขีดสุดเชนนี้ พิสูจนใหเห็นไดชัดวา หัวหนาคณะมีสติไดดีเยี่ยม เขาถลันเขาถึง
ตัวฮอฟมันกอนพรานใหญเสียอีก จับดามหอกมั่นไวในมือทั้งสอง ตัดสินใจกระชากพรวดหลุด
ออกมาจากกลางแผนหลังของนักสํารวจผูเคราะหราย แลวทรุดตัวลงชอนศีรษะประคองไว ในขณะ
ที่ไชยยันตและดารินกระโจนตามลงมาถึงเปนคูหลัง รพินทรนั้นพะวาพะวังเหมือนจะยังไมสามารถ
ตัดสินใจอยางไรถูก หันไปมองฮอฟมันแลวหันกลับไปยังราวปาฝงตรงขามอยางกระสับกระสาย
แลวก็มารูสึกตัวเมื่อไดยินเสียงรองของดารินออกมาวา
“เขายังไมตาย!”
จอมพรานโจนพรวดเขามายังรางของ ดร.ฮอฟมัน ซึ่งขณะนี้คณะนายจางกําลังหอมลอม
อยู เพียงสายตาชั่วแวบที่กมลงมองเห็น ฮอฟมันซึ่งขณะนี้อยูในออมแขนของเชษฐา อาปากพะงาบ
หายใจหอบๆ ตาสีฟาทั้งสองเบิกโพลงอยางคนที่กําลังใกลมรณะกาล บรรยากาศรอบดานของคณะ
ทุกคนในขณะนี้ มันเต็มไปดวยความสับสนอลหมานไมสามารถลําดับเหตุการณได
“ตามเร็ว!...มัน มันเอาเมยไป...”
นั่นเปนประโยคกระทอนกระแทนแทบไมเปนภาษา ที่หลุดออกมาจากปากคนเจ็บ
“ทุกคนอยูที่นี่! บุญคํา แงซาย ตามมา!!”
พรานใหญตะโกนกอง และพรอมกับเสียงนั้น เขาก็แลนพรวดขามลําธารตื้นๆ ขึ้นไปยัง
ฝงตรงขาม
บุญคํากับแงซาย ไมมีใครใหยอมเสียเวลาแมแตพริบตาเดียว คนทั้งคูกระโจนพรวดๆ
ตามโขดหินไลหลังมากอนแลว ขณะที่คณะนายจางตรงมายังที่เกิดเหตุตําแหนงแรก พอไดยินคําสั่ง

3. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee
1582
ของจอมพรานก็ไมไดชะงักดูเหตุการณอยูตรงนั้น แตแลนไปตามยอดโขดหินคนละดาน แลวก็
บรรลุถึงฝงตรงขามพรอมๆ กับรพินทร
สางปาเปนคนที่สาม ที่ออกกวดกระชั้นชิดเขามา
ขณะตะลุยขึ้นไปยังปากดาน ขยับจะสาวรอยไปตามหลักฐานที่เห็นพงลูเปนทางไป
นั่นเอง ธนูหลายดอกก็หวีดแหวกอากาศหวือสวนเขามา รพินทรรองเตือนผูที่ติดตามมาขางหลังเขา
สุดเสียง ตนเองเผนวูบเขาหลบกอนหินลูกหนึ่ง ธนูดอกหนึ่งก็พุงเฉียดหลังเขาไปอยางหวุดหวิด
แลวปกลงไปกลางลําธารตีน้ําแตกกระจาย
แงซาย บุญคํา และสางปาก็วองไวขีดสุดสําหรับการเอาชีวิตรอด คนเหลานั้นแตกกระจาย
กันเขายึดหลบที่กําบังเทาที่พอจะหาได ทามกลางหาธนูนับสิบที่ประดังมาราวกับดอกไม
พริบตาเดียวกันนั้น เสียงโหรองก็ดังแซสนั่นขึ้นทั้งปาดานหนาอึงคะนึงตีวงลอมเขามา
เปนรูปปกกา เสียงปาแตกอันเกิดจากฝเทาบุกตะลุยเขามา เสียงกลองที่ย่ําระรัวสะทานไปทุกทิศ
รพินทรประทับไรเฟลขึ้น และกระดิกไกในทันทีที่มองเห็นเงาหมูแรกฮือสวนเขามาปาก
ลําหวยแหง อันทอดลงมาจบกับลําธาร พรอมกันนั้นเอง ใครตอใครบางก็ไมทราบ จากกลุมที่ตาม
ติดเขามา ผสมกับอีกกลุมหนึ่งที่ยังชุลมุนอยูกับรางของ ดร.ฮอฟมันฝงตรงขาม ก็ระดมกันปลอย
กระสุนขึ้นประสานกันกึกกองกัมปนาท สะทานไปทั้งลําธารและหุบเขา กลบเสียงโหรองเสียง
กลองเหลานั้นหมดสิ้น กลิ่นดินปนฉุนกึก และแตละหูที่พะวงอยูกับการกระหน่ํากระสุนแขงกับ
เวลาในขณะนี้ ก็ลั่นอื้อไปหมด ทุกคนยิงอยางเร็วที่สุดเทาที่จะสามารถจากไรเฟลประจําตัวที่ติดตัว
อยูขณะนี้
สองฟากลําธารตําแหนงนั้น มันกลายเปนฉากตะลุมบอนอันนองเลือดในระหวาง 11 คน
ของฝายที่มาจากโลกเจริญแลว กับกําลังอันยังไมสามารถจะคะเนนับไดจากฝายอนารยชนผูหลง
สํารวจ ซึ่งฝายแรกอยูในฐานะถูกลอมจูโจมเอาอยางกะทันหัน แบบประชิดตัว...เหมือนจะเตรียม
แผนไวกอนแลว
ชุดแรกประมาณ 7-8 คนที่เงือดเงื้อหอก และหลาวไมไผเขามาผงะกลิ้งระเนระนาดไป
หมด เหมือนถูกวาดดวยรางแห พรอมกับเสียงแผดรองออกมาอยางเจ็บปวด
เจาคนสุดทายวิ่งแยกเขี้ยวเขาใสรพินทรดวยมีดใบใหญในมือ ที่หวดลงสุดเหนี่ยว
กระสุนนัดสุดทายในไรเฟลของเขา มันก็หมดสิ้นไปอยางชวยไมได พรานใหญกมวูบ..หลบคมมีดที่
กระหน่ําฟนลงมาหมายปลิดหัวเขาใหขาดกระเด็นไปนั้น แลวงัดขึ้นแบกรางประหนึ่งลิงอุรังอุตัง
ลอยขึ้นทั้งตัว ทุมสงดวยกําลังแรงของมันเองที่โลดถลาเขามา ลอยควางขามกอนหินเตี้ยๆ หลม
โครมลงไปในกลางธารน้ําเบื้องหลังบุญคํา...ผูกําลังกระสุนหมดชุด และวิ่งอยางไมคิดชีวิต แลน
กลับมายังอีกฝงผานเขามาถึงพอดี ตวัดดวยพานทาย .375 กระทบเขากานคอซ้ํา ขณะที่มันยงโยยง
หยกจะจังกาลุกขึ้น เสียงดังกรอบเหมือนทุบมะพราวหาว มนุษยผีดิบคนนั้น ผงะรอนควาง หัวปกลง
ไปในลําธารอีกครั้ง พรอมกับอวสานของมัน

4. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee
1583
แลวตาพรานเฒากระดูกเหล็ก ก็หอแนบกลับคืนมายังฝงเดิมไดเปนคนแรก ในระหวางที่
รพินทร แงซายและสางปาพันตูนัวเนียอยูกับพวกนั้นแบบตะลุมบอน ทามกลางเสียงโหรองอยาง
กระหายเลือด และปริมาณของพวกมันก็กรูกันออกมาจากราวปารอบดานราวกับมดปลวก มองเห็น
แตเขี้ยวเหลืองสกปรกที่แสยะยิงฟนอยูรอบดาน ระทึกสะเทือนปานหุบตอนนั้นจะถลมทลายลงดวย
เสียงกลองที่ระรัว เหมือนจะเปนสัญญาณบอกความหมายใหเรงเขารุมสังหาร
บัดนี้สางปา กลายเปนขุนดาบไปแลว ควงดาบกะเหรี่ยงที่เปนอาวุธติดหลังอยู ฉะออกไป
รอบดาน เทาๆ กับที่แงซายก็กมลงควาไดหอกของพวกมันเองขึ้นมาเลมหนึ่ง กวัดแกวงรับคมมีด
คมหอกที่บุกโจมกระหน่ําเขามาทุกทิศ ทั้งเจาพรานตองสูของฮอฟมัน และเจาคนใชชาวดงของคณะ
เชษฐา ตางคลองแคลวชํานาญ ในการใชอาวุธสั้นอยางนาดูดวยกันทั้งคู สวนรพินทรคงมีแตตัวไร
เฟลอันหนักหนวง ซึ่งบัดนี้ใชแทนพลอง ทั้งลํากลองอันเปนเหล็กแข็งทั้งดุน และพานทายอันเปน
ไมพอจะปะทะตอตานกับหอกดาบของเจาพวกนั้น ยืดโอกาสของชีวิตออกไปตามมีตามเกิด
เชษฐา ไชยยันต และดาริน ในขณะนี้ก็จําเปนตองพึ่งปนสั้นติดตัวแลว เพราะวงจํากัดของ
กระสุนไรเฟลแตละกระบอก ดูเหมือนจะหมดโอกาสที่จะบรรจุชุดที่สองได นอกจากพวกเกิด เสย
จัน และคะหยิ่น ซึ่งยังอยูบนปากดานของฝงลําธารอีกดาน เจาพวกนั้นไมอาจจะจูเขาประชิดตัวได
และทั้งสี่พรานนี้เองที่ชวยกันสงกระสุนเขามาชวยสถานการณราย เขาดายเขาเข็มของทุกคนที่อยู
เบื้องลาง ในระหวางหุบลําธารไวไดอยางหวุดหวิดจวนเจียน
“ถอยกลับมากอน เร็ว!”
เชษฐาตะโกนสั่งฝายของรพินทรออกไปเปนครั้งที่เทาใดไมทราบ ในขณะที่ปนสั้นในมือ
ของเขาระเบิดยิบ เลือกเปาหมายไปยังสางเขียวที่ยกพลรุกกระหน่ําขามลําธารเขามาอยางรวดเร็ว แล
เห็นดําพืดไปหมด
ไชยยันตยิงปนพกในมือของเขาเกลี้ยงไปอีก แลวก็ตะครุบปนของฮอฟมันที่ตกอยูขึ้นมา
กําแนนไวทั้งสองมือ สองไปทางดานหลังของเจาคนหนึ่ง ซึ่งขณะนี้เงื้องาไมทอนใหญเตรียมแพน
กระบาลสางปา ผูรบเปนหนุมานคลุกฝุนอยู เขาลั่นกระสุนนัดนั้นออกไปอยางแมนยํา ทะลุทายทอย
ของเจาผีดิบในระยะที่หางออกไปประมาณ 20 เมตร อันมีลําธารกั้นกลางอยู หัวมันซุนไปราวกับถูก
กระทุงดวยทอนเหล็กจากอํานาจของ .45 แบบลองโคลท
มันสมองกระจายลมกลิ้งไปในพริบตา
แลวอดีตนายทหารปนใหญก็รองออกมาอยางตกใจ เมื่อธนูดอกหนึ่งปลิวเฉียดกานคอเขา
ไปเทาเสนยาแดงผาแปด กระทบกับโขดหินเบื้องหลังแฉลบครางเฟยว เขาพุงตัวลงกับพื้นกรวดกลิ้ง
เขาหาซอกหิน พรอมกับระเบิดกระสุนสงเดชออกไปอีกนัดหนึ่งในกลุมของไอผีปา ที่วิ่งโหรองขาม
ลําธารมาอีก

5. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee
1584
ดารินสามารถควบคุมสติไวไดดี เหนือกวาทุกครั้งที่แลวมา ทุกนัดของหลอนไมวาจะเปน
ชุดแรกของไรเฟล .300 แม็กนั่มหรือชุดหลังอันเปนหกนัดของ .357 ปนสั้น ไมมีนัดไหนสูญเปลา
เลย ทุกครั้งที่มันกองออกไป ยอมหมายถึงสางเขียวจะตองคว่ําลง และบัดนี้หลอนกําลังใชความ
แมนยํา บวกกับความเร็ว สงมานกระสุนประกาศิตไปคุมครองแงซายสางปาและรพินทร เทาที่วง
กระสุนจะอํานวยใหได
เชษฐาไมเสียบุคลิกในการเปนผูนําที่ดีของเขา อดีตนายพันโททูตทหารบก ยิงพลาง ก็รอง
ตะโกนบอกใครตอใครสั่งการไปพลาง เขาเรงกําชับใหเกิด เสย จัน และคะหยิ่นชวยระดมยิง
คุมครองไปยังฝงโนน รองเตือนใหรพินทรเรงถอยกลับมาสมทบ และเมื่อเห็นวาบริเวณที่เขาไชย
ยันต ดาริน และรางอันบาดเจ็บนอนพะงาบอยูของ ดร.ฮอฟมันกําลังจะเปนเปาหมายของหาธนู ที่
ระดมปลิวมาจากที่ตางๆ รอบดาน แทบจะไมสามารถกําหนดที่มาได ก็บอกนองสาวกับเพื่อนชวย
ยิงปะทะไวพลาง ตนเองลากรางของคนเจ็บหลบเขาหาที่กําบังอันมั่นคงปลอดภัยยิ่งขึ้น
“นอย ขางหลัง!!”
ไชยยันตรองลั่น ขณะที่ตนเองนอนหมอบถือปนคางเฉยอยูในมือ จองไปบนโขดหินสูง
เหนือศีรษะของดาริน ผูทรุดเขากําปนอันรอนฉี่อยูฟากตรงขาม ความจริงเขาเหนี่ยวไกแลว แต
กระสุนในปนของ ดร.ฮอฟมันที่ยึดขึ้นมาในขณะนี้มันถึงกาลเอวังไปในลักษณะไมผิดกับกระบอก
อื่นๆ
เสียงเตือนของไชยยันต แผดลั่นมาพรอมกับเสียงวูบ เหมือนวัตถุหนักลิ่วลงมาจากที่สูง
เบื้องหลัง นักมานุษยวิทยาสาว ไมไดแหงนขึ้นมอง เพราะประสาทอันชินตอมหาภัยของหลอนมัน
คุนเคยตอเหตุการณดีแลว หลอนกลิ้งตัวเองอยางรวดเร็วสองตลบ ออกไปทางดานที่ไชยยันตนอน
อาปากตะลึงอยู ทันทีนั้นก็ปรากฏเสียงตุบลงมายังตรงตําแหนงที่หลอนนอนหมอบอยูเมื่อครู ไอผี
ไพรตนหนึ่งตะครุบหลอนผิด
มันพรวดขึ้นมาอีกครั้งเหมือนหมี พรอมกับเสียงคําราม ใบหนาของมันที่อาปากแสยะ
เขี้ยวมา ก็หางจากปากกระบอก .357 ในมือของหลอนที่ยื่นออกมาเต็มเหนี่ยว เพียงชวงแขนเดียว
เข็มแทงชนวนก็สับลงไปบนทายกระสุนนัดสุดทายในรังเพลิงนั้น อันเปนเวลาเดียวกับที่
มันพรวดเขามา เสียงระเบิดแหลมกองกลบเสียงรองอุทานราวสัตวปาของมัน หัวกระสุนเจาะเกราะ
รูปกรวยฝาชี ประเภทเดียวกับที่เคยเจาะกะโหลกวัวแดงมาแลว ตีฟนหนาอันใหญของมันสองซีก
ปลิวออกจากปาก รอยเหงือกผานเพดาน แลวก็ควานระเบิดออกกะโหลกดานหลังเลยไปกระทบ
กอนหินแฉลบตอไป ดวยอานุภาพความแรงของมัน
เปาหมายฟุบหนาลงอยางเงียบสงบ แนนิ่งไมกระดิกอยูกับที่ตรงนั้นเอง
จังหวะนี้เองที่ไชยยันตและหลอน มีโอกาสปลิ้นกระสุนออกมาจากเข็มขัดอยางชนิดมือ
สั่น แลวยัดเขาลูกโมแทบจะไมหายใจ บุญคําซึ่งไมรูโผลมาจากไหนก็โจนตุบเขามาใกลพรอมกับ

6. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee
1585
คะหยิ่น คนหนึ่งไรเฟล อีกคนหนึ่งลูกซองซึ่งบรรจุกระสุนชุดใหมพรอม และชวยกันบรรเลงเพลง
ศึกหูดับตับเกรียม
เกิดกับเสย ก็หอลับมุมกอนหินโผลมาใหเห็นอีกทาง ในขณะที่จันวิ่งพลางยิงพลาง ลุยน้ํา
ขามไปรับฝายของพรานใหญ ซึ่งในขณะนี้แงซายกําลังหิ้วปกของสางปา วิ่งเขยงเก็งกอยโซซัดโซเซ
กลับมา ธนูดอกหนึ่งปกติดอยูกับสะบักดานขวาของสางปามาดวย จันก็ถลาเขาชวยหิ้วอีกดานหนึ่ง
พากันกระเจิดกระเจิงเขามาสมทบกับฝายเชษฐา เหตุการณมันเต็มไปดวยความพะวักพะวง ยุงเหยิง
สับสนเหลือที่จะกลาว
“รพินทร!!”
เชษฐาตะโกนเรียกออกไป เพราะยังมองไมเห็นเงาของพรานใหญ ปลอยรางของ ดร.ฮอฟ
มันใหนอนราบอยูกับพื้น ขยับถลันลุกขึ้นดวยความเปนหวง ทันทีนั้นก็เห็นจอมพรานถือปนสอง
กระบอก ซึ่งคงเปนของใครอีกกระบอกหนึ่งที่ทําตกไว วิ่งน้ํากระจายตรงเขามา สางเขียวอีกหมูหนึ่ง
โหฮือ ควงหอกแหลนแลนไลมาดวยเปนพรวนเหมือนฝูงปศาจ
“ยิง!!”
ทั้งเขาและไชยยันตตะโกนบัญชาออกไปพรอมกัน
และมันก็ดูเหมือนจะไมจําเปนตองรอคําสั่งนั้น ทุกคนที่ถือปนพรอมอยูในมือขณะนี้ ตาง
รูหนาที่ของตนดี ประมาณ 5-6 กระบอก จากมุมตางๆ ที่รอคอยและเห็นเหตุการณนี้อยูแลว ก็
กึกกองประสานเสียงขึ้นพรอมทั้งตับ
ชุดหลังที่พากันวิ่งไลรพินทรมาอยางกระหายเลือดนั้น ลมเปนใบไมหลน กายกองทับอยู
กับซากของพวกมันที่กลิ้งอยูกลาดเกลื่อนกอนแลว แหกเสียงรองออกมาสนั่นปา บางคนฟุบนิ่งไป
กับที่ บางคนเลือดโทรมตะกายไปกับพื้น ดิ้นอยูเราๆ
มันเปนฉากของการปะทะหมายเขนฆาเอาชีวิตกันอยางโหดเหี้ยม ทารุณที่สุด เทาที่ทุก
คนเคยผานกันมาแลว และไมคิดฝนมากอนวาจะไดมาพบกับพฤติการณชนิดนี้
รพินทรแลนกลับมาถึงพรอมกับหอบฮัก เลือดแดงไปเหมือนกัน แตลักษณะอันยัง
คลองแคลวรวดเร็วของเขา ทําใหทุกคนแนใจวาคงไมมีอะไรสาหัสรายแรงนัก และไมมีเวลาที่จะไต
ถามเชนไร เพราะมีคนเจ็บที่นากังวลที่สุดขณะนี้อยูสองคน ดร.ฮอฟมันกับสางปา ซึ่งบัดนี้ทั้งบาว
และนายผูเคราะหรายถูกหามเขามากองรวมกันไว สางปายังนั่งได หนานิ่วคิ้วขมวดดวยความ
เจ็บปวดทรมานจากบาดแผลธนู หนาซีดเขียว สวน ดร.ฮอฟมันไมตองพูดถึง ทุกคนมองผาดๆ ก็
เห็นเงามฤตยูที่ฉายชัดอยูในดวงตาสีฟาอันฝาฟางคูนั้น
ระลอกของการจูโจมขาดตอนไปแลว แตเสียงกลองมัจจุราชที่ดังกังวานรับกัน...ยัง
กระหึ่มอยูเชนนั้น ฟงไมผิดอะไรกับเสียงของยมทูตที่เรียกหาชีวิต มันกลั้วไปกับเสียงโหครางสําทับ

7. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee
1586
ขวัญ และปารอบดานก็เคลื่อนไหวอยูครืนครัน แสดงวากองทัพของมนุษยผีดิบ บัดนี้แวดลอมอยู
โดยรอบ พอวิ่งกลับมาถึง รพินทรก็บรรจุลูกปนบอกหอบๆ เร็วปรื๋อวา
“ถอยกลับขึ้นไปบนที่มั่นของเราเถิดครับ เร็วเขา ตรงนี้เรารับมันไมติดหรอกหากมันฮือ
เขามาอีก ขางบนปลอดภัยกวา ผมจะยิงสกัดคุมกันไวใหขณะที่ถอย”
เชษฐาก็หันไปบางการทันทีนั้น
ดารินกับไชยยันต วิ่งผละขึ้นไปกอน เชษฐากับเสยชวยกันแบกรางอันรอแรของ ดร.ฮอฟ
มันตามติดขึ้นไปเปนชุดที่สอง สวนเกิดก็เขาหิ้วปกพยุงสางปา พากันไตกลับขึ้นไป เพียงไมกี่อึดใจ
หลังจากนั้นทั้งสามชุดก็ถอยเขาสูที่มั่นอันปลอดภัย
นั่นคือบริเวณแคมปพักนอนอันมีแนวปองกันแบบหอรบ เชนที่เตรียมกันไวกอนแลวเมื่อ
คืน
รพินทร คะหยิ่น จัน และบุญคํายังคงทําหนาที่คอยจองยิงเจาพวกผีดิบที่จะโผลเงาออกมา
ใหเห็น โดยสลับกันคนละชุด มีเสียงรองลั่นดวยความเจ็บปวดอันแสดงวาถูกกระสุน แววออกมา
เปนระยะจากสุมทุมพุมรกรอบดานที่แวดลอมอยู แลวพวกมันก็ดูจะเริ่มตระหนักถึงพิษสงปน ไม
อาจพอที่จะโผลออกมาเปนเปาอีก นอกจากเคลื่อนไหวอยูในพงไม...บีบวงลอมเขามา นานๆ ก็จะมี
ธนูเปนกลุมปลิวโตตอบมาสักชุด
“เอาละ สงลูกซองกับเข็มขัดกระสุนมาใหฉัน...”
เขาหันไปพูดกับจัน สงไรเฟลใหไปถือแทน
“แกกับบุญคําลวงหนาขึ้นไปกอน คะหยิ่นอยูกับฉันกอน”
คะหยิ่นแยกเขี้ยวรับ ขยับเรมิงตันคูมืออันเปนลูกซองเชนเดียวกัน บุญคํากับจันผละวิ่งขึ้น
ไปตามคําสั่งของเขา ทันทีที่ทั้งสองออกวิ่งไตขึ้นไปบนทางลาดชันตามโขดหิน ธนูอีกนับสิบๆ ก็รุม
กันประดังปลิวเขามาอีก เฉียดทั้งสองไปอยางจวนเจียนจนตองวิ่งพลางหลบพลาง รพินทรกับ
คะหยิ่นก็สาดมานกระสุนสวนสกัดออกไปสนั่นหวั่นไหว โดยยิงไปทางตําแหนงที่มาของธนู
เหลานั้น จะถูกพวกมันหรือไมก็ไมอาจทราบได ทามกลางพงไมหนาทึบที่กั้นเปนฉากอยู แตหาธนู
เหลานั้นก็เงียบหายไปเปนปลิดทิ้ง พรอมกับกิ่งใบไมที่กระจายปลิววอนดวยอานุภาพของกระสุน
แบบ โอ-โอ บั๊ค รพินทรยิงพลางบรรจุพลาง
อึดใจตอมา เขาก็หันมาตบไหลเจานายบานหลมชาง
“เอาละ ทีนี้ก็ถึงคราวฉันกับเจาบาง อยาเอาแตวิ่ง แตจงคอยๆ ถอย หันหนาไประวัง
ทางดานแนวปาฝงโนน”
“พรานใหญขึ้นไปกอน คะหยิ่นจะรับหนามันไวเอง”
“ไมจําเปน เราไปดวยกัน คะหยิ่น!”

8. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee
1587
เขารั้งไหลเจาอดีตนักเลงโตชาวดอย แลวตางผละออกจากที่มั่น คอยๆ ถอยหลัง และลัด
กําบังมาตามโขดหินและพงไม สูงขึ้นไปเปนลําดับ พอถึงที่โลงก็ออกวิ่งรวดเดียวกลับเขามาถึง
บริเวณแคมป
บนนั้น...ทุกคนเขาประจําที่พรอมสําหรับการตั้งรับศึกใหญ อันอาจติดพันตอไป
กลองศึกจากสางเขียว ก็ยังคงกระหึ่มครวญครางรับกันเปนทอดอยูเชนนั้น ดูราวกับวา ปา
ใหญรอบดานแทบทุกตารางนิ้ว จะเต็มไปดวยพวกมัน แตขณะนี้ทุกคนไมหวงแลว ถาพวกมันขืน
บุกเขามาอีกในครั้งนี้
สภาพของมันจะไมผิดอะไรกับแมลงเมาที่บินเขากองไฟ
สางปาตกอยูในความดูแลของคะหยิ่นและบุญคํา เพื่อชวยเหลือแกไขพิษธนูยางนอง ไมมี
อะไรจะตองหวงนัก เจาพรานชาวตองสูรอดตายแนเมื่อนักเลงยางนองตัวฉกาจผูชํานาญการรวม
คณะอยูดวยเชนนี้ แตสําหรับนายฝรั่งผิวขาวของสางปา แพทยขนาดมือเกียรตินิยมอยางดาริน มอง
ไมเห็นความหวังใดๆ เหลืออยู บาดแผลจากคมหอกลึกฉกรรจมาก มันกําลังจะปลิดชีวิตของ
ศาสตราจารยนักสํารวจชาวเยอรมันภายในไมกี่อึดใจขางหนานี้อยูแลว
รพินทร ผูเพิ่งกลับเขามาถึงที่มั่นเปนคนลาสุด ก็ปราดตรงเขาไปทันที เพราะกลุมของ
นายจางที่รุมลอมฮอฟมันอยูในขณะนี้โบกมือเรียกมา
นักผจญภัยผิวขาว หายใจหอบถี่ ตาหรี่ๆ เปดๆ เขาพึมพําเรียกชื่อภรรยาอยูตลอดเวลา
และในทันทีนั้นก็เบิกตากวางโพลงขึ้น มองอยางเลื่อนลอยออกไปขางหนาอยางปราศจากจุดหมาย
“ไพรวัลย!...ไพรวัลย!”
เสียงนั้นพึมพําแผวเบาๆ มือสายเปะปะ
จอมพรานจับมืออันเย็นชืดนั้นไว เหลือบขึ้นมองดูตาคณะนายจางทุกคน ซึ่งบัดนี้จองมา
ที่เขาเปนจุดเดียว แลวกมลงไปใกลคนเจ็บ
“ผมอยูนี่ ด็อกเตอรฮอฟมัน”
มือขางนั้น กํามือเขาไวแนน
“ผม...ผมไมเชื่อคุณ...วาระสุดทายของผมกําลังจะมาถึง...”
“ทําใจดีๆ ไว ฮอฟมัน คุณจะไมเปนอะไร”
รพินทรกระซิบปลอบโยน มันตรงขามกับความรูสึกของตนเองในขณะนี้ ใบหนานั้นสั่น
ไปมาชาๆ หายใจสะอึกเปนระลอก
“ไมมีทาง...ผมไมรอดแน...ไพรวัลย คุณเปนเพื่อนที่ดี...โปรดรับปาก...มันเปนคําขอรอง
ของคนที่กําลังจะตาย...”
“ผมยินดีปฏิบัติตามที่คุณตองการ ด็อกเตอร”

9. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee
1588
“เห็นแกวิญญาณของผม ชวยตามเมยดวย...ถาเขายังมีชีวิตรอดอยู ขอฝากไวกับทุกคน...
รับปากซิ...”
“ด็อกเตอรฮอฟมัน นี่ผม เชษฐาพูด...”
หัวหนาคณะกมลงไปจอริมฝปากชิดหูคนเจ็บ กลาวหนักแนน
“ไมตองเปนหวง เรารับปากคุณวา เราจะออกติดตามชวยเหลือเมยจนถึงที่สุด”
“ขอบคุณมาก ทานสุภาพบุรุษทั้งหลาย หมอ!...หมอดาริน...”
ราชสกุลสาวจับมือขางหนึ่งของคนเจ็บ เมมริมฝปากแนน เสียงเครือ
“ฉันอยูนี่คะ ด็อกเตอรฮอฟมัน”
“เมยรักหมอมาก...ฝากเขาไวดวย ใหเขาไปกับหมอดวยคน”
ดารินน้ําตาไหล
“ฉันรักเขามากเชนกันคะ โปรดอยางหวง พวกเราทั้งหมดจะตามเขากลับมาใหได และ
เอาเขาไปกับเราดวย”
“ดังเคอรชุน...ดังเคอร...”
รางนั้นสะดุงเฮือกขึ้น ปากอาคาง มีเสียงครอกในลําคอ เห็นแตตาขาว แลวก็นิ่งสงบ
ดารินจับชีพจร อึดใจตอมาหลอนก็เอื้อมมือมากดหนังตาที่เปดคางนั้นใหปดสนิทลง
คนตายไปแลว ชวยอะไรไมได บัดนี้ทุกคนหันมาสนใจกับบุคคลตอไปที่เห็นอยูตําตา
สางปา เจาพรานผูซื่อสัตยภักดีของนักสํารวจผูพบชะตากรรม
ทามกลางกลิ่นไอของมรณะ ซึ่งยังไมทราบวาจะเกิดขึ้นกับใครอีกเมื่อใด มันเปนเที่ยงวัน
มหานรก ธนูถอดออกจากไหลของสางปาเรียบรอยแลว โดยการกระชากออกอยางงายๆ ของ
คะหยิ่น ซึ่งบัดนี้มีสภาพเปนหมอคนหนึ่ง ธนูของสางเขียวไมมีเงี่ยง จึงไมเปนการยากเย็นอะไรนักที่
จะถอนออก บาดแผลก็ไมลึกฉกรรจจนเกินไป แตความฉกรรจมันไปอยูที่พิษของยางนอง ซึ่งซึมเขา
ไปตามเสนเลือด รางของพรานตองสูนอนเหยียดยาวอยูกับพื้น ตัวออกสีคล้ํา ขากรรไกรทําทาจะ
แข็ง ลักษณะอยูในระหวางโคมาในสายตาของแพทยอยางดาริน
บาดแผล บัดนี้ถูกคมมีดเปดกวางออกไป และพอกไวดวยยาแกพิษของคะหยิ่นเรียบรอย
เจานักเลงยางนองกําลังนั่งกอดเขาพิจารณาคนไขของมันอยูดวยดวงตาดําใส สีหนาเฉยๆ เหมือน
มองดูสัตวทดลองอะไรชนิดหนึ่ง
“เขาจะรอดไหม คะหยิ่น?”
ดารินถามแหบๆ ขณะตรวจดูจังหวะเตนของหัวใจ
“ชาไปสักหนอยนายหญิง กวาจะเอายาพอกแผลของสางปา แตคะหยิ่นคิดวามันรอด อีก
เดี๋ยวก็คงรู”

10. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee
1589
“ดูนั่น นาย! มันบุกเขามาอีกแลว!!”
เสียงของพรานพื้นเมืองที่จองปนประจําอยูในที่มั่น รองเอะอะกันขึ้นอีก แลวชวยกัน
ระเบิดกระสุนลงไปยังบริเวณลําธารสนั่นหวั่นไหว
พรานใหญกับคณะนายจางที่พากันมุงดูสางปาอยู หันขวับลงไปก็แลเห็นรางดําๆ อีกกลุม
ใหญ พากันวิ่งขามลําธารบุกขึ้นมาตามทางดานอยางรวดเร็วเปนจํานวนมากมายดูมืดไปหมด
พวกมันทยอยกันออกมาจากราวปาทึบฝงตรงขาม และกระจายกําลังกันดาหนาขามฝงมา
อยางกลาหาญดุเดือดไมผิดอะไรกับกองทัพที่กําลังบุกเขามาหมายยึดที่มั่น และเปนการเคลื่อนเขา
โจมตีอยางฉลาด คือทยอยกันเขามาเปนระลอกโดยยึดที่กําบังโขดหินพุมไม คืบใกลเขามาเปนลําดับ
ฉากของการระดมยิงอยางขนานใหญ ก็อุบัติขึ้นอีกครั้ง แตในครั้งนี้ฝายของมนุษยจาก
เมือง ยอมจะอยูในสถานการณที่ดีขึ้น เพราะตางประจําอยูในที่มั่นพรอม และมีระยะหางพอที่จะยิง
สกัดไดอยางถนัด ไมถึงกับประชิดติดพันแบบตะลุมบอนเหมือนครั้งแรก
เทาที่เห็นอยูในขณะนี้ สางเขียวไมเพียงแตจะเปนมนุษยเผาที่ดุราย อํามหิตเหนือกวา
มนุษยเผาใดในโลกเทานั้น พวกมันยังมีสัญชาตญาณของความเปนนักสูที่กลาหาญทรหดยิ่ง ดูจะไม
หวาดหวั่นพรั่นพรึงตอความตายเลย ที่ถูกยิงก็ลมกลิ้งไป ที่เหลือก็แผดเสียงโหรองดวยสําเนียงอัน
นาสะพรึงกลัว กระโดดขามศพเพื่อน รุกไลเงื้องาอาวุธรี่เขามา
“มะ! เรียงหนาเขามา!!”
ไชยยันตคํารามอยางบาเลือด ซัด .600 ไนโตรฯ ครืนออกไปเด็ดศีรษะดานบนของไอตัว
หนึ่ง ที่กระโดดหยองๆ มาตามโขดหิน ขาดหายไปราวกับจามดวยขวาน รางนั้นผงะหงายผึ่ง ลํา
กลองซายของเขา ก็กวาดจับไปยังอีกคนหนึ่งที่กําลังเงื้องาธนู กระสุนน้ําหนัก 900 เกรน สําหรับ
ปราบสัตวใหญกระทบรางของมนุษยกินคน หักพับไปทั้งคันธนูทั้งคนอยางนาดู
เชษฐากับรพินทร...ในขณะนี้ก็ทําหนาที่สงกระสุนขึ้นลําเหนี่ยวไกออกไป กระชากลูก
เลื่อนสลัดปลอกออก แลวก็ขึ้นลํานัดใหมดวยอาการอันรวดเร็วฉับไวราวกับเครื่องจักร ทุคคนยิงกัน
อยางช่ํามือ ปนทุกกระบอกรอนฉี่ทํางานเต็มสภาพของมัน เสียงระเบิดของกระสุนขนาดตางๆ ทั้ง
สิบกระบอก ดังถี่ระรัวกึกกองไปทั้งขุนเขา ไมผิดอะไรกับฉากของสงครามในสนามรบ
ดาริน ประทับ .300 เวเธอรบีแม็กนั่ม ติดศูนยกลองอยูริมกําบังซอกหินอีกดานหนึ่ง เหนือ
รางอันเหยียดยาวหมดสติของสางปา แววตาของหลอนขุนไปดวยสีเลือด ทุกนัด หลอนปลอยมัน
ออกไปอยางประณีตที่สุด และเลือกยิงเอาอยางถนัดถนี่ เปนการยิงอยางเจตนาโดยตรงที่ทรมานมัน
เปาหมายสวนมากต่ํากวาระดับกลางลําตัวลงมา เปนบริเวณโคนขา หรือเขา เจาผีดิบแตละคนที่ถูก
ศูนยกลองเวเธอรบีจับ ยอมจะเคราะหรายเสียยิ่งกวาพวกที่ถูกนัดเดียวจอด เพราะตองผวาลงลมกลิ้ง
รองครวญครางกระเสือกกระสนอยูกับพื้น หลอนไมซ้ํา...เพียงยิงสกัด แคใหมันดิ้นกระแดวๆ อยูกับ
ที่ แลวก็เบนเปาหมายไปที่คนอื่นอีกตอไป
บาดแผลของกระสุน .300 เวเธอรบีแม็กนั่ม นาสยองยิ่ง

11. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee
1590
การรุกเสียจังหวะชะงักลงอีกครั้ง เพราะพวกมันไมสามารถจะฝาแนวกระสุน ที่โปรย
ออกไปเปนมานสกัดอยางหนาแนนไวเขามาถึงได ดวยอํานาจของปนทั้งสิบกระบอก พวกมัน
จํานวนหนึ่งหลบซุมอยูหลังโขดหินอันระเกะระกะ มีระยะประจันหนาอยู หางเพียงไมเกิน 50 เมตร
ปนของฝายตั้งรับก็สงบลงไปชั่วขณะ เพราะมองไมเห็นเปาหมาย นอกจากเวนหาง ประมาณสอง
สามอึดใจ ทุกคนก็ไดยินเสียงไรเฟลในมือของดารินแผดสะทานขึ้นมาสักนัดเทาๆ กับมีเสียงอยาง
เจ็บปวดแววมาใหไดยิน หลอนสามารถคนหาเปาหมายหางไกลอันลับๆ ลอๆ นั้นไดจากกลองเล็ง
แลวก็บรรจงสอยออกไปทีละนัด ขนาดโผลปลายจมูกพนโคนไมออกมาใหเห็นแมเพียงนิดเดียว
หลอนก็ยิงเสียกระจุย
ไชยยันตรองตะโกนบอกเกิด ใหลําเลียงหีบกระสุนออกมาอีก เพราะกระสุนสํารองที่ใช
กันอยูกําลังรอยหรอลงไป ทันใดนั้น เชษฐาก็พูดขึ้นโดยเร็ว
“ขืนมัวยิงปะทะการบุกแบบบาเลือดของมันอยูอยางนี้ เปลืองกระสุนเปลา เราตองสงวน
ลูกปนไว ถามันตองหาทางตัดศึกเสียแลว”
“ผมกําลังคิดอยูเหมือนกันครับ”
พรานใหญตอบโดยเร็ว เหลียวซายแลขวา ยกแขนปายเหงื่อ ไชยยันตผูกําลังบรรจุกระสุน
ชุดใหมอยู ก็เงยหนาขึ้นอยางเพิ่งคิดได
“จริงซิ ลืมไปเสียอยางสนิทวา เราฝงระเบิดไวพรอมแลว...”
เขาพูดละล่ําละลัก ชะโงกหนาออกไปดูทางชองหิน ที่กําลังตาลุกวาว
“ระเบิดมันเสียเดี๋ยวนี้รึ มันเลนลอมเราไวหมดทุกดาน ไมยอมถอยแบบนี้ ถามืดลง
เมื่อไหรละก็เสร็จมันแน เพราะพวกเราจะตองไมเห็น เพราะยิงปะทะไมทันตอนที่มันบุกเขาโจมตี
ซ้ําในตอนกลางคืน”
ทุกคนใชความคิดอยางหนัก ทามกลางบรรยากาศอันตึงเครียด รพินทรยังไมเอยอะไรขึ้น
ในขณะนั้น เหมือนจะรอฟงความเห็นของฝายนายจาง อึดใจตอมานั้นเอง หัวหนาคณะผูรอบคอบ ก็
เอยมาวา
“ใช! ถามันยังขืนลอมเราไวแบบนี้ ตกค่ําเมื่อไหรเราจะแย ดูทาพวกมันไมหวั่นอํานาจปน
ของเราเลย แลวก็ใชวิธีบุกแบบหนวยกลาตายเสียดวย ไอพวกนี้มันนักสูแทๆ ถึงคราวแลวที่เรา
จะตองใชระเบิด แตตองอีกวิธีหนึ่ง...ไมใชวิธีที่แกวา”
“วิธีไหน?”
อดีตนายทหารปนใหญถามโดยเร็ว กรอกบรั่นดีเขาปาก ระงับความกระสับกระสาย
เชษฐาปาดแขนเช็ดเหงื่อที่ปลายคางสลัดออกไป พุงสายตากราดจับลงไปยังชัยภูมิประเทศอันเปน
แนวรบเบื้องลาง ซึ่งบัดนี้มันสงบเงียบลงอยางแฝงเลศนัย ไมสามารถจะทํานายสิ่งใดไดถูก แลเห็น
แตซากศพของสางเขียวที่ถูกยิงนอนตายอยูระเกะระกะตามพุมไม และกอนหินตางๆ เต็มไปหมด
“ที่นี่เปรียบเสมือนปอมคายของเรา”

12. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee
1591
เชษฐากลาวมาดวยเสียงแหบ เมมริมฝปากแนน นัยนตาหรี่ลง
“ระเบิดที่เราฝงไวรอบดานเหลานั้น จะเปนอาวุธชิ้นสุดทาย โดยเฉพาะกรณีที่มันบุกฮือ
เขามาโดยที่เราไมสามารถจะตอตานอีกตอไปแลว ถาเรารีบรอนระเบิดมันขึ้นเสียกอน จริงอยูมัน
อาจไดผลในกรณีที่ขับไลมันใหถอยหางแตกกระจายออกไปได แตนั่นก็แปลวาแนวปองกันของเรา
หมดสิ้นไปแลว ถามันหวนตีตลบเขามาอีกครั้ง เราก็เสร็จ เพราะปลอยไมตายชิ้นสุดทายออกไปแลว
ในกรณียังไมจําเปน เราตองสงวนมันไวจนวินาทีสุดทาย”
ไชยยันตลืมตาโพลงขึ้น
“จริงของแก! ถางั้นทําไมไมเรียกเจา ‘พระรามแงซาย’ ของเราเขามา ไมตองมากหรอก
สองครืนเทานั้น ถามันยังไมถอนกําลัง วิ่งปาราบไป มันก็เห็นจะไมใชคนแลว ขณะนี้เราตองการให
มันถอยหนีไปกอน เรื่องอื่นคอยคิดกันทีหลัง”
พรานใหญก็ยกมือขึ้นดีดเรียกแงซายโดยแรง เจาคนใชชาวดง ผูประทับปนจองอยูยังแนว
กําบังตอนหนึ่ง เยื้องออกไปไมหางนัก หันขวับมา เขากวักมือ
อึดใจเดียว รางตระหงานนั้นก็เคลื่อนเขามาหยุดยืนอยูตรงหนา
“เราจะไมรอใหมันบุกแลวคอยยิงอีกแลว แงซาย แตจะไลมันออกไปดวยระเบิด”
เชษฐาเปนคนกลาวขึ้นแกอดีตนายทหารกองโจรกะเหรี่ยง พรอมกับตบที่ตนแขนกํายํา
นั้นโดยแรง
“เตรียมธนูติดไนโตรฯ ของแกได!”
แงซายกมศีรษะ ผละไปโดยเร็ว อึดใจใหญๆ ก็ถือคันธนู พรอมกับลูกที่มัดติดระเบิดไว
พรอมแลว ตรงเขามาอีกครั้งดวยอาการอันสงบ รพินทรอัดบุหรี่ที่เพิ่งจุดสองสามครั้ง ฉวยไรเฟลขึ้น
สะพายไหล ปองปากตะโกนบอกใหพวกพรานทุกคนซึ่งประจําที่กําบังเตรียมพรอมอยูในขณะนี้
รูตัว และใหคอยระวังพรอมอยูในที่มั่นเดิม แลวหันมาทางนายจาง ชี้ขึ้นไปใหดูหนาผาเหนือศีรษะ
ของทุกคนอันสูงขึ้นไปประมาณ 15 เมตร แงหินกอนใหญเงื้อมชะโงกเปนจะงอยโผลล้ําแนวระดับ
ออกมา มีสวนเชื่อมติดอยูกับผนังผาสวนใหญ คิดกิ่วนิดเดียวอยางหมิ่นเหม ทุกคนแหงนขึ้นไปมอง
ตาม แลวก็เขาใจในความหมายของจอมพรานในทันที โดยไมจําเปนตองเอยออกมาเปนคําพูด
เชษฐาแยกเขี้ยวยิ้ม ตาเปนประกายมองดูพรานใหญอยางไววางใจสนิทในทุกสถานการณ
“พับผาซิ ผูกอง! ถาคุณไมเตือน ผมก็ไมทันเฉลียวคิด หันขึ้นไปเห็นนรกเหนือหัวของเรา
ลูกนั้นเลย”
แลวหัวหนาคณะก็ออกคําสั่งใหคะหยิ่นกับบุญคํา ชวยกันหามรางอันหมดสติของสางปา
ที่ยังนอนอยูตรงนั้น หลีกหางพนรัศมีหินกอนใหญเบื้องบน ไปยังตําแหนงปลอดภัยอีกดานหนึ่ง ตัว
เขาเอง ไชยยันต และดาริน ก็ผละออกจากที่เดิมหมด เขายึดที่กําบังพนจากบริเวณอันเสี่ยงอันตราย
จากการหลนลงมาทับนั้น

13. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee
1592
“คอยระวังใหดีนะครับ พอระเบิดลั่นขึ้น ไอพวกที่หลบอยูตามกอนหินริมลําธารนั่นจะ
ผละออก แลนเขาปา”
“ไมตองหวง จะเก็บใหเกลี้ยงทีเดียว!”
ไชยยันตคํารามตอบมาอยางเหี้ยมเกรียม
รพินทรหันมาโบกมือกับแงซาย แลวออกเดินนําเลาะลัดกําบังไปตามแนวโขดหิน
เหลานั้นไปกันเพียงสองคน จนกระทั่งมาหลบซุมอยูหลังกอนหินใหญกอนสุดทาย ใกลกับแนวที่
ประจันหนากันอยู ภายหลังจากพิจารณาดูภูมิประเทศกับคํานวณอยูอึดใจเดียว ก็ชี้มือกระซิบบอก
“เราจะใชระเบิดเพียงสองลูกเทานั้น กะหมายใหตกลงใจกลางกลุมที่มันแอบซอนชุมนุม
กันอยู ลูกแรกยิงโดง ขามลําธารใหตกลงไปในดงทึบซายมือนั่น พยายามใหขามยอดพงนั่นไป...ลูก
ที่สอง ยิงไปทางขวามือ ตรงที่เห็นยอดไผโผลขึ้นมา”
จอมพเนจรกมศีรษะลงอยางเขาใจในคําสั่งซักซอมของเขา พรานใหญเหลียวกลับขึ้นมา
สํารวจดูผูรวมคณะทุกคนอีกครั้ง แลวออกคําสั่งใหแงซายเตรียมตัว
เจาคนดงรางยักษขยับตัว ชันเขาขึ้นในทาถนัด หยิบลูกธนูขึ้นพาดสาย สูดลมหายใจเขา
เต็มปอดอันกวางใหญ ตาเบิกโพลง เขมนมองไปยังเปาหมายอันดับแรก อันเปนแนวปาหลังลําธาร
ดานซายมือ
ปลายบุหรี่ติดไฟในมือของรพินทร ก็คอยๆ ยื่นใกลสายชนวนเขามาแลวก็แตะฉับ ควัน
สายเล็กๆ พุงฉุยขึ้นในพริบตานั้น
“ยิง!”
เขารองหนักๆ ในลําคอ พรอมกมตัววูบลง
มีเสียงสายธนูดีดพั่บออกไปโดยแรง จากนั้นก็เปนความเงียบจนสามารถจะไดยินเสียงหัว
ใจเตน รพินทรนับอยูในใจ ซึ่งก็คงจะเปนอาการเดียวกับเชษฐา และไชยยันตในขณะนี้ เขานับ
จนกระทั่งถึงสิบเอ็ด และสิบสอง...ทุกสิ่งทุกอยางก็ยังคงเงียบเชียวอยูตามเดิม
ในระหวางคนยิงธนู กับคนจุดสายชนวน บัดนี้จองตากัน
“ทําไมมันเงียบอยางนั้น?”
รพินทรอุทานออกมาดวยเสียงกระซิบ
“ผูกองแตะไฟถูกชนวนหรือเปลา?”
แงซายหนาตื่น พึมพําต่ําๆ จอมพรานขมวดคิ้วพรอมกันก็มีเสียงใครคนหนึ่ง ตะโกนลง
มา ถาไมใชเชษฐาก็คงเปนไชยยันต
“ฮา! สายชนวนทรยศ เกิดบอดขึ้นเสียแลวหรือยังไงผูกอง!”
จอมพรานกะพริบตาถี่ๆ อยูเชนนั้น แตแลว พริบตานั้นเองกอนที่เขาหรือใครจะคิดเชนไร
ตอไป เสียงเหมือนระเบิดที่ทิ้งจากเครื่องบินกัมปนาทสะเทือนขึ้นปานเขาบริเวณนั้นจะพลิกถลม กิ่ง

14. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee
1593
กานของตนไมปลิววอนสูงขึ้นไปบนอากาศพรอมกับเปลวไฟแลบวาบแดงฉาน ตามติดดวยมาน
ควันหนาทึบ มันสะเทือนกองไปทั้งหุบ
โดยไมตองรอพิจารณาผลวามันจะเกิดอะไรติดตามมาหลังจากนั้น เขารองบอกแงซายเร็ว
ปรื๋อ
“ยิงลูกที่สอง เร็ว!”
พระรามแงซายก็ไมไดมัวตะลึงเสียสติชักชาอยูเลยแมแตวิบตาเดียว จัดการพาดศรพรหม
มาสดอกที่สองขึ้นแหลงอยางแคลวคลองวองไว พอเขาจุดชนวน พรอมกับใหสัญญาณยิงขาดคํา ก็
เหนี่ยวคันธนูปลอยพึ่บออกไปอีก ไนโตรลูกที่สองระเบิดเร็วกวาลูกแรกเกือบเทาตัว ไมถึงอึดใจ
เทานั้นมันก็สําแดงเดชขึ้นดวยเสียงปานฟาถลม ซอนประสานกับเสียงสะเทือนครั้งแรกที่ยังไมทัน
จะจางหายสนิทลง และลูกหลังนี้เกิดเปนเปลวไฟลุกติดแนวปาดานนั้นขึ้นทันที
ทามกลางเสียงรองอยางตื่นตระหนกอื้ออึง และเผนกันอยางปาแตกของเจาพวกผีดิบ ซึ่ง
เปนไปอยางชุลมุนโกลาหลเหลือที่จะกลาว ทั้งรพินทร และแงซายก็แววเสียงตะโกนกองอยางตกใจ
ของคณะที่ซุมประจํากันอยูตามแนวโขดหินเบื้องบน จําแนกไมถูกวาเปนเสียงของใครบาง พอหัน
ขวับขึ้นไปหัวใจก็แทบหยุดเตน
กอนหินใหญ น้ําหนักประมาณ 5-6 ตัน ที่แตเดิมเปนสวนที่ชะโลกล้ําออกมาจากหนาผา
หลังแนวลูกนั้น บัดนี้มันขาดหลุดจากที่เดิม เพราะแรงสั่นสะเทือนของอานุภาพระเบิด หลนลงมา
กระแทกพื้นเบื้องลางตั้งแตเมื่อไหรไมทราบได ทวาขณะที่เหลียวขึ้นไปพบยามนี้ มันกําลังกลิ้ง
ขลุกๆ ปานรถบดถนนมาตามพื้นอันเทลาด กระทบกระแทกแกงหินกอนที่เล็กกวา แตกกระจายเปน
ฝุนพรอมกับเสียงดังสนั่นหวั่นไหว มุงตรงมายังตําแหนงที่รพินทรและแงซายหมอบเคียงคูกันอยู
อยางรวดเร็วปานลมพัด
พรานใหญเปนคนเตือนคณะนายจางของเขาเอง ใหหลบออกพนจากรัศมีการตกทับของ
หินกอนนั้นเสียกอนที่จะยิงระเบิด เขาเพียงแตคาดคะเนเอาดวยสายตา และถือหลักปลอดภัยไวกอน
เทานั้น และบัดนี้คนทั้งสามก็หลีกหลบไปพนทิศทางโดยปลอดภัยแลว ทวาตรงขามอยางคาดคิดไป
ไมถึงเลย เขากลับตกเขามาอยูในรัศมีมฤตยูของมันเขาใหเองจนได
ภาพที่เห็นในสายตาตะลึง มันไมผิดอะไรกับภูเขาทั้งลูกที่กําลังจะกลิ้งลงมาบด โดยระยะ
ที่หางออกไปไมถึง 10 เมตร
เขาไมมีเวลาพอแมแตจะเตือนแงซายใหทราบถึงมหันภัยอันนั้น และก็ไมทราบดวยวา
ตนเองไดปฏิบัติลงไปเชนไร การเคลื่อนไหวทุกสิ่งทุกอยางขณะนี้ มันเปนไปตามสัญชาตญาณ
นอกเหนือบังคับ...
ปรากฏเสียงลั่นขึ้นตูมใหญในเสี้ยววินาทีตอมา สะเก็ดหินที่กระทบกันแตก ปลิวเขามา
ถูกรางกายที่กําลังกลิ้งสะบัดอยูหลายทอดหลายตลบจนชาดิก แลวมฤตยูกอนนั้น ก็กระโจนขามโขด

15. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee
1594
หินที่เขากับแงซายหลบอยูหยกๆ กระเด็นกลิ้งดวยความแรงตอไปยังทางดานลาดชัดเบื้องลาง ไป
สิ้นสุดลงในลําธารน้ํา ซึ่งแตกกระจายสูงเปนลําขึ้นมา
เหลียวขวับไปอีกทีเพื่อคนหาเจาคนดงผูรวมสถานการณ แลวรพินทรก็ถอนใจโลง แง
ซายไมไดแหลกเหลวยับเยินติดอยูกับแงหินลูกนั้นตามที่เขาเขาใจแตแรก อดีตนายทหารกองโจร
กะเหรี่ยงขณะนี้หมอบกระแตอยูทางอีกดานหนึ่ง ตรงขามกับดานที่เขาพลิกหลบออกมาอยาง
หวุดหวิด หมอนั่นวองไวในการเอาชีวิตรอดไมนอยไปกวาเขาเลย
ระหวางที่ตางตะเกียกตะกายพยุงตัวลุกขึ้น เบื้องบนก็แซสนั่นลั่นอื้อไปดวยเสียงซัลโวอีก
วาระหนึ่ง จนทําใหตองทิ้งกายหมอบราบลงตามเดิม เสียงหัวกระสุนครางหวิดหวิวผานศีรษะไปได
ยินอยางถนัด เปาหมายของกระสุนเหลานั้นก็คือรางของเจาพวกผีดิบสางเขียว ซึ่งบัดนี้พากันแตก
กระจายออกจากแนวที่กําบังฝงเดียวกัน วิ่งเตลิดเปดเปงเพื่อขามลําธาร หมายจะเขาดงอยางไมคิด
ชีวิตเพราะขวัญเสีย เทาๆ กับที่ไพรพลสวนใหญที่ซุมลอมอยูในแนวปาทึบ ก็เผนกันอยางไมรู
ทิศทาง รพินทรคํานวณไวอยางแมนยําที่สุด ลูกระเบิดแงซายยิงตามเปาหมายกําหนดของเขา...ตก
ลงกลางกลุมของพวกมันที่แอบซุมอยูอยางถนัดถนี่ทั้งสองลูก ที่แหลกยอยยับเปนจุณไปในทันทีก็
สวนหนึ่ง ที่เหลือรอดตายมันยอมทนอยูไมไหว ตอใหเหี้ยมหาญเกงกลาสักขนาดไหน
พวกที่แลนหนีผละจากกําบังในขณะนี้ ก็ถูกยิงรวงผล็อยเปนระนาว เหมือนเลียงผาที่ถูก
ไลราวเขาแนวปน แทบวาจะไมมีคนใดเหลือรอด ขามลําธารกลับไปได สวนมากไปพลิกผงะลม
คว่ํากันอยูกลางธารน้ํานั่นเอง เลือดยอมปนไปกับสายน้ําขุนคลั่กแดงฉานไปหมด ลมตายกันเปน
เบือ
เจาคนสุดทายที่วิ่งขามลําธารไปอยางไมคิดชีวิต ตกเปนเหยื่อกระสุนลูกซองเกาเม็ดของ
คะหยิ่น กระโจนขึ้นตะกายอากาศ แลวลมคว่ําหนาคาที่อยูกับฝงตรงขามนั่นเอง
เสียงกระสุนนัดสุดทายสิ้นกังวานของมันลงแลว ทุกสิ่งทุกอยางตกอยูในความเงียบสงัด
อีกครั้ง ชั่วขณะหนึ่งตอมาพวกที่ซุมคอยยิงอยูในที่มั่น ก็พากันวิ่งลงมายังรพินทรและแงซาย ผู
ขณะนี้ยังหมอบอยูกับพื้นอยางรีบรอนดวยความเปนหวง เสียงไชยยันตกับเชษฐารองถามลั่นลงมา
กอน แตกอนที่ทุกคนจะวิ่งลงมาถึง ทั้งพรานใหญและเจาคนใชชาวดง ก็พยุงตัวลุกขึ้นยืนทามกลาง
ความโลงใจของทุกคน ที่เห็นทั้งสองไมไดรับอันตรายเชนไร
“ไดผล พวกมันเผนกันปาราบไปหมดแลว อยางนอยก็ชั่วระยะหนึ่ง!”
เชษฐากลาวขึ้น ภายหลังจากสอบซักอาการของเขากับแงซาย...
“รีบลงไปดูที่เกิดเหตุครั้งแรกเถอะ เมื่อกี้นี้พวกเรายังเห็นอะไรไมถนัด ก็เลยถูกมันลอม
เลนงานเอาเสียแลว”
ไชยยันตบอกมาโดยเร็ว

16. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee
1595
รพินทรสั่งใหคนของเขาสวนหนึ่ง รวมทั้งแงซาย คุมเชิงอยูบนเนินสูงตําแหนงที่เดิมอยาง
ไมประมาท ตนเองพรอมบุญคําและคณะนายจางทั้งสามตรงมายังลําธาร บริเวณที่เห็นรางของฮอฟ
มันลมอยูเปนครั้งแรก ตลอดทางที่ไตกันลงมาตามดานลาดชันนั้น เกลื่อนกลาดไปดวยศพของสาง
เขียวที่ลมกลิ้งระเนระนาดอยู แตยังไมมีใครหันไปสนใจ นอกจากพะวงอยูกับหลักฐานตนเหตุครั้ง
แรก ที่สองสามีภรรยาผิวขาวถูกจูโจมเขาเลนงาน และที่ทุกคนจิตใจรอนแทบเปนไฟอยูในขณะนี้ ก็
คือมาเรีย ฮอฟมัน ซึ่งอันตรธานไป
เสื้อผาของสองผัวเมียนักสํารวจ ผูคงถูกกองขังอยูยังตําแหนงเดิมที่รพินทรมาพบครั้งแรก
และกลาวเตือนใหขึ้นจากธารน้ํา ไมแสดงวามีรอยรอยการเคลื่อนยายแตะตอง ซึ่งหมายถึงวา
เหตุการณมันเกิดขึ้นกอนที่ทั้งสองจะขึ้นจากลําธาร แลวไชยยันตกับดาริน ก็อุทานออกมาเมื่อ
มองเห็นชั้นในของมาเรียแขวนอยูบนกิ่งไม โดยเฉพาะดารินหนาซีดตัวสั่นนอยๆ เชษฐานั้นเงียบ
กริบ หรี่ตาซึม สํารวจดูหลักฐานเสื้อผาเหลานั้น
ทุกคนพอจะเดาเหตุการณไดถูก วามันเกิดขึ้นอยางไร
“โธ...เมย”
ดารินครางออกมาดวยเสียงสั่นเครือ
“ฮอฟมันถูกฆา แลวเมียก็ถูกมันลากเอาตัวไป ทั้งๆ ที่ไมมีเสื้อผาติดตัวแมแตชิ้นเดียว”
เสียงของไชยยันตแหงเหือดอยูในลําคอ กัดริมฝปากแนน
“มันเกิดขึ้นอีทาไหนนี่ พวกผมไมรูเนื้อรูตัวเลย กําลังนอนหลับ ตื่นขึ้นมาก็เพราะเสียง
ปน”
หัวหนาคณะพึมพํา มองไปทางรพินทร ผูบัดนี้สีหนาของเขาเกรียมจนแลดูดํามืด กราม
ทั้งสองขบแนนเหมือนจะขมความรูสึก
“สองคนลงมาแชน้ําที่นี่ครับ...”
เขาตอบแหบๆ ตาแลจับอยูที่เสื้อผาของคนทั้งสอง ดวยความรูสึกอันไมอาจกลาวถูก
“ผมออกไปสํารวจทางดานหลังเนินนั้น ก็ยังไมเห็นมีวี่แววอะไรกลับเขามาในแคมป
สอบถามสางปาไดความวา สองคนมาเลนน้ํากันที่นี่ ผมก็เดินลงมาเตือนใหเขาขึ้น เขาก็บอกใหผม
กลับไปกอนประเดี๋ยวจะขึ้นตามไป พอไปถึงแคมปขางบนนั่นผมก็หลับไป อยางมากก็คงจะไมเกิน
10 นาที หลังจากที่พูดอยูกับทั้งคูเปนครั้งสุดทาย ตกใจตื่นขึ้นอีกครั้งก็เปนเวลาเดียวกับที่พวก
คุณชายสะดุงตื่นนั่นแหละ”
เชษฐากาวพนจากบริเวณโขดหินใหญกอนนั้น ไปชิดชายลําธารตรงที่เขาประคองราง
ของ ดร.ฮอฟมัน กอนที่จะถูกสางเขียว บุกเขาจูโจมกวาดสายตาไปรอบๆ อยางอานเหตุการณ
“ฮอฟมันมีปนสั้นติดมืออยูดวยในตอนนั้น และยิงออกไปสามนัด เสียงปนนั่นแหละที่
ปลุกพวกเราทุกคนขึ้น คุณคิดวาเขารูสึกตัวถึงภัยตอนไหน?”
“ก็จะตองรูอยางจวนตัวกะทันหันที่สุดนั่นแหละครับ”

17. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee
1596
“แลวเขาจะวิ่งเขามาเอาปนสั้น ยิงไดทันอยางไร?”
“ฮอฟมันกับเมียถอดเสื้อผาออกกองไวที่หลังโขดหินนี่หมดก็จริง แตเขาก็รอบคอบ
พอที่จะมีปนสั้นวางอยูใกลชิดตัวดวย อันนี้ผมยืนยันได เพราะฮอฟมันเปนคนรองบอกผมเองวา เขา
มีปนสั้นติดมืออยูใกลๆ กระบอกหนึ่ง อาจวางไวบนกอนหินใกลมือกับบริเวณที่เขาเลนน้ําที่ใดที่
หนึ่ง”
“ถางั้น รูปการควรเปนอยางนี้...”
หัวหนาคณะอานเหตุการณอยางใชความถี่ถวนรอบคอบที่สุด
“ระหวางที่กําลังแชน้ําเพลินอยู ไอพวกนั้นก็ยองกริบเขามาโดยที่ทั้งคูไมทันรูสึก แลวก็จู
เขาประชิดตัว กวาจะรูตัวพวกมันก็ถึงตัวเสียแลว ฮอฟมันมีโอกาสควาปนขึ้น ยิงเผาขนออกไปสอง
นัด คือสองศพที่เราเห็นจมน้ําอยูกลางลําธารนั่นเปนครั้งแรก ตอจากนั้นเขามีโอกาสยิงไดอีกนัด เจา
คนหนึ่งที่เขามาทางดานหลัง ก็แทงเขาดวยหอกลมลง อีกสวนหนึ่งชวยกันคราตัวมาเรีย ลากขึ้นฝง
ไปทางดานโนน ซึ่งมีพวกมันสวนใหญรอคอยพรอมอยูกอนแลว อยางเตรียมที่จะดักเลนงานพวก
เราอีกเปนระลอกสอง พอเราไดยินเสียงปน วิ่งลงมาดูมันก็ฮือเขาโจมตีอยางที่เห็นแลว”
“ก็ตองเปนอยางที่คุณชายวานั่นแหละครับ”
พรานใหญตอบแผวต่ํา
“อานเจตนาและแผนของมันดวย...”
ไชยยันตสอดมาโดยเร็ว มือยังถือกระติกบรั่นดี กรอกเขาปากดับอารมณอันรอนรุม
กระวนกระวายอยูเชนนั้น
“มันตั้งใจไวอยางไร ยกทัพเขาหมายลอมกรอบจูโจมพวกเราทั้งคณะเลยทีเดียว หรือวา
เจตนาจะเลนงานเพียงสองคนผัวเมียที่กําลังเลนน้ําอยู แลวเกิดปะทะกับเราขึ้น เพราะพวกเราวิ่งตาม
ลงมาถึงเหตุการณ”
“ผมเชื่อวามันจะตองยกพลเคลื่อนกําลังสวนใหญ หมายบุกเขาโจมตีพวกเราทั้งคณะนี่
แหละครับ”
พรานใหญใหความเห็น
“หลักฐานที่จะใหเชื่อเชนนี้ก็คือ การยกกันมาเปนจํานวนมากของมันอยางที่เห็นอยูแลว
นั่นยอมแปลวาพรอมที่จะบุกเขาเลนงานเราทั้งหมด ทีนี้ระหวางที่ซุมลอมเงียบ ใกลเขามาก็เห็นฮอฟ
มันกับเมียสองคน เลนน้ํากันอยูอยางเผลอตัว จึงสงกําลังจํานวนหนึ่ง หมายยองเขามาตะครุบเงียบ
กอนเปนอันดับแรก ฮอฟมันสูขึ้นเสียกอน มันเลยฆาเขาคราเอามาเรียไป แลวมันก็รูดีวาพวกเรา
จะตองพากันกรูลงมาที่นั่น และนั่นคือจังหวะที่มันฮือเขาใสอยางที่เราพบมาแลว”
ระหวางที่ตางยังยืนอึ้งตัดสินใจอยางไรไมถูกนี่ ดารินก็รองออกมาอยางรอนใจเหลือที่จะ
กลาว