1. Title: HBD.KYUHYUN 2015
Paring: Kyuhae
Author: mkyuhae139
2015/02/03
09:00น.
วันเกิดทั้งทีก็มีแต่งานงาน และงาน และก็งาน!
ชายหนุ่มร่างสูงที่ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาพร้อมกับวางแผ่นกระดาษในมือลงข้างตัวพลางหลับตา
เขาไม่ได้พูดมันออกมา เขาแค่คิดในใจด้วยความอ่อนล้า เพราะอยากมีเวลาเป็นของตัวเองบ้าง
แต่ใช่ว่าจะไม่ชอบงานหรอก ใครจะอยากปฏิเสธงานที่ทารายได้ให้เป็นกอบเป็นกากันละ
เขาแค่อยากมีเวลาอยู่กับใครสักคนที่เขาพึงใจ และมอบใจทั้งดวงให้ไปจนหมดเท่านั้นเอง
และนี่คือสาเหตุที่เขาไม่เคยปฏิเสธงานที่มีเข้ามา เพราะเงินก้อนนั้นมันจะสร้างอนาคตที่เขาวาดหวัง
และในอนาคตที่วาดหวัง เขามีใครบางคนรวมอยู่ด้วยเสมอ
“ป่านนี้คงเที่ยวจนลืมคิดถึงเราแล้วละ”
นิ้วยาวหยิบสคริปต์มาอ่านอย่างตั้งใจอีกครั้ง
ตอนนี้เขามีหน้าที่รับผิดชอบกับรายการที่วางใจมอบงานให้แก่เขา

2. “คุณคยูฮยอนคะ อีกห้านาทีกล้องพร้อมนะคะ”สตาร์ฟหญิงร่างเล็กเดินมาบอกแล้วออกไปดูแลงานด้านนอก
“วันนี้วันเกิดฉัน หวังว่านายจะจามันได้นะทงเฮ”พึมพากับตัวเองก่อนจะเดินเข้าสตูดิโอเพื่ออัดรายการ
13:00น.
สนามบินอินชอน
ทงเฮกับฮยอกแจลากกระเป๋าออกมาหาผู้จัดการที่มารอรับที่สนามบินก่อนจะขึ้นรถกลับหอพัก
“ฮยองเดี๋ยวแวะร้านฮยอกแจก่อนนะ”ทงเฮบอกพร้อมกับขึ้นนั่งก่อนฮยอกแจจะตามขึ้นไปติดๆ
“นายจะไปทาไมชั้นไม่ได้นัดแม่ไว้”ฮยอกแจถามไม่ใส่ใจนักเพราะพอจบประโยคก็เริ่มหาวหวอดแล้วปิดเป
ลือกตาทันที
“เหอะน่า มีธุระแวะเดี๋ยวเดียว”
“ตามใจ ไม่ลงไปด้วยนะ วันนี้แม่อยู่บ้านพรุ่งนี้ถึงมาช่วยแม่”บอกทั้งที่ตายังหลับ
พอรถเคลื่อนตัวเสียงหายใจสม่าเสมอก็ดังขึ้นพร้อมกับศีรษะเล็กเอียงจนจะซบตัวถังด้านข้าง
ผิดกับคนตัวเล็กที่ใจจดใจจ่อกับเส้นทางข้างหน้าจนดูกระสับกระส่าย
ไม่นานรถก็ถึงที่หมาย ทงเฮรีบลงจากรถโดยไม่ปลุกเพื่อนที่กาลังหลับลึก
ร่างเล็กวิ่งเข้าร้านไปไม่นานก็กลับออกมาพร้อมกับกล่องขนาดกลางที่พอมันอยู่กับร่างเล็กกะทัดรัดมันก็กลา
ยเป็นกล่องเพิ่มขนาดขึ้นมาได้

3. ทงเฮเข้าไปในรถสักครู่รถก็ตีวงเคลื่อนตัวออกจากร้านไม่นานก็ถึงหอพัก
ต่างแยกย้ายกันกลับห้องพัก
“ไปเที่ยวญี่ปุ่นมาได้อะไรมาฝากบ้าง”
ฮีชอลที่กาลังนอนดูทีวีเอ่ยปากทักน้องชายที่กาลังขนกระเป๋าเข้าห้องอย่างทุลักทุเล
“พี่ก็รู้ว่าของแพงหูฉี่”ลากกระเป๋าผ่านพี่ชายไปที่เตียงของตัวเอง
“ออกจะรวยรายได้ปีหนึ่งตั้งเท่าไหร่ แกจะเก็บเงินไว้ขอคยูฮยอนมันหรือไงละ”
“พี่คิดว่าคยูฮยอนจะคิดค่าสินสอดเท่าไหร่”ถามหน้าตาซื่อ
ฮีชอลมองร่างเล็กที่กาลังทิ้งตัวลงเตียงเกือบค้อนก่อนจะตอบออกมาด้วยความหมั่นไส้
“มันคงจะมอบตัวพร้อมแถมเงินเอาไว้เลี้ยงแกอีกสักสองกระสอบกระมัง ทางานไม่ได้หยุดเลยนี่”
“แต่ว่าไปก็ดีนะหาเงินเก่งทั้งคู่ อยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่าก็ไม่ต้องเดือดร้อนหรือกังวลว่าจะไม่มีลูกเลี้ยง”
“แล้ววันเกิดคยูฮยอนไม่ใช่หรือ มีเลี้ยงอะไรไหมจะไปกินด้วย”
“………………….”
ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา
ฮีชอลจึงหันไปมองแล้วก็ต้องส่ายหน้าอย่างระอาเพราะเจ้าตัวเล็กของพวกเขาหลับอ้าปากหวอไปแล้ว
“พอพูดเรื่องเสียเงินละรีบหลับ
โทรนัดยองอุนกะจองซูไปหาอะไรกินข้างนอกก็ได้วะ”บ่นงึมงาคนเดียวก่อนจะคว้าผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้า
สักครู่ก็ออกมาแต่งตัวออกจากห้อง ปล่อยให้ทงเฮนอนหลับลึกอยู่คนเดียว
21:00น.

4. คยูฮยอนเก็บเอกสารต่างๆของรายการเข้ากระเป๋า ทีมงานเริ่มจัดเก็บสถานที่
ร่างสูงเดินไปน้อมศีรษะให้กับทีมงานแล้วเดินออกจากห้องมา
แซงงิล ชุกคาฮัมนีดา!
เสียงประสานออกมาพร้อมกัน พร้อมกับสองหนุ่มร่างโย่งโผล่หน้าออกมายิ้มร่า
“แฮปปี้ เบิร์ธ เดย์”
“พวกนายไปไหนมา มาจนป่านนี้”
ทักทายเพื่อนแล้วเดินคุยกันออกไปที่ลานจอดรถ
“ก็วันนี้วันเกิดพี่ พี่ชางมินเลยโทรนัดผมมากะจะไปหาอะไรกินกัน”มินโฮรายงานยิ้มๆ
“แต่ชั้นอยากกลับหอพักมากกว่าเหนื่อยมาก”
“เหนื่อยหรือใจจดใจจ่ออยู่กับอะไร”ชางมินถามหน้าซื่อแต่แอบสบตากะมินโฮแล้วลอบยิ้มให้กัน
“พวกนายอย่ามาทารู้ดีเดี๋ยวนิ้วจิ้มตาทั้งคู่เลยนี่”มองสองหนุ่มเกือบค้อนก่อนจะอมยิ้มจนแก้มตุ่ย
“จะใจจดใจจ่อ หรือคิดถึงใครมันใช่เรื่องของพวกนายไหม
ไม่ได้ใช้ความคิดใครมาช่วยคิดถึงสักหน่อย”บอกยิ้มๆเมื่อคิดถึงว่าใครคนหนึ่งคงกลับมาถึงที่พักแล้ว
“เอาน่าคิดถึงเดี่ยวค่อยกลับไปหา ตอนนี้ขอตัวนายไปเดทก่อน
ใครบางคนคงไม่งอนขนาดให้นายนอนนอกห้องหรอกจริงไหมมินโฮ”ถามน้องชายหน้าซื่อ
“ครับ”มินโฮก็รับคาหน้าซื่อพอกัน
“จะนอนที่ไหนอย่ามาทารู้ดีหน่อยเลย
เห็นเมื่อไหร่ว่าเข้านอนห้องไหน”ถามเพื่อนตาขวางแต่ใบหน้ากลับยิ้มจนแก้มตุ่ย
“คร๊าบบบบบบบวันหลังจะถ่ายคลิปไปอัพตอนออกจากห้องลงโซเชียลแข่งกับดิชแพ็คให้แฟนคลับตะลึงสัก
วัน”
“แฟนๆเขาเข้าใจ ว่าชั้นแวะไปทักทายพี่ชาย”

5. “เปล่า ชั้นถ่ายตอนพี่ชายนายไปทักทายนายแล้วออกจากห้องนาย กร๊ากกกกกกกกก”
แปะมือแล้วฮาสองคนกับมินโฮเมื่อเพื่อนหลุดช่องโหว่ให้
นั่นหมายความว่าคยูฮยอนกะใครคนนั้นเขาเปลี่ยนห้องนอนบ่อย
“ไอ้พวกบ้า รู้ดี”ผลักชางมินแก้เก้อ เพราะมัวคิดถึงใครคนนั้น
เขาเลยเผลอหลุดอะไรออกมาให้เพื่อนล้อได้เรื่องนี้เขายกความผิดให้อีทงเฮเต็มๆ
คิดถึงแฮะ!
คิดครึ้มอกครึ้มใจอยู่คนเดียว
“อย่าเพิ่งตาลอย
เจอกันที่ร้าน…….แล้วค่อยแวะไปทักทายพี่ชายก็ยังทัน”ชางมินล้ออีกครั้งก่อนจะนัดกันเสร็จว่าจะเจอที่ร้าน
ไหนแล้วแยกย้ายกันไปที่รถของตัวเอง
ใช่ว่าไม่ดีใจที่เจอเพื่อน เพราะงานยุ่งทุกคนหาเวลาเจอกันยากมาก แต่วันนี้คิดถึงทงเฮเป็นพิเศษเท่านั้น
เลยไม่ค่อยอยากไปเที่ยวกับเพื่อนๆ
แต่เพื่อนก็คงคิดถึงเขาและคงหาเวลาว่างได้วันนี้เหมือนกันถึงได้มาหา
“หวังว่าวันนี้จะไม่ให้นอนนอกห้องนะ
ไม่งั้นพ่อจะปล้าเป็นของขวัญวันเกิดให้ดู”พึมพากับตัวเองแล้วอดยิ้มออกมาน้อยๆไม่ได้เมื่อคิดวาดบทเลิฟซี
นในหัวจนหน้าร้อนอยู่คนเดียวก่อนจะออกรถเคลื่อนตัวตามเพื่อนๆไป
23:00น.
กว่าหนุ่มๆจะแยกย้ายกันได้ก็ปาเข้าไปห้าทุ่ม คยูฮยอนเหยียบความเร็วของรถเต็มที่
ในใจก็กลัวสารพัดว่าคนที่เขาคิดถึงจะงอนตุ๊บป่องขนาดไหนที่กลับมาแล้วเขาไปเที่ยวต่อ

6. แต่พอมาถึงหอพักทุกอย่างกลับดูเงียบสงัด คยูฮยอนตั้งท่าตรงไปห้องพักของพี่ๆ
แต่เสียงรถแล่นมาจอดและเสียงคุยกันของฮีชอลกับยองอุนดังมา เขาจึงเดินเลยไปห้องพักของตัวเอง
เพราะความเหนื่อยไม่มีอารมณ์อยากทักทายใครตอนนี้
ไม่ใช่วันเกิดค่อยเจอกันก็ได้ไม่อย่างนั้นคงคุยกันยาวเขาคงไม่ได้พักเป็นแน่
เข้าห้องเตรียมตัวอาบน้าเพื่อพักผ่อน ในใจก็อดเสียดายไม่ได้ที่ไม่มีคนให้นอนกอด
วันหลังจะพาเกงานนอนกอดทั้งวันให้ดู!
หมายมาดเอาไว้ในใจก่อนจะคว้าผ้าเข้าห้องน้า
23:13นาที
“ยองอุนนายไปอาบน้าเดี๋ยวนี้เลย
อย่ามาทาตัวซกมก”ฮีชอลลากตัวน้องชายที่ทุ่มตัวลงเตียงเตรียมหลับหลังจากกลับจากเที่ยว
“พี่ไปก่อนสิ หนาวจะแย่”ดึงผ้าคลุมตัวจนมิดหัว
เพี๊ยะ!
ฮีชอลฟาดฝ่ามือผ่านผ้าห่มเต็มแรง
“ลุกเดี่ยวนี้เลยนะ”ดึงผ้าห่มจนยองอุนต้องนอนหดตัวจนตัวงอพร้อมกับฟาดฝ่ามือเข้าที่สะโพกร่างสูงอีกครั้ง
ยองอุนตัดปัญหาราคาญจึงเดินเข้าห้องน้า
แล้วก็นั่งหลับตาพิงอ่างเพราะเพลียจัดกะเวลาว่าพอสมควรจึงจะออกไป
“หนาวจะแย่ใครจะอาบลง”
.

7. .
.
พอยองอุนเข้าห้องน้าฮีชอลก็กระโจนขึ้นเตียงพร้อมกับคลุมโปง
ทงเฮพลิกตัวพร้อมกับเสียงประตูห้องน้าเปิด ก่อนจะค่อยๆลืมตาหน้านิ่วคิ้วขมวดเพื่อลาดับเหตุการณ์
เขากลับจากญี่ปุ่น
พี่ยองอุนอาบน้า
มองไปที่เตียงฮีชอลด้วยอาการครึ่งหลับครึ่งตื่น
พี่ฮีชอลนอน
พี่ฮีชอลนอนแล้ว
ฉิบหายแล้ว!
“โธ่มันกี่โมงแล้ว”
ลุกจากเตียงร้อนรน
“จะเที่ยงคืนแล้วทงเฮแกจะลุกไปไหน”ยองอุนร้องตามน้องชายที่วิ่งตาลีตาเหลือกออกจากห้องแล้ววิ่งกลับเข้
ามาเอากล่องที่ซื้อมาเมื่อบ่าย
“ไปหาคยูฮยอน”
“ป่านนี้มันหลับฝันหวานไปแล้วพรุ่งนี้ค่อยไป”
“ไม่เป็นไรปลุกได้”
วิ่งหน้าตั้งหัวยุ่งไปห้องพักคยูฮยอนทันที
.
.

8. .
คยูฮยอนล้มตัวลงนอนพร้อมกับดับไฟไม่ถึงสามนาทีเสียงเคาะประตูรัวเร็วก็ดังขึ้น
“คยูฮยอนเปิดประตูให้หน่อย”เสียงพี่ชายตัวเล็กดังมา
เรียวปากแย้มออกมาภายในใจลิงโลดจนอยากกระโดดตัวลอยพร้อมกับแหกปากโห่ร้องให้สมกับใจที่เต้นจน
ระเบิดออกมานอกอก แต่กลับยังคงนอนฟังเฉยอยู่
ปัง!ปัง!ปัง!
“คยูฮยอนหลับแล้วหรือเปิดประตูให้หน่อย”
ลุกขึ้นเปิดไฟแล้วเดินเอื่อยเฉื่อยไปที่ประตู ทั้งที่ใจแล่นไปกอดพี่ชายตัวเล็กแล้ว
มือยีผมให้ยุ่งพร้อมกับเปิดประตู
“มาซะดึกเชียว”บ่นพอเป็นพิธีก่อนจะเดินนาหน้าไปที่เตียงแล้วตั้งท่าจะนอนต่อ
ในใจเต้นตึกตักอยากพูดอยากคุยอยากไปสารพัด
ทงเฮเข้าไปดึงแขนให้ลุกขึ้นนั่ง
“มีของมาฝาก”
“เห็นแล้วกล่องเบ้อเริ่ม”
“แล้วไม่อยากรู้เหรอว่าข้างในมันเป็นอะไร”
“เห็นชื่อร้านก็รู้แล้ว”พูดเสียงเนือยๆราวกับไม่สนใจ
“รู้ได้ไงเขาอุตส่าห์เก็บเป็นความลับนะ”ทาหน้าผิดหวัง
“เอ๊ะมีอะไรมาฝากผมน้า”ทาหน้าสนใจเต็มที่จนพี่ชายตัวเล็กยิ้มตาหยี
หันไปหากล่องกุลีกุจอเปิดมาอวดน้องชาย
“แฮปปี้ เบิร์ธ เดย์”

9. ยิ้มจนตาหยี เห็นแล้วก็ให้ปลื้มปริ่มจนอยากน้าตาไหล อีทงเฮ
คยูฮยอนครางอยู่ในใจ มองหน้าพี่ชายที่ยิ้มจนตาจะปิดผมยุ่งเหยิงเพราะเพิ่งตื่นนอนมา
มือใหญ่รวบตัวพี่ชายเข้ามากอดแน่นแต่ร่างเล็กกลับดิ้นดุกดิก
“เดี๋ยวเค้กร่วง”
“ผมรักพี่จัง”
กอดแน่นจนร่างกะทัดรัดนั้นแทบจะแนบลาตัวไปทุกสัดส่วน
“เป่าเค้กก่อนนะ”
คยูฮยอนปล่อยร่างเล็กของพี่ชาย แล้วช่วยหาไฟแช็คมาจุดเทียน
“ไม่ร้องเพลงนะมันจะเลยวันเกิดอยู่แล้ว อีกอย่างร้องไปพร้อมๆกับพี่ๆตั้งแต่เช้าแล้ว”บอกพี่ชายเสียงเรียบ
ทงเฮหน้าจ๋อย มองน้องชายด้วยดวงตาหมองอย่างรู้สึกผิด
“ขอโทษที่หลับเพลิน เลยมาช้า”บอกออกมาเสียงอ่อย
คยูฮยอนไม่พูดอะไร เขาแค่เอื้อมมือไปปิดไฟ แล้วหลับตา กุมมือและภาวนาอยู่ในใจ
พระผู้เป็นเจ้าโปรดเป็นพยาน ข้า โจ คยูฮยอน จะรักมั่นต่อ อี ทงเฮ เพียงผู้เดียว
ด้วยรักมั่นคงที่ข้ามีต่อ อี ทงเฮขอให้รักนั้นคืนตอบกลับมาเฉกเช่นที่ข้ารักเขาด้วยเถิด
เป่าเทียนจนดับหมดทุกเล่ม ภายในห้องตกอยู่ในความมืด
ตุบ!
อื้มมมมมมมมมมมมมม!
เสียงบางอย่างหล่นกระทบพื้น
เอวเล็กถูกเกี่ยว
ทงเฮรับรู้ความชื้นที่เรียวปากบางเบาราวกับปีกผีเสื้อโบยก่อนที่มือเล็กจะกดเปิดไฟจนสว่างพรึบขึ้น

10. ร่างเล็กดิ้นจนหลุดออกจากอ้อมแขนแกร่ง
“เห็นมั้ย เค้กร่วงแล้วน่าเสียดาย”คุกเข่าลงกับพื้นมือกอบเอาเค้กลงกล่อง ตามองด้วยความเสียดาย
“ซื้อมาตั้งแพงเละหมดเลย”
“ทงเฮ ช่างมันเถอะน่าเอาไปทิ้งแล้วล้างมือมานอนได้แล้ว”
“เสียดาย ตั้งแพงยังไม่ได้ชิมเลย”
“วันหลังจะพาไปกิน วันนี้ไปล้างมือ
เดี๋ยวเค้กชั้นจัดการเอง”เข้าไปแย่งจากมือแล้วหากระดาษมาเช็ดทาความสะอาดแต่แล้วเขาก็ต้องชะงักเมื่อทงเ
ฮยังยืนละล้าละลัง
“ไปล้างมือแล้วมานอน”นิ้วยาวชี้ไปที่ห้องน้า
“ก็มันอดเสียดายไม่ได้ อุตส่าห์จะซื้อมาให้คยูฮยอนกิน”
“ช่างมันเถอะคราวหลังค่อยกินก็ได้ วันนี้ไปกินข้าวกับพวกชางมินมาไม่มีพุงจะใส่แล้ว”
“เมื่อไหร่!”แผดเสียงออกมาจนเกือบเป็นตวาด
คยูฮยอนชะงักการเก็บกวาด
“ก็วันนี้”บอกเสียงเบาและเริ่มต้นเก็บกวาดเศษเค้กต่อ
“วันนี้ตอนไหน”
“หลังเลิกงาน”
“เลิกงานสามทุ่ม ไปกินข้าวกัน อย่างเร็วก็ต้องเป็นชั่วโมง”มองหน้าคยูฮยอนอย่างจับผิด
“เพิ่งกลับมาใช่ไหม”หน้าเริ่มบึ้งอย่างนึกโกรธที่เขากลับมาแสนเหนื่อย แทนที่จะมาหาเขา
แต่ไปเที่ยวกับเพื่อน
แล้วดูเขาสิหัวหูกระเซิงเพราะห่วงความรู้สึกคนที่ไม่ได้ห่วงเขาเลย
“เพิ่งกลับ อาบน้าเข้านอนพี่ก็มานี่ละ”

11. “แล้วไม่ใส่ใจที่จะไปปลุก”
“ก็มาถึงห้องแล้วไง จะมางอแงเอาอะไรอีก ไปล้างมือแล้วมานอน”ดันหลังพี่ชายเข้าห้องน้า
“ไม่นงไม่นอนมันแล้ว เขาไม่สนใจด้วยซ้าว่าเราจะมาถึงหรือยัง เสล่อมาหาเขาถึงห้อง น่าอายที่สุดเลย”
เท้าเล็กเตรียมก้าวไปที่ประตูมือเล็กจับลูกบิดเตรียมหมุนแต่แล้วก็ต้องชะงัก
“ผมสนพี่เสมอเลยทงเฮ ถ้าพี่ใส่ใจมันสักนิดพี่จะไม่พูดกับผมแบบนี้หรอก
แต่เพราะพี่ไม่เคยใส่ใจมันพี่ถึงได้พูดออกมาแบบนี้ ”บอกเสียงเรียบแต่ดวงหน้าและแววตากลับหมองจนคน
มองใจหาย
“…………………………….”
“ล็อคประตูให้ด้วยก็แล้วกัน”เก็บเศษขนมเค้กไปเทลงถังขยะแล้วเข้าห้องน้าปิดประตูไม่สนใจทงเฮอีก
เขาได้ยินเสียงประตูเปิดและปิด
แล้วน้าตาแห่งความน้อยใจก็พรั่งพรูออกมาจนเปื้อนแก้มสาก
เคยสักครั้งไหมนะ ที่อีทงเฮจะใส่ใจเขามากกว่าหน้าที่ที่จะทาตามวาระ
เขาหรือแสนจะคิดถึงไม่อยากให้ไปไกลตัวก็สู้ปิดปากเงียบไม่พูดออกมา เพราะไม่อยากให้กระทบจิตใจ
กลับมาก็อยากพูดอยากคุยอยากใกล้ชิดให้สมกับที่ห่างกัน
แต่พอมีอะไรไม่พอใจก็หนีกลับแบบไม่ลังเล ไม่สนเลยว่าเขาจะรู้สึกยังไง
แบบนี้สู้ไม่มาหาเขายังไม่เสียใจเท่านี้
นิ้วยาวเปิดก๊อกน้าแล้วก้มหน้าลงล้างหน้าจนผมเผ้าเปียกปอนอีกครั้งก่อนจะคว้าผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดหน้า
และเผ้าผมให้แห้งแล้วจึงออกจากห้องน้า
แล้วใจเขาก็อุ่นวาบขึ้นมาเมื่อเห็นพี่ชายตัวเล็กนอนห่มผ้าอยู่บนเตียง

12. ไม่มีคาพูดใดๆหลุดออกมาจากทั้งคู่
คยูฮยอนเดินไปที่เตียงแล้วลงนอนเคียงข้างร่างเล็กพร้อมกับห่มผ้าผืนเดียวกันก่อนจะปิดไฟหัวเตียงแล้วหลับ
ตาลง
“เข้าห้องน้าอย่างนาน เค้กมันล้างยากมากเลยใช่ไหมผมเผ้าเปียกหมด”
“…………………………”
“ไม่พูดละ พออยู่ด้วยก็ไม่พูด พอออกไปล้างมือก็มาน้อยใจ ร้องไห้มาใช่ไหม”
“…………………………….”
“ร้องหรือเปล่า”
คยูฮยอนนอนเงียบไม่พูดไม่จาแต่ในใจก็อบอุ่นขึ้นมาจนความน้อยใจที่มีก่อนหน้าหายไปเป็นปลิดทิ้ง
“ทะเลาะกันก็ต้องง้อกันซีเล่า นอนเงียบเป็นคนใบ้จะเข้าใจกันไหม”
“พูดมากน่า หนวกหู”พลิกตัวเข้าหาร่างเล็ก แขนแกร่งกอดพาดลาตัวของพี่ชาย
ใบหน้าซุกซบเข้าหากลุ่มผมนุ่มแล้วหายใจสม่าเสมอเตรียมหลับ
แล้วเขาก็รับรู้ถึงมือใหญ่ของตัวเองถูกมือเล็กของอีทงเฮกอบกุมเอาไว้
และสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นเป่ารดมือใหญ่พร้อมกับสัมผัสนุ่มจากเรียวปากนาบลงที่หลังมือ
“ไม่งอแงไม่โกรธแล้ว นายต้องรักพี่ชายคนนี้ให้มากๆนะ”ศีรษะเล็กซุกซบเข้าหาอกแกร่ง
แล้วก็ถูกรวบกอดจนแทบจะจมเข้าไปในอกกว้าง
“จะงอแงหรือเหวี่ยงวีนยังไง ผมก็รักพี่เสมอละ”
สองร่างกอดกันแน่นราวกับกลัวว่าจะต้องพรากจากกัน
ร่างที่แนบกันอยู่นั้นเบียดกันจนแทนจะเป็นเนื้อเดียวกัน
ความรักทั้งมวลถ่ายทอดออกมาจากสัมผัสที่รัดรึงกัน
ความอบอุ่นอ่อนหวานผ่านจากเรียวปากได้รูปที่แนบลงที่กลุ่มผมนุ่ม
แล้วหล่อหลอมความรักด้วยเรียวปากเล็กที่แนบลงตรงที่ตั้งของหัวใจคยูฮยอน

13. ทั้งสองคงอยากจะบรรยายความรักออกมาแบบนั้น จึงได้กอดกันไม่ปล่อยจนเวลาล่วงเลยไปจนเริ่มเมื่อย
“วันหลังไปเที่ยวกับใครต้องโทรมาบอกนะ อย่าให้รู้เอง
เพราะรู้สึกเสียใจเหมือนเราไม่ใยดีกันใครจะไปไหนกับใครก็ไม่ต้องรับรู้”
“ตอนแรกก็กะจะกลับมาหาทงเฮเหมือนกันเพราะคิดถึง
แต่ชางมินกับมินโฮก็ไปหาหลังเลิกงานจะหนีกลับก็เหมือนเราทิ้งเพื่อน
ทงเฮก็รู้ว่ากว่าเราจะมีเวลาเจอกันมันก็ยากเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าลืมทงเฮ
แต่เพื่อนที่ไปอวยพรเราถึงที่ทางานถ้าหนีกลับก็ไม่สมควรคบเป็นเพื่อนแล้วล่ะจริงไหม”
“ก็จริง แต่อย่ารักเพื่อนจนลืมคนที่นอนกอดแล้วกันไม่งั้น ก็ไม่สมควรรักกันเหมือนกัน”
“บอกเขาเนี่ย คนพูดก็อย่าลืมด้วยนะ เห็นตัวโตแบบนี้ก็น้อยใจเป็นนะ”
ทงเฮหัวเราะคิกขึ้นมา พร้อมกับแหงนเงยขึ้นจุมพิตเรียวคางแกร่ง
“หายน้อยใจยัง”
“ถ้าได้มากกว่านั้น จะหายเป็นปลิดทิ้งเลย”
“ขนาดนั้นเลย”
“แน่นอน”
แล้วอีทงเฮก็อ้าปากหาวหวอดขึ้นมาทันที
“นอนได้แล้ว เราคุยกันจนจะสว่างอยู่แล้ว
พรุ่งนี้ต้องทางานนะ”ใบหน้าเล็กซุกซบเข้าหาอกคยูฮยอนขยับหยุกหยิกไปมาสักครู่จนได้ที่เหมาะจึงได้นิ่งไ
ป
คยูฮยอนยิ้มให้จอมกะล่อนในความมืดก่อนจะหลับตาเพื่อพักผ่อนเอาแรงเพื่อจะได้ลุยงานต่อในวันพรุ่งนี้
และก่อนที่นิททราจะมาเยือนหูเขาก็แว่วได้ยินเสียงมาจากแสนไกล
“รักคยูฮยอนนะ หลับฝันดี”
แล้วทุกอย่างก็เลื่อนลอยและเริ่มหายใจสม่าเสมอ

14. แต่แขนยาวที่พาดทับไปกับแขนของพี่ชายจนกอบกุมมือเล็กไว้ไม่ปล่อยออกจากกันดุจจะฝากรักไว้ในอุ้งมือเ
ล็กให้ช่วยดูแล
และร่างเล็กที่อิงแอบอกกว้างไม่ยอมห่างราวกับจะให้อกกว้างนั้นโอบล้อมดูแลและแผ่ไออุ่นรักมาห้อมล้อมเ
ขาไว้จากภัยทั้งปวงก็บอกได้ดีว่า เขาสองคนรักกันมากแค่ไหน
END.
สุขสันต์วันเกิดนะ โจ คยูฮยอน ขอให้สมปรารถนาในทุกสิ่งที่หวัง
อยากเรียงร้อยถ้อยคารักที่มีมากมายในใจของฉันให้คุณได้รับรู้ แต่จะสักกี่พันประโยค
ฉันก็คงบอกได้ว่ารักคุณ และจะไม่แหนงหน่ายเลยสักวินาทีเดียว
รักเสมอนะ เด็กน้อยคนเก่งของฉัน”