Script Burenbattle

Burenbattle script 3
Proloog
Postbode komt op ﬁetsen. Doet een brief in de brievenbus van de familie Catapult.
Postbode: (opgewekt) Capelloplein nummer 1: familie Catapult!
En een brief voor de familie Montagne.
Postbode: En Capelloplein 2: familie Montagne!
Hij heeft echter nog een kaart over die bestemd is voor beide families.
Postbode: Montagne en Catapult. Mmm.
Leest:
Bij twee families, aardig en onbetwist
(Dit plein is ons schitterend schouwtoneel)
Barst nieuw geweld los door een oude kist
En burgers vliegen burgers naar de keel.
Diep van binnen vieren haat en nijd hoogtij
En zijn de kinderen de klos, maar die
Worden door het lot en de sterren samen één partij.
Zij staakten de strijd van deze traditie
Schenk ons uw aandacht. Maar bevalt het u niet
Hopelijk ligt er later iets mooiers voor u in ’t verschiet.
De postbode weet niet wat hij ermee aan moet. Hij knipt of scheurt de kaart precies
doormidden en doet bij beide families een helft in de brievenbus.
Scène 1 Zorgen
Opa: Nou Mimi, aan ons zal het niet liggen.
Oma: Nee Lorenzo, aan ons ligt het niet.
Opa: We zullen morgen gescheiden worden.
Oma: Dat vrees ik ook, Lorenzo.
Opa: Een pleinfeest op het Capelloplein…
Oma: Dat komt nooit goed…

Burenbattle script4
Opa: Jouw familie…
Oma: Jouw familie…
Opa: Hoe lang wonen we hier nu?
Oma: Toch al tien jaar.
Opa: En nog nooit hebben onze families een woord met elkaar gewisseld.
Oma: Laat staan samen een feest gevierd.
Opa: Jammer hoor.
Oma: Heel jammer.
(stilte)
Opa: Aan ons ligt het niet, hè Mimi? (kijkt haar lief aan)
Oma: (zucht en kijkt ook lief) Nee Lorenzo, aan ons ligt het niet.
Scène 2 Zin in feest
Vrolijke muziek start, er komen mensen van alle kanten aangelopen. Kratten met drinken,
zakken met chips, kinderen op de ﬁets met boodschappentassen. Tafels worden neer-
gezet, ballonnen opgeblazen. Muziek loopt door. De ouders en kinderen doen overdreven
opgewekt en vrolijk.
Judy: (bellend) Loek, ik moet heel even dit gesprek afmaken. Zet jij de tafel alvast
neer? Het wordt een lange tafel, één lange tafel.
Loek: Prima Judy, ga ik doen. (zoekt, maar weet niet waar de tafels en stoelen staan)
Judy: (belt door en geeft slinger aan Loek, wijst tussen de twee huizen, Loek staat
wat onhandig te kijken, Judy ﬂuistert) Tussen ons huis en dat van de
Montagnes…(Loek hangt het stuntelig op)
Loek: Komt voor de bakker, schat.
Ondertussen op het bankje:

Opa: Mimi? Wat gebeurt er?
Oma: Ik weet het niet vader Lorenzo. Ik snap er niets van.
Weer terug:
Ron: Nicole! Ik heb hier vier kratten met frisdrank. Hoppa, appeltje eitje. Waar wil
je die komkommersalade? En zal ik die twintig stoelen, zes tafels en acht
parasols even uit de schuur halen? Doe ik zo. Appeltje eitje.
Nicole: Ah fijn Ron. Zet je racefiets en je hardloopschoenen even weg, dan hebben we
nog meer ruimte.
Ron: Uitstekend, appeltje...Dit wordt een topfeest. Heerlijk. Genieten. Zo samen.
Leuk hoor.
Ondertussen (muziek zachter):
Oma: Dit is heel vreemd.
Opa: Het lijkt wel of ze er zin in hebben.
Weer terug (muziek harder):
Loek: Zeg buurman…zeg…buurman…eh…(komt niet op zijn naam, de buurman zegt
zijn eigen naam d.m.v. liplezen) eh…Ron…Ron..
Ron: Ja, eh….eh (heeft hetzelfde probleem, ook buurman Loek doet aan liplezen)
buurman… Loek…Loek…
Loek: Ron! Ron, vriend. Weet jij misschien waar de tafels en stoelen staan?
Ron: Tuurlijk. Loop even mee, Loekie-boy. Staan bij ons in de schuur. Gezellig hoor.
Fijn man, zo’n buurman.
Loek: Dank je, Ron. Handig hoor, een buurman met de spullen die je nodig hebt. Is
dat voor je racefietsen? Ik zie je altijd voorbij scheuren, Ron. Geweldig.
Judy: Zeg Nicole, hoorde ik nou dat jij zo’n zááálige komkommersalade had
gemaakt? Als ik nou wat tomaten snijd…
Op het bankje:

Burenbattle script6
Opa: Stop! Stop! Stop! (muziek stopt) Dit is toch te gek voor woorden….
Oma: Tien jaar lang wisselen jullie geen woord met elkaar…
Opa: En nu willen jullie ineens sámen het plein versieren en een komkommersalade
maken?
Oma: Wat is er aan de hand?
Loek: (tegen oma) Nu even niet, ma. We zijn ons aan het voorbereiden op het feest.
Ron: (tegen opa) Nu even niet, pa, ik moet nog even wat stoelen sjouwen. Hoppa.
Kinderen van beide families lopen op, sjouwen met spullen. Ron neemt steeds de zware
dingen over. Ondertussen vertellen zij tussen neus en lippen door wat er aan de hand is.
Annemee: Kijk oma, er is een prijsvraag in de stad.
Peejee: Voor het plein met de vetste party. Tomorrow is the day.
Rosa: Welk feest heeft de beste dansers?
Linde: En wie de beste zangers?
Annemee: Welk plein is versierd met gevoel voor stijl?
Peejee: Dus: welk plein is het meest gruwelijk?
Oma: Gruwelijk?
Rosa: Dat beslist de burgemeester. En als je wint…
Linde: … krijg je een reis naar Italië. Een jaar lang! Hoe cool is dat?
Opa: Ik sta met mijn oren te klapperen.
Oma: Praten júllie nu ook al met elkaar?
Allen: (heel verbaasd) Ja. Dus?
Opa: (zuchtend) Och kinderen, wat doet mij dat goed.

Oma: Jullie weten niet hoe blij jullie ons daarmee maken.
Rosa: Alleen Romanee en Julian. Die doen niet mee.
Linde &
Rosa: Julian gaat al dagen via de achterdeur naar buiten.
Annemee: En Romanee gedraagt zich weer eens niet als meisje.
Ze zit daar, boven in die boom.
Peejee: Kijk, we hebben wel een probleem als zij niet meedoen…
Opa & oma: (knikken naar de anderen, dit lossen zij wel even op. Roepen:)
Romanee!! Julian!!
Romanee zit in de boom op het plein, maakt wel even geluid, reageert op wat Annemee en
Peejee zeggen, maar komt er niet uit. Julian doet de gordijnen opzij in het huis, maar komt
er ook niet uit.
Nicole: Julian, lieverd, kom nou toch.
Judy: Laat maar, ze komen wel als de burgemeester met die reischeque staat te
wapperen. Ik regel het wel.
Loek: Een jaar lang zon, zee, strand en zoveel Italiaans ijs eten als je maar kunt? Dat
laten ze nooit schieten?
Judy: Nou, mensen, ik heb hier nog een blikje tomaten. Chop chop, lekker makkelijk,
in stukjes. Nicole, kan ik die bij jou kwijt?
Nicole: Natuurlijk, ik stop ze in de salade. Ik zet het vannacht in de koelkast, goed?
(opgewonden) Nog één dagje…!
Ron: Ik kan niet wachten! Hoppa!

Burenbattle script8
Scène 3 Harmonie
Lied 1 Schone Schijn
Couplet 1
A Ik leef hier en hij leeft daar
B We zwaaien vriendelijk naar elkaar
A Maar echt dichtbij komen we nooit
B Want wat als hij met modder gooit?
A Ik weet precies hoe alles hoort
B Mijn buur is van een ander soort
A Hij is geen vriend, dat hoeft ook niet
B We leven in hihahihaharmonie
Refrein
Hihahihahihaharmonie
Hihahihahihaharmonie
Hihahihahahahahaha…
Couplet 2
A Maar met dit feest op ons plein
B Moeten we echte buren zijn
A We lachen, dansen voor één dag
B Zo gaat de jury overstag
A We gaan nu samen op voor goud
B Na dit feest gaat niets meer fout
A We zingen vrolijk ons refrein
B Kijk ons eens gelukkig zijn…
Refrein
Break:
A en B allen: Jij komt van een andere planeet
Fam A: Zijn wij koud
Fam B: Dan zijn wij heet
Fam A: Zijn wij het water
Fam B: Wij de dorst
Solo A: Zeg ik groen
Solo B: Dan roep jij rood
Solo A: Zeg ik zee,

Solo B: Dan denk ik sloot
Solo A: Zeg ik recht
Solo B: Dan draai ik om
Solo A: Zeg ik leuk
Solo B: Dat vind ik stom
Refrein
Tijdens het lied staat het allemaal klaar. Het plein ziet er geweldig uit. Zelfs het bankje van
opa en oma is versierd. Iedereen heeft feesthoedjes op. Ze eindigen met een grote nep-
glimlach richting het publiek. Iedereen af.
Licht uit.
Scène 4 Falend
Julian komt uit het huis, houdt even een paar keer een balletje hoog en pakt dan zijn
crossfiets. Gaat een beetje kunsten uithalen. Rijdt om de boom, en ook een paar keer tégen
de boom. Daar zit/hangt Romanee in.
Romanee: Heeeh!
Julian: Yo.
Romanee: Je rijdt tegen mijn boom, Julian. Oh nee, zo heet je niet: loser.
Julian: Oh? Is dat jouw boom? Romanee. Oh nee. Falend.
Romanee: Ik wed dat jij niet zo hoog durft. Watje.
Julian: Nou en. Ik wed niet met meisjes. Praatjes, praatjes.
Romanee: Pfff. Poeperd. Je hebt hoogtevrees en je bent bang dat je toffe sportpak vies
wordt. (denkt) Kneus.
Julian: En jij denkt zeker dat je anders bent door in een boom te gaan zitten. Selfie.
Romanee: Hoe noem je mij??
Julian: Selfie.

Burenbattle script10
Romanee: Jij bent echt zo’n schijterd. Het enige dat je durft is met je vriendjes tegen een
balletje schoppen. Verder ben je zo bang dat je gewoon nog een luier aan
moet. Babyface.
Julian: Hoe noem je mij?
Romanee: Babyface.
Julian: Dat vriendje van je, die Pax, die heeft een babyface. Sukkel.
Romanee: Pax is mijn vriendje niet. En volgens mij ben je gewoon jaloers. Maar luister
goed: ik ben niet verliefd op jou en dat zal ik ook nooooiiit worden. Julian-de-
jongen-die-niks-kan. (lacht)
Julian: Kom nu uit die boom! Mislukte Pipi Langkous!
Romanee: Nee! Mislukte Christiano Ronaldo!
Julian: NU!!!
Romanee: NEE!!!
Moeder Judy komt al telefonerend oplopen.
Judy: (eerst zacht, al doorbellend) Romanee. (harder, hangt op) Romanee! Wat is dat
nu weer voor gegil? Gedraag je nu toch eens als een meisje. (andere toon) Hé
hallo…hoe heet je ook alweer?
Julian: Julian.
Judy: Oh ja. Julian. Mooi pak.
Moeder Nicole komt oplopen.
Nicole: Julian! Ik hoor je achter in de keuken roepen. Je moet zo naar je training, je
moet nog wat eten, en doe je trainingsjas goed dicht, anders vat je nog kou…
(andere toon) Hé hallo…eh…
Romanee: Romanee.
Nicole: Romanee, hoe is het met jou? Leuke sokken. (lacht)

Judy: Als jullie nu eens samen de laatste dingen doen voor het feest.
Ja, dat is enig! (kijkt om zich heen, pakt de parasol) Kijk hier, een parasol. Zoek
daar maar een leuk plekje voor.
Nicole: Doe maar, kom Julian, show je spierballen eens.
Romanee komt langzaam uit de boom. Ze treuzelen enorm voordat één van hen de
parasol pakt. De moeders wachten en kijken vol verwachting. Uiteindelijk pakt Romanee
de voorkant en Julian de achterkant. Ze lopen eerst nog de verkeerde kant op. Daarom
gaan ze maar niet te ver en zetten de parasol in het midden van het plein. Dat lukt niet. Ze
stuiten op iets hards. Ze proberen het nog een keer. Geven elkaar de schuld.
Romanee: (heel rustig, naar haar moeder) Nee.
Julian: (naar zijn moeder) Lukt niet.
Romanee: Lukt niet.
Julian: (gespeeld) Jammer. Heel jammer.
Romanee: Julian is bang dat zijn handen vies worden. Hij is een beetje een watje.
Dat laat Julian niet op zich zitten. Hij begint gelijk te graven, en Romanee helpt dus mee.
Dan ontdekken ineens dat er iets ligt. Ze vegen de aarde weg, en graven dan samen een
hele oude kist op.
Julian: (roept het uit) Die is dus van mij!
Romanee: (roept nog harder) Nee! Ik was eerst!
Ze trekken aan de kist. Dan komen hun moeders dreigend dichterbij. Langzaam laten ze de
kist zakken.
Nicole: Kinderen!!! Jullie…jullie…
Judy: (stamelend) Jullie…hebben een.. een…
Nicole: (stotterend) een…een.. (komen er niet uit)
Romanee/
Julian: (trots/blij) JAAH, een schat gevonden!

Gelijk komt van alle kanten iedereen oprennen.
Iedereen samen(elkaar een high ﬁve gevend):
Een schat?! Door elkaar: Weet je wat we daar mee kunnen doen??!! Wauw!!
Dat hele feest…een jaar lang naar Italië!? Een schat! Hier! Op het Capelloplein!
Jongens! Nooit meer werken! Altijd feest!
Romanee en Julian:
Weet je wat ik hier allemaal mee kan doen? Ik ben een miljonair!
Scène 5 Miljonair
Lied 2 Geld maakt gelukkig
Julian:
Ik ben zo graag een miljonair
Zo supergraag
Ben in Holland echt een wereldster
Ik wil op de cover van de Cosmo-girl en ook van Goal
Stralend als een echt tieneridool
Romanee:
Elke keer als ik hardop droom
Zit ik in een zilveren boom
Met gouden appels in de top
Oh ja, ik zeg, wereld maak je op
ik word een miljonair
Rappend:
A Een show als Martijn
Zal zelf Sinterklaas zijn
Geef je verlanglijst
Dan breng ik de hoofdprijs
B Ik geef je een laptop
Een Wii en een snoepshop
Dit is een goudmijn
Mijn toekomst zal mooi zijn
C Op reis met Mark Rutte
Mijn tijd goed benutten
‘k Geef euro’s aan Greenpeace
Geen stakker die doodvriest

D Ik deel in mijn geluk
Dit leven kan niet stuk
Het is een fraai gezicht
Deze kist die voor me ligt
Elke keer als ik hardop droom
(waar ben je, waar ben je?)
Zit ik in een zilveren boom
(heel goed)
Met gouden appels in de top
(en nu?)
Oh ja, ik zeg, wereld maak je op
(waarvoor?)
Ik ben miljonair
Ik ben zo graag een miljonair
(zo graag)
Zo supergraag
(tuurlijk joh)
Ben in Holland echt een superster
(Yes, ik ben beroemd)
Julian: Oké, geef die schat maar aan mij. Die ligt natuurlijk aan onze kant van het
plein.
Romanee: (heel verbaasd) Jullie kant….?? Huh?
Licht uit.
TWEEDE BEDRIJF
Scène 6 Ruzie
Beide families staan op een rij, precies even ver van de kist verwijderd. Ze lopen erop af,
met grote passen. Ze tellen daarbij hardop. Een, twee, drie, vier… ze komen er niet uit:
ze komen steeds opnieuw precies in het midden uit. Ze lopen terug en tellen steeds
fanatieker, grotere stappen, kleinere stappen. Een, twee, drie, vier…
Ron: Loek, als jij even een meetlint haalt. Dit komt op de centimeter nauwkeurig.

Loek: Ron, dat hoeft toch niet. Een kind kan zien dat die kist op onze helft ligt. En
kinderen spreken de waarheid.
Annemee: Inderdaad.
PeeJee: Indeed.
Romanee: (steekt haar tong uit naar Julian) Dus!
Ron: Loek, we lossen dit op als volwassen mensen. We weten niet wat er in die
kist zit. Misschien zit er wel een lijk in, hè? Laat ons dat nu maar even
opknappen. Wij, de Montagnes, zijn niet bang aangelegd.
Rosa: Inderdaad.
Linde: Inderdaad.
Julian: (steekt zijn tong uit naar Romanee, met nadruk) Dus!
Judy: Toch denk ik dat het beter is om dat te laten doen door een familie die logisch
na kan denken…
Nicole: (al opgewonden) Wat bedoel je?
Judy: Gewoon, dat mensen die logisch na kunnen denken, ook logischer een kist
open kunnen maken.
Nicole: (fel) Wil je zeggen dat wij niet…?
Loek: Nee, dan zeggen wij niet Nicole. Judy bedoelt dat als…
Judy: Ja, als je op de tennisbaan tien minuten een balletje slaat en vervolgens uren
wijntjes staat te drinken, weet ik niet of je hersenen…
Nicole: Een bal! Ik sla tegen een bal. Ik tik geen wijntjes weg.
Ron: Nicole, je weet zelf hoe vaak zij naar de glasbak lopen…trek het je niet aan.
Ondertussen:
Oma: Dit loopt niet goed af, vader Lorenzo. Ik denk dat we eerder gescheiden
worden dan ons lief is…

Opa: Ik vrees het ook, Mimi…
Weer terug:
Judy: Nou, iedereen moet doen waar hij of zij goed in is. En de één is beter met zijn
handen en de ander weer beter met zijn hoofd.
Ron: (verbaasd en kwaad) Zeg je nou echt dat wij dom zijn?
Judy: Nee natuurlijk niet. Maar het is wetenschappelijk bewezen dat het IQ van
sporters wel ietsje lager uitvalt…
Romanee: Mam…geef die kist nou maar…(roept) Hé! Pax, Thys, helpen jullie ook even
mee…
Thys: That’s where friends are for.
Pax: Yo Romanee. Ik ben er voor je…want je weet dat jij…en ik weet dat jij… het
meisje…
Thys: (onderbreekt hem, want hij is bang dat Pax haar weer de liefde gaat verklaren)
Yo. Ik ben er ook.
Julian: Ben? Marco?
Ben: Chief. Ik ben er.
Marco: Wij staan aan jouw kant.
Pax: Romanee, we zullen eens laten zien wat echte jongens zijn. Wie is die Julian
nu helemaal?
Thys: Een aal. Een gladde aal. Niet te pakken, watervlug. Maar zonder hersenen kom
je nergens.
Julian: (kwaad) Ben! Marco!
De vier jongens komen dreigend oplopen. Romanee en Julian pakken de kist vast, allebei
aan één kant. De rest pakt hen past en ze trekken steeds harder. Muziek start.

Scène 7 Burenbattle
Lied 3 Burenbattle
Tijdens dit lied dansen de twee groepen tegenover elkaar in een spetterende en ﬂitsende
dans. Ze dagen elkaar uit.
Familie Montagne:
Zie ik jou, rijd ik een blokje om
Kijk recht vooruit, kijk niet achterom
Want weet je, want weet je,
Ik vind jou, ik vind jou, ik vind jou stom
Familie Catapult:
Zie ik jou, ren ik heel hard weg
Niet dat ik bang ben, kom nou zeg
Geen zin in, geen zin in,
Altijd maar, altijd maar, hetzelfde gevecht
Refrein:
Ik daag je
Ik vraag je
Ik plaag je
Dit is een, dit is een
Burenbattle (4x)
Familie Montagne:
Waarom woon jij hier zo vlak naast mij
Verhuis eens een keer, een hutje op de hei
Ja blijf daar, ja blijf daar
En kom niet, en kom niet, niet dichterbij
Familie Catapult:
Hier om de hoek, staat een huis te koop
Pak zelf je spullen, ’t is spotgoedkoop
Je drijft me, je drijft me, tot wanhoop
Refrein
Allen/break
Geen idee, waarom doen we zo?

Help ons toch, lieve Cupido
Ons pleintje, dit pleintje
’t Lijkt wel een getto, (… een getto)
Burenbattle (4x)
Aan het eind van het lied horen ze ineens gerommel en gepraat. Ze maken nog een paar
dreigende ‘moves’ naar elkaar en zetten dan de kist snel terug in het gat, en gaan er boven
op staan, er is nog wel een hoop zichtbaar. Dit gebeurt tijdens de tekst van de burgemees-
ter met Sam en Gregor. Ze hijgen nog na van het dansen.
Scène 8 Hoog bezoek
Burgemeester komt oplopen, praat tegen zijn ambtenaren Sam en Gregor:
Burgemeester:
Zo, en dan het laatste plein van vandaag: het Capelloplein. Sam en
Gregor, wat weten we van dit plein?
Sam: De laatste jaren is hier geen feest geweest. Zo jammer.
Gregor: De pammer. Het was hier zo donker en zo leeg. Zonde hè?
Sam: Maar nu doen ze mee met de wedstrijd. Toppie.
Gregor: Joppie. Eens kijken, de familie de Montagne en de familie Catapult. Ja, dat is
het, meer families wonen er niet. God, oh god als het maar geen saaie bende is.
Burgemeester loopt het plein op. Iedereen staat er netjes bij, maar ze zijn eigenlijk nog
buiten adem van het dansen onder lied 3.
Burgemeester:
Ik verheug mij, beste stadsgenoten, beste buurtgenoten, beste vrinden dat u
te samen voorbereidingen heeft getroffen met het pleinenfeest mee te doen. Ik
zie dat u al druk bezig bent…
Loek: Jazeker burgemeester.
Burgemeester:
Nou, we zijn reuze benieuwd naar de vorderingen tot nu toe. Schrijven jullie
mee Sam en Gregor?

Gregor: Dat zit wel snor. Burgemeester, ze staan al in mijn systeempje. Capelloplein.
Catapult. Montagne. Als het om de naam gaat, wint u zeker…
Ron: (heel schijnheilig) Wínnen?! Hoe bedoelt u?
Burgemeester:
U heeft niet van de prijsvraag gehoord? Dé prijsvraag?
Ron: Nee burgemeester. Echt niet.
Burgemeester:
Leg het uit, Sam en Gregor.
Sam: Als u een party geeft…
Gregor: en beleeft…waar volgend jaar nóg over wordt nagepraat en die laat zien hoe
geweldig u dit heeft georganiseerd, wint u een reis naar Italië. Ja, jullie horen
het goed: een jaar lang.
Loek: Maar burgemeester, wij hebben toch geen prijzen nodig? Een wijntje op z’n
tijd, een praatje over de schutting, we zijn zo wel gelukkig met elkaar.
Burgemeester:
We staan erop. Het gemeentebestuur vindt het belangrijk dat u aan burger-
participatie doet. Kent u dat woord? Goed samenwerken, iets overhebben voor
je buren. Dat willen wij belonen.
Judy: Daar doen we het echt niet voor burgemeester, heus niet.
Nicole: Nee. We doen het omdat we het leuk vinden. Inspirerend.
Burgemeester:
Nou, dat is fantastisch om te horen. (wil al bijna weglopen) Kom Sam en
Gregor…(bedenkt zich, komt terug) Maar waarom heeft u het niet jaren eerder
gedaan?
Allen: (door elkaar) Eh… druk. Heel druk. Bellen, lezen, ﬁetsen, sporten, dansen,
huiswerk… maar nu…
Burgemeester:
Prima. Dan komen we morgen terug. We zijn heel benieuwd. U heeft dan ook
de laatste zaken opgeruimd? (wijst naar de plek waar de kist stond) En die

molshopen weer aangestampt?
Annemee: Zeker burgemeester.
Peejee: (snel) Geen mollen op onze party.
Sam: (stilte) Mollen? Wat een rare plek…
Gregor: Vieze drek. Hè? Een mollenplaag midden in de stad? Laat eens kijken, dat
moeten we echt niet hebben…
(graaft een beetje zand opzij, ontdekt onmiddellijk de kist. Ze kijken de bewoners
verwachtingsvol aan.)
Sam: Nou, wat staat erop?
Gregor: (veegt een beetje aarde weg, leest op de kist)
“Wat zegt een naam? Zou niet een roos, wanneer
Ze anders heette, even lieﬂijk ruiken?
Bewaar mijn eeuwenoud papier hier
En draag me voor altijd bij je, gesloten kist
Want wat zegt een naam, een naam.”
Romanee: (stilte, iedereen kijkt elkaar aan. Wat nu?) Er zitten bloemen in. Rozen. De
lampionnen. En de slingers. Voor het feest.
Julian: De ballonnen. En de confetti.
Gregor: De ballonnen? En de confetti? Mag ik eens kijken, ik ben dol op mooie kleuren…
Burgemeester:
(denkt) ‘Wat zegt een naam?’ Waar heb ik dat eerder gehoord?
(lange stilte, ze kijken elkaar weer aan)
Loek: Morgen. Morgen. Ook de burgemeester moet soms even geduld hebben.
Burgemeester:
Nou vooruit. Het wordt morgen een lange dag, voor iedereen. Gregor, Sam, we
laten het Capelloplein met rust.
(lopen ﬂuisterend af, ze hebben zo hun twijfels)

Scène 9 Basta!
Licht aan. Scène start midden in de gebeurtenissen. Iedereen staat boos te kijken. Armen
over elkaar, kwade gezichten.
Opa: Nee, ik wil er geen woord meer over horen.
Oma: Van niemand. Vanavond gaan we slapen. En die kist laten we hier.
Opa: En als ook maar één van jullie het in zijn hoofd haalt om die kist te
verplaatsen. Of erger. Dan krijgt ie met mij en oma Mimi te maken.
Oma: Nee, en dan zijn jullie nog niet jarig.
Opa: Gesnopen..?
Julian: Maar opa, misschien zitten er wel gouden sieraden in, of een bom uit de WOII,
of een kaart uit Egypte, of een hele belangrijk ontdekking uit Amerika of…
Opa: Of misschien wel helemaal niets.
Romanee: Oma, luister nu eventjes… het is een teken. Dat we nu net vandaag op deze
kist stuiten. Dat heeft toch iets te betekenen.
Oma: Romanee, kindje, er staat toch niet voor niets:
“Bewaar mijn eeuwenoud papier hier
En draag me voor altijd bij je, gesloten kist.” (stilte) Gesloten kist.
Loek: Romanee heeft misschien wel een puntje, ma.
We kunnen heel even kijken, een ietsiepietsie de deksel optillen…
Ron: Is het niks, dan is het niks. Noppa.
Opa: (boos) Basta! Finito! Nu is het klaar. Geen woord meer. Naar huis. Iedereen.
Morgen is er weer een dag en dan zien we verder. Oma Mimi en ik waken over
de kist. Het belangrijkste is dat jullie uitgerust zijn voor het feest.
(iedereen staat nog een beetje te dralen)
Oma: Jullie hebben gehoord wat opa Lorenzo zei: wij houden de wacht.
(iedereen mopperend af)

DERDE BEDRIJF
Scène 10 Spoken in de nacht
Het is nacht, en donker op het toneel. Je hoort misschien een paar mensen snurken vanuit
de huizen. Opa en oma liggen op het bankje tegen elkaar aan. Kussens, dekentje, het is
stil. We horen heel zachtjes eerst iets uit het ene huis. Het kan een deur zijn, maar ook een
raam van boven waar Julian uitklimt (aan bijvoorbeeld een wit laken). Dan komt Romanee
aan de andere kant uit haar huis, of uit haar boom. Ze sluipen allebei door het donker naar
de kist toe. Tijgerend, met een zaklampje. Ze komen tegelijkertijd aan bij de kist, die vlak
voor opa en oma staat. Ze schijnen tegelijkertijd in elkaars gezicht.
Romanee: (gilt) Waah!
Julian: (nog harder) Waah!
Beiden: Stttt!
Opa en oma maken een zacht geluid, maar slapen door.
Julian: (fluisterend) Wat doe jij hier?
Romanee: (terug fluisterend) Nou ik denk hetzelfde als jij…!
(ze graven samen de kist zachtjes op)
Julian: (schuift wat aarde weg) ‘Wat zegt een naam? Zou niet een roos, wanneer
ze anders heette, even lieflijk ruiken?’
Romanee: (even verward door de mooie woorden) Bewaar mij hier
En draag me voor altijd bij je, gesloten kist.
Julian: Als ik hem open krijg, is de inhoud voor mij. En mijn familie.
Romanee: En als ik hem open krijg, ben jij een enorme vette loser.
Beiden: Sttt!!!!
Ze pakken allebei een hamer en een tang o.i.d. uit hun achterzak. Julian probeert het eerst.
Lukt niet. Dan probeert Romanee het. Lukt ook niet.
Romanee: Als jij dit nu even vasthoudt…

Julian: Als jij dit nu even loslaat…
Romanee: YES!
Julian: BETER!
Samen lukt het. Ze moeten nog steeds heel zachtjes doen, want opa en oma bewegen
soms. Ze halen eruit wat erin zit. Een verstoft, oud boek.
Romanee: “Laat het verleden rusten, en laat mij wachten op het verstrijken van de tijd.
Van stof zijt gij gemaakt, tot stof zult gij wederkeren.”
Julian: Wat is dat nou weer? Ik word gek van die rare teksten…
Romanee: Ik stel voor dat we het boek open doen.
Julian: En dan? Wat nou als…(stilte)
Romanee: Durf je niet?
Ze slaan het boek open en gelijk verandert er van alles. Licht gaat uit, muziek. Donder,
vluchten zoefgeluiden etc. Podium wordt verbouwd (in het donker) naar een theater in
de 16e eeuw.
Scène 11 Waar zijn we?
Er lopen in het theater allemaal mensen rond met kledingstukken en decorstukken. Het is
druk. Fakkels staan aan de zijkant. Een toneelmeester met assistent achter een tafel schrijft
in een groot script. Mensen zijn hun spieren aan het opstrekken, anderen oefenen hun
tekst. Julian en Romanee staan verbaasd aan de kant te kijken.
Regisseur: Waar zijn ze nu toch, die jongelieden?
Regieassistent:
Ik weet het niet, meester. Ik zal ze onmiddellijk ontbieden.
Regisseur: Doe dat snel, mijn waarde assistent.
Anders kent dit stuk geen happy end
Mijn Romeo en Julia zijn nu nog verdwenen.
Ik vrees voor het publiek, begin al haast te wenen.

Regieassistent:
Toe wees rustig mijn goede heer. Ik ga ze zoeken, en vind ze aldaar. Dat is mijn
inziens zonneklaar.
Regisseur: Gezwind! En met haastige spoed.
Het is dit liefdespaar dat ik vinden moet.
Aan de kant:
Romanee: Wat denk jij?
Julian: Ik denk dat we niet meer thuis, op ons pleintje zijn.
Romanee: Nee, hèhè, snuggere Henkie.
Julian: Julian.
Romanee: Ja ja!! Snuggere Julian. Dat weet ik. Maar volgens mij zijn we in een toneelstuk
terecht gekomen. En volgens mij is dat niet in 2014.
Julian: Zo’n gevoel had ik ook al.
Romanee: Ik denk dat we dat boek weer open moeten doen. Ik zeg: zo snel mogelijk
terug. Heb jij het?
Julian: Nee, ik weet niet waar het is.
Romanee: (zucht) Sukkel. Ik kan ook niks aan jou overlaten.
Julian: Hoezo? We hebben dat boek samen opgeslagen, weet je nog?
Terug op de toneelvloer:
Regieassistent:
Zeg mooie kleedster, heeft u Romeo en Julia gezien?
Kleedster: Nee, ik sta hier met een jurk en een pak in mijn handen bovendien.
Regieassistent:
We moeten ze vinden, en snel, want het publiek rammelt al aan de deuren.
Kleedster: Ik pak mijn schaar, mijn naald en draad. Het gaat nu toch echt gebeuren!

Regieassistent loopt verder
Regieassistent:
Zeg vriendelijke decorontwerper, hebt u Romeo en Julia gezien?
Decorman: Nee, ik heb hier een balkon en een kartonnen balustrade bovendien.
Regieassistent:
We moeten ze vinden, en snel, want het publiek rammelt al aan de deuren.
Decorman: Ik pak mijn ladder, de fakkels en de degens. Het gaat nu toch echt gebeuren!
Regieassistent loopt op Romanee en Julian af.
Julian: Bukken.
Romanee: Waar? (ze kunnen nergens heen, bukken in de lege ruimte)
Regieassistent:
Zeg jongelieden, ziet mijn oog nu goed dat u hier samen staat te smoezen?
Kom vooruit, houdt nu toch op met dat konkelfoezen!
Julian: We waren eigenlijk op weg naar huis.
Romanee: Het Capelloplein.
Regieassistent:
Via Capello! Verona! Daar woont Julia! U bent onze Julia, mijn schone dame.
Komt u snel met mij mee, u beiden tezamen!
Julian: Het Capelloplein in Nederland. We moeten terug. Feest.
We hebben een feest, de burgemeest…
Regieassistent:
Het is hier helemaal geen feest.
Romeo en Julia, ze zijn er geweest.
Het is een tragedie dat weet u toch wel?
Maar gelukkig mijn vrinden, is alles maar spel.
Romanee: Julian! Help me nu wel!
Julian: Oh, nu ineens…(wordt meegenomen door de assistent) Ho ho ho..

Regieassistent:
Don maestro!
Kijk eens wat ik voor u heb, de jongelieden, eerst vreemd gekleed, maar daar is
al de kleedster, die hen de juiste mantels omdeed. (kleedster kleedt hen aan)
Romanee: Excuseert u mij meneer, er is sprake van een misverstand.
Regisseur: Mijn Julia! Eerst je verstoppen in een hoek
je weet niet half hoe ik je zoek,
maar nu ben je daar, mijn schone maagd.
Dus kom, doe je werk, of is dat teveel gevraagd?
Romanee: Nee meneer…
Regisseur: Allee aan de slag dus en rappidemento,
het schouwspel gaat beginnen, dit is uw momento!
Scène 1, het eerste bedrijf, ons toneelstuk begint
kom kijk elkaar lief en vriendelijk aan, mijn kind!
Laat het publiek maar binnen stromen,
Dit wordt het schouwspel van hun dromen!
Muziek!
Scène 12 Op het toneel
Publiek stroomt binnen. Julian en Romanee zijn doodzenuwachtig, maar proberen er het
beste van te maken. De scène wordt ondersteund door klavecimbelmuziek. Eerst heel lang
muziek, er gebeurt niets. Het orkest speelt steeds opnieuw het intro. Julian en Romanee
durven niet op te komen. De regisseur dwingt hen heftig met gebaren.
Julian: (probeert te spelen) Aha. Vrouw. Ik zie jou daar. Wie ben jij dan?
Romanee: (dit weet ze) Ik ben Julia.
Julian: En wat doe je hier?
Romanee: Dat weet ik zelf ook niet.
Regisseur: (ﬂuistert) Mijn waarde assistent, waar is de souffleur?
(zacht tegen Julian) Dit is niet de goede tekst, wat is hij een slecht acteur!
Julian: (tegen de regisseur) Ik heb ook nooit gezegd dat ik…

Regisseur: (ﬂuisterend) Ah! Wat een eigenwijs mens is dat hier
Ik word niet goed, kom breng me dat papier
Souffleur, zeg hen voor de juiste woorden
En laat het klinken als de goede akkoorden!
Romanee: (lacht naar het publiek, vanuit haar mondhoek) Julian, doe iets!
Julian: (zachtjes, terwijl ook hij het publiek aan blijft kijken)
Jij wilde die schat zo graag open maken…
Souffleur: (ﬂuistert) “Maar stil, welk licht breekt door dat raam?
Het is het oosten en de zon is Julia”
Julian: “Maar stil, welk licht breekt door dat raam?
Het is het oosten en de zon is…Romanee”
Souffleur: Julia! Julia!
Julian: ...en de zon is Julia.”
Regisseur: (tegen zichzelf) Heel goed. Nu nog meer overtuiging!
Kom nachtegaaltje, laat eens horen hoe je zingt.
Souffleur: (tegen Romanee) O Romeo, Romeo, waarom ben je Romeo?
Ontken je vader en zweer af die naam.
Romanee: (speelt met enige overtuiging)
O Romeo, Romeo, waarom ben je Romeo?
Ontken je vader en zweer af die naam.
Regisseur: (Klapt in zijn handen) Mooi, mooi!! Ga door!
Dit wordt een staande ovatie, hoor!
Romanee: “Wil je dat niet, zweer dat je van me houdt
En dan ben ik geen Capuletti meer.”
Julian: Luister ik verder? Antwoord ik haar nu?
Romanee: Alleen je naam, niets meer, is van de vijand.
Regisseur: Prachtig! Nu gauw de muziek!
We zijn klaar voor het applaus van het publiek!

De muziek start:
Julian: Zingen?
Romanee: Maar dat kan ik echt niet…
Regisseur: Kom, zing met je hart, dan komen de woorden vanzelf
Oh wat ben ik trots op jullie en vooral op mezelf
Julian: Prima hoor, meneer, maar…
Tijdens het lied worden ze begeleid door de regisseur en zijn assistent, die in de coulissen
alles voordoen. Ook in de dans. Ze gaan er steeds meer in op. Het lijkt wel alsof ze elkaar
echt leuk gaan vinden…!
Lied 4 Wat zegt nu een naam
Couplet 1
Julia:
Mijn huis staat in Verona
En mijn pa en ma zijn best een beetje chill
Romeo:
En ineens zie ik het meisje dat ik wil
Couplet 2
Julia:
Maar ze vinden hem niet goed genoeg voor mij
Romeo:
‘t was bij maanlicht dat ik haar dit stiekem zei…
Refrein
Want wat zegt nu jouw naam (koortje: Julia)
Als ik naar je kijk en weet dat jij hetzelfde denkt als ik
Want wat zegt nu jouw naam (koortje: Romeo)
Als ik naar je lach en weet ik wil voor altijd bij jou zijn
Couplet 3
Julia:
Mijn vader vindt dat ik

Moet trouwen met een jongen van mijn eigen stand
Romeo:
Maar Romeo schaakt Julia
Want zij is alles waar mijn hart voor brandt
Couplet 4
Romeo:
Ik weet dat deze keuze
Eindigt in een drama voor ons allebei
Julia:
Maar ‘k weet dat onze liefde
Blijft bestaan, want die gaat echt nooit meer voorbij
Refrein
Lichtchangement. Snelle overgang (tijdsprong) naar de laatste zinnen van het tweede
bedrijf.
Julia: Eerwaarde vader, dag.
Vader Lorenzo:
Laat Romeo
Je daarvoor ook namens mij bedanken.
Romeo: Ach Julia, jouw geluk overstelpt
ook mij het mijne
Julia: Mijn ware liefde is zo groot in omvang
Dat ik maar voor de helft mijn rijkdom ken
Vader Lorenzo:
Kom mee, kom mee, nu snel de trouwplechtigheid
Ik laat jullie nu toch niet alleen.
Eerst voltrek ik in de kerk jullie verbond.
Regisseur: Mooi! Prachtig! (tegen publiek) Pauze!
Iedereen af. Romanee en Julian blijven achter.

Scène 13 Terug?
Romanee: Pfff, dat doe ik dus nooit meer. Dit kost me de helft van mijn leven.
Julian: Hoe bedoel je?
Romanee: Gewoon, nu is het wel genoeg geweest.
Julian: Hoezo? Het ging toch goed?
Romanee: Jawel, maar dat betekent toch niet dat ik je nu ineens leuk vind.
Julian: Oké.
Romanee: Oké.
Julian: Dan zijn we het daarover eens.
Romanee: Juist. En nu een plan. Hoe komen we hier weg? Heel jammer voor die man en
zijn toneelstukje, maar ik ga niet verder spelen met jou.
Julian: Rustig maar. We moeten eerst dat boek vinden. Ze zullen thuis wel ongerust
zijn…
Romanee: Ach. Die zijn vooral druk met zichzelf. Selﬁes. Wedden dat ze ons niet eens
missen?
(eventueel zien we een ﬁlmfragment met ouders die de muur aan het opbouwen zijn)
Regieassistent:
Ah! Daar bent u knappe jongeman.
Het was prachtig, u kon er wat van.
Kom snel, we gaan weer beginnen.
We hebben u nodig, u bent weer bij zinnen?
Julian: En zij dan?
Regieassistent:
Nee, we gaan verder met scène 1 van het derde bedrijf. De moord op Mercutio
en Tebaldo.
Julian: Moord??!

Romanee: (denkt aan Marco en Thys) Mercutio? Tebaldo? (ﬂuistert) Marco? Thys?
Scène 14 Doodsteek
Publiek klapt. Mannen komen dreigend op.
Uit de groep van Romeo: Benvolio, Mercutio
Uit de groep van Julia: Tebaldo, Paris
Benvolio: Aan de kant, daar komen de Capuletti.
Mercutio: Aan mijn reet, wat kan mij het schelen.
Tebaldo: Blijf om me heen staan – ik wil met ze praten.
Heren, gedag. Een woord met één van u.
Mercutio: Maar één woord met één van ons? Doe er iets bij,
En maak er een woord en een schreeuw van.
Tebaldo: Daar zou ik zeker toe in staat zijn, als u mij een aanleiding gaf.
Mercutio: Kun je geen aanleiding vinden zonder dat je hem krijgt?
Paris: Mercutio, die aanleiding is duidelijk: je hoort bij de groep van Romeo.
Mercutio: De groep? Noem je ons zo? Denk je dat wij straatmuzikanten zijn?
Als je ons voor muzikanten aanziet, verwacht dan niets dan valse klanken. Ah,
daar is mijn vriend Romeo.
Er gebeurt niks. Julian staat angstig aan de kant.
Mercutio: Ah, daar is mijn vriend. Romeo. (nog niks, roept harder) Romeo. (heel hard)
ROMEO!
De regieassistent duwt hem op. Julian staat er wat verloren bij.
Tebaldo: Ah! Daar ben je. Romeo, mijn vriendschap voor je gunt me
een woord van welkom maar: je bent een schurk!
Romeo: Ik ben geen schurk. Vaarwel dus.
Want ik zie: je kent me niet.

Tebaldo: Snotneus, niets staat je vrij na al je beledigingen
Draai je om en vecht.
Romeo: Geen belediging, geloof me, deed ik je ooit aan.
Meer dan je weten kunt, ben ik je vriend. Kalm.
Mercutio: Ach lafaard! Je bent een bange onderdaan.
Hij trekt zijn zwaard.
Mercutio: Tebaldo, doe je mee?
Tebaldo: Wat wil je van me?
Mercutio: Moet je je zwaard soms aan zijn oren zijn hol uittrekken?
Maak voort, of mijn zwaard suist al om je oren.
Tebaldo: Kom maar op.
Hij trekt ook zijn zwaard. Ze vechten.
Lied 5 Machtsvertoon
Onder het lied een vechtdans.
Tebaldo
Zie ik jou, gaat mijn hart tekeer
Klopt van boosheid, ja, ik sla je neer
Jij verpést, jij verpést, jij verpést de sfeer
Mercutio
Zie ik jou, suist mijn broederbloed
Wens dat ik jou, nooit had ontmoet
Want weet je, want weet je
Jij sterft, (sterruft) jij sterft (sterruft) door overmoed
Refrein
Ik ontkroon je
Ik toon je
Ik hoon je
Dit gaat om, dit gaat om

Machtsvertoon (4x)
Tebaldo
Waarom woon jij zo dicht bij mij
Verhuis naar elders, echt voel je vrij
Mijn vuist, mijn vuist, komt naderbij
Mercutio
Waarom ben jij zo’n vuile rat
Onderkruipsel uit deze stad
Mijn macht is, mijn macht is, nooit onderschat
Allen/break
We weten niet, waarom doen we zo?
Verlos ons toch van dit ﬁasco
Want wie weet, want wie weet
Waar eindigt deze macho-show?
Machtsvertoon 4x
Romeo: Benvolio, sla die wapens uit hun handen.
Hou op met vechten, vrienden, schaam je toch.
Mercutio, Tebaldo! Die straatgevechten
Zijn in Verona door de koning verboden
(Tebaldo verwondt Mercutio, onder Romeo’s arm door.)
Paris: Tebaldo, weg! Wegwezen!
Mercutio: (op de grond) Ik ben gewond. Vervloekt jullie families.
Het is gedaan met me.
Wat is hij er vandoor? En hij heeft niets? Ah…ah…
(Mercutio sterft)
Benvolio: Oh Romeo, Romeo, onze Mercutio is dood.
Zijn geest, zo rijk en trots, steeg naar de wolken.
Daar is die rat van een Tebaldo weer.

Romeo: Kijk hem kijken en Mercutio is dood.
Hij wacht in de hemel op jouw gezelschap
Of jij, of ik, of allebei gaan mee
Tebaldo: Rotjongen! Hier was je zijn vriend.
Je zal het daar ook zijn!
(Ze vechten en Romeo raakt Tebaldo. Tebaldo stort neer.)
Benvolio: Romeo! Maak dat je wegkomt.
De vorst zal je ter dood veroordelen
Als ze je pakken. Vlucht. Maak dat je wegkomt!
(Julian rent af en in zijn vlucht neemt hij Romanee, die aan de kant verschrikt staat te
kijken mee.)
Julian: Rennen!
Romanee: Ja, rennen! Kom!
Regisseur: Waar gaan ze heen, die dwazen?
Regieassistent:
Ik vrees dat ze vluchten als bange hazen…
Regisseur: Kom terug! Mijn toneelstuk! Het is nog niet klaar! (in paniek)
Publiek, blijft u zitten, ik ben zo bij u terug, de koffie staat daar!
De regieassistent en de decorman, de kleedster en de souffleur rennen achter hen aan.
Allen: Wacht!
Julian: Doorrennen Romanee, doorrennen…ren voor je leven!
Muziek. Ze rennen hand in hand samen door in rondjes over het toneel, één voor één
haken de achtervolgers af. In de tussentijd wordt het decor afgebouwd en gaan ze ergens
zitten in het donker, op een verlaten, stille plek.
Scène 15 Naar huis
Julian: Sorry.

Romanee: Het spijt mij ook.
Julian: Ik wilde echt niet dood. Dat zat in het vijfde bedrijf.
Romanee: Ik ook niet. Ik hoorde van de andere acteurs dat Julia een ﬂesje gif krijgt van
pater Lorenzo. Dat drinkt ze op zodat het lijkt alsof ze gestorven is, maar
eigenlijk slaapt ze. Romeo ziet dat en is zo verdrietig dat hij zelfmoord pleegt.
Afschuwelijk hè? (stilte) Ik wil naar huis. Maar waar is het boek?
Julian: Ze hebben hier zeker ook geen mobieltjes…
Ze zitten stil en verdrietig voor zich uit te kijken. Dan komt vader Lorenzo oplopen met het
boek.
Romanee: (blij) Vader Lorenzo! U heeft Romeo en Julia geholpen. U trouwde hen en
bedacht een list.
Vader Lorenzo:
Dat klopt. Ik help jullie ook mijn lieve Romanee en Julian. Hier is het boek. Ik
bewaarde het voor jullie.
Julian: Super! Geweldig! Geeft u het ons?
Vader Lorenzo:
Alleen als jullie me één ding beloven.
Beiden: Natuurlijk!
Vader Lorenzo:
(ﬂuistert in hun oor, nauwelijks hoorbaar) Thuis…jullie weten...je ouders… en
ik kijk toe. (dan, met nadruk) Een bankje, op het pleintje, daar zal ik zitten en
wachten.
Dan geeft hij hen het boek en je hoort weer de geluiden van zoeven/vluchten. Het wordt
donker.

VIERDE BEDRIJF
Scène 16 De muur
We zijn terug in het heden. Op het plein staat nu een muur dwars over het midden. Ze
kunnen elkaar nog net zien, maar het is duidelijk: de verhoudingen zijn er niet beter op
geworden. Bankje is in tweeën gebroken, aan de ene kant staat bordje ‘Capello’, aan de
andere kant het bordje ‘Plein’. Brievenbus in tweeën etc.
Judy: (boos) Ik wil nú mijn tomaten terug!
Nicole: (kwaad) Die kan ik er toch niet allemaal tussenuit gaan vissen.
Ron: (bozer) En ik wil nú mijn tafels en stoelen.
Loek: (kwader) Prima! Alsjeblieft, die hebben we niet meer nodig. Ik haal die
lampionnen zo wel uit de boom.
Judy: Peejee, haal die lampionnen voor je vader uit de boom.
Peejee: Jeetje, slow down, ik dacht dat we…
Judy: (gelijk, streng) Geen woord jongen. Geen woord.
Nicole: Rosa en Linde, willen jullie de ﬁets en de schoenen van je vader even
terugzetten voor het huis?
Rosa & Linde:
En Italië dan? Zon, zee en ijsjes! Dat hadden jullie beloofd!
Nicole: (boos) Geen woord jongedames, geen woord.
Loek: En Romanee, kom eens uit die boom.
(hoort niks, iedereen luistert mee)
Loek: Romanee?! (stilte) Annemee, weet jij waar je zus is?
Annemee: No.
Loek: Peejee?

Peejee: Nope.
Judy: (stilte) Pax, weet jij waar Romanee is?
Pax: Nee, ik heb haar al een hele tijd niet gezien. Maar die sukkel van een
Julian trouwens ook niet…
Ron: Julian? Kom eens uit je kamer…
(hoort niks)
Nicole: Julian? (stilte) Julian! Waar ben je?!
Ron: (rent huis in en uit) Hij is weg.
Over en weer, door elkaar, steeds harder:
Ouders: (tegen en door elkaar) Als jullie niet zo met jezelf…nu zijn de kinderen…en die
schat, waar is de schat? Waar is potverdorie die schat gebleven? Nou weten
we nog niet wat erin zat!!! Die stond hier. Hier op mijn helft!! Als mijn
kind… Als jullie hier niet waren komen wonen, was dit allemaal niet gebeurd!
Weten jullie niet wat dit voor gevolgen heeft? Ik ga aangifte doen. Nu. Als jullie
dat maar weten! Romanee! Julian! Etc.
Opa: (aan de ene kant van de muur) Dit gaat niet goed, oma Mimi.
Oma: (aan de andere kant van de muur) Nee, helemaal niet opa Lorenzo. Ik ben er
niks gerust op.
Lied 6 Waar ben je?
Couplet 1
Loek: Zat soms met mijn hoofd ergens anders
Judy: En had niet altijd aandacht voor jou
Loek: Maar ook al zat ik uren in m’n boeken
Judy: Ik wist dat ik weer terug komen zou
Ron: Ook al was ik bezig met mijn ﬁetsen
Nicole: En dronk ik nog een glaasje op de baan
Ron: Weet dat jij voor altijd in mijn hoofd was
Nicole: Jij was daar geen minuut uit vandaan

Refrein/samen
Waar ben je, waar ben je
Waar blijf je nou
Wij zijn toch je ouders
Dus altijd voor jou
Waar ben je, waar ben je
Waar blijf je nou
Misschien soms te streng
Maar ik hou van jou
2x
Couplet 2
Annemee: Al leende ik dan best wel vaak jouw kleren
Peejee: En pestte jou soms met een ﬂauwe grap
Annemee: Nu heb ik spijt, het zal niet meer gebeuren
Peejee: Want jij bent onze zus en oh zo knap
Rosa: Al noemden we je soms wel eens een watje
Linde: In feite ben je superslim en stoer
Rosa: En wie moet ons van nu af aan beschermen?
Linde: Gevaren blijven liggen op de loer
Refrein 2x
Brug
(kinderen komen op)
Romanee: Al hoor ik onze ouders zingen
Julian: Over missen en verdriet
Romanee: ‘t Kan niet dat ze dat echt meenden
Julian: ’t Zijn vast onze ouders niet…
(ouders zien de kinderen)
Couplet 3
Ouders: Daar heb je ze, we hebben ze gevonden!
Kinderen: Ja, dat klopt, ja dat zien jullie goed
Ouders: Waar waren jullie, vreselijke kind’ren
Kinderen: Ja zie je, ’t is toch wat ik had vermoed

Ouders: In ‘t donker samen weggeslopen
Kinderen: We lazen daar een spannend jongensboek
Ouders: Dat is waarachtig echt een slechte smoes zeg
Kinderen: Vertrouw ons maar, ’t is heus geen lariekoek
Refrein 2
Daar ben je, daar ben je
Nu blijf je hier
Wij zijn jouw familie
Het staat op papier
Daar ben je, daar ben je
Nu blijf je hier
Geen dagen, geen nachten
Zo’n speelkwartier
De ouders trekken de kinderen snel naar de eigen kant van het plein en omhelzen ze. Er is
tijdelijke opluchting. Romanee en Julian staan verbaasd, vanaf een afstand naar elkaar te
kijken.
Nicole: Waar was je nou, jongen? Ik was zo ongerust.
Julian: Eh…
Ron: ’t Is zeker de schuld van die wildebras. ’s Nachts gaan zwerven, hoe komt ze
erbij?
Julian: Nou, Romanee heeft er niks mee te maken.
Loek: (stukje verderop, tegen Romanee) Jongedame. Er ’s nachts vandoor gaan.
Wie weet wat er allemaal had kunnen gebeuren. Dat kan natuurlijk echt niet.
We zullen het morgen hebben over een gepaste straf.
Judy: Het is zeker de schuld van die jongen van Montagne. Ik wist het altijd al. Als je
gewoon bij Pax in de buurt was gebleven…
Romanee: Julian heeft hier niks mee te maken. En hou nou eens op over die Pax. Of heet
hij niet eigenlijk Paris?
Judy: Waar heb jij het over?

Nicole: Je moet eens wat beter naar je eigen kind luisteren. Maar jij bent alleen maar
druk met jezelf en je telefoon!!
Judy: En waar was je eigen zoon?? (ze blijven doorroepen, schijngevecht tussen de
twee vrouwen)
Annemee: (zucht) Daar gaan we weer.
Rosa: Ik denk dat we dat hele Italië wel kunnen vergeten.
Linde: (zucht) En ik houd nog wel zo van stracciatella-ijs.
Scène 17 Uitgeschakeld
Dan komt de burgemeester oplopen met zijn ambtenaren en een ﬁlmploeg in zijn kielzog.
Burgemeester:
(tegen de ﬁlmploeg) Hier is het! Dit is het plein. Fantastisch hoor, dat u het
vanavond in het journaal uitzendt. Dit is zo’n bijzonder moment!
Filmer: U weet wel zeker dat het mooie beelden oplevert?
Burgemeester:
Zeker, het zijn zulke vriendelijke mensen! Echt de goedheid zelve.
Sam: Spannend hoor!
Gregor: Ik ben voor! Oeh, ik voel me net Gaston.
Dan zien ze de muur…
Sam: Het Capello…huh? (leest maar de helft van het bordje)
Gregor: (aan de andere kant)…Plein?
Burgemeester:
(Langzaam) Mannen. Er staat hier een…muur.
Sam: (paniek) Oh my god, oh my god…
Gregor: Ik gloei tot op het bot. Dwars over het plein. Dit kan niet waar zijn.

Filmer: Zo kan ik moeilijk goede opnames maken, burgemeester.
Burgemeester:
(luid) Kunnen de families Catapult en Montagne zich nú bij mij melden?
De families komen rustig en schuldbewust naar hen toelopen, allebei aan een kant van de
muur. De burgemeester staat wat hoger, Sam en Gregor hebben een laddertje gepakt.
Burgemeester:
Wat heeft die muur in hemelsnaam te betekenen?
Loek: Kijk burgemeester, we waren tijdens de voorbereidingen op een kist gestuit.
We dachten dat er…
Burgemeester:
Ja, een kist met lampionnen. En slingers voor het feest. Toch?
Ron: Nou het zat ietsjepietsje anders. Die kist…we hadden afgesproken dat we hem
dicht zouden laten…maar de familie Catapult kon hun nieuwsgierigheid niet
bedwingen. Daarom moesten wij wel.
Burgemeester:
Wat?
Nicole: De muur. We konden ze niet langer vertrouwen. Anders zouden ze de kist
openmaken.
Judy: (fel) Oh nee, zijn wij niet te vertrouwen?? Wedden dat er nu een kist met geld
onder jullie bed verstopt ligt?
Burgemeester:
(verbaasd) Geld?
Nicole: Oh mevrouwtje slimmerik, mevrouwtje leeghoofd! Kom dan onder mijn bed
kijken, dan kun je het zelf zien!
Ron: Rustig Nicole, ik los dit op! Appeltje eitje.
Nicole: Nee, ik laat me niet zeggen dat ik niet te vertrouwen ben. Die zogenaamd
slimme mensen, maar ondertussen… met hun graaihandjes…!

Loek: Nou zo praten we toch niet met elkaar! Over elkaar. Door elkaar. Dit kan toch
gewoon niet!
(ze willen weer met elkaar op de vuist)
Burgemeester:
Stop!! Dit is belachelijk. (rustig) U begrijpt toch wel dat deze cheque (Sam en
Gregor houden hem vast) aan uw neus voorbij gaat. Helaas. U wint niet de reis
naar Italië. Ik had goede hoop. Het leek me zo mooi, na al die jaren van strijd. Dat
wilde ik belonen. Maar u heeft me diep, diep teleurgesteld.
Sam en Gregor scheuren de cheque doormidden. Ze lopen boos weg. De cameraploeg
zoomt nog even verlekkerd in op de ruzie, maar als de burgemeester boos naar hen kijkt,
rennen ze er op een holletje achteraan.
VIJFDE BEDRIJF
Scène 18 Schatrijk
De ouders zitten schuldbewust aan de kant. Ze zwijgen, kijken naar de grond. De kinderen
van beide families kijken elkaar aan en breken dan demonstratief de muur af.
Romanee: Pap? Mam? (haar ouders komen)
Julian: (naar zijn ouders) Jullie ook…
Romanee: Oma…(komt ook)
Julian: Opa. Opa Lorenzo….vader Lorenzo…(krijgt een knipoog van opa. De kinderen
schuiven het bankje weer aan elkaar) Uw bankje. Hier is het.
Romanee: Kijk. Hier is de schat. (haalt het boek uit haar rugzak)
Annemee: Een boek?
Peejee: Was dat alles?
Judy: Hebben we daardoor die prijs door onze neus laten boren?

Rosa en Linde:
Een jaar lang naar Italië!
Nicole: Zo’n boek is toch niks waard. Het valt helemaal uit elkaar.
Loek: Nee, Nicole heeft gelijk. Zo’n exemplaar levert zelfs bij Tussen Kunst & Kitsch
niks op.
Ron: Nou mooi is dat. Ik zei het ook al. Er zit vast niks in. Geen appel en geen ei.
Loek: Dat zei jij helemaal niet.
Ron: Nou dan dacht ik het.
Judy: Jij wilde het volgens mij heel graag open maken. Ik denk dat jij degene bent
geweest die ’s nachts stiekem naar de kist is geslopen.
Loek: Terwijl we zo hadden afgesproken…
Romanee en Julian:
(snel) Wij waren het.
Allemaal: (Verbaasd) Jullie?
Pax: Maar jullie vinden elkaar toch heel stom? Toch?
Thys: Laat maar Pax.
Pax: Shit.
Romanee: Het was niet de bedoeling. Maar we kwamen elkaar tegen.
Julian: Bij de kist. ’s Nachts. En toen deden we het boek open.
Opa: Iets dat niet mocht…’laat mijn papier rusten…in deze gesloten kist.’
Romanee: Nou ja, in elk geval durfde Julian het boek open te doen en toen kwamen
we…ja…
Julian: In een opvoering van Shakespeare terecht.
Judy: Shakespeare?! Ik denk dat jullie vannacht zijn gaan slaapwandelen.

Loek: Kinderen op jullie leeftijd hebben wel vaker last van nachtmerries.
Romanee: Romeo en Julia. Kennen jullie dat toneelstuk?
Peejee: Dat hebben we net op school gehad. Dat is echt gruwelijk.
Oma: (zachtjes) Gruwelijk?
Annemee: Iedereen gaat dood.
Marco: De vriend van Romeo, Mercutio, wordt doodgestoken door de neef van Julia,
Tebaldo.
Ben: En daarop vermoordt Romeo Tebaldo. En dan moet Romeo vluchten. Echt
zinloos man. (ze denken na)
Julian: Juist. Zinloos. (stilte) Zullen we dan nu even samen naar het ]journaal kijken?
Romanee: Even kijken hoe jullie je net hebben gedragen?
Scène 19 De muur is weg
Televisie gaat aan. We zien beelden van de twee ruziënde families. Voice over van de ﬁlm-
maker:
Filmmaker: Vandaag waren we aanwezig bij de uitreiking van het grote pleinfeest. Het
plein dat het beste feest had voorbereid en liet zien een goede buur te zijn,
kon een jaar lang naar Italië winnen. De burgemeester had het Capelloplein
uitgekozen als prijswinnaar, maar bij aankomst liep het allemaal anders
dan verwacht.
Burgemeester:
(op de ﬁlm, met op de achtergrond een sippe Sam en Gregor):
Dit is ontzettend spijtig. Het is vreselijk. Ik heb er geen woorden voor.
We zien beelden van de ruzie.
Burgemeester:
Gelukkig was er verderop in de wijk wel een geweldig feest. Daar hebben we
de prijs uitgereikt.

We zien andere, heel gelukkige mensen die de cheque, die met plakband aan elkaar is
geplakt, Capelloplein doorgekrast etc., door Sam en Gregor uitgereikt krijgen. Julian zet de
televisie uit en kijkt de ouders aan.
Loek: Sorry. Ik had mijn stem niet zo moeten verheffen.
Ron: En ik had mijn spierballen niet zo hoeven laten zien.
Judy: Ik wist ook niet dat ik zo hard kon gillen.
Nicole: En ook ik heb me niet van mijn beste kant laten zien.
Allen: Sorry.
Julian: Het was echt heel raar. Toen we het boek opensloegen, kwamen we terecht
in een toneelstuk in de 16e eeuw. Romanee was Julia en ik was Romeo. We
hebben samen gezongen. Maar ik heb Tebaldo niet vermoord. Ik ben gevlucht.
Romanee: Hij was zo dapper. Julian is een held.
Julian: En opa. Opa Lorenzo was er ook.
Romanee: Hij heeft ons geholpen om terug te komen.
Ron: Kom maar jongen. Je hebt een spannende nacht gehad, dat hoor ik wel. Het is
ons allemaal niet in de koude kleren gaan zitten.
Nicole: Maar opa lag gewoon lekker in zijn bed te slapen. Toch pa?
Opa: (speelt mee) Zeker Nicole. Ik heb heerlijk geslapen.
Oma: Is het geen goed idee als opa en ik het boek bewaren? Hier, onder het bankje?
En zullen we dan nu de rommel een beetje opruimen?
Opa: En waar blijft nou dat feestje? Het duurt zo wel heel lang voordat ik mijn
dansschoenen kan aantrekken.
Romanee: Kom jongens. (klimt in haar boom)
Julian: Aan de slag!
Muziek start, erdoorheen roepen de kinderen lachend wat aanwijzingen:

Romanee: Peejee, Annemee, hangen jullie de slingers weer op? En mam, breng jij die
tomaten terug naar Nicole?
Nicole: Oh nee, die snijd ik zelf wel even, joh, geen moeite!
Judy: Dank je, buurvrouw!
Julian: Hé pap, zet jij de tafels terug?
Loek: Ik help je, Ron! Eén lange tafel!
Julian: Marco, zullen we zo een potje voetballen? Doen jullie mee, Pax en Thys? (de
jongens pakken een bal)
Judy: Zeg Nicole, zullen we lekker patat gaan bakken voor de kinderen, laten we die
hele komkommersalade zitten.
Nicole: Prima plan! Ik heb nog wel ergens een frituurpan in de kelder.
Loek: En zullen wij dan ijsjes gaan halen bij de snackbar op de hoek Ron?
Ron: Top! (tegen de tweeling) Stracciatella met slagroom?
Iedereen dansend, zingend ruimt het plein op tot het er uiteindelijk heel gezellig uitziet. Tij-
dens het lied komen ook de burgemeester en Sam en Gregor op. Samen dansen en feesten
ze. Romanee en Julian hand in hand.
Lied 7 De muur is weg!
Couplet 1
Zagen we die Porsche
Dan pakten wij de ﬁets
Als zij Chinees bestelden
Dan haalden wij dus friet
Couplet 2
Namen zij één puppy
Bestelden wij een nest
En als zij een feestje vierden
Huurden wij Armin en Tiest..
Oh, maar nu…

Refrein
De muur is weg!
De muur is weg!
Afgebrokkeld, weg ermee, dat is wat ik zeg
(ja) De muur is weg!
De muur is weg! We zijn voorgoed verlost, ja , van die stenen heg
Couplet 3
Onze goede buur
Was vaak een verre vriend
We maakten ruzie om niks
We hadden dit dus zelf verdiend
Couplet 4
Nu is het tijd voor een hug
Die rottijd laten we nu gaan
Dit pleinfeest kan niet meer stuk
We passen door één deur voortaan
Refrein
De muur is weg!
De muur is weg!
(ja) De muur is weg!
De muur is weg!
We zijn voorgoed verlost, ja, van die stenen (heg)
2x
Brug
Op het eerste gezicht
Lijkt de ander altijd raar
Maar als je wat beter kijkt
Lijk je best wel op elkaar
Refrein
De muur is weg!
De muur is weg!
(ja) de muur is weg!
De muur is weg!
We zijn voorgoed verlost, ja, van die stenen heg

Epiloog
Postbode komt weer op geﬁetst. Het pleintje is helemaal schoon en oogt vrolijk met
lampionnen en slingers.
Postbode: Een brief voor de familie Montagne. (doet brief in de bus) En een brief voor de
familie Catapult.
Oh. En nog één voor allebei samen.
Leest:
Bij twee families, aardig en onbetwist
- Dit plein was het schitterend schouwtoneel -
werd een klassiek verhaal modern opgefrist
Twee kinderen losten een oude strijd op en
Hun families werden weer samen één geheel.
Het verheugde de burgemeester zo dat
Deze strijd werd gestaakt, de strijdbijl begraven
En wil hen een troostprijs geven, als zij dit voorgoed handhaven
Een weekje Italië, hand in hand op reis
Geniet van elkaars gezelschap, de zon, de zee en het stracciatella-ijs.
Postbode weet niet precies wat hij ermee moet en prikt het in het midden van het plein op
de boom. Fietst ﬂuitend weg.
Iedereen komt nog een keer oplopen en zingt nog twee keer het refrein van lied 7, maar nu
met deze tekst:
Refrein 2:
En wij zijn weg
En wij zijn weg
Afgelopen, uitgeleerd, dat is wat ik zeg
En wij zijn weg
En wij zijn weg
Bedankt, vaarwel, tot ziens, ik ga mijn eigen weg!

Script Burenbattle

Recommended

Recommended

More Related Content

Featured

Featured (20)

Script Burenbattle