Vliegtuig met Nederlanders neergestort in Oekraïne’. Met dit korte, zakelijke nieuwsbericht begint op 17 juli 2014 voor de broers Arno en Reinier Souren uit Roermond een bizar jaar. Hun vader Peter (60) en zijn vrouw Janneke Nelissen (56) uit Melick horen bij de 196 Nederlanders die de ramp met de MH17 niet overleven. In een openhartig interview vertellen de broers hun verhaal. „Na twee weken was ik klaar met huilen. Maar het verdriet is er nog steeds.”

1. © Copyright 2015 Dagblad De Limburger / Limburgs Dagblad.
Het auteursrecht, ook ten aanzien van artikel 15 AW, wordt
uitdrukkelijk voorbehouden. Zaterdag, 11 juli 2015
E E N J A A R D A T J E
S N E L Z O U W I L L E N
vergeten
interview
‘Vliegtuig met Nederlanders neergestort in Oekraïne’. Met dit korte,
zakelijke nieuwsbericht begint op 17 juli 2014 voor de broers Arno en
Reinier Souren uit Roermond een bizar jaar. Hun vader Peter (60) en zijn
vrouw Janneke Nelissen (56) uit Melick horen bij de 196 Nederlanders
die de ramp met de MH17 niet overleven. In een openhartig interview
vertellen de broers hun verhaal. „Na twee weken was ik klaar met
huilen. Maar het verdriet is er nog steeds.”
MH17: EEN JAAR LATER
door Kim Noach
OO
f ze volgende week
vrijdag naar de nationale
MH17-herdenking gaan
in Nieuwegein? Nee,
klinkt het kordaat uit de
monden van Arno (32) en Reinier (28)
Souren. Zo’n bijeenkomst is te massaal.
Alles is te veel daar: media, mensen. En
ja, misschien is het ook een te grote
confrontatie met verdriet.
De broers verloren bijna een jaar
geleden hun vader, Peter en diens
vrouw Janneke Nelissen tijdens de
crash van het Malaysia Airlines
vliegtuig in Oost-Oekraïne.
Vrijdag 17 juli 2015 wordt een dag van
herdenken. Dat staat als een paal
boven water. Maar dan wel een dag die
ze zelf invullen. Arno met zijn vriendin
Annelien en Reinier gesteund door
Eline. Een rustig samenzijn, waarbij ze
allereerst naar natuurbegraafplaats
Bergerbos in Sint Odiliënberg gaan
waar de urn van Peter en Janneke staat.
En dan eten in Roermond. Fijn. Met
z’n vieren.
Het gaat nu oké met de broers. Reinier
heeft een nieuwe baan, kocht recent
zijn eerste huis in Roermond, waar hij
samen met Eline een toekomst gaat
opbouwen. Een woning die overigens
sprekend lijkt op de oude stek van zijn
vader. Misschien werd hij daarom
verliefd op dat huis. Het is wel raar om
belangrijke stappen als deze te zetten
zonder dat papa erbij is, zegt Reinier.
Peter kennende was hij elke avond in
hun huis aan het klussen geweest. Papa
had twee gouden handjes, hij was
ontzettend handig. De Melickse
woonboerderij van Peter en Janneke
stond vol met zelfgemaakte meubels.
Toen de jongens het huis aan het
opruimen waren voor de verkoop,
kregen ze het niet over hun hart deze
stukken uit de inboedel van de hand te
doen. Met als gevolg dat veel van
Peters meubels de woningen van de
broers en Annelien sieren.
Arno woont in Breda, waar hij zoekt
naar een nieuwe baan. Wat hij precies
wil? Geen idee, vertelt hij, terwijl hij
een nieuwe sigaret opsteekt. Arno
dobbert nog een beetje rond op dit
moment. Hij heeft een jaar stilgelegen
vanwege de nasleep van de
MH17-ramp en wil graag vooruit, maar
kan de route naar dat nieuwe pad nog
niet vinden.
Op het moment dat de MH17 crashte,
was Arno aan het werk in Breda. Een
leuke – zij het tijdelijke - baan waar hij
zorgde voor mensen met autisme en
gedragsstoornissen. Een kort zakelijke
nieuwsberichtje van NU.nl op zijn
mobiele telefoon is het begin van een –
zoals hij het zelf beschrijft – emotionele
achtbaan. ‘Vliegtuig neergestort in
Oekraïne’. Arno beseft dat hij mensen
moet bellen. Zijn vader en Janneke
kunnen erbij zijn, ze zijn net
vertrokken richting Nieuw-Zeeland.
Maar hij heeft een black-out. Een ander
woord heeft hij niet voor zijn emoties
op dat moment. Bel Schiphol, zegt zijn
baas. Maar Schiphol-medewerkers
mogen of kunnen niets zeggen in de
eerste uren na de crash. Een rit naar
oma Souren in Geleen volgt. Als in een
roes. De zussen van Janneke krijgen
telefonisch contact met Malaysia
Airlines in Kuala Lumpur en daar
wordt de vrees van de families
bevestigd. Peter en Janneke zijn er niet
meer. Bij oma breekt Arno.
Reinier – die op dat moment in
Nieuw-Zeeland – zit, hoort het nieuws
enige uren later van zijn oudere broer.
Zijn vader en Janneke waren op weg
naar hem. Reinier zou een jaar lang
rondreizen en werken in Nieuw-
Zeeland. Een heel heftig telefoontje, zo
omschrijft Reinier het moment dat
Arno belt. Ongeloof overheerst eerst.
Het is zo surreëel. Stel je eens voor: je
wilt met je vriendin nog even gaan
snowboarden voordat de gasten uit
Nederland arriveren. Je staat te
wachten op de bus die je naar de piste
brengt. En dan stort je wereld in. Alles
is voorbij, schiet door zijn hoofd.
Binnen no time zitten Reinier en zijn
vriendin in het vliegtuig terug naar
Nederland. Complimenten voor de
ANWB Alarmcentrale die hun
terugreis in recordtijd regelt. En
complimenten voor alle hulpverleners,
familierechercheurs, familie en
vrienden die de twee jongens bijstaan
in de eerste uren, weken, maanden na
de ramp. Het cliché ‘je wordt geleefd’,
is waar. Eerst is er de onzekerheid. Zijn
ze er 100 procent zeker bij geweest? Ja.
Dan volgt het pijnlijke proces van
identificatie. Bizar toeval wil dat
Janneke en Peter op dezelfde dag
geïdentificeerd zijn. De broers willen
geen foto’s zien. Ze doen het met
beschrijvingen van de stoffelijke resten.
Wat je eenmaal gezien hebt, kun je
nooit meer ongezien maken, stelt
Arno. En de broers onthouden hun
vader liever zoals hij was toen hij
leefde. Maatschappelijk werker bij
zorginstantie Adelante. Een
knuffelbeer. Met gouden handjes, ja.
Janneke en papa waren optimisten.
Gingen voor honderd procent door het
leven. Twaalf jaar waren ze samen,
waarvan tien jaar getrouwd, klinkt het
in koor. Hun moeder en vader
scheidden toen de broers kinderen
waren. Het afgelopen jaar is hun
moeder ook niet in de koude kleren
gaan zitten.
Vorige week kregen ze een telefoontje
van de familierechercheur die hun zaak
begeleid heeft. De laatste resten van
Peter en Janneke zijn geïdentificeerd.
Persoonlijke spullen hebben ze maar
mondjesmaat teruggevonden. Pasjes en
bankkaarten van Janneke. Puntgaaf.
Ongelooflijk. Helaas geen fotocamera
waarop wellicht nog een laatste kiekje
te vinden was. De broers zijn nooit
boos geweest, teleurgesteld in de
Nederlandse regering. Hoe Rutte en co
de zaak aanpakken? Prima. Ze vinden
het belangrijk dat de waarheid boven
water komt, maar wel op een goede
manier. Niet door naar wapens te
grijpen zoals geroepen werd in de
eerste weken na de crash.
Het verdriet en de rouwmomenten
komen in vlagen, vertelt Arno. Hij zou
vorig jaar met vrienden naar
dancefestival Solar in Roermond gaan
en blijven overnachten in de
woonboerderij van zijn vader in Melick.
Als hij na de MH17-ramp in Melick
aankomt, ligt er een briefje van Peter en
Janneke klaar. ‘Het bier staat koud in de
koelkast, maar let op met de kraan
want het water is afgesloten.’ Of het
moment dat de jongens bij het
opruimen van het huis de cd vinden
waarop 18 verschillende versies van
Nothing Else Matters staat. Dat nummer
van Metallica was de favoriet van Peter.
Die momenten zijn heftig, knikken de
broers.
Ze mijden alle media die over de MH17
ramp reppen. Tv-programma’s zeker.
Bewegend beeld lijkt nog heftiger
binnen te komen dan krantenartikelen.
Te confronterend, zegt Arno. Eline
heeft wel alle knipsels bewaard in een
oude schoenendoos. Mochten de broers
ooit behoefte krijgen om zaken na te
lezen. De eerste twee weken heeft
Reinier gehuild, daarna was hij klaar.
Zeker, het verdriet is er nog steeds.
Komt af en toe heftig omhoog.
Bijvoorbeeld als Reinier zijn eerste
woning koopt. Hij mist een knuffel van
papa. De eerste weken droomde hij
elke avond dat zijn vader hem
knuffelde. Er is niets dat hij niet mist
aan zijn vader. Arno mist de thuishaven
in Melick. De gezelligheid. In een
sombere bui denkt hij wel eens,
waarom zou ik trouwen of kinderen
krijgen, papa is er toch niet om het mee
te maken. Maar die momenten zijn
zeldzaam. Ook Reinier kan nog somber
zijn. Moe van emoties, geen zin om
dingen te doen.
De nasleep en de ramp van MH17 heeft
hen veranderd. Reinier wacht niet
meer met het najagen van zijn dromen.
Hij start in september met tweejarige
opleiding tot biersommelier in Hasselt.
Er zitten 24 mensen in een klas, precies
het aantal bierflesjes dat in een krat
past. Nadat alle zakelijke aspecten thuis
waren afgehandeld, de boerderij in
Melick verkocht, zijn de broers begin
dit jaar een tijdje gaan reizen. Reinier
heeft eerst afgemaakt waar hij vorig jaar
aan begon. Een reis naar Nieuw-
Zeeland, samen met vriendin Eline. In
Thailand zijn de broers samen gaan
rondtrekken. Plezier maken na een
turbulente tijd. Even ‘gewoon’ jong zijn
na een jaar dat je het liefst zou willen
vergeten.
Komende dinsdag volgt een tweede
verhaal over de nasleep van de
MH17-crash: hoe gaat het leven verder in
Neerkant, waar de familie Wals-Martens,
vader, moeder en vier kinderen, bij de
ramp omkwam?
Arno (links) en Reinier Souren. foto Maartje van Berkel