ир

1.
(Сургамжит өгүүллэгүүдээс)
Дунд сургуулийн нэг багш сурагчиддаа нэгэн турштанд оролцохыг хүсэж байгаа
эсэхийг нь асуулаа. Мэдээж энэ нь “амьдралын” гэсэн тодотголтой байсан нь
хүүхдүүдийн сонирхлыг ихэд татсан учраас тэд ч дуртай нь аргагүй зөвшөөрөв.
Тэгтэл багш нь дараагийн өдөр хүүхэд тус бүрийг 5 кг төмс, 1 гялгар уутан тор
авчрах даалгавар өгөхөд хүүхдүүд багшийнхаа чухам яах гээд байгааг нь огт
ойлгоогүй ч маргааш нь хүүхэд тусбүрийн ширээн дээр төмс болон гялгар уут
бэлэн болсон байв.
­Багш анги уруугаа ороод өөрлүү нь асуусан нүдээр харах сурагчиддаа “За одоо та
нар өнөөдрийг хүртэл үзэн ядаж байсан юм уу дургүй хүмүүсийнхээ нэрийг нэг нэг
төмсөн дээр бичээд тор уруугаа хий “ гэж хэлэв. Ийн хэлээд удаа ч үгүй байтал
зарим хүүхдийн торонд ганц нэгхэн төмс орсон байхад заримынх нь бүр дүүрэн
болсон харагдана. Ингээд бүх хүүхдүүд торондоо төмсөө хийж дууссанны дараа
багш нь “Одоо та нар та нар төмстэй тороо хаа явсан газраа авч яв. Унтахдаа
орныхоо хажууд тавь, автобусанд суухдаа, тэр ч байтуйгай хичээлдээ ирэхдээ
хүртэл авч яваарай” гэж хэлэв.
Энэ өдрөөс хойш долоо хоног өнгөрөв. Ингээд тогтсон хугацаа болж багшийг ангид
оров уу үгүй юу л “Багшаа ийм хүнд ачааг үргэлж барьж явах надад хэцүү байна,
багшаа төмснүүд ялзарч эхэлсэн, би залхаж ядарч байна” гэх зэрэг үргэлжилсэн их
гомдол тавьжээ.
Гэтэл багш нь инээмсэглэн байж: “Аливаа хүнийг уучилахгүй байх нь тэднийг бус
өөрийгөө шийтгэж байдаг юм гэдгийг та нар ойлгосон гэж бодож байна.
Ингэснээрээ бид өөртөө л хүнд ачаа үүрдэг. Ер нь эцэст нь хэлэхэд бусдыг уучилна
гэдэг бол чиний өөрөө өөртөө хийж байгаа сайн зүйл юм” гэж хэллээ.