kushtuar nxenesve te gjimnazit "Petro Nini"

1. Kushtuar nxënësve të klasës XIIF, gjimnazi “Petro Nini Luarasi”
Metastazat e fb
Ftohtësia e shtëpisë u thellua rrëmbimthi kudomundi e këmbët ndjeu ta drejtonin për nga skuta e
tij e ëmbël, ishulli i harresës. Fytyra e nxirë e babait i ngatërrohej me shqetësimin e linjës së ndërprerë,
derisa kërcitja e butonit ndezi dritat, bashkë me to dhe ankthin e tij pezull. Iu bë sikur dikush foli: “ A
do të hash?”, por sytë e ngulur te ora e dinin se askush s`do pipëtinte para orës 6 të darkës. Ndërsa
priste shpalosjen e faqes së tij , e cila po vononte iu shfaqën prindërit e lodhur me cehre të limontë me
cd-të e gatshme të kritikave , përpikmërisht të njëjta si kinezet, që e vështronin cdo ditë në kalendarin
mbi kompjuter. Stuhia e babait natën e shkuar kundër gllabërimit internet e kish lënë si guak sot në
klasë. Ishte i papërgatitur, filli kishte shkuar larg, news-et e fundit në fb kishin qenë aq të koklavitura, sa
do t`i duhej kohë sot për të hyrë brenda, fundja, pasojat e një prindi që s`kupton fëmijën…
… ja ku jeta filloi, zbardhi dita virtuale… Gjithë bota erdhi përpara syve të tij, ai mund ta shihte gjatë,
ngadalë, mund ta rikthente kohën, ta stoponte atë, të zhytej në jetët e të tjerëve, të gjykonte ato, të
tallej me to, të gënjente pa u tjetërsuar në fytyrë, të hakmerrej aq lehtë, të ikte larg , larg farsës reale,
larg vështrimeve të tmerrshme të zyshave të lodhshme, të derdhte gjithë energjinë në statuset aq të
sukseshme këto kohët e fundit, të shijonte komentet , të testonte veten aty për orë e orë, të miqësohej
edhe me armiqtë, apo ata të largëtit e panjohur, të ndërtonte figurën e tij bukur, e kjo e gjitha e joshte
këndshëm . Të gjithë janë aty, edhe pse këtu në jetë pothuaj s`kanë kurrë kohë për të qenë me ty. Ata
janë qelizat e një bote të madhe virtualisht sociale që rritet me shpejtësi marramendëse. Ata po ngrihen
mbi absurditetin e jetës duke e racionuar atë në një faqe A4, ata po sfidojnë grupin e heshtur që
përplaset me ditën, me kodin e të rejave që vetëm dy facebookistë mund të shijojnë.
6 sms? 15 notification? Qenka bërë nami, edhe e ndjeja në fakt,- mendoi.
Jeta këtej rridhte, ndërsa orët e mësimit mezi i kishte hequr qafe.
Sms-të nuk thoshin asgjë të re, përvec atij që i sugjerontë të hynte në një faqe bombë, ku fotot e vajzave
më të bukura, të kopjuara nga një dorë hakmarrëse, kishin formuar mozaikun e gocave të përdala të
Bllokut.
Mjaftoi një klik e sy të mrekullueshëm, imazhe fotomodelesh bllokuan gjykimin e tij, gjatë. Komentet
poshtë fotove nxinin fort, mbi bukuroshet e makiatove ishin derdhur plehrat e fëlliqta të qytetit, ndërsa
ato, të mjerat vetëm buzëqeshnin të ngrira duke pranuar ironinë e fatit. Me shijen e hidhur të
përcmimit, u ndal te wall-i, ku sytë ia rrëmbeu një foto e shokut të bankës. Këmisha e tij e zbërthyer
lejonte t`i lexohej tatuazhi, ndërsa flokët i kullonin shampanjë. Duhej të kish qenë party ku ai s`shkoi,
sepse kështu është kur s`ke të dashur, ajo natë ku motivi i halloëen-it i kishte sajuar të gjithë, aq
paturpësisht të shkarë. Në sfond njohu të tjerë, të cilët ishin katandisur si gjela të lodhur nga tendosja e
vazhdueshme e trupit. Cudia ishte, se pikërisht sot, ky shok kishte vjellë vrer ndaj tyre, ndërsa
buzëqeshja e imazhit e rrëzonte këtë. Dea, e cila mungonte prej një jave pas humbjes së babait,
shkruante një status kilometrik, ku përcillte dhimbjen e vështirësinë që kalonte. Oh, po si mundesh ta
ndash dhimbjen me një ekran të ftohtë! Ku e gjete kohën e fjalët, o vajzë dhe munde t`i japësh metafora
dhimbjes tënde?
Ja dhe statuset rutinë : love you forever…, ata po vazhdojnë të duhen e të gjithë duhet ta dinë këtë.

2. Ndërsa në fakt askush s`paska dhuruar as edhe një like, duket interesi ka shteruar.
Për aq kohë sa ti kërkon në botën e madhe, secili ofron mallin e vet e ndërsa ti e ble e kënaqesh, të pret
shpina e indiferencës. Mikja jote do ndjejë detyrimin e pëlqimit, ndonëse aspak ti nuk je në sytë e saj.
Ja dhe hunda e zbukuruar fotoshopiste e vajzës së bankës së parë që pret dy fjalë të lustruara…
Po, ky status të lë pa frymë, vetëm se diku e kam të dëgjuar, pa dale…,faqja 39, rreshti 4,hajde të
kopjuar, mor mik!
Oh…, kushërirat e mia tragjikisht të shëmtuara paskan renditur 22 komplimenta, a thua i besojnë ato
vetë, a thua vetëkënaqësia luan kaq hidhur me ne? Me një frymë gishtat fluturuan në tastierë:
…i zbukuroi të shqetësuarat femra photoshopi, e ato besuan gjatë në perfeksionin e tyre duke fshehur
pasqyrat në sirtar dhe drejtuar krenarinë...besuan femrat sërisht, ndonëse ishin betuar të mos e bënin
kurrë më.
Sa bukur shprehem, - mendoi. Ndjenja e mencurisë e përkëdhelte pas cdo statusi dhe ankthi i reagimit
priste me një vullnet kokëfortë, që po e njihte vetëm i ngulur në atë karrige. Përpara I doli fytyra e thartë
e mësuesees së letërsisë, që prej dy vjetësh, përvec firmës zhgarravinë dhe notës racion, trembej të
prishte këtë rregull e të shkruante dy rreshta vlerësim.
Rridhte më pas lumi i linqeve fashion, këpucë, këmisha, stilim flokësh, madje edhe vetullash, videot
sipas ndjesisë së momentit , ftesat për lojëra, ftesat për miqësi, horoskopi sistematik ditor që dukej se
rrotullohej ciklikisht rreth vetes, marrëdhëniet single, të komplikuara, të martuara, të deklaruara, të
padeklaruara, të nënkuptuara, koordinatat e sakta të vendndodhjes, simbole trishtimi, nervozizmi,
lumturie, lutje drejtuar Perëndisë, opinione politike,…një piramidë e tërë jetësore ku ti ndjeheshe në
majë , por rreziku i shkarjes ishte gjithmonë me ty.
Kishin kaluar plot 4 orë përhumbjeje. Ndjeu sytë t`i digjnin dhe qafën të mpirë, por gishtat e nxirë nga
të ftohtit vazhdonin të klikonin. I duhej të stërmundohej deri te priza e ngrohëses, por s`lëvizi. Iu
kujtua gjthashtu se as bukë s`kishte blerë, ndërsa prindërit do të mbërrinin nga casti në cast. Ishte mjaft
i mpirë për të ndjerë sadopak peshën e të pabërave, ndonëse uria e tij kërkuese vazhdonte ta gërryente
duke e mbajtur peng trupin e tij të ngurtësuar.
Uni i tij virtual po i merrte frymën atij real, ishte kjo një betejë e padukshme, e egër e pa kompromise.
Peshoi frymën e bëri një lëvizje të sforcuar shkëputjeje nga karrigia, sikur ajo ta kishte shtënguar fort
pas vetes për gjithë këto orë.
Hapja e derës së jashtme përkoi me mbylljen e derës së dhomës së tij, fundja asnjë dëshirë për bisedë
s`e nxirrte nga ajo dhomë. Listoi me mend zhurmat e tyre rutinë, përplasja e cantës së nënës, shtyrja e
këpucëve të babait, kërcitja e derës së guzhinës, tringëllima e pjatave, asnjë ndryshim nga rituali
shumëvjecar. Ndjehej i lodhur, por as gjumë s`mund të flinte. Një dëshirë e papërmbajtshme e
riktheu duke shkruar me shpejtësi emailin , paswordin, ja, faqja blu që të fton… por, asgjë, vërtet asgjë.
U mbulua trashë dhe kruspull me stomakun bosh, ripërtypi nga e para gjithcka të fotografuar me mend.
As vetë s`kuptonte pse nevojiste ta bënte këtë, kur asgjë sot nga jeta e përtejme, nuk lidhej me të, nuk i
dhuroi as trazimin më të vogël, mbetej në ujin e vet të ndenjur ashtu si edhe në fillim të ditës..
S`mundej as të studionte, as të ulej më sërisht në atë vend që po i kallte datën. Vraponte drejt hicit,
në gjetje të hicit. Ky mekanizëm po i dhimbte, ndjente të përzjera e koka i buciste.
Njerëzit lumturohen, qajnë, ngushëllohen, dashurojnë, e kërkojnë atë në fb , madje edhe luten në fb,
a nuk është e frikshme e gjithë kjo? Një mik krijon veten tjetër përsosmërisht të pavërtetë, tjetra

3. mashtron të atin me fytyrën e engjëllit, ndërsa lakuriqësia virtuale është identiteti paralel, statuse të
kota, shpesh lakonisht të njëjta, njëmijë e kusur miq, që në rrugë as të përshëndesin, dukje, dukje,
dukje…
Ishte thjesht i lodhur, apo ishte loja e metastazave virtuale që rendnin kundra jetës…? Donte fort që
gjumi ta largonte prej këtej, donte që nesër të mos mbërthehej më në atë karrige hajdute,nesër të mos
tregonte kotjen e tij orëve të akullta e as të mos zgjaste veshët për të dëgjuar frazat boshe, donte që
dita të lindte plot ngjyra , ashtu si atëherë me cantën e librave në krah.