Aardbewoners heb je in twee soorten. Die met hersens, maar geen religie, en die met religie, maar geen hersens.

1. Radicalisme domestique
De "Voodoo" in Togo en het Sofisme in Senegal, een "Comparative" antropologisch bestudering van
twee ver van elkaar gewoontes maar kort bij elkaar effecten hebben. Soms zijn de actuele oplossingen
te zoeken in gebeurtenissen elders. Radicalisering in welk aspect dan ook in de samenleving heeft
immers te maken met deze samenleving zelf. Radicalisering is niet "exportabel", die gaat niet mee met
het individu. Wanneer deze verhuisd, neemt hij alleen zijn herinneringen mee en zijn radicalisering
blijft daar waar hij het heeft gekregen.
Net zoals een “human been” uniek is, een land, een systeem, een volk ook uniek is. Elke radicalisering
kleed zich met de jas die het land draagt. Vandaar dat deze "onexportabel" product blijft waar het
gekweekt is in de Europese caleidoscoop aan gewoontes, tradities en/of "way of thinking". Elke
radicalisering ter plaats is niet identiek aan de andere radicalisering elders in de wereld. Er bestaat
geen "radicalisme religieux" eerder een "radicalisme consciencieux". Wat een Imam predikt op vrijdag
in een moskee in Nederland, verschilt met dag en nacht met een Imam elders in Duitsland, Frankrijk
enzovoort over dezelfde tekst en/of "Soera".
Het woord radicaal is een duur term en wordt te pas en onpas gebruikt in samenlevingen waar chaos,
taalarmoede en etnocentrisme leidend zijn. Radicaal zijn in een of ander aspect van de samenleving
geldt alleen voor individuen die dieper in de materie van deze verschillende aspecten kennis van zaken
weten. Men kan niet zomaar een ignorant in materies voor radicaal nemen daar is hij te oppervlakkig
voor en er zijn andere termen als recidivist, rebel, ongehoorzaam te gebruiken in plaats van radicaal.
Etnocentrisme is vaker een bron van ellende in de wereld..
Een gezonde samenleving kent haar kinderen door en door goed. Wanneer er spraak zou zijn van enig
afwijkend gedrag van het kind, is haar matriarchale macht daar waar het moest zijn, om het

2. mankement te herstellen. Deze kinderen horen bij deze samenleving en hun gedrag heeft geen kleur
ook geen afkomst. Een goede moeder maakt geen verschil tussen haar kinderen, uiteindelijk heeft zij
hun na negen maanden zwangerschap met dezelfde pijn uitgeperst. Een samenleving die alle
ingrediënten bezit om het herstel op gang te zetten en toch kiest voor onkruid zoals etnisch profilering
en vingerwijzing met “minder, minder” ontdoet zich van haar verantwoordelijkheid ten opzichte van
haar eigen kinderen. Deze samenleving heeft haar huiswerk niet goed gedaan. De ontregeling is totaal.
De school wordt in het instrueren belemmerd door de macho geluiden van de politiek
verantwoordelijken.
Verloren beschaving
Hoe vulgaire moet het nog worden in Nederland om associaties te spekken voor de gewone
burger? Het is een schande dat zelf in het parlement, onbeschaamd vulgaire taalgebruik wordt
geventileerd, in een land die zich constant profileert als beschaafd, beleefd, wellevend is. Wie
beschaafdheid mist moet een sprongetje maken over de grenzen en wordt op zijn wangen
bediend met fatsoenlijkheid, beschaafdheid en welgemanierdheid. Er zijn associaties die
gevaar kunnen veroorzaken, maar dat negeert men op de een of de ander manier. Het is
verleidelijk en gerieflijk om alles te gooien in de mand van de vrijheid van meningsuiting.
Een gerespecteerde rechtstaat dient zijn werk billijk te verrichten. Er zijn mensen die het goed
vinden en verdedigen omdat het niet om hen gaat, maar er zijn ook mensen die het
afschuwelijk vinden en bestrijden omdat het om hun gaat. Meningsuiting mag wat mij betreft
ver reiken tot de acceptabele grenzen van de universele normen en waarden van mensen.
Praten over beschaving is een, maar uitvoering geven is wat anders. De Multiculturele
samenleving was een zwevende droom die nooit gerealiseerd kon worden omdat tal van
verborgen Innerlijke en onbewuste associaties in het land, een onoverwinnelijk obstakel
vormen voor het slagen daarvan. De onvrede in de welvaart staat en de vingerwijzing naar
kleuren, afkomst, religies, rijkdommen enzovoort groeit met de dag toe. De onderbuik
gevoelens worden versterkt door de zieke taalarmoede in het parlement en wat democratie
was is verwoordt tot demografie met de kreet: Minder, minder. Nederland is een troosteloos
land geworden. De periode van “Et Dieu crea le monde et les Hollandais la Hollande” is
allang voorbij. De band tussen de twee extremen oud en jong is zo gerekt dat er geen
verbinding meer bestaat. Terwijl de oudere hangen nog aan alles wat aan gisteren herinnerd
de jongeren aan alles wat morgen brengt, iedereen leeft in zijn eigen verhaal en er is geen
tussen verhaal meer. Het lijkt alsof beide Nederland aan haar lot overlaten hebben. De
ouderen gaan achter de Spaanse geraniums hun dagen verslijten en de jongeren gaan de
fascinatie van een andere wereld beproeven.
De religie
Hoe kan het dat sprookjes uit duizend jaren geleden individuen zo bespottelijk kunnen
maken? Hoe kan het dat “Les fables de la Fontaine”, Emmanuel Kant, Sigmund Freud
enzovoort nog geen twee honderd jaren geleden door individuen al vergeten zijn? Vreemd hoe
een mens in elkaar zit. Het verschil is dat de eerste de nadruk legt op het wij en jullie gevoel
en de tweede gewoon op alle mensen dus op ons allemaal. De religie is van oudsher een zeer
storende factor die een plaats van de mensheid te verbinden juiste de mensheid verdeeld.
Zolang een Vaticaans in Roma, Jeruzalem, Mekka en nog veel meer van deze zogenaamde

3. heilige plekjes op aarde zich de macht eigenen, kan de mensheid niet vooruit denken. De
religie is de bron van het afschuwelijk systeem “Met twee maten meten” en van daaruit
afgeleid het radicalisme. Het is gemakkelijk dit als religieuze radicalisme te noemen, ik noem
dit het gewetensvol radicalisme omdat het van de mens zelf komt.
De teugels loslaten
Elke land bekommert zich om haar volk op eigen wijs onder haar eigen zelf gecreëerd
mechanisme. Elk averij is het resultaat van het niet nakomen of nalaten van
onderhoudsbeurten. Domesticatie van een probleem verschijnt op het moment dat de teugels
losgelaten worden en dat het een gestructureerd terugkerend geval wordt. Ongehoorzaamheid,
demotivatie en rebellie nemen plaats in en versterken het recidivisme van individuen. Bij de
laatste groeit het besef dat ze van geen enkel nut meer zijn in hun maatschappij en kijken uit
het raam naar buiten naar andere horizon. In deze wervelwind van kwaadheid zijn ze zeer
gevoelig voor alles wat in hun ogen schijnt identiek aan hun situatie te zijn. Bij de meesten
heeft de school nagelaten de psyche goed te doorgronden en dit is van essentieel belang die
bij het mechanisme van dat land dient te behoren. De vraag is, wat doet de school om
aspecten als Loverboys, jihadiste, dealers, paria etc…te verhelpen? Wat instrueert men en wat
onderwijst men? Was de school zo blind om niet te bespeuren of er wel of niet spraak was van
enige signalen hieromtrent? Ik zeg ja, want de school hoort bij het zelf gecreëerd mechanisme
van het land en die is blijkbaar niet genoeg opgewassen tegen zulke problemen. Men moet
eerst afwachten tot er iets elders in de wereld gebeurt om onze vocabulaire uit de kast te
halen. Onze woordenschat wordt mede door verrijkt naar gelang de gebeurtenissen blijven
voortduren. Mensen horen ineens nieuw woorden en nemen dit klakkeloos over zonder te
snappen wat de betekenis daarvan is, en voor dat je het weet is iedereen met een andere kleur
of religie bestempelt met het nieuw ontdekt woord: radicaal.
De psychische schade
Heeft die jongeman of meisje een reden om in het “radicalisme domestique” te stappen? Met
welke overtuiging stappen zij erin? Zijn ze bewust van hun reden? Welke betekenis leggen zij
ten grondslag aan die reden? Op die vragen ben ikzelf even confuus. Ik zou zeggen ja en nee.
Ja, omdat ik merk dat er wel fundamentele waarheidsgehalte aan ten grondslag ligt en nee,
omdat om een heel klein aantal mensen gaat die het doen. Ik weiger het “radicalisme
domestique” te legitimeren, ik probeer alleen wat de hoofdreden is dat hij of zij zomaar
afglijdt in het moerassig veld ver van “Home sweet Home”. Ik weet wel zij en ik dat wij
mikpunt van kwetsuur in de maatschappij. De kwetsuur die door toedoen van mensen is
ontstaan. Het oplopen van beschadiging door toedoen van anderen heeft al geleid tot
problemen bij Mohamed en Yasmina als mikpunt. Beide leiden eronder en de voortgang van
het herstel verloopt moeizaam. De psychische schade is groot en op lokaal of nationaal
niveau, beseft men het niet. Dergelijke psychische schade is naar mijn mening lastiger te
begrijpen vanuit een ander oog dan de culturele vast te stellen emotionele schade. Een
dergelijke geste is een tegemoetkoming voor het leed, die niet makkelijk is aan te wijzen.
Psychische schade in een gemeenschap is iets waar mensen uit de buitenwereld niet direct bij
stilstaan. Slachtoffers krijgen echter geregeld psychische problemen als gevolg van politieke

4. golven of ruw en aanstoot gevend vocabulaire. Mohamed en Yasmina voelen zich daardoor
verdrietig of zelfs terneergeslagen. Die schade is moeilijk te doorgronden door de
buitenwereld. Beide beijveren zich ernaar om zich niet te laten beïnvloeden door deze
afschuwelijke bestempeling van “Kut Marokkaan”, helaas! Krijgen ze onbewust geen
ondersteuning om dit probleem te lossen die door anderen veroorzaakt zijn. Er is ook geen
oplossing bedacht voor dit probleem en het blijft doordrammerig. Meestal en volgens het
mechanisme in dit land, is het raadplegen van je huisarts een bekend regel. Maar had
Mohamed en Yasmina de hulp gekregen van hun huisarts? Zou hij hun medisch kunnen
behandelen in dat soorten gevallen? In het Nederland van nu, wat is beledigen, wat is vrijheid
van meningsuiting? Het is allemaal zo verwarrend genoeg voor de gewone burger, laat staan
de zo geëmotioneerde Marokkaan. Mohamed en Yasmina, hadden beter de weg moeten
kiezen naar de letselschade jurist via de huisarts dan “en masse” klachten indienen die niet
serieus genomen worden door de rechter want ook psychische schade is letsel in de
Nederlandse wet en bepaald dat ook voor vergoeding in aanmerking komt. Als zou blijken dat
Mohamed en Yasmina door toedoen van anderen, waarvoor anderen aansprakelijk zijn,
psychische schade hebben opgelopen? Dan hebben zij hoogstwaarschijnlijk recht op een
vergoeding van die schade?