«Μια φορά κι έναν καιρό σε μια πόλη όχι και πολύ διαφορετική από τη δική μας με ανθρώπους όχι και πολύ διαφορετικούς από αυτούς που γνωρίζουμε, γεννήθηκε ένας έρωτας πολύ διαφορετικός από αυτούς που έχουμε ζήσει.

1. 25η ώρα
«Μια φορά κι έναν καιρό σε μια πόλη όχι και πολύ διαφορετική από τη δική μας
με ανθρώπους όχι και πολύ διαφορετικούς από αυτούς που γνωρίζουμε,
γεννήθηκε ένας έρωτας πολύ διαφορετικός από αυτούς που έχουμε ζήσει.
Εκείνη, ας την πούμε Φαίδρα, και εκείνος, ας τον πούμε Νικόλα, γνωρίστηκαν σε ένα
μπαρ όχι πολύ διαφορετικό από αυτά που έχεις συνηθίσει να πηγαίνεις. Κοιτάχτηκαν
και αμέσως άρχισαν να κατευθύνονται ο ένας προς τον άλλο με ακριβώς την ίδια
ταχύτητα. Βρέθηκαν ακριβώς στη μέση της διαδρομής. Κανείς δεν έκανε
περισσότερα βήματα από τον άλλον. – Με λένε Νικόλα. – Με λένε Φαίδρα, είπαν
ταυτόχρονα και χαμογέλασαν στ’ αλήθεια.
Για τις επόμενες ώρες δεν είπαν τίποτα άλλο. Τουλάχιστον όχι με λέξεις. Και μετά
συνέβη. Το πρώτο φιλί. Ζεστό και παραδόξως γνώριμο. Και κράτησε για ώρες. Και
μετά πάλι σιωπή. Όπως κάθονται δίπλα δίπλα τα για χρόνια ζευγάρια που τα έχουν
πει όλα, όπως κάθονται οι πραγματικοί φίλοι χωρίς η σιωπή να προκαλεί σε κανέναν
αμηχανία. Ήταν από αυτές τις σιωπές τις ζεστές, τις ήσυχες και ταυτόχρονα
ανυπόμονες, που κανείς δεν προσπαθεί να τις γεμίσει με λέξεις που δεν σημαίνουν
τίποτα. Απλώς κοιτούσε ο ένας τον άλλο και ένιωθαν ακριβώς το ίδιο. Δεν μπορώ να
σου πω τι ένιωθαν ακριβώς, γιατί, ξέρεις, οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν τα
ανθρώπινα συναισθήματα. Δε φτιάχτηκαν γι’ αυτό. Προσπάθησαν, βέβαια, αλλά δεν
τα κατάφεραν ποτέ. Πάντως, ένιωθαν το ίδιο. Αυτό μπορώ να στο πω.
Και το μπαρ έκλεισε και είχε αρχίσει να ξημερώνει. Και σηκώθηκαν και άρχισαν να
περπατάνε δίπλα ακριβώς ο ένας στον άλλο. Κανένας δεν ήταν πιο μπροστά, κανένας
δεν ήταν πιο πίσω. Και πήγαν στη θάλασσα. Και κολύμπησαν και έκαναν βουτιές.
Και γελούσαν πολύ. Γελούσαν όσο δεν έχουν γελάσει στη ζωή τους συνολικά. Και,
αν μπορούσε κάποιος να τα αθροίσει, θα έλεγε πως έβγαλαν ακριβώς την ίδια

2. ποσότητα γέλιου. Ήταν ευτυχισμένοι για πρώτη φορά στη ζωή τους. Όχι, η ευτυχία
δεν μετριέται, γι’ αυτό δεν μπορώ να σου πω αν ήταν το ίδιο ευτυχισμένοι.
Οι ώρες περνούσαν χωρίς να το καταλαβαίνουν και βρέθηκαν στο σπίτι της. Και
έκαναν σεξ. Για ώρες πολλές. Και το ένιωσαν και οι δύο σωστό. Αυτό που λένε στις
ταινίες “it felt right”. Το ήξερες ότι αυτό το συναίσθημα υπάρχει στ’ αλήθεια;
Φαντάζομαι πρέπει να ‘σαι πολύ τυχερός και πολύ άτυχος ταυτόχρονα για το νιώσεις.
Δε συμβαίνει σε όλους.
Και ήρθε πάλι το βράδυ και ήταν ξαπλωμένοι με κουβέρτες στο μπαλκόνι και
κοιτούσαν πότε ο ένας τον άλλον και πότε τον ουρανό. Έναν ουρανό όχι πολύ
διαφορετικό από αυτόν που βλέπεις σε μια πόλη φωτισμένη και θορυβώδη και όχι
πολύ διαφορετική από τη δική μας.
«Έχουν περάσει 24 ώρες από τότε που συναντηθήκαμε», λέει η Φαίδρα. Ο Νικόλας
κοιτάζει το ρολόι του και χαμογελάει. «Νιώθεις ακόμα το ίδιο»; «Όχι.» απαντάει
εκείνος. «Νιώθω καλύτερα και χειρότερα. Νιώθω γεμάτος και φοβισμένος. Τι θες να
κάνουμε»; «Να κάνουμε ό,τι θες. Να κάνουμε ό,τι χρειάζεσαι. Τι χρειάζεσαι»;
ρώτησε εκείνη. «Τίποτα. Εσύ»; «Τίποτα και εγώ. Και αφού δε χρειαζόμαστε τίποτα,
τι μπορούμε να δώσουμε ο ένας στον άλλο»; Και για λίγο πάλι σιωπή. «Τα πάντα;»
ρώτησαν και οι δύο ταυτόχρονα. Και έδωσαν τα πάντα. Και τα έδωσαν για πάντα.»
«Σου άρεσε η ιστορία μου;», τη ρώτησε με ύφος διανοούμενου γόη σίγουρου για την
επιτυχία του.
«Ok.» είπε εκείνη αδιάφορα κρατώντας το ποτό της και παίζοντας με το καλαμάκι.
«Αλλά εγώ να ξέρεις δεν πιστεύω στα happy endings».
«Να κάνουμε μια συμφωνία», είπε εκείνος. Θέλω να σε ξαναδώ και να με αφήσεις να
σου αποδείξω πως υπάρχουν happy endings. Έχεις μία μέρα να σκεφτείς αν θες να με
ξαναδείς και συ και να δούμε πού θα μας πάει. Η ώρα είναι 10. Ραντεβού σε 25 ώρες,
στις 11 αύριο εδώ. Τι λες; Θα συναντηθούμε ούτως ή άλλως για να μου πεις τι
αποφάσισες».

3. «Εντάξει», χαμογέλασε εκείνη, ενθουσιασμένη με την πρωτοτυπία του πράγματος.
«Θα έρθεις»;
«Θα έρθω».
Και δεν πήγε κανείς.