1. ΗΡΩΑΣ: Αλεξάνδρα
ΑΛΛΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ: Παιχνίδια, κύριος Βασίλης
ΤΟΠΟΣ: ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΩΝ
ΧΡΟΝΟΣ: ΚΑΠΟΙΑ ΝΥΧΤΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΠΑΣΧΑ
ΓΕΓΟΝΟΣ: Επίσκεψη της Αλεξάνδρας στο
κατάστημα
ΓΕΓΟΝΟΤΑ: Διάλογος με τα παιχνίδια
ΤΕΛΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ : Η λύση του προβλήματος και
τα δώρα της Αλεξάνδρας
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ: Ευτυχία

2. Κόντευε το Πάσχα και στο κατάστημα με τα
παιχνίδια γινόταν κάθε μέρα πανηγύρι από
κόσμο που έψαχνε να αγοράσει παιχνίδια για τα
μικρά παιδιά του. Όλοι ξέρουν ότι τέτοιες μέρες
τα παιδιά περιμένουν με ανυπομονησία να
ανοίξουν το κουτί του δώρου τους που θέλουν να
κρύβει το αγαπημένο τους παιχνίδι.
Ένα κοριτσάκι όμως δεν περίμενε κάποιο
παιχνίδι αλλά μια νυχτερινή επίσκεψη στο
κατάστημα με τα παιχνίδια που βρίσκεται στο
κέντρο της πόλης. Η μικρή Αλεξάνδρα είχε
μεταχειριστεί κάθε τέχνασμα και καλόπιασμα για
να πείσει τον πατέρα της, τον κύριο Βασίλη, να
την πάρει μαζί του στο κατάστημα που είχε με τα
παιχνίδια και να την αφήσει να κάνει ήσυχη τη
βόλτα της ανάμεσά τους. Να ζουλήξει τα λούτρινα
αρκουδάκια, να τρέξει πάνω στα κουνιστά
αλογάκια, να πιει τσάι από τις λουλουδάτες

3. τσαγιέρες παρέα με τις πορσελάνινες κυρίες, να
αγοράσει Πύργους και ένα σωρό άλλα.
Τελικά τα κατάφερε! Ο κύριος Βασίλης την πήρε
αργά ένα απόγευμα και την πήγε στο μαγαζί. Της
είπε να προσέχει μη γίνει καμιά ζημιά όσο
εκείνος θα δούλευε με το λογιστή στο γραφείο
του. Η Αλεξάνδρα έσβησε τα φώτα και με το φακό
της άρχισε να κάνει βόλτα προσεχτικά ανάμεσα
στους διαδρόμους με τα παιχνίδια. Με το φακό
στα σκοτεινά είχε πολύ πλάκα!
Ξαφνικά ακούστηκε κάτι … ανατριχιαστικό:
Ουουουου!!!!!! Η Αλεξάνδρα παραξενεύτηκε.
Πήγε προς το μέρος που ακούγονταν ο ήχος. Αχά!
Από την αποθήκη! Και η πόρτα; Ανοιχτή! Η
Αλεξάνδρα, αν και μικρή, είναι πολύ γενναία.
Ξέρετε με πόσα φαντάσματα έχει πολεμήσει στον
… ύπνο της;
Τέντωσε τα χέρια της, έσφιξε τις γροθιές της και
κλώτσησε τη πόρτα. Τι να δει; Πόλεμος! Στην
αποθήκη τους γινότανε πόλεμος! Φαντάσματα
παιχνιδιών πολεμούσαν τα παιχνίδια της
αποθήκης!
- Εεεε! Σταματήστε! Τι γίνεται εδώ, φώναξε η
μικρή.
- Είμαστε φαντάσματα από τα απομεινάρια
των παιχνιδιών που κατέστρεψαν κάποια

4. άκαρδα παιδιά, είπαν τα φαντάσματα –
παιχνίδια. Ουουουου!!!
- Και τι θέλετε, ρώτησε η Αλεξάνδρα.
- Να μην πουληθούν τα παιχνίδια της
αποθήκης, είπαν τα φαντάσματα.
- Και γιατί παρακαλώ; Ρώτησε ξανά η
Αλεξάνδρα με φωνή αυστηρή.
- Γιατί είναι άδικο, είπαν τα φαντάσματα. Τα
παιδιά μας αγαπάνε μόνο για λίγες ώρες ή
για λίγες μέρες. Μετά μας βασανίζουν. Μας
σπάνε, μας βγάζουν κεφάλια, χέρια , πόδια
και στην καλύτερη περίπτωση μας κλείνουν
σε μια κούτα στο πατάρι. Δεν είναι αυτή η
ζωή μας! Α! και με την ευκαιρία: είσαι η
Αλεξάνδρα;-άσχετο…
- Ναι, εγώ είμαι αλλά μην αλλάζετε συζήτηση:
είναι πιο άδικο να κατηγορείτε τα μικρά
παιδάκια για ανήλεους και στυγερούς
δολοφόνους. Εκείνα δεν έχουν ιδέα τι
συμβαίνει. Και εσείς δεν τους είπατε ποτέ
πώς νιώθετε!...Και …. Μια στιγμή … πού με
ξέρετε;
- Μα είσαι το κορίτσι του μύθου..
- Ποιου μύθου; Τι λέτε;
- Υπάρχει ένας μύθος που λέει ότι κάποιο
δεκάχρονο κορίτσι από την οικογένειά σου,
κάποτε, σε κάποια γενιά, θα μας λύσει το

5. πρόβλημά μας. Σε μια νύχτα! Ίσως και να
είσαι εσύ! Μακάρι να είσαι εσύ!...
Το μικρό κορίτσι – μύθος γονάτισε στο πάτωμα.
Σκέφτηκε … σκέφτηκε … και η ώρα περνούσε …
και τα παιχνίδια την κοίταζαν …. Και ξαφνικά
- Το βρήκα!
Ναι. Η Αλεξάνδρα το βρήκε! Έλυσε το
πρόβλημα των παιχνιδιών αλλά και κανόνισε
ώστε μεγάλη ποσότητα παιχνιδιών να
ταξιδέψει στην Αφρική. Εκεί που τα
παιδάκια δεν ξέρουν τα φλιτζανάκια του
τσαγιού ούτε τα κουνιστά αλογάκια ούτε τα
λούτρινα σκυλάκια … Εκεί θα ήταν
χαρούμενα για πάντα και τα παιχνίδια αλλά
– το σπουδαιότερο – και τα παιδάκια.
Αλεξάνδρα Λ.