1. Luísa Villalta Poema inédito ao alemán Man, vítima da traxedia do Prestige
INDÍXENA DA CIVILIZACIÓN1
I
Nada está dito
O alemán só falaba na lingua dos ollos
e o mar tampouco era moi dado ás palabras
Por exceso ou por defeito
a comunicación eran as penas:
un tamaño, unha forma concreta
un pouco de cemento para dar consistencia
ao factor humano ante a indiferencia das ondas
extraviadas como virxes ao arrouto
como cartas orgullosas que nada quixesen dicer
Porque nada está dito
O alemán podía permitirse a inocencia
de saber en que se equivocaban as visitas
que viñan entregarlle o asombro baleiro
dun outro mar civilizado
pero igual de xordo ante as portas da vida
Só que nada está dito
As penas mudas de magma
puderon agochar as plantas máis salgadas
nun miragre de nais estériles
O alemán acumulou en minúsculas proporcións
todos os seres con cadanseu ponto exclusivo
no universo inhóspito
intanxíbel e estendido
na creba da existencia
A creba dese océano aínda por formar
na parte silenciosa
mente humana
a civilización que un día confundiu
as dúas mans do mar:
a que mata e a que forma
a forma
un home
(Man)
II
Man vestido:
A lingua era unha gravata complicada en idioma
teutón
unha maleta sen soños na que pesaban as mudas
sen lavar
porque a auga do mar non lava ben o peso da
civilización
A gravata era unha lingua complicada para tanta
orfandade
A lingua, un accidente imprevisto no curso dos
tempos
o amor, o curso dos tempos que se desvía cara ao
mesmo lugar
O corpo veu un día de visita distraído entre as
negativas á vida
pero sen o horario que a educación impón á
soedade
Man vestido era un vaso vacío
que se desborda inexplicabelmente
Talvez as ondas do mar na súa lascivia
o invitasen a espirse con pudor ante a multitude
arelante e espantada no seu pavor popular
finalmente escondida por canseira ou rotina
entre as follas dos calendarios
nas tillas das bucetas
tras o abano dos naipes sen triunfos
que os mariñeiros descarregan no bar cando
regresan.
O número final do stripteasse ficou detido como
un apagón
na liña medular do tendido eléctrico ao meiodía
Non houbo focos que apagasen a luz constante do
corpo
entregado ao naufraxio permanentemente adiado,
día tras día, ano tras ano,
en que as ondas lle traían o diario recambio da
morte
como quen lle deixa o pan e algún que outro
alimento
Até que o corpo e o veneno derramado
polo vaso roto da ambición civilizada
fixeron causa común
vestíndolle de negro a alma.
Luísa
Villalta.
1.- Este poema inédito en adicado a Man foi lido súa autora
no Instituto Eusebio da Guarda da Coruña, no acto de
lectura de textos literarios celebrado con motivo do desastre
do Prestige. Poucos meses despois morrería repentinamente
a súa autora.
