1. ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ : ΣΟΦΙΑ ΜΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
2014
9οΝηπιαγωγείο
Περάματος
[«Ο ΦΙΡΦΙΡΙΚΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΥΜΝΟ ΔΕΝΤΡΑΚΙ»]
Μια ιστορία για την διαφορετικότητα, για την αρχή της σχολικής χρονιάς, για να φέρουμε τα νήπια σε επαφή με τις ημέρες της εβδομάδας και να ξεκινήσει το ημερολόγιο μας.

2. ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ : ΣΟΦΙΑ ΜΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
Ο Φιρφιρίκος, ένα όμορφο, μικρό πουλάκι, γεμάτος όρεξη για τη ζωή, έχοντας απολαύσει τη πρωινή του βόλτα στο δάσος, κοντοστέκεται για να ξεκουραστεί στα κλαδιά ενός δέντρου. Η επιλογή του συγκεκριμένου δέντρου δεν ήταν τυχαία. Ο Φιρφιρίκος από κάπου άκουγε κλάματα και δεν μπορούσε να προσδιορίσει από πού προερχόταν. Όντας καθισμένος στα κλαδιά του δέντρου, συνειδητοποίησε ότι αυτό ήταν που έκλαιγε.
-Τι έχεις καλό μου δεντράκι ,γιατί κλαις;
-Τα κλαδιά μου έχουν χάσει τα φύλλα τους, είμαι γυμνό και δεν μου αρέσει καθόλου ο εαυτός μου έτσι.
-Μα δεν βλέπεις γύρω σου; Υπάρχουν τόσα δέντρα σαν κι εσένα. Στο κάτω κάτω αυτό σου συμβαίνει κάθε χρόνο.
-Κάθε χρόνο στεναχωριέμαι πάρα πολύ και με πιάνει μελαγχολία μέχρι την Άνοιξη. Εσύ είσαι το πρώτο πουλάκι που με ρωτά τι έχω. Σ’ ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου, είσαι πολύ ευγενικό, όμως δεν μπορείς να με βοηθήσεις.
«Κι όμως εγώ μπορώ» είπε ο Φιρφιρίκος και πέταξε μακριά. Πέταξε τόσο μακριά που χάθηκε από τα μάτια του δέντρου. Το δεντράκι, παραπονεμένα, χωρίς να το θέλει, άρχισε πάλι τα κλάματα.
Με το ξημέρωμα της επόμενης μέρας, ο Φιρφιρίκος πέταξε χαρούμενα να επισκεφθεί το φίλο του. Βρήκε το δέντρο πάλι να κλαίει.
-Έλα σταμάτα να στεναχωριέσαι .Κοίτα τι σου έφερα!
-Μα τι είναι αυτά;
-Είναι κόλλα και ένα φύλλο από τα κλαδιά σου. Το βρήκα πεσμένο κάτω.
-Και τι θα κάνουμε με αυτά;

3. ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ : ΣΟΦΙΑ ΜΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
-Πετούσα πάνω από το νηπιαγωγείο, εδώ έξω από το δάσος, όταν είδα τα παιδιά να κάνουν κατασκευές. Τότε σκέφτηκα να τους ζητήσω τη κόλλα και να έρθω να σου κολλήσω ένα φύλλο για να μην στεναχωριέσαι. Τα παιδιά μου έδωσαν τη κόλλα με μεγάλη χαρά και να’ μαι.
-Σ’ ευχαριστώ πολύ .Είσαι πολύ καλό πουλάκι. Είναι τόσο όμορφο να νοιάζεσαι για τους γύρω σου και να προσπαθείς να τους βοηθήσεις.
Ο Φιρφιρίκος όντως κόλλησε το φύλλο πάνω σ’ ένα κλαδί και πέταξε χαρούμενος για να επιστρέψει στη φωλιά του. Ήταν περήφανος που είχε κάνει αυτή τη καλή πράξη και έφυγε έχοντας στο νου του την εικόνα του χαμογελαστού, πλέον δέντρου.
Το επόμενο πρωί ,ο Φιρφιρίκος πέταξε με ενθουσιασμό να συναντήσει τον φίλο του. Με μεγάλη απογοήτευση διαπίστωσε ότι το δεντράκι πάλι έκλαιγε απαρηγόρητο.
-Τι έχεις πάλι;
«Ήταν πολύ όμορφο αυτό που έγινε χθες, όμως εγώ πάλι φαίνομαι γυμνό». Το γλυκό πουλάκι ακούγοντας αυτά τα λόγια, πέταξε πάλι μακριά ,έφερε κόλλα κι ένα φύλλο και του το κόλλησε. Το δεντράκι ηρέμησε αμέσως και ο Φιρφιρίκος χάρηκε ακόμα περισσότερο, που για άλλη μια φορά συμπαραστάθηκε στον φίλο του. Την επόμενη επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό. Ο Φιρφιρίκος πήγε να καλημερίσει το δέντρο, το οποίο εκμεταλλευόμενο τη καλοσύνη του ζήτησε ένα φύλλο περισσότερο. Αυτό γινόταν για εφτά ολόκληρες ημέρες, ώσπου…
-Αα, φθάνει, ως εδώ.. Δεν σε ήξερα κι όμως νοιάστηκα για σένα, εσύ όμως δεν με σκέφτεσαι καθόλου. Να ‘ξερες πόσο έχουν κουραστεί τα φτερά μου, όμως δεν παραπονιόμουνα . Έρχομαι εδώ και εφτά ημέρες και κάθε μέρα κολάω από ένα φύλλο για να μην στεναχωριέσαι. Στο κάτω κάτω κάτσε και σκέψου πόσο άσχημο είναι να μην σου αρέσει ο εαυτός σου. ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ ΣΤΟ ΠΛΑΝΗΤΗ ΧΩΡΙΣ ΦΥΛΛΑ .Με

4. ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ : ΣΟΦΙΑ ΜΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
έχεις στεναχωρήσει τόσο πολύ, που με κάνεις να μετανιώνω που θέλησα να βοηθήσω έναν άγνωστο, μόνο και μόνο επειδή έκλαιγε. Αλήθεια, αν δεν τα είχα κολλήσει τα φυλλαράκια ,θα τα έριχνα κάτω, να μην έχεις καθόλου.
-ΟΧΙ ,ΟΧΙ σε παρακαλώ (είπε και ξεκίνησε για άλλη μια φορά να κλαίει).Μην το κάνεις αυτό. Έχεις δίκιο. ΣΥΓΝΩΜΗ. Θα προσπαθήσω να κοιτάζω γύρω μου και να θυμάμαι ότι δεν είμαι μόνο εγώ γυμνό μέσα στο δάσος. Θέλω να μείνουμε φίλοι και να έρχεσαι να μου λες ιστορίες από τα μέρη που επισκέπτεσαι και κυρίως να μου λες για τα παιδιά. Αγαπάω τόσο πολύ τα παιδιά. Περνάω τόσο όμορφα, όταν έρχονται και κάθονται κάτω από τη σκιά μου και παίζουν. Αυτός είναι και ο λόγος που κλαίω. Κάθε Φθινόπωρο επειδή χάνω τα φύλλα μου, χάνω τη σκιά μου, χάνω και τα παιδιά που δεν έρχονται να παίξουν. Μένω τελείως μόνο μου. Τα παιδιά δεν έρχονται γιατί δεν έχω φύλλα να κάνουν σκιά .
-Αυτός είναι ο λόγος λοιπόν. Βρε δεντράκι μου, δεν σκέφτηκες ότι τα παιδιά δεν έρχονται γιατί απλά άνοιξαν τα σχολειά τους και όχι γιατί δεν τους αρέσει η παρέα σου χωρίς φύλλα.
-Πάλι έχεις δίκιο. Σ’ ευχαριστώ πολύ. Άρα δεν υπάρχει λόγος να στεναχωριέμαι, όμως σε παρακαλώ, μη μου ξεκολλήσεις τα φυλλαράκια.
-Εντάξει, λοιπόν. Όμως για να θυμόμαστε την ιστορία μας θα γράψουμε πάνω στα φύλλα το όνομα της ημέρας που στο κόλλησα. Δευτέρα για το πρώτο φύλλο, Τρίτη για το δεύτερο κλπ.
-Σύμφωνοι, φίλε μου. Σ’ ευχαριστώ για τη κατανόηση.
ΤΕΛΟΣ