8. ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ
ΜΕΤΑΞΥ ΑΦΓΑΝΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΑΙ
ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
ΟΣΕΣ ΑΦΓΑΝΕΣ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΙΑΙΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΑΝΤΡΩΝ
ΤΟΥΣ ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΑΝ ΜΕ ΤΟΝ ΑΘΛΗΤΟΣΜΟ ‘Η ΚΑΤΕΦΥΓΑΝ ΣΕ ΑΝΩΤΕΡΕΣ
ΣΠΟΥΔΕΣ(ΌΠΩΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΣΤΗΝ 1β)
ΆΛΛΕΣ ΠΑΛΙ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ(ΌΠΩΣ ΣΤΗΝ 1α
ΣΤΗΝ 2η
ΕΙΚΟΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΜΙΑ ΣΥΧΡΟΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΚΑΙ ΑΛΛΑ
ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΑ ΜΕΣΑ
ΠΟΥ ΤΗΣ ΠΑΡΕΧΕΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΜΕ ΓΡΑΦΕΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΘΕΤΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ
ΠΕΤΥΧΕΙ ΤΟΝ ΣΤΟΧΟ ΤΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΑΜΟΙΒΗ ΤΗΣ,ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ
ΑΦΓΑΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ Η ΟΠΟΙΑ ΚΟΥΡΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΣΕΙ ΤΗΝ ΓΗ ΤΗΣ ΚΑΙ
ΧΩΡΙΣ ΑΜΟΙΒΗ.
9. ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΒΓΑΛΜΕΝΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΖΩΗ.
Η Μαριάμ ήταν 11 χρόνων το 2003, όταν οι γονείς της την
ανάγκασαν να παντρευτεί έναν τυφλό κληρικό, 41 χρόνων. Τα
1.200 δολάρια που πλήρωσε ο γαμπρός για τη νύφη, βοήθησαν τον
ναρκομανή πατέρα της να ξεπληρώσει ένα χρέος του. Η Μαριάμ
πήγε να ζήσει με τον νέο σύζυγό της και τη μητέρα του, η οποία,
όπως λέει, τη μεταχειριζόταν σαν υπηρέτρια. Αρχισαν να τη χτυπούν
επειδή δεν έκανε παιδιά. Μετά δύο χρόνια κακοποίησης, δραπέτευσε
και αναζήτησε καταφύγιο σε αστυνομικό τμήμα στην Καμπούλ.
Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, η αφγανική αστυνομία ενδεχομένως θα
αντέμειβε τη Μαριάμ για το θάρρος της ρίχνοντάς τη στη φυλακή –
τα παραδοσιακά ήθη απαγορεύουν στις γυναίκες να κυκλοφορούν
μόνες στο δρόμο– ή θα την επέστρεφαν στον σύζυγό της. Αντί γι’
αυτό, η αστυνομία την έστειλε σ’ ένα άνετο, διώροφο κτίριο σε μια
κατοικημένη γειτονιά: ένα καταφύγιο γυναικών, κάτι άγνωστο εδώ
πριν από το 2003. Μετά την πτώση των Ταλιμπάν, το 2001, άρχισε
να κερδίζει έδαφος η ιδέα των γυναικείων δικαιωμάτων, που
εδραιώθηκε στο Σύνταγμα της χώρας και προωθείται από το
νεότευκτο υπουργείο Γυναικείων Υποθέσεων και μια μικρή
κοινότητα υπερασπιστών των γυναικών.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν είναι βαθιά ριζωμένα σ’ έναν
πολιτισμό όπου κυριαρχεί ο νόμος της φυλής.
Ωστόσο, έχει αρχίσει να αλλάζει η ζωή νεαρών γυναικών, όπως η
17χρονη σήμερα Μαριάμ. «Για να το θέσουμε απλά, πρόκειται για
μια πατριαρχική κοινωνία», λέει η Μανίζχα Ναντερί, διευθύντρια
των Γυναικών του Αφγανιστάν, μιας από τις τέσσερις οργανώσεις
που διευθύνουν καταφύγια στη χώρα. «Οι γυναίκες είναι περιουσία
των ανδρών. Αυτή είναι η παράδοση».
10. Ενα άλλο κορίτσι, την Γκουλσούμ, απήγαγε, σε ηλικία 8 ετών, ο πατέρας
της, ο οποίος είχε εγκαταλείψει τη μητέρα της και την ανάγκασε να
παντρευτεί τον γιο της ερωμένης του. Ο σύζυγος και η πεθερά της την
έδερναν και απειλούσαν να τη σκοτώσουν. Στα 13 σήμερα, η Γκουλσούμ
λέει ότι, πριν διαφύγει, προσπάθησε να αυτοκτονήσει με δηλητήριο.
Οι ακτιβιστές διατείνονται ότι η ανταπόκριση της κυβέρνησης σε τέτοιου
είδους περιπτώσεις έχει βελτιωθεί σημαντικά μετά την πτώση των
Ταλιμπάν.
Οι δικαστές κρίνουν με ίσους όρους τις γυναίκες, η αστυνομία έχει
δημιουργήσει ειδική μονάδα αντιμετώπισης οικογενειακών υποθέσεων.
Ωστόσο, ακόμη κι έτσι η προστασία των γυναικών εξακολουθεί να είναι
κυρίως θεωρητική ειδικά σε αγροτικές περιοχές, όπου η παράδοση είναι
πιο βαθιά και οι γυναίκες έχουν περιορισμένη πρόσβαση σε υπηρεσίες
και δικαστήρια.
Η Μαριάμ λέει ότι αισθάνεται τυχερή που βρήκε καταφύγιο. Στο ερώτημα
τι περιμένει στο μέλλον, απαντά: «Θέλω το διαζύγιό μου και μετά θέλω
να σπουδάσω». Παρ’ όλα τα δεινά της Μαριάμ, όμως, η οικογένειά της
δεν έχει αλλάξει.
Η μικρότερη αδελφή της παντρεύτηκε πριν από ένα χρόνο, στα 9 της
χρόνια, για 400 δολάρια, που βοήθησαν τον πατέρα να ξεπληρώσει ένα
ακόμη χρέος του για ναρκωτικά, όπως λέει η Μαριάμ, και η ακόμη
μικρότερη αδελφή της, που είναι 6 ετών, θα έχει κατά τα φαινόμενα
παρόμοια τύχη.
11. Δεν είναι τραγικό το γεγονός ότι στη σημερινή
εποχή, το 2010,υπάρχουν ακόμα γυναίκες που
βρίσκονται υποχείρια των ανδρών τους, και η ζωή
τους είναι μια κόλαση από τη μέρα της γέννησή
τους; Πως τα παγκόσμια δικαστήρια το επιτρέπουν
αυτό; Γιατί οι διεθνείς οργανώσεις δεν δρούν κατά
τις κακοποίησης των γυναικών; Ποιος έδωσε στους
άντρες αυτούς το δικαίωμα και την αίσθηση ότι
είναι Θεοί και ότι μπορούν να αποφασίζουν αυτοί
για τις ζωές των γυναικών; Είναι ελπιδοφόρο το ότι
βλέπουμε αυτά τα μικρά βηματάκια να γίνονται
εστω και δειλά, αλλά δυστυχώς υπάρχει ακόμα
πολύ δουλειά που πρέπει να γίνει προκειμένου οι
γυναίκες αυτές να αποκτήσουν δικαιώματα. Και ως
που να γίνει αυτό, πόσα κορίτσια ακόμα θα…
πουληθούν (αν είναι δυνατόν) σε άντρες
προκειμένου οι οικογένειές τους να αποκτήσουν
κάποιο κέρδος; Πόσες κοπέλες θα κακοποιηθούν,
θα χάσουν το μέλλον τους, τη ζωή τους; Και
φυσικά δεν συμβαίνουν μόνο στο Αφγανιστάν όλα
αυτά αλλά και σε πολλά κράτη ακόμα. Ιράν, Ιράκ,
Πακιστάν κ.ο.κ.
12. Κάθε δύο μέρες, μια Αφγανή γυναίκα αυτοπυρπολείται για να
ξεφύγει από το πεπρωμένο της. Η Φατέλα, 15 ετών, κείτεται
σ' ένα κρεβάτι νοσοκομείου στη Χεράτ, στο δυτικό
Αφγανιστάν. Το κορμί της είναι γεμάτο εγκαύματα. Μιλάει με
φωνή που μόλις ακούγεται: "Ο άντρας μου, με χτυπάει πάντα.
Προσπάθησα να το σκάσω, αλλά εκείνος το κατάλαβε. Με
χτύπησε και μου πήρε τη "μπούρκα" μου (τη φορεσιά των
Αφγανών γυναικών) λέγοντας ότι έτσι δεν θα ξανάβγαινα από
το σπίτι. Τότε κι εγώ έριξα πάνω μου βενζίνη και έβαλα
φωτιά".
Σύμφωνα με στοιχεία της Ανεξάρτητης Αφγανικής Επιτροπής
για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, το 2004, μόνο στη Χεράτ, 184
γυναίκες αυτοπυρπολήθηκαν. 60 από αυτές είναι νεκρές. Αυτό
σημαίνει ότι γίνεται μια απόπειρα αυτοκτονίας κάθε δύο μέρες,
χωρίς να υπολογίζουμε τις περιπτώσεις που δεν έχουν
δηλωθεί, από φόβο ή από ντροπή.
13. ΕΠΙΣΤΗΜΕΣ-ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΧΕΙ ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ
¨ΣΠΟΥΔΑΖΕΙ ΏΣΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΓΙΑΤΡΟΣ Ή ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΩΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑΣ ΌΠΩΣ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ
ΕΙΚΟΝΑ.ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΟΙ ΑΦΓΑΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΛΗΡΗ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ
ΚΑΚΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ.
