Recommended
Recommended
More Related Content
Viewers also liked
Viewers also liked (12)
Similar to βουρβόνου βουρβόνο βουρβόνος βουρβόνοι
Similar to βουρβόνου βουρβόνο βουρβόνος βουρβόνοι (9)
More from Dimitrios Kuloglu
More from Dimitrios Kuloglu (20)
Recently uploaded
Recently uploaded (20)
βουρβόνου βουρβόνο βουρβόνος βουρβόνοι
- 1. Βουρβόνοι λοβιτουρατζήδες WappenFrankreich Navarra Haus Bourbon könig ludwig 14 όνομα μιας γαλλικής οικογένειας ευγενών επιτυχή συνοικέσια με τον οίκο των Καπετιδών από το 1589 ως το 1848 Βουρβόνου βουρβόνο Βουρβόνος βουρβόνοι Βουρβόνου βουρβόνο Βουρβόνος βουρβόνοι Βουρβόνων Οίκος των Βουρβόνων Κατηγορία: Μεσαιωνική Ιστορία τοποθεσία Μπουρμπόν - λ'Αρσαμπώ (Bourbon l'Archambault)
- 2. Kategorien: 1. Hochadel 2. Französisches Adelsgeschlecht 3. Haus Bourbon Wpe e oroe l öievn apndrBubnnasKng o Fakec n aar 18–80 rnrihudNvra(5913) Categories: 1. Γάλλοι Μονάρχες 2. Ιστορικές οικογένειες της Γαλλίας 3. Ιστορία της Ισπανίας 4. Οίκος Βουρβόνων 5. Βασιλικές δυναστείες
- 3. Hidden categories: 1. Λήμματα που χρειάζονται παραπομπές από 06/2012 2. Λήμματα που χρειάζονται παραπομπές 3. Ιστορία της Γαλλίαςεπέκταση Το House of Bourbon ή Bourbon είναι το όνομα μιας γαλλικής οικογένειας ευγενών, τα οποία καθορίζουν οκτώ Γάλλων βασιλέων και άλλους μονάρχες των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Επί του παρόντος, οι αρχηγοί κρατών της Ισπανίας και του Λουξεμβούργου από τα μέλη της οικογένειας Bourbon παρέχονται. Das Haus Bourbon oder die Bourbonen ist der Name eines französischen Adelsgeschlechts, das acht französische Könige sowie weitere Monarchen anderer europäischer Staaten stellte. Aktuell werden die Staatsoberhäupter von Spanien undLuxemburg von Angehörigen der BourbonenFamilie gestellt. Categories: 1. Communes of Allier 2. Spa towns in France 3. Allier geography stubs 4. Allier communes articles needing translation from French Wikipedia Bourbonl'Archambault is a spa town and a commune in the Allier department inAuvergne in central France, this city is the origin place of the House of Bourbon. In 1300, Louis Bourbon built this city when he was made Grand Chambrier of France. http://en.wikipedia.org/wiki/Bourbonl'Archambault
- 5. κλάδος των Β. της Ισπανίας, που άρχισε με τον Φίλιππο Ε’ (1701) και από τον οποίο προήλθαν οι Β. της Νάπολης (17341861) και οι Β. της Πάρμα (17481859). Οι Βουρβόνοι (Οικος Βουρβόν) είναι μια γαλλική δυναστεία. Βασίλεψε από το 1589 ως τη γαλλική επανάσταση και από την πτώση του Ναπολέοντα ως το τελος της μοναρχίας το 1848. Βασιλείς στους θρόνους της Πάρμας, της Νεάπολης, της Ιταλίας και της Ισπανίας ήταν επισεις Βουρβόνοι. Όμως και οι συντηρητικές πολιτικές απόψεις του Κοσή ξενίζουν και αποτελούν αντικείμενο αντιπαραθέσεων. Οι θρησκόληπτες και φιλομοναρχικές ιδέες τού καθηγητή, τις οποίες ο ίδιος προβάλλει κατά τη διάρκεια των μαθημάτων του, τον οδηγούν το έτος 1830 στην εξορία, όταν πέφτει από την εξουσία ο Βουρβόνος βασιλιάς. Ο στενοκέφαλος Κοσή δεν θέλει να ορκιστεί πίστη στο νέο βασιλιά Louis Philippe και προτιμάει μια έδρα για θεωρητική φυσική που του προσφέρει στην Ιταλία ο βασιλιάς του Piemont. Θεωρεί μεγάλη τιμή του που έχει ως μαθητή του στην Πράγα τον εγγονό του πρώην Βουρβόνου βασιλιά και αποδέχεται εκεί τον τίτλο ευγενείας του βαρόνου, τον οποίο θεωρεί σημαντικότερο των επιστημονικών τίτλων του. Με την επανάσταση του 1848 δεν επανέρχονται στην εξουσία, όπως ήλπιζε ο Κοσή, οι Βουρβόνοι, αλλά ο Ναπολέων ΙΙΙ (ο λεγόμενος «μικρός», αν και ο χαρακτηριζόμενος «μέγας» είχε προκαλέσει πολύ
- 6. μεγαλύτερη ζημιά!). Ο Κοσή δεν εκδιώκεται από την Ακαδημία και γίνεται αποδεκτό να μην ορκιστεί στο νέο Ναπολέοντα, αφού όλοι ήξεραν πόσο στενόμυαλος ήταν σε πολιτικά θέματα. http://sfrang.blogspot.gr/2010/06/augustinlouiscauchy17891857.html http://www.openthesaurus.gr/synonyme/%CE%92%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B2%C F%8C%CE%BD%CE%BF%CE%B9 Βουρβόνοι Οίκος των Βουρβόνων Οι Βουρβόνοι (Οίκος Βουρβόν) ήταν μια γαλλική δυναστεία. Βασίλεψε από το 1589 ως τη Γαλλική Επανάσταση και από την πτώση του Ναπολέοντα ως το τέλος της μοναρχίας το 1848. Βασιλείς στους θρόνους της Πάρμα, της Νάπολι, της Ιταλίας και της Ισπανίας ήταν επίσης Βουρβόνοι. Ιστορία Το όνομα προέρχεται από την τοποθεσία Μπουρμπόν λ'Αρσαμπώ (Bourbon l'Archambault), όπου οι χωροδεσπότες είχαν τον πύργο τους (La Mal Coiffée / Ancien Palais du Bourbon). Οι Βουρβόνοι στην αρχή ήταν υποτελείς στους κόμητες της Μπουρζ. Αργότερα έγιναν άμεσοι υποτελείς του γαλλικού στέμματος, ώσπου και οι ίδιοι έγιναν βασιλείς. Οι Βουρβόνοι αποτελούνταν από τέσσερις οίκους. Ιδρυτής του πρώτου οίκου των Βουρβόνων ήταν ο Αϊμάρ. Η απόγονός του Μαχώ ντε Μπουρμπόν μεταβίβασε τον τίτλο στον Γκυ
- 7. Β΄ ντε Νταμπέρ, δηλαδή επειδή εξαφανίστηκαν τα αρσενικά παιδιά της οικογένειας, ο τίτλος άρχισε να μεταβιβάζεται με επιγαμίες. Το 1283, μετά το θάνατο της Αγνής των Βουρβόνων, δισέγγονης του Γκυ, κληρονόμησε τον τίτλο ο Ιωάννης της Βουργουνδίας, άρχοντας του Σαρολλαί. Η κόρη του Βεατρίκη παντρεύτηκε το 1278 το Ροβέρτο της Γαλλίας, κόμη του Κλερμόν, έκτο γιο του Αγίου Λουδοβίκου. Ο γιος της Λουδοβίκος Α΄ ο Μέγας διορίστηκε από το βασιλιά της Γαλλίας Κάρολο Δ΄ ως δούκας των Βουρβόνων και πατρίκιος της Γαλλίας. Απ' εδώ αρχίζει και ο τέταρτος οίκος των Βουρβόνων του οποίου οι διάφοροι κλάδοι όχι μόνο έγιναν βασιλείς της Γαλλίας, αλλά και πολλών εθνών της Ευρώπης. Δύο κλάδοι έφεραν το κύριο όνομα των Βουρβόνων: ο μεγαλύτερος, που προήλθε από τον Πέτρο τον Α΄ (1311-1356), ο οποίος κλάδος εξέλιπε με τη δούκισσα Σουζάνα των Βουρβόνων. Αυτή είχε παντρευτεί τον ξάδελφό της, Κάρολο τον Γ΄ των Βουρβόνων - Μονπανσκιέ, που ήταν περίφημος στρατάρχης και που τον είχε αποκληρώσει ο Φραγκίσκος ο Α΄ το 1525. Ο δεύτερος κλάδος ήταν ο κλάδος του Μαρς - Βαντόμ, που κληρονόμησε τον τίτλο, μετά την απομάκρυνση του στρατάρχη ο οποίος κλάδος εξέλιπε το 1883 με το θάνατο του κόμη ντε Σαμπόρ. Απ' αυτόν τον κλάδο προήλθαν επτά βασιλείς της Γαλλίας: Ερρίκος Δ΄,Λουδοβίκος ΙΓ΄, Λουδοβίκος ΙΔ΄, Λουδοβίκος ΙΕ΄, Λουδοβίκος ΙΣΤ΄, Λουδοβίκος ΙΗ΄ και Κάρολος Ι΄.
- 8. Οι κυριότεροι κλάδοι ήταν: 1. Βουρβόνων Μπυσέ (ο μόνος κλάδος που επιζεί) 2. Βουρβόνων Μονπανσιέ 3. Βουρβόνων Λα Μαρς. 1. Οίκος των Βουρβόνων 2. CoA Dukes of Bourbon ancien (chivalric).svg 3. Χώρα Γαλλία, Ναβάρρα, Ισπανία, Λουξεμβούργο 4. Προγονικός Οίκος Καπετιδών 5. Τίτλοι 6. Βασιλιάς της Γαλλίας 7. Βασιλιάς της Ναβάρρας 8. Βασιλιάς της Ισπανίας 9. Δούκας της Ορλεάνης 10. Δούκας του Βεντόμ 11. Δούκας του Μπουρμπόν 12. Δούκας της Πάρμα 13. Βασιλιάς των Δύο Σικελιών 14. Μέγας Δούκας του Λουξεμβούργου 15. Δούκας της Σεβίλλης 16. ΙδρυτήςΡοβέρτος 17. Τελευταίος ηγεμόνας 18. Γαλλία και Ναβάρρα: 19. Κάρολος Ι΄ (1830) 20. Πάρμα: 21. Ρομπέρτο Α΄ (1854–1859) 22. Δύο Σικελίες: 23. Φραγκίσκος Β΄ (1859–1861) 24. Ίδρυση1268 25. Παύση ηγεμονίας 26. Γαλλία και Ναβάρρα: 27. 1830: Ιουλιανή Επανάσταση 28. Πάρμα: 29. 1859: Προσάρτηση από το Βασίλειο της Σαρδηνίας 30. Δύο Σικελίες: 31. 1861: Ιταλική ενοποίηση 32. Kλάδοι του Οίκου Βουρβόνοι της Ισπανίας 33. Βουρβόνοι της Πάρμας 34. Βουρβόνοι του Λουζεμβούργου 35. Βουρβόνοι των Δύο Σικελιών 36. Βουρβόνοι και Μπραγκάντζα 37. Οίκος της Ορλεάνης
- 9. 1. Οίκος της ΟρλεάνηςΜπραγκάντζα 2. Δούκες της Γκαγιέρα 3. Τμήμα της σειράς για την 4. Ιστορία της Γαλλίας 5. Εθνόσημο 6. Προϊστορία 7. Παλαιολιθική περίοδος 8. Μεσολιθική περίοδος 9. Νεολιθική περίοδος 10. Χαλκολιθική περίοδος 11. Εποχή του Χαλκού 12. Εποχή του Σιδήρου 13. Αρχαία Ιστορία 14. Ελληνικές αποικίες 15. Κελτική Γαλατία 16. Ρωμαϊκή Γαλατία 50 π.Χ. – 486 μ.Χ. 17. Πρώιμος Μεσαίωνας 18. Φράγκοι 19. Μεροβίγγειοι 481–751 20. Καρολίγγειοι 751–987 21. Μεσαίωνας 22. Καπετίδες 987–1328 23. Βαλουά 1328–1498 24. Πρώιμη νεότερη 25. Βαλουά Ορλεάνη 1498–1515 26. Βαλουά Ανγκουλέμ 1515–1589 27. Οίκος των Βουρβόνων 1589–1792 28. Βασίλειο της Γαλλίας 1492–1791 29. Γαλλική Επανάσταση 1789 30. Βασίλειο των Γάλλων 1791–1792 31. 19ος αιώνας 32. Πρώτη Δημοκρατία 1792–1804 33. Starticon.svg Εθνική Συνέλευση 1792–1795 34. Starticon.svg Διευθυντήριο 1795–1799 35. Starticon.svg Υπατεία 1799–1804 36. Πρώτη Αυτοκρατορία 1804–1814 37. Παλινόρθωση 1814–1830 38. Ιουλιανή Επανάσταση1830 39. Ιουλιανή Μοναρχία 1830–1848 40. Επανάσταση του 1848 1848 41. Δεύτερη Δημοκρατία 1848–1852 42. Δεύτερη Αυτοκρατορία 1852–1870 43. Τρίτη Δημοκρατία 1870–1940 44. Παρισινή Κομμούνα 1871 45. 20ος αιώνας 46. Γαλλία του Βισύ 1940–1944
- 10. 47. Προσωρινή Κυβέρνηση 1944–1946 48. Τέταρτη Δημοκρατία 1946–1958 49. Πέμπτη Δημοκρατία 1958–σήμερα 50. Portal icon Πύλη Γαλλία Βουρβόνοι Είναι γαλλική δυναστεία που έδωσε βασιλείς στους θρόνους της Γαλλίας της Πάρμας, της Νεάπολης, της Ιταλίας και της Ισπανίας. Στη Γαλλία βασίλεψε από το 1589 ως τη γαλλική επανάσταση και από την πτώση του Ναπολέοντα ως το 1848, οπότε και ήρθε η δημοκρατία. Το όνομά τους το πήραν από την τοποθεσία Βουρβόν - λ' αρσαμπώ, όπου οι χωροδεσπότες είχαν τον πύργο τους. Οι Βουρβόνοι στην αρχή ήταν υποτελείς στους κόμητες του Μπούρζ. Αργότερα έγιναν άμεσοι υποτελείς του βασιλικού στέμματος, ώσπου και οι ίδιοι έγιναν βασιλείς. Οι Βουρβόνοι αποτελούνταν από 4 οίκους. Ιδρυτής του πρώτου οίκου των Βουρβόνων ήταν ο Αιμάρ. Η απόγονός του Μαχώ ντε Μπουρμπόν μεταβίβασε τον τίτλο στον Γκυ Β' ντε Νταμπέρ δηλ. επειδή εξαφανίστηκαν τα αρσενικά παιδιά της οικογένειας, ο τίτλος άρχισε να μεταβιβάζεται με επιγαμίες. Το 1283 μετά το θάνατο της Αγνής των Βουρβόνων, δισεγγονής του Γκυ, κληρονόμησε τον τίτλο ο Ιωάννης της Βουργουνδίας, άρχοντας του Σαρολλαί. Η κόρη του Βεατρίκη παντρεύτηκε το 1278 το Ροβέρτο της Γαλλίας, κόμη του Κλερμόν, έκτο γιο του Αγίου Λουδοβίκου. Ο γιος της Λουδοβίκος ο Α' ο Μέγας διορίστηκε από το βασιλιά της Γαλλίας Κάρολο
- 11. το Δ' ως δούκας των Βουρβόνων και πατρίκιος της Γαλλίας. Απ' εδώ αρχίζει και ο τέταρτος οίκος των Βουρβόνων του οποίου οι διάφοροι κλάδοι όχι μόνο έγιναν βασιλείς της Γαλλίας, αλλά και πολλών εθνών της Ευρώπης. Δυο κλάδοι έφεραν το κύριο όνομα των Βουρβόνων: ο μεγαλύτερος που προήλθε από τον Πέτρο τον Α' (1311-1356) ο οποίος κλάδος εξέλιπε με τη δούκισσα Σουζάνα των Βουρβόνων. Αυτή είχε παντρευτεί τον ξάδελφό της, Κάρολο τον Γ' των Βουρβόνων - Μονπανσκιέ, που ήταν περίφημος στρατάρχης και που τον είχε αποκληρώσει ο Φραγκίσκος ο Α' το 1525. Ο δεύτερος κλάδος ήταν ο κλάδος του Μαρς - Βαντώμ, που κληρονόμησε τον τίτλο, μετά την απομάκρυνση του στρατάρχη ο οποίος κλάδος εξέλιπε το 1883 με το θάνατο του κόμη ντε Σαμπόρ. Απ' αυτόν τον κλάδο προήλθαν επτά βασιλείς της Γαλλίας: Ερρίκος ο Δ', Λουδοβίκος ο ΙΓ', Λουδοβίκος ο ΙΔ', Λουδοβίκος ο ΙΕ', Λουδοβίκος ο ΙΣΤ', Λουδοβίκος ο ΙΗ' και Κάρολος ο Ι'. Απ' αυτές τις δύο γενιές των Βουρβόνων κατάγονται πολλοί κλάδοι κυριότεροι των οποίων είναι: ■ Βουρβόνων - Μπυσέ, ο μόνος κλάδος που επιζεί ■ Βουρβόνων - Μονπανσκιέ ■ Βουρβόνων - Λα Μαρς. Κατηγορία: Μεσαιωνική Ιστορία
- 12. http://karavaki.wordpress.com/2013/11/30/capodistriasfrance/ Για τον Ταλλεϋράνδο ο Ναπολέων είπε πώς έκανε δυο λάθη μαζί του. Πρώτον, ότι δεν ακολούθησε τις συμβουλές του. Δεύτερον, ότι δεν τον κρέμασε όταν αποφάσισε να μην τις ακολουθήσει. Σάρλ Μορίς ντε Ταλεϊράν-Περιγκόρ Ο Σάρλ Μωρίς ντε Ταλλεϋράν-Περιγκόρ είχε εργαστεί για όλους τους μονάρχες της Γαλλίας και τους είχε προδώσει επίσης όλους. Πίστευε στο μεγαλείο της Γαλλίας, πιο πολύ όμως στο προσωπικό του μεγαλείο. Πολλοί σύγχρονοι Έλληνες και ξένοι πολιτικοί τον έχουν ψηλά στην εκτίμησή τους. Θεωρούν ότι ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του. Κάθε μεγάλη συμφωνία που έκλεινε για την Γαλλία, όπως η πώληση της Λουιζιάνα στις Η.Π.Α. απέφερε πολλά εκατομμύρια στο προσωπικό του ταμείο. Ο Σ ρ ω ί α λ ϋ ά ε ι κ ρ ( α λ h r e a r c άλΜρςΤλερνΠργό γλ.CalsMuie d a l y a d P r g r , 2 Φεβρουαρίου 1754 17 Μαΐου 1838), γνωστός στην eTlernéiod Ελληνική Γραμματεία ως Ταλλεϋράνδος ήταν Γάλλος διπλωμάτης. Εργάστηκε με επιτυχία κάτω από το καθεστώς του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, κατά την Γαλλική Επανάσταση, και υπό τους Ναπολέοντα, Λουδοβίκο ΙΖ΄ καιΛουδοβίκοΦίλιππο. Γνωστός από την αρχή του 19ου αιώνα απλά ως Ταλλεϋράν (ήΤαλλεϋράνδος), θεωρείται ευρέως ως ένας από τους πιο επιδέξιους και ισχυρούς διπλωμάτες της Ευρωπαϊκής ιστορίας, παρόλο ότι ήταν γνωστό ότι δεχόταν δωροδοκίες από άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, ειδικά όταν υπηρετούσε υπό τον Ναπολέοντα. Ένα κουτσό παιδί που η αριστοκρατική του οικογένεια έστειλε με το ζόρι να γίνει ιερέας αφού δεν μπορούσε να γίνει αξιωματικός κατέληξε ο μεγαλύτερος στην ουσία στρατηλάτης στο διπλωματικό πεδίο κι έμελλε να κερδίσει πίσω για την κατανικημένη Γαλλία του 1814 πολλά απ όσα ο Ναπολέων έχασε ή δεν κατόρθωσε να σώσει. Στα 21 αποφοιτά από την ιερατική σχολή, το 1780 ηγείται επισκοπής και αποστέλλεται σαν εκκλησιαστικός εκπρόσωπος στην τότε Βουλή, υπό την προεδρεία του βασιλιά. Εκεί ο νεαρός ιερωμένος, που πάσχιζε πάντα να ξεφύγει από την ιδιότητα στην οποία τον εξανάγκασε η οικογένειά του, επιδίδεται σε ένα φοβερό αγώνα προσκόλλησης στους ισχυρούς που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν σε μια πολιτική ανάδειξη. Τότε αναπτύσσει μία θαυμάσια τεχνική παρασκηνίου που τον διαμόρφωσε για πάντα : Είναι με όλους τους εκάστοτε δυνατούς ενώ εργάζεται επίπονα για να προβλέψει, είτε και για να προκαλέσει την επόμενη διάδοχη κατάσταση στην οποία θα προσκολληθεί. Αντί να είναι δειλός απέναντι στο γυναικείο φίλο κατακτά πολλές κυρίες τις οποίες χρησιμοποιεί σαν μυστικούς πράκτορες στο παιχνίδι αυτό της αιώνιας καμαρίλας. Στην επανάσταση είναι με το μέρος των λίγων ιερέων που αποστάτησαν από την παπική γραμμή, συντάσσεται με τον λαό και
- 13. είναι λίγο γνωστό ότι είναι ο συγγραφέας του 6ου άρθρου της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου της Γαλλικής Επανάστασης. Η ικανότητα του στη παρασκηνιακή δράση εντυπωσιάζει πολλούς, πράγμα που τον κάνει απαραίτητο στα πολιτικά σαλόνια και, φυσικά, δεν λείπει από την ομάδα που υποστηρίζει τον Μπαρράς κι είναι φίλος των Βοναπάρτη, φαίνεται δε ότι πήρε μέρος στο πραξικόπημα που ανέβασε τον Ναπολέοντα κι έριξε τον Μπαρράς αφού μετά ο κορσικανός του χαρίζει ανώτατη θέση στο διπλωματικό σώμα.Για την δράση του αυτή στο πολιτικό παρασκήνιο του αποδόθηκε το περίφημο ρητό : "Αφού ο λαός είναι σε θέση να χάψει τα όσα του λέμε τότε και σε μας δεν απομένει παρά να του κατασκευάζουμε τα γεγονότα". Οι δυνατότητες του Ταλλεϋράν μοιραία έγιναν ξακουστές και στις αυλές των άλλων μοναρχών και εχθρών του Ναπολέοντα. Ο Ταλλευράνδος χειρίζεται την κατάσταση και προς δικό του όφελος αλλά και με σκοπό να προφυλάξει την Γαλλία από τα δύσκολα μονοπάτια που την οδηγάει η άμυαλη στάση του Αυτοκράτορά του. Είναι ο μόνος που συλλαμβάνει ένα τερατώδες σχέδιο, αντάξιο της προσωπικότητάς του. Προτείνει κρυφά στον Ναπολέοντα μία συμμαχία με την Αγγλία εναντίον Ρωσίας, Αυστρίας, Γερμανίας οι οποίοι έχουν δικά τους αντικρουόμενα συμφέροντα. Μια τέτοια κίνηση αφήνει την Αγγλία ήσυχη να κυριαρχεί στις θάλασσες ενώ η Γαλλία θα κατέχει μόνη την ηπειρωτική Ευρώπη. Ο Ναπολέων εξοργίζεται διότι το αγγλικό στέμμα δεν έχει αποδεχτεί το "γαλαζοαίματον" της οικογενείας Βοναπάρτη, αλλά διπλωματικά οι Άγγλοι διπλωμάτες συνεργάζονται με τον Ταλλεϋράν. Ο Ναπολέων τον αποκαλεί καταχθόνιο και προδότη: «Είσαι σκατά ντυμένος στα μεταξωτά», τον βρίζει και η συνεργασία τους τερματίζεται. Φυσικά ο Ταλλεϋράνδος θα βρεθεί με τον επανερχόμενο Λουδοβίκο μετά την παραίτηση του Ναπολέοντα το 1814 και θα τον αποκαλέσει θεοπάλαβο όταν εγκαταλείπει την Έλβα, αλλά θα καταγάγει μία ζηλευτή νίκη υπέρ της Γαλλίας που είναι έτοιμη να διαμελιστεί από τους νικητές της, την "Ιερά Συμμαχία", τόσο που να τρομάξει τον άλλον σατανά της τότε διπλωματίας Μέττερνιχ : "Ο Ταλλεϋράνδος είναι κοφτερό μαχαίρι, πρέπει να προσέχεις πολύ άμα παίζεις μαζί του", θα πει. Ο Γάλλος διπλωμάτης θα αποστομώσει τους αντιπάλους του στην συνθήκη του Παρισιού 181415 όπου η Γαλλία ουσιαστικά παραδίδεται μετά το Βατερλώ 1. Τί ιερά συμμαχία κύριοι ; Εναντίον ποιανού ; Πολεμήσατε τον Ναπολέοντα, όχι την …Γαλλία ! 2. Μα χάριν συντομίας χρησιμοποιείται ο όρος’ , απάντησε παγερά ένας Πρώσσος διπλωμάτης 3. Εγώ δεν θυσιάζω την ακρίβεια των όρων χάριν της συντομίας’ απαντά θυμωμένος εκείνος. Τελικά η Γαλλία αντί να διαμελιστεί εξέρχεται ακέραια και μάλιστα παραδόξως δυνατή. Ο Ταλλεϋράν εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις διχόνοιες των "ιερών συμμάχων", ρίχνει λάδι στη φωτιά για να ανάψει το μίσος Σαξόνων, Αυστριακών κατά Γερμανίας Πρωσίας και Ρωσίας, ανακατώνοντας τα πάντα και προκαλώντας ένα τεχνητό διπλωματικό χάος. Θα ήταν αλήθεια να πούμε ότι το Βατερλώ σχεδόν απώλεσε την μετέπειτα διπλωματική αξία του για τους ηπειρωτικούς αντιπάλους της Γαλλίας τουλάχιστον, χάρις στον δαιμόνιο αυτόν Γάλλο διπλωμάτη.
- 14. Φέτος συμπληρώνονται 2 αιώνες από τη μάχη των Εθνών. Στις 19 Οκτωβρίου του 1813 η Γαλλία ηττήθηκε στη Leipzig Λειψία από τους ενωμένους στρατούς της Ρωσίας, της Αυστρίας, της Πρωσίας και της Σουηδίας. Ο Ναπολέων υποχώρησε με βαριές απώλειες και οι σύμμαχοι επιτέθηκαν στη Γαλλία. Αφού έδιωξαν τον Κορσικανό από το θρόνο του και τον έστειλαν στην νήσο Έλβα έπρεπε να διαλέξουν νέο μονάρχη. Ο τσάρος Αλέξανδρος Α΄ κατέλυσε στο σπίτι του Ταλλεϋράν στο Παρίσι και δέχτηκε την εισήγησή του, αν και όχι με ευκολία. Οι Βουρβόνοι επέστρεψαν στο θρόνο τους. Η παλινόρθωση ήταν γεγονός. Νέος ηγεμόνας στέφτηκε ο Λουδοβίκος ΙΗ΄. Ο πρωθυπουργός του ο Ταλλεϋράνδος ήταν ο πιο καλοντυμένος κύριος στη Βιέννη όταν άρχισαν οι συνομιλίες της ειρήνης. Φορούσε μεταξένιες κάλτσες, στολισμένα με διαμάντια παπούτσια, βελούδινα παλτά. Τα μάγουλά του ήταν πάντα πουδραρισμένα, η γραβάτα του δεμένη με ακρίβεια, οι κινήσεις του αδρές και η ομιλία του συναρπαστική. Η εμφάνιση αυτή δεν ήταν τυχαία. 3 υπηρέτες, εκ των οποίων ο ένας ήταν επικεφαλής, τον απάλλασσαν από τα ρούχα του τα οποία έμπαιναν σε έναν κουβά με λίγη κολόνια. Αφαιρούσαν το κολάρο του από το λαιμό, χτένιζαν, έφτιαχναν μπούκλες, άλειφαν με μύρο τα μαλλιά του. Έβαζαν μια ζεστή πετσέτα στο πρόσωπό του και του έπλεναν τα πόδια με οινόπνευμα και άρωμα. Μετά από δυο ώρες σκληρής εργασίας του φορούσαν τα βελούδα και τα μετάξια και τον παρέδιδαν στους συρμούς της ιστορίας. Αυτός ήταν ο άνθρωπος που οι Γάλλοι και ο υπόλοιπος κόσμος θεωρούν υπεύθυνο για την επιβίωση της χώρας τους μετά την ήττα του Ναπολέοντα. Οι παρεμβάσεις του στα τεκταινόμενα του συνεδρίου της Βιέννης έμειναν στη συλλογική μνήμη των Γάλλων, σαν αριστουργήματα διπλωματίας. Όταν κάποιος μίλησε για τη νίκη των συμμάχων κατά της Γαλλίας τον διόρθωσε. Η νίκη ήταν εναντίον του Ναπολέοντα όχι της Γαλλίας. Ο Πρώσος υπουργός τον καθησύχασε. Για χάρη συντομίας αναφέρουμε τη Γαλλία. Και ο πάντα ετοιμόλογος
- 15. Ταλλεϋράνδος ανταπάντησε. «Δε θα θυσιάσω την ακρίβεια για χάρη της συντομίας». Στο μεταξύ το συνέδριο είχε φτάσει στις αρχές φθινοπώρου του 1814 σε τέλμα. Ευχάριστο τέλμα. Σε ένα μόνο χορό που οργάνωσε η επιτροπή εορτών που είχε συστήσει ο Μέττερνιχ καταναλώθηκαν 300 γουρούνια, 200 πέρδικες, 200 περιστέρια, 40 λαγοί, 12 αγριογούρουνα, 2500 λίτρα σούπας, αναρίθμητα μπισκότα, 1000 Μαντλ Γουάντλ, 60 Γουγκελχουπφ, και χιλιάδες ακόμα εδέσματα. Αξιοσημείωτο πως την ίδια βραδιά χάθηκαν 1500 ασημένια κουταλάκια τσαγιού που άνηκαν στον αυτοκράτορα. Όπως είπε και ο πρίγκιπας Ντε Λινύ, το συνέδριο δεν προχωράει μπροστά. Χορεύει. ● Ιωάννης Καποδίστριας ● Ιωάννης Καποδίστριας Κάπου εκεί εμφανίστηκε και ο άγνωστος, μαυροφορεμένος Κερκυραίος κόμης, ο Ιωάννης Αντωνίου Καποδίστριας. Μόλις είχε λύσει το ζήτημα της Ελβετίας. Το συνέδριο θα επικύρωνε απλώς τις ενέργειές του. Η Ελβετία θα συνέχιζε τον ανεξάρτητο βίο της με τα καντόνια ενωμένα και κυρίως ουδέτερη ως χώρα. Η παρουσία του δεν πέρασε απαρατήρητη ούτε από τον αρχηγό της μυστικής αστυνομίας Χάγκερ, ούτε από τον Μέττερνιχ. Ο τελευταίος, βουτηγμένος μες τις κραιπάλες, την τρυφηλότητα, τις γυναικείες περιποιήσεις, παρατήρησε την απόλυτη αντίθεση του κόμη με το γενικότερο κλίμα της Βιέννης. Δεν άργησε να βγάλει παρατσούκλι στον μυστικοσύμβουλο του τσάρου. Τον είπε Άγιο Ιωάννη της Αποκάλυψης και έτσι τον αποκαλούσαν σε ένα κύκλο εκλεκτών συνοδοιπόρων, τον λόρδο Κάστλερι, τον αντιβασιλιά της Αγγλίας και λίγους ακόμα. Ο τσάρος κάλεσε τον Καποδίστρια στο δωμάτιό του. Πάνω σε ένα τραπέζι ήταν όλη η αλληλογραφία του με τους πληρεξούσιους και τους ηγεμόνες. Ήθελε να κρατήσει την Πολωνία και είχε συμμαχήσει γι’ αυτό με τον Πρώσο
- 16. αυτοκράτορα που θα έπαιρνε την Σαξωνία. Όλοι οι υπόλοιποι έκαναν τα πάντα για να σπάσουν αυτή τη συμμαχία. Ιδιαίτερα ο Μέττερνιχ, ο πρόεδρος του συνεδρίου είχε μπλέξει τόσο πολύ την κατάσταση που δεν μπορούσε κανείς να καταλάβει τι ήθελε. Ίσως ούτε κι ο ίδιος. Ο Καποδίστριας έπιασε αμέσως δουλειά. Ξαναγυρίζουμε όμως στον Ταλλεϋράνδο. Ήταν αυτός που έσωσε την Γαλλία; Η απάντηση είναι μάλλον όχι, για τρεις λόγους: Ο π ώ ο ό ο ί α τ ε ά τ ρ τ τ α τ υ ρτςλγςενιόιμτ ηπώηήτ ο Νπλοτ αλαδνκνύεεσβρ εδαειμ, αοέναηΓλί ε ιδνψ οαάμ ιμλσό υέοκςαοηισι λε αενσι.Οδύεο πργε πζμώεςήάλςτπιώες ετρς λγςενιόιδνμοε αεςν ιτψιόιο όο ία τ ε πρίκνί απσέε τ υορό ιςητμνςχρςχρςσρτ αμοοσ πυγςμα τηέη ώα ωί ταόθ πρύε ν πβλε τυ ιηέ α τυ ταοςτυ, αειάλισοςνκτςκισοςσρτύ ος όος τνο ξσρόηητνδνμω ο πβλε ρυ.Ήα ιειορπσ ω υάενπυεέαλ σ γλυ α ώοςτνμ αατοήτςΓλίς εΆγοςκιΡσυ η ηκτσρφ η αλα πο φλςτυεό ο λο.Οτίο όο τν ρςόεο ο νςήτυάλυ ρτςλγςήα όιόαατ αγωίομ α μί,όω α ι τ λ υάτ νρζυεκιεες πςκιο σγρνιτυσνδίυαότνίι ο αλϋάδ. ύχοο ο υερο π ο δοτνΤλερνο Τ γαεσο αιι ο α ρνιεν αδαίε αέρψ τνβσλάτυκιφότζ ατ ιδδι πνο.Μ λαλγαηιτραξγλσηεαότν ατύ εάλ όι σοί εεάτκ π η ειερσ υοιφμσςεό άλυπλτκύ πς πχίηηατδαήιη νςΓλο οιιο.Όω επ α δο:«φύολό ία τιο αχψι ίεκιοίις Αο αςενιέομςν άε όατυλμ,δ α έε αάν ο αακυζυε σ ο έε εμςμνιπρ ατυκτσεάομ τ εοόα. αγγντ» Παραμένει λοιπόν το ερώτημα: Ποιος έσωσε τη Γαλλία; Ένα ανοιξιάτικο ξημέρωμα του 1815 ένας ταχυδρόμος φέρνει στον υπηρέτη του Μέττερνιχ μια επιστολή με την ένδειξη ΕΠΕΙΓΟΝ. Ο Μέττερνιχ παρέλαβε αμέσως την επιστολή, αλλά κουρασμένος από τα πολλά επείγοντα γράμματα ξανακοιμήθηκε. Δυο ώρες αργότερα άνοιξε το γράμμα. Ο Ναπολέων είχε εξαφανιστεί από την Έλβα. Δεν τον έβρισκε κανείς. Το πιθανότερο ήταν ότι κατευθυνόταν προς το Παρίσι. Όταν μαθεύτηκε το γεγονός ο πρώτος που αντέδρασε ήταν ο Λουδοβίκος ο ΙΗ΄. Το έσκασε αμέσως από το Παρίσι. Ο Βοναπάρτης ανακατέλαβε το θρόνο. Έφτιαξε καινούριο στρατό και σε 100 ημέρες έδινε την τελευταία του μάχη. Τη μάχη του Βατερλό.
- 17. Ο Ταλλεϋράνδος και ο αντικαταστάτης του 5ος δούκας του Ρισελιέ έβαλαν σχεδόν τα κλάματα όταν διάβασαν τους νέους όρους των νικητών, που συνωστίζονταν πια στο Παρίσι, συνεχίζοντας στην ουσία τις εργασίες του συνεδρίου της Βιέννης. Η Γαλλία θα διαμελιζόταν, θα υπέφερε, θα γονάτιζε για πολλές γενιές. Ο Λουδοβίκος είχε ξαναγυρίσει στο θρόνο του αλλά οι σύμμαχοι, και κυρίως οι Πρώσοι δεν είχαν όρεξη για νέες περιπέτειες. Επιθυμούσαν την καίρια τιμωρία. Ο στρατάρχης Μπλούχερ ναρκοθέτησε τη γέφυρα που είχε το όνομα της νίκης των Γάλλων στην Ιένα. Ο Ταλλεϋράνδος απείλησε ότι θα πάει να σταθεί στη γέφυρα ο ίδιος για να μην γκρεμιστεί. «Καλά» είπε ο Μπλούχερ στον απεσταλμένο, «τότε θα περιμένω λίγο ακόμα μέχρι να φτάσει όντως στη γέφυρα και μετά θα την ανατινάξω». ● Armand-Emmanuel de Vignerot du Plessis, Duc de Richelieu ● Armand-Emmanuel de Vignerot du Plessis, Duc de Richelieu Ο Ταλλεϋράνδος παραιτήθηκε. Είχε πιστέψει όσα διέδιδε για τον εαυτό του. Ότι ήταν πολύ σημαντικός δηλαδή και οι σύμμαχοι θα αναθεωρούσαν τα σχέδιά τους με την απειλή παραίτησης. Προς έκπληξη όλων ο Λουδοβίκος έκανε δεκτή την παραίτηση και ο Ταλλεϋράνδος έφυγε από το προσκήνιο. Την κατάσταση προσπαθούσε πια να σώσει ο Ρισελιέ. Πάντα εχθρός του Ναπολέοντα και της δημοκρατίας και πάντα φίλος των Βουρβόνων. Ένας αξιόλογος πολιτικός. Αυτοεξορισμένος ως μοναρχικός από την πατρίδα του, έφτασε στην Οδησσό, διορίστηκε κυβερνήτης, ρυμοτόμησε, στόλισε, δυνάμωσε την πόλη εμπορικά και την έκανε το κυριότερο λιμάνι των Ρώσων στον Εύξεινο Πόντο. Γνωρίστηκε με τον Καποδίστρια μετά το 1809 και ανέπτυξαν σχέση αλληλοσεβασμού. Βοήθησε τους Έλληνες και δεν είναι τυχαίο ότι στην πόλη του ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία το 1814, ένα χρόνο μετά την επάνοδό του στη Γαλλία. Ο Ρισελιέ επισκέφτηκε απελπισμένος τον Καποδίστρια, ο
- 18. οποίος ανέβαινε ραγδαία στην εκτίμηση του τσάρου. Σ’ αυτό βοηθούσε η επιμονή του υπουργού του, του Νέσσελροντ να κάνει παρέα με τον Μέττερνιχ και να μην αντιλαμβάνεται τις παγίδες που ο τελευταίος έστηνε στη Ρωσία. Ο Καποδίστριας αντιπαθούσε όπως και ο τσάρος εκείνη την εποχή τον Μέττερνιχ και την πολιτική του. Άκουσε ήρεμος τον Ρισελιέ και του είπε: «Κατέχω ένα αλάνθαστο τρόπο για να σωθεί η χώρα σας σήμερα. Αύριο θα είναι αργά. Θέλετε να τον ακούσετε;» «Εννοείται» απαντά ο Ρισελιέ. Ο Καποδίστριας πήγε στο διπλανό δωμάτιο και υπαγόρεψε στον γραμματέα του, Αλέξανδρο Στούρτζα μια ψεύτικη επιστολή από τον Λουδοβίκο ΙΗ΄ προς τον τσάρο. Σε αυτήν έλεγε πώς προτιμούσε να ακουμπήσει την κορώνα κάτω από τον θρόνο για να την πάρουν οι σύμμαχοι παρά να παραδώσει την Γαλλία ταπεινωμένη και διαμελισμένη σε αυτούς. Ο Ρισελιέ πήρε την επιστολή και την έδωσε στον βασιλιά του που την αντέγραψε με το δικό του χέρι. Την επομένη ο Στούρτζα την έδωσε στον ειδοποιημένο Τσάρο την ώρα που συνεδρίαζε με τους συμμάχους. «Όπως το περίμενα», αναφώνησε ο Τσάρος έκπληκτος. (Πρώτος ο Ναπολέων είχε καταλάβει το ταλέντο του στην υποκριτική). «Είμαστε τώρα πιο ντροπιασμένοι από ποτέ. Ο Λουδοβίκος παραιτείται και καλά κάνει. Η Γαλλία δεν έχει βασιλιά. Βρείτε μου έναν άλλον αν μπορείτε. Όσον αφορά εμένα, δεν έχω καμία σχέση με αυτό. Ήρθε ο καιρός να πάω σπίτι μου και όλο αυτό να τελειώσει». Η αποφασιστικότητα του Αλέξανδρου θορύβησε τους πάντες. Η οργή του καταλάγιασε τα πάθη εναντίον της Γαλλίας. Εκείνη την ημέρα, εκείνη τη στιγμή σώθηκε η Γαλλία από τον όλεθρο. Η πολιτική της Ρωσίας απέναντι στη Γαλλία ήταν εισήγηση του Καποδίστρια στον Τσάρο. Έβλεπε τον ηττημένο γίγαντα ως ανάχωμα της αύξησης της ισχύος της Αγγλίας και της Αυστρίας. Η Ρωσία αν είχε τη Γαλλία στο άρμα της και κυρίως
- 19. το δίκιο με το μέρος της, το σεβασμό δηλαδή ηθικών αρχών, μακροπρόθεσμα θα κυριαρχούσε στα πολιτικά πράγματα της Ευρώπης. Αφορά πάνω από όλα τον σεβασμό ηθικών αρχών. Ο τσάρος δεν ήταν σίγουρος, θεωρούσε το βήμα μετέωρο, προς στιγμήν όμως συμφώνησε και κάπως έτσι σώθηκε η Γαλλία. Από τη Ρωσία. Αυτό πρέπει κάποιος να το μεταφέρει στον Ζεράρ Ντεπαρντιέ για να βρει και άλλο επιχείρημα για τη νέα του ιθαγένεια εκτός από τους φορολογικούς λόγους. Αυτό το περιστατικό εξηγεί επίσης καλά τις ευχαριστίες των Γάλλων. Ο Ρισελιέ έγραψε στον τσάρο την 1η Οκτωβρίου του 1815: C’est a Votre puissante intervention que nous devons les adoucissements obtenus. Je sais que le comte Capo d’ Istria a été même au delà de ses instructions. J’ose supplier Votre Majesté de ne pas le désavouer. Εξαιτίας της δικής στιβαρής παρέμβασης λάβαμε την χαλάρωση των όρων. Γνωρίζω ότι ο κόμης Καποδίστριας ήταν εκτός των οδηγιών του. Τολμώ να παρακαλέσω την μεγαλειότητά σας να μην τον αποκηρύξετε. Και στις 23 Νοεμβρίου: Nous avons eu bien à nous louer de lui [Capo D’ Istria] dans toute cette négociation. Έχουμε κάθε λόγο να είμαστε ιδιαίτερα ευχαριστημένοι από τον Καποδίστρια σχετικά με αυτή τη διαπραγμάτευση. Ο Βαρώνος του Μπαρό σημείωνε: M. Le compte Capo d’ Istria est l’ homme qui contribua le plus à rendre les traités moins accablantes pour la France et à
- 20. inspirer aux Alliés une modération relative. Ο κόμης Καποδίστριας είναι αυτός που συνεισέφερε περισσότερο στο να γίνουν οι συνθήκες πιο αποδεκτές για τη Γαλλία εμφυσώντας στους συμμάχους μια σχετική μετριοπάθεια. Και ο κόμης Μολέ έγραφε κι αυτός στα απομνημονεύματά του: Si la France est encore la France, elle le doit à trois hommes, dont il ne faut jamais qu’elle oublie les noms. Alexandre et ses deux ministres, Capo d’ Istria et Pozzo di Borgo Αν η Γαλλία είναι ακόμα η Γαλλία, το οφείλει σε τρεις άνδρες, των οποίων δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσει τα ονόματα. Στον Αλέξανδρο και δυο υπουργούς του. Τον Καποδίστρια και τον Πότσο Ντι Μπόργκο. Δυο περιστατικά όμως φανερώνουν ότι οι Γάλλοι τελικά ξέχασαν τον Καποδίστρια. Ο Λουδοβίκος ευχαρίστησε τον Κερκυραίο κόμη και μάλιστα θέλησε να το κάνει έμπρακτα. Προσφέρθηκε να του δώσει χρήματα. Ο Καποδίστριας αρνήθηκε ευγενικά, όμως ζήτησε να στείλει η Γαλλία στην πατρίδα του τα διπλά αντίγραφα από αρχαιοελληνικά βιβλία που βρίσκονταν στις βιβλιοθήκες της. Ο Λουδοβίκος δέχτηκε, από όσο γνωρίζουμε όμως, η Γαλλία δεν το έπραξε ποτέ. Το δεύτερο γεγονός είναι ότι 16 χρόνια μετά τα γεγονότα δείχνουν ότι η Γαλλία γνώριζε και διευκόλυνε το σχέδιο δολοφονίας του κυβερνήτη της Ελλάδας. ● Carlo Andrea Pozzo di Borgo (en.wikipedia.org) Αμέσως μετά το συνέδριο λοιπόν, ο Καποδίστριας διορίστηκε υπουργός των Εξωτερικών και ο Κορσικανός Pozzo di Borgo πρεσβευτής του στο Παρίσι. Μαζί εργάστηκαν για να μη γονατίσει η Γαλλία τα επόμενα χρόνια. Ήταν μεν υποχρεωμένη να συντηρεί το στρατό κατοχής του Γουέλλινγκτον (150.000
- 21. άνδρες) και να πληρώσει μεγάλες αποζημιώσεις. Όμως η διεθνής κοινότητα, δηλαδή οι δύο άνδρες που ενδιαφέρονταν, επέβλεπαν την καλή τήρηση των όρων, και διευκόλυναν τους Γάλλους στα αιτήματά τους. Ο Pozzo di Borgo ήταν Κορσικανός. Αντιληπτό το ενδιαφέρον του. Το ενδιαφέρον του Καποδίστρια όμως; Αυτό προέρχεται από τον στρατηγικό σχεδιασμό για την απελευθέρωση της πατρίδας του. Βασικότερο εμπόδιο γι’ αυτήν δεν είναι οι Τούρκοι. Είναι οι Άγγλοι οι οποίοι δεν καλοβλέπουν την ανάσταση της Ελλάδας και τον ανταγωνισμό των εμπόρων της απέναντι στη δική τους μονοπώληση των θαλάσσιων δρόμων της Μεσογείου. Η Γαλλία δε θα χρησιμεύσει μόνο στην σταθεροποίηση του Ρωσικού εκτοπίσματος στην Ευρώπη. Χρησιμεύει και ως θετική δύναμη υπέρ της απελευθέρωσης των Ελλήνων. Δεν μπορεί κανείς παρά να θαυμάσει τη διαύγεια του πνεύματος και την απίστευτη διορατικότητα του πολιτικού άνδρα. Η σωτηρία της Γαλλίας από τη μία διευκόλυνε την Ελληνική επανάσταση, καθώς οι Γάλλοι δεν ήθελαν την «πάση θυσία» διατήρηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας όπως οι Άγγλοι και στις κρίσιμες στιγμές, στο Ναυαρίνο, στον αγώνα κατά του Ιμπραήμ με το σύνταγμα Μεζόν, και στο πρωτόκολλο της ανεξαρτησίας βοήθησαν τα αιτήματα της Ελλάδας. Και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο όμως, σκεφτείτε πόσο σοφή επιλογή ήταν η σωτηρία της Γαλλίας. Η Ευρώπη έμεινε χωρίς μεγάλο πόλεμο για 99 χρόνια, στηριγμένη στην ισορροπία αυτή των δυνάμεων. Όταν μετά από έναν αιώνα η Γερμανία έχασε τον πόλεμο, επικράτησε η τιμωρητική διάθεση εναντίον της. Και αυτό το γεγονός έφερε ένα νέο πιο ολοκληρωτικό πόλεμο. Ευτυχώς για τη Γαλλία, ευτυχώς για την Ευρώπη, ο Καποδίστριας εμφανίστηκε την πιο κρίσιμη στιγμή. Τρία χρόνια μετά τη Βιέννη, το 1818 μια από τις βασικές του φροντίδες στο επόμενο συνέδριο του Aix-La-Chapelle, το Aachen όπως το γνωρίζουμε σήμερα, ήταν η απαγκίστρωση της Γαλλίας από τον στρατό κατοχής και τις αποζημιώσεις.
- 22. Τρία συνέδρια έχει κρατηθεί Ααχεν (γαλλικά: ΑηξΛα Chapelle): 1. ο πρώτος 1668, 2. ο δεύτερος 1748, 3. το τρίτο 1818. Το Άαχεν (γερμανικά: Aachen) ή ΑιξλαΣαπέλ (γαλλικά: AixlaChapelle[2]), είναι πόλη της Γερμανίας. Βρίσκεται στα δυτικά του κρατιδίου της Βόρειας ΡηνανίαςΒεστφαλίας, στα σύνορα της Γερμανίας με το Βέλγιο και τηνΟλλανδία. Έχει 259.030 κατοίκους (Δεκέμβριος 2007) και ανήκει διοικητικά στην περιφέρεια Κολωνίας. Το 1890, ο πληθυσμός της πόλης ξεπέρασε τους 100.000 κατοίκους. 1. Qwika Congress of AixlaChapelle (1818) 2. wikipedia.qwika.com › Ελληνικά › en.wikipedia.org ○ 3. Translate this page 4. Συνέδριο ή Διάσκεψη αηξΛα Chapelle (Ααχεν), κρατημένος το φθινόπωρο 1818, ήταν πρώτιστα συνεδρίαση των τεσσάρων συνδεμένων δυνάμεων Μεγάλη ... 5. Qwika Congress of AixlaChapelle 6. wikipedia.qwika.com › Ελληνικά › en.wikipedia.org 7. Translate this page 8. Τρία συνέδρια έχει κρατηθεί Ααχεν (γαλλικά: ΑηξΛα Chapelle): ο πρώτος 1668,; ο δεύτερος 1748,; το τρίτο 1818. Αυτό είναι α αποσαφήνιση σελίδα ένας ... 9. Άαχεν Βικιπαίδεια 10. el.wikipedia.org/wiki/Άαχεν ○ ○ 11. Translate this page 12. Το Άαχεν είναι επίσης γνωστό και με δύο ακόμη ονομασίες, μία γαλλική ΑιξλαΣαπέλ (Aix la Chapelle) και μία ρωμαϊκή (Aquisqranum, αποδιδόμενη και ... 13. Ονομασία Ιστορία Γεωγραφία Πολιτισμός και αξιοθέατα Ο στόχος επιτεύχθηκε. Όλες οι δυνάμεις συμφώνησαν. Όμως μόνο φαινομενικά η άρση των βαρών της Γαλλίας ήταν το κεντρικό ζήτημα. Πίσω από αυτό υπέβοσκε και πάλι το βασικότερο ζήτημα της εξισορρόπησης των δυνάμεων. Στη διπλωματική διελκυστίνδα από τη μία μεριά ήταν ο Μέττερνιχ με την υποστήριξη του Κάστλερι και την κρυφή υποστήριξη του Νέσσελροντ. Πίστευε πώς οι τέσσερις
- 23. δυνάμεις, Αγγλία, Ρωσία, Αυστρία, Πρωσία, έπρεπε να συνεννοηθούν ώστε να βάλουν την Γαλλία ανάμεσα σε αυτούς και στους «υποσυμμάχους», τα μικρά δηλαδή κράτη της Ευρώπης όπως ειρωνικά τα αποκαλούσε (Η σημείωση του ίδιου του Καποδίστρια). Με άλλα λόγια Αυστριακοί και Άγγλοι αποφάσισαν να απομονώσουν τη Γαλλία. Στην άλλη πλευρά ο Καποδίστριας που είχε ακόμα την υποστήριξη του τσάρου. Θέλησε να βάλει την Γαλλία μέσα στην πεντάδα των ισχυρών. Χωρίς όρους. Η τετραπλή συμμαχία ίσχυε μόνο σε περίπτωση που η Γαλλία αποκαθήλωνε και πάλι τη συμβιβαστική με την Ευρώπη μοναρχία. Στην περίπτωση που οι Βουρβόνοι είχαν την εξουσία η Γαλλία θα ήταν ισότιμο μέλος του Ευρωπαϊκού διευθυντηρίου. Ο Καποδίστριας ως συντάκτης του κειμένου που αποτέλεσε τις θέσεις του τσάρου στο συνέδριο επικράτησε. Η Γαλλία βρήκε οριστικά τη θέση της στην Ευρώπη και δεν την έχασε μέχρι σήμερα. Τα ερωτήματα που προκύπτουν από τη σύντομη αυτή εξιστόρηση, που με ενδιαφέρουν προσωπικά, και φαντάζομαι ενδιαφέρουν και εσάς είναι τα εξής: Δχτισμρ αλαν ίε ι ρσι αι τν έεα ήεαηΓλί αρξιμαφέκαμτάση ιτρατνδοσνδίνμ τχ η πκτσαητς σοί ω ύ υερω εσόοτναοαάτσ η ιτρκςαήεα; σοιή λθις Δχτιν νίε ααχί η ειδυτς έεα ααοξιτ ρεατςπρόο η δλφνα ο υεντ,γαπνεχόι ρνκιγα οοοίςτυΚβρήη ι έτ ρναπι α ι άλ όαμτ π οταιόατ εοό,γατν λατσ εάαότ ργκ υόγγνς ι η εαρβσ ω εοόω α ω υφρνω ίωαό ξκίωητνγγντνκιτνσμεότνπσ π ατ; υά Δχτιν λπισιμ η υαρατςσμλρσς έεα αυοοήε ετνεκιί η υπήωη δοαώω η πσοήτνδπώ νιύω ω ύ ινντναοτλ ω ιλναττπντν ββιθκντςήγαν ίομ ι πκιο η ιλοηώ η ι αγνυεποείαριτν βήεατςδμορίςμα ιλοήη .Κπδσρα οθι η ηιυγα ιςββιθκςΙ αοίτι σοΕλνκ δφς τ ληιόέαο;