5. Θεολογικές σπουδές και σοσιαλισμός Η μητέρα του Ιωσήφ ήταν βαθιά θρησκευόμενη και το 1888 κατόρθωσε να του εξασφαλίσει μία θέση στην τοπική εκκλησιαστική σχολή. Παρά τα προβλήματα υγείας του, σημείωσε καλή πρόοδο στο σχολείο και κέρδισε τελικά υποτροφία στη θεολογική σχολή της Τιφλίδας . Ο Στάλιν και οι συμμαθητές του ήταν Γεωργιανοί και μιλούσαν μια από τις εβδομήντα καυκασιανές διαλέκτους. Στο σχολείο όμως αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν τα ρωσικά. Κατά τη φοίτησή του στη σχολή προσχώρησε σε μια μυστική οργάνωση αποκαλούμενη Messame Dassy. Τα μέλη της ήταν υποστηρικτές της ανεξαρτησίας της Γεωργίας από τη Ρωσία. Κάποιοι ήταν επίσης Σοσιαλεπαναστάτες και μέσω αυτών ο Στάλιν ήρθε αρχικά σε επαφή με τις ιδέες του Μαρξ . Αν και αργότερα ο Στάλιν επεδίωξε να κρύψει την γεωργιανή καταγωγή του, κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας συναρπάστηκε από τη γεωργιανή λαογραφία. Οι ιστορίες που διάβαζε μιλούσαν για Γεωργιανούς ορεσίβιους που πάλεψαν γενναία για την ανεξαρτησία της χώρας τους. Ο αγαπημένος ήρωάς του αυτών των ιστοριών ήταν ένας θρυλικός πολεμιστής των βουνών που ονομαζόταν Koba. Έπεισε όλους συμμαθητές του να τον αποκαλούν Koba, και αυτό έγινε επίσης το πρώτο του επαναστατικό ψευδώνυμο. Τον Μάιο, του 1899 , ο Στάλιν αποβλήθηκε από τη θεολογική σχολή της Τιφλίδας. Διάφοροι λόγοι δόθηκαν για αυτήν την απόφαση συμπεριλαμβανομένης της ασέβειας έναντι των καθηγητών και την ανάγνωση απαγορευμένων βιβλίων. Ο Στάλιν επρόκειτο αργότερα να υποστηρίξει ότι ο πραγματικός λόγος ήταν ότι προσπαθούσε να μεταστρέψει τους συμφοιτητές του στο μαρξισμό.

6. Πορεία προς το μπολσεβικισμό Για αρκετούς μήνες μετά την αποβολή του ο Στάλιν παρέμεινε άνεργος. Βρήκε τελικά εργασία παραδίδοντας ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά της μέσης εκπαίδευσης. Αργότερα, εργάστηκε ως υπάλληλος στο παρατηρητήριο της Τιφλίδας. Άρχισε επίσης να γράφει άρθρα για τη σοσιαλιστική γεωργιανή εφημερίδα "Μπρτζολα Χμα Βλαντιμιρ". Το 1901 ο Στάλιν προσχώρησε στο Σοσιαλδημοκρατικό εργατικό κόμμα και ενώ οι περισσότεροι από τους ηγέτες του ζούσαν εξόριστοι, αυτός παρέμεινε στη Ρωσία όπου βοήθησε να οργανώσει τη βιομηχανική αντίσταση στο τσαρικό καθεστώς. Στις 18 Απριλίου 1902 συνελήφθη αφότου συντόνισε απεργία στις μεγάλες εγκαταστάσεις Ρότσιλντ στο Μπατούμ . Μετά από αυτό πέρασε 18 μήνες εξόριστος στη Σιβηρία . Στο δεύτερο συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού εργατικού κόμματος στο Λονδίνο το 1903 , υπήρξε μια διαφωνία μεταξύ των Βλαντίμιρ Λένιν και Γιούλι Μάρτοφ , δύο εκ των ηγετών του κόμματος. Ο Λένιν υποστήριξε ένα μικρό κόμμα επαγγελματιών επαναστατών με μεγάλη βάση εξωκομματικών, ανεξάρτητων συμπαθούντων και υποστηρικτών. Ο Μάρτοφ διαφώνησε θεωρώντας ότι ήταν καλύτερο να υπάρξει ένα μεγάλο κόμμα ενεργών στελεχών. Ο Γιούλι Μάρτοφ βάσιζε τις ιδέες του στα σοσιαλιστικά κόμματα που υπήρχαν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπως το βρετανικό εργατικό κόμμα. Ο Λένιν υποστήριξε ότι η κατάσταση ήταν διαφορετική στη Ρωσία όπου ήταν παράνομο να διαμορφωθούν σοσιαλιστικά πολιτικά κόμματα κάτω από την αυταρχική διακυβέρνηση του τσάρου . Στο τέλος της συζήτησης ο Μάρτοφ κέρδισε την ψηφοφορία με 28 ψήφους έναντι 23. Ο Λένιν απρόθυμος να δεχτεί το αποτέλεσμα διαμόρφωσε μια φράξια γνωστή ως Μπολσεβίκοι . Εκείνοι που παρέμειναν πιστοί στο Μάρτοφ έγιναν γνωστοί ως Μενσεβίκοι.

7. Το 1904 ο Στάλιν δραπέτευσε από τη Σιβηρία και μέσα σε μερικούς μήνες ήταν πίσω οργανώνοντας διαδηλώσεις και απεργίες στην Τιφλίδα. Ο Λένιν εντυπωσιάστηκε με τα επιτεύγματα του Στάλιν και το 1905 κλήθηκε να τον συναντήσει στη Φινλανδία Ο Στάλιν, όπως οι Ζινόβιεφ, Λουνατσάρσκι, Λασέβιτς, Κρούπσκαια, Φρούνζε, Ρίκοφ, Σβερντλόφ, Κάμενεφ, Λιτβίνοφ, Αντόνοφ, Ντζερζίνσκι, Ορντζονικίντζε και Μπογκντάνοφ υπεστήριξε τους Μπολσεβίκους. Ενώ οι Πλεχάνοφ, Αξελρόντ, Ντεϊτς, Αντόνοφ-Οβσέενκο, Τρότσκι, Ζασούλιτς, Τσερετέλι, Ουρίτσκι, Ζορντανια, Βισίνσκι και Νταν υποστήριξαν τον Μάρτοφ . Η πρώτη σύζυγος του Στάλιν ήταν η Αικατερίνη Σβανίντζε, με την οποία έμεινε παντρεμένος για ακριβώς τρία έτη μέχρι το θάνατό της το 1907 . Στην κηδεία της, ο Στάλιν είπε ότι κάθε τρυφερό συναίσθημά του για τους ανθρώπους πέθανε μαζί της, γιατί μόνο αυτή μπόρεσε να θεραπεύσει την ψυχή του. Απέκτησαν ένα γιο, τον Ιάκωβο Τζουγκασβίλι, με τον οποίο δεν είχε επαφές τα τελευταία χρόνια. Ο Ιάκωβος υπηρέτησε στον Κόκκινο Στρατό και συνελήφθη από τους Ναζί . Προσφέρθηκαν να τον ανταλλάξουν με έναν Γερμανό ανώτερο αξιωματικό αλλά ο Στάλιν αρνήθηκε την προσφορά λέγοντας σύμφωνα με ισχυρισμούς "δεν έχω κανένα γιο που να ονομάζεται Ιάκωβος" . Ο Ιάκωβος λέγεται ότι πέθανε πέφτοντας πάνω σε έναν ηλεκτρικό φράκτη στο στρατόπεδο όπου κρατούνταν. Η δεύτερη σύζυγός του ήταν η Ναντέζντα Αλληλούγεβα, η οποία πέθανε το 1932 . Σύμφωνα με την επικρατέστερη ιστορική εκδοχή αυτοκτόνησε αυτοπυροβολούμενη λόγω κάποιου προβλήματος υγείας, που τη βασάνιζε, αφήνοντας ένα σημείωμα που σύμφωνα με την κόρη τους ήταν "εν μέρει προσωπικό και εν μέρει πολιτικό". Επίσημα, πέθανε λόγω καρδιακού επεισοδίου ενώ ορισμένες θεωρίες υποστηρίζουν ότι τη δολοφόνησε ο ίδιος ο Στάλιν. Υποστηρίζεται ότι ο Στάλιν είπε στην κηδεία της πως "πέθανε ένας εχθρός" . Μαζί της απέκτησε δύο παιδιά: το Βασίλι και τη Σβετλάνα. Ο Βασίλι έλαβε υψηλή θέση στις τάξεις της σοβιετικής Πολεμικής Αεροπορίας, αλλά πέθανε αλκοολικός το 1962 . Η Σβετλάνα αυτομόλησε από τη Σοβιετική Ένωση το 1967. Ο Στάλιν επέστρεψε στη Ρωσία το 1905 και κατά τη διάρκεια των επόμενων οκτώ ετών συνελήφθη τέσσερεις φορές αλλά κάθε φορά κατόρθωνε να δραπετεύει. Το 1911 μετακόμισε στην Αγία Πετρούπολη και το επόμενο έτος έγινε συντάκτης της " Πράβντα ". Η πρακτική εμπειρία του τον κατέστησε χρήσιμο στο μπολσεβικικό κόμμα του Λένιν, έτσι κερδίζει μια θέση στην κεντρική Επιτροπή του τον Ιανουάριο του 1912 . Η μόνη σημαντική συμβολή του στην ανάπτυξη της μαρξιστικής θεωρίας αυτή την περίοδο υπήρξε μια πραγματεία του, γραμμένη κατά τη σύντομη παραμονή του ως εξόριστου στη Βιέννη , "Ο Μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα" . Παρουσιάζει μια ορθόδοξη μαρξιστική θέση σε αυτήν την σημαντική συζήτηση. Αυτή η πραγματεία ίσως να συνέβαλε στο διορισμό του ως Λαϊκού Κομισάριου για τις μειονοτικές υποθέσεις μετά την Επανάσταση. Το 1913 υιοθέτησε το όνομα Στάλιν, το οποίο σημαίνει "σιδερένιος" στα ρωσικά . Συνελήφθη πάλι το 1913 και εξορίστηκε ισόβια στη βόρεια Σιβηρία.

8. Μετά το θάνατο του Λένιν τον Ιανουάριο του 1924 , την διοίκηση του κόμματος ανέλαβαν τα ισχυρότερα μέλη, τα οποία και αγωνίστηκαν για την προεδρία, δηλαδή οι Ιωσήφ Στάλιν, Λεβ Κάμενεφ , Γριγκόρι Ζινόβιεφ , Τρότσκι (στα αριστερά)και Μπουχάριν (στα δεξιά). Στα ψηφίσματα που λάμβαναν μέρος, ο Τρότσκι έβγαινε πάντα ηττημένος καθώς ο Στάλιν είχε τοποθετήσει στην πλειοψηφία του συμβουλίου δικούς του υποστηρικτές. Ενώ ο Ζινόβιεφ και ο Καμένεφ ήταν υπέρ του Στάλιν, το 1925, στο Δέκατο πέμπτο Συμβούλιο, στράφηκαν εναντίον του. Κατέκριναν την εφαρμογή της Νέας Οικονομικής Πολιτικής (ΝΕΠ) που αποτελούσε ιδεολογία των δεξιών μελών του κόμματος, την σκληρή αντιμετώπιση απέναντι στους αγρότες και ζήτησαν να διεξαχθούν εκλογές σχετικά με την θέση του Στάλιν, λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του. Το 1925 ο Στάλιν ήταν σε θέση να εκδιώξει τον Τρότσκι από την κυβέρνηση. Οι Ζινόβιεφ και Καμένεφ αποφάσισαν να λάβουν το μέρος του Τρότσκι και τον παρότρυναν να οργανώσουν ένα στρατιωτικό πραξικόπημα στη Μόσχα. Ως Κομισάριος του πολέμου είχε τη δύναμη να το πραγματοποιήσει. Παρά ταύτα απέρριψε την ιδέα και παραιτήθηκε από τη θέση του. Το 1928 ο Στάλιν αντιτέθηκε στην ΝΕΠ που μέχρι τότε υποστήριζε και επιτέθηκε στα δεξιά μέλη του Πολίτμπιρο. Τότε υιοθέτησε την πολιτική που πρότεινε ο Τρότσκι, αυτή της διαρκούς επανάστασης, και επιθυμούσε την άμεση βιομηχανοποίηση της χώρας. Ο Μπουχάριν αγωνίστηκε σκληρά για την υπεράσπιση της ΝΕΠ, αλλά κατέληξε να αποβληθεί από το κόμμα το 1929, μαζί και με τους Ρύκοβ και Τόμσκυ που ήταν με το μέρος του. Τον ίδιο χρόνο ο Τρότσκι εξορίστηκε από τη χώρα. Έχοντας παροπλίσει τη δεξιά αντίδραση και εξορίσει τον Τρότσκι, ο Στάλιν, μπορεί να ειπωθεί, ότι αναδείχθηκε ο ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης τον Δεκέμβριο του 1929. Εντούτοις, η δημοτικότητα άλλων ηγετών όπως οι Σεργκέι Κίροφ και η αποκαλούμενη "Υπόθεση Ριούτιν" επρόκειτο να καταδείξουν πως δεν κατέκτησε την απόλυτη εξουσία μέχρι τις μεγάλες εκκαθαρίσεις του 1936 – 1938 .

9. Ο Στάλιν εισήγαγε την αναγκαστική αγροτική κολεκτιβοποίηση. Η αρχή της κολεκτιβοποίησης ήταν ότι θα αντικαθιστούσε τα μικρής κλίμακας μη μηχανοποιημένα και ελάχιστα παραγωγικά αγροκτήματα με μεγάλης κλίμακας μηχανοποιημένα αγροκτήματα που θα παρήγαγαν προϊόντα πιο αποδοτικά. Η πρώτη σύζυγος του Στάλιν, Αικατερίνη Σβανίντζε Η δεύτερη σύζυγος του Στάλιν, Ναντέζντα Αλλιλούιεβα

10. Μέσω μιας σειράς ανακοινώσεων, οι σοβιετικοί πολίτες ήταν ενήμεροι ότι ο Στάλιν ήταν σοβαρά άρρωστος. Στις τέσσερις το πρωί της 6ης Μαρτίου 1953 , αναγγέλθηκε από τον κρατικό ραδιοσταθμό ότι: "Η καρδιά του συντρόφου ηγέτη και συνεχιστή της μεγαλοφυΐας του σκοπού του Λένιν, του σοφού ηγέτη και δασκάλου του Κομμουνιστικού Κόμματος και της Σοβιετικής Ένωσης, έπαψε να χτυπά." Ο Ιωσήφ Βησσαριώνοβιτς Τζουγκασβίλι, ο επονομαζόμενος Στάλιν, 73 ετών, είχε υποστεί εγκεφαλική αιμορραγία και είχε πεθάνει στις 9:50 μ.μ. στις 5 Μαρτίου 1953 . Το σώμα του πλύθηκε από μια νοσοκόμα και μεταφέρθηκε έπειτα μέσα σε ένα άσπρο αυτοκίνητο στο νεκροτομείο του Κρεμλίνου . Εκεί έγινε η νεκροψία. Αφού ολοκληρώθηκε η νεκροψία, το σώμα του δόθηκε στους ταριχευτές ώστε να το προετοιμάσουν για το τριήμερο λαϊκό προσκύνημα.

11. Τρία έτη μετά το θάνατό του ο Νικίτα Χρουστσόφ , νέος ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης, έκανε μια ομιλία στο εικοστό συνέδριο του Κόμματος, όπου επιτέθηκε στις πολιτικές του Στάλιν. Ο Χρουστσόβ αποκάλυψε πώς ο Στάλιν ήταν υπέυθυνος για την εκτέλεση χιλιάδων πιστών κομμουνιστών κατά τη διάρκεια των εκκαθαρίσεων Στους μήνες που ακολούθησαν, χιλιάδες πολιτών που φυλακίστηκαν από το Στάλιν απελευθερώθηκαν. Σε εκείνους που βρέθηκαν στα στρατόπεδα εργασίας δόθηκε η άδεια να δημοσιεύσουν την εμπειρία τους. Ο πιο ξεχωριστός από αυτούς ήταν ο συγγραφέας Αλεξάντερ Σολζενίτσιν , του οποίου το μυθιστόρημα "Μια ημέρα από τη ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς" έγινε παγκόσμιο μπεστ-σέλλερ.

12. Σταλινισμός Ο Σταλινισμός είναι ιστορικός και πολιτικός όρος. Ιστορικά αναφέρεται στο σύστημα διακυβέρνησης του Ιωσήφ Στάλιν ως ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης - δεν περιγράφει τα συνολικά πεπραγμένα του, αλλά τον τρόπο με τον οποίο άσκησε την εξουσία στα ζητήματα της δημοκρατίας και της ελευθερίας λόγου . Με το πέρασμα του χρόνου έλαβε ευρύτερη πολιτική σημασία, αποδιδόμενος σε κάθε αυταρχική μέθοδο όταν καταλογίζεται σε κομμουνιστικές κυβερνήσεις ή κόμματα . Αν και επινοήθηκε από τον Λάζαρ Καγκανόβιτς , στενότατο συνεργάτη και πιστό φίλο του Στάλιν, πρέπει να τονισθεί ότι χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά με αρνητική χροιά - από αντιπάλους της Αριστεράς ή από αριστερούς που δεν υιοθετούν το «σταλινικό» μοντέλο. Όσοι υποστηρίζουν τις καταπιεστικές πολιτικές του σοβιετικού ηγέτη, είτε επειδή εν γένει συμφωνούν με αυτές είτε διότι τις βλέπουν ως αναγκαίες για την υλοποίηση της δικτατορίας του προλεταριάτου , δεν χρησιμοποιούν ποτέ τους όρους σταλινισμός για το σύστημα και σταλινικός για τους εαυτούς τους (συνήθως χρησιμοποιούν τον γενικότερο όρο μαρξιστές-λενινιστές ). [ Σε γενικές γραμμές, τόσο με την ιστορική όσο και με τη μεταφορική-πολιτική σημασία του, ο σταλινισμός παραπέμπει στην εγκαθίδρυση ενός λενινιστικού πολιτειακού και οικονομικού συστήματος (ως μία εφαρμογή της μαρξιστικής μεταβατικής δικτατορίας του προλεταριάτου, η οποία υποτίθεται πως θα οδηγήσει σταδιακά στην ακρατική κομμουνιστική κοινωνία) που εφαρμόζει επί μακρόν όλα ή κάποια από τα παρακάτω: Υψηλό συγκεντρωτισμό , με τη διαμόρφωση ενός μικρού και κλειστού κέντρου λήψης αποφάσεων. Αδιάκοπη παρακολούθηση της καθημερινής ζωής των πολιτών από μυστικές υπηρεσίες , με στόχο την εύρεση των αντιφρονούντων. Πολιτική καταστολή στο ιδεολογικό πεδίο, με ποινικοποίηση απόψεων αντίθετων από αυτές των κυβερνώντων και εξόντωση (φυσική, πολιτική, επαγγελματική) των αντιπάλων, ή απλών υπόπτων, για παρέκκλιση από τις αρχές του καθεστώτος. Έλλειψη διάκρισης της εκτελεστικής από τη δικαστική εξουσία, με κατασταλτικούς μηχανισμούς και έκτακτα δικαστήρια υπό τον άμεσο έλεγχο της κυβέρνησης. Συγκέντρωση των αντιφρονούντων σε στρατόπεδα εργασίας ( γκούλαγκ ). Καλλιέργεια προσωπολατρείας προς τον ηγέτη, μέσω ενός εκτεταμένου προπαγανδιστικού μηχανισμού. Υπάρχουν πολιτικές σχολές που προσθέτουν στον σταλινισμό και άλλα χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα, οι τροτσκιστές συμπεριλαμβάνουν τη θεωρία του « σοσιαλισμού σε μια χώρα ». Άλλοι, κυρίως φιλελεύθεροι , θεωρούν το σταλινισμό ως αναπόφευκτη κατάληξη οποιασδήποτε σοσιαλιστικής επανάστασης , συνεπώς τον ταυτίζουν με τον ίδιο τον κομμουνισμό. Εναλλακτικά, για τον σταλινισμό έχουν επινοηθεί διάφοροι όροι, οι οποίοι έχουν σχεδόν την ίδια σημασία γι' αυτούς που τους χρησιμοποιούν. Οι αντικομμουνιστές αναφέρουν συχνά τους όρους Κόκκινος Φασισμός ή Κόκκινος Τρόμος - ιδιαίτερα στις ΗΠΑ κατά την εποχή του Ψυχρού Πολέμου . Στο εσωτερικό της Αριστεράς συναντάται επίσης συχνά ο όρος Κομμουνισμός του Στρατοπέδου (π.χ. από ευρωκομμουνιστές , για να τον αντιπαραβάλουν με τη δική τους εκδοχή σοσιαλισμού). http://www.youtube.com/watch?v=tkaeYjkOJGo&playnext=1&list=PLDBF4F2BB9F362D81 http://www.youtube.com/watch?v=WQkoJ35QWOQ&feature=related

13. ΣΤΑΛΙΝ

14. Χίτλερ-Στάλιν: ποιος είναι ο λιγότερο κακός? Κουβεντιάζοντας πριν από καιρό με ένα φίλο μου Ρώσο εβραϊκής καταγωγής, ζήτησα να μου πει την άποψή του για δύο πρόσωπα της δημόσιας ζωής της Ρωσίας, έναν δήμαρχο κι έναν σκηνοθέτη. Τότε εκείνος μού έδωσε την πολύ απλή και ευφυή απάντηση «αρνούμαι να χάσω χρόνο και να χαραμίσω φαιά ουσία για να αποφασίσω ποιος από τους δύο είναι ο λιγότερο κακός». Η φράση αυτή ήρθε στο μυαλό μου με αφορμή τους σημερινούς εορτασμούς της 9ης Μαΐου για τη Νίκη εναντίον του φασισμού, όπου τόνοι μελανιού ξοδεύονται και ατελείωτες συζητήσεις γίνονται για το αν η γενοκτονία του Αδόλφου Χίτλερ μπορεί να συγκριθεί με τις θηριωδίες του Ιωσήφ Στάλιν. Εξετάζοντας τον βίο του Χίτλερ ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει πως είναι ο χειρότερος και ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος που γνώρισε μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα. Τα εκατομμύρια νεκρών, το ξεκλήρισμα αμάχων, οι διεστραμμένες πράξεις κατά Εβραίων, είναι γεγονότα που όσα ντοκιμαντέρ και αν γυριστούν, όσα βιβλία κι αν γραφτούν, είναι αδύνατον να αποδώσουν όλα όσα βίωσαν τόσοι λαοί. Εκτός από τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, το ιδεολογικό φασιστικό πλαίσιο που ήθελε ο Χίτλερ να επιβάλει στην ανθρωπότητα ήταν ίσως εξίσου απεχθές με τις θηριωδίες του. Τα θύματα Τα θύματα Από την άλλη πλευρά, ο ρόλος και η συμβολή του Ιωσήφ Στάλιν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στον αγώνα εναντίον του Χίτλερ δεν αμφισβητείται, αν και σε τελική ανάλυση, δεν ήταν αυτός που θυσιάστηκε αλλά περίπου 27 εκατομμύρια Σοβιετικών πολιτών. Η σύγκρισή του με τον Χίτλερ, όσο σκληρή και φαίνεται, δεν είναι τυχαία. Μπορεί ο αριθμός των θυμάτων του -αν και τεράστιος- να μην έφτασε τον αντίστοιχο θυμάτων των ναζί, μια σειρά όμως γεγονότων μάς οδηγούν αναπόφευκτα στη σύγκριση. Σε αντίθεση με τον Χίτλερ, που ξεκίνησε έναν σφοδρό πόλεμο εναντίον όλων σχεδόν των λαών, στην περίπτωση του Στάλιν ο εχθρός δεν βρισκόταν εκτός συνόρων, αλλά εντός. Ετσι, η δική του γενοκτονία έλαβε χώρα κυρίως εναντίον των συμπατριωτών του, τους οποίους οι αρχές ασφαλείας του εκτελούσαν με συνοπτικές διαδικασίες ως «Εχθρούς του Λαού». Ουδείς μάλιστα μπορεί να αμφισβητήσει πως χιλιάδες από τις εκτελέσεις διαπράττονταν χωρίς κανένα στοιχείο, με μοναδική δικαιολογία πως ενδέχεται στο μέλλον να μετατραπούν σε «Εχθρούς του Λαού». Εκτός από τις θηριωδίες αυτές, ο Στάλιν κατόρθωσε να εμποτίσει τους συμπατριώτες του με τη μανία καταδίωξης, με αποτέλεσμα ο φίλος να υποπτεύεται τον φίλο, ο γείτονας τον γείτονα και ενίοτε ο γιος τον πατέρα, ή και το αντίστροφο. Δυστυχώς το «έργο» του Στάλιν βρήκε μιμητές σε όλες σχεδόν τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, με αποτέλεσμα πολλοί «μικροί Στάλιν» να βασανίζουν τους λαούς της Ρουμανίας, της Πολωνίας και άλλων χωρών. Ενας επιπλέον λόγος που οδηγεί στη σύγκριση των δύο, είναι πως τα εγκλήματα του Χίτλερ τελείωσαν στις 9 Μαΐου του 1945, σε αντίθεση με εκείνα του Στάλιν που «πληρώνονται» μέχρι σήμερα. Η κακοποίηση της μαρξιστικής ιδεολογίας και η πλαστογράφηση του κομμουνισμού, τον οποίο υποστήριζε πως εφάρμοζε στην ΕΣΣΔ και που στην ουσία επρόκειτο για έναν ακραία σκληρό κρατικό καπιταλισμό, υπήρξε το μεγάλο ιδεολογικό του έγκλημα. Το «κλείδωμα των ανθρώπων στη χώρα τους», η δίωξη ομοφυλόφιλων, η επιβολή για το πώς θα ντύνονται, τι θα διαβάζουν «και πώς θα αναπνέουν» οι άνθρωποι, ουδεμία σχέση είχε με το όραμα του Λένιν και των Μπολσεβίκων του Οκτώβρη του 1917. Τα αποτελέσματα αυτών των πράξεων είναι μια δυσβάσταχτη και αιματηρή κληρονομιά που καθημερινά βιώνουμε. Η κυριάρχηση του καπιταλισμού που «παίζει» χωρίς ιδεολογικό αντίπαλο, η δημιουργία τεχνητών οικονομικών κρίσεων είναι σε μεγάλο βαθμό απόρροια της πολιτικής του σοβιετικού καθεστώτος, καθώς στους περισσότερους ανθρώπους το άκουσμα της λέξης κομμουνισμός αυτόματα φέρνει στο μυαλό τους εγκλήματα και φασιστικά καθεστώτα και όχι ένα ανθρώπινο σύστημα. Μερίδιο ευθύνης έχουν και οι μετέπειτα ηγέτες των κομμουνιστικών κομμάτων, που ουδέποτε μέχρι σήμερα έδειξαν ευθέως να διαφωνούν και να αποποιούνται τα σοβιετικά εγκλήματα, αλλά και οι κατ' όνομα σοσιαλιστικές κυβερνήσεις της Ευρώπης, στις οποίες όποτε ο κόσμος έδωσε την εμπιστοσύνη του με την ψήφο του, αυτές την πέταξαν στα σκουπίδια. Πρόσφατα μάλιστα, στο εσωτερικό της Ρωσίας υπήρξαν έντονες αντιδράσεις εξαιτίας της αρχικής ιδέας του δημάρχου Μόσχας Γιούρι Λουζκόφ να προσθέσει στις επετειακές αφίσες το πρόσωπο του Ιωσήφ Στάλιν, λόγω της συμβολής του στον αγώνα εναντίον του Χίτλερ, κάτι που εν τέλει δεν έγινε αποδεκτό λόγω των έντονων αντιδράσεων.

16. http://www.greektube.org/content/view/120732/2 http:// www.youtube.com/watch?v=VM8w94m8Iws http://www.youtube.com/watch?v=rJ_FdNcEHGc http://www.youtube.com/watch?v=awMDjpb2iYI&feature=related

17. Ένας από τους πιο ισχυρούς δικτάτορες της παγκόσμιας ιστορίας, ο Στάλιν υπήρξε ο ανώτατος ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης για περίπου ένα τέταρτο του αιώνα. Στο εσωτερικό, το καθεστώς του τρόμου που επέβαλε στη χώρα ήταν η αιτία θανάτου και δυστυχίας δεκάδων εκατομμυρίων, ενώ ως ηγέτης της ρωσικής πολεμικής μηχανής συνέβαλε στην ήττα της Γερμανίας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

18. Ο ΙΩΣΗΦ Βισαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι γεννήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου του 1879 στο Γκόρι της Γεωργίας, μέρους της τότε ρωσικής αυτοκρατορίας. Μέλος εξαμελούς οικογένειας και με πατέρα που ασκούσε το επάγγελμα του τσαγκάρη, ο Στάλιν μεγάλωσε σε φτωχό περιβάλλον. Το 1888 η μητέρα του κατορθώνει να εξασφαλίσει στον νεαρό Ιωσήφ μία θέση στο τοπικό θεολογικό σχολείο ενώ αργότερα κέρδισε υποτροφία για τη θεολογική σχολή της Τιφλίδας. Κατά τη διάρκεια των σπουδών έρχεται σε επαφή με υποστηρικτές της σοσιαλιστικής επανάστασης και ξεκινάει να διαβάζει και να ασπάζεται τις ιδέες του Καρλ Μαρξ. Το 1901 γίνεται μέλος του Σοσιαλιστικού Δημοκρατικού Εργατικού Κόμματος και βοηθάει στην αντιμετώπιση και αντίσταση εναντίον του Τσαρισμού. Ακολουθεί μία περίοδος όπου ο Στάλιν συλλαμβάνεται κατά καιρούς και οδηγείται στην εξορία για μικρά ή μερικές φορές μεγαλύτερα διαστήματα. Το 1904, και μετά από την τελευταία του απόδραση από την εξορία της Σιβηρίας, οργανώνει απεργίες και κινητοποιήσεις στην Τιφλίδα που εντυπωσιάζουν ακόμη και τον ηγέτη του κόμματος, Βλαντιμίρ Λένιν ο οποίος τον καλεί να τον επισκεφτεί στην Φινλανδία όπου ζούσε τότε.

19. Με την επιστροφή του στη Ρωσία, τον Απρίλιο του 1917 και μετά από έντονο πολιτικό παρασκήνιο, ο Λένιν διορίζει τον Στάλιν στη θέση του Επιτρόπου των Εθνοτήτων του κόμματος. Η συγκεκριμένη θέση έδωσε στον Στάλιν μεγάλη εξουσία και επιρροή σε ένα πληθυσμό που έφτανε τα 65 εκατομμύρια Ουκρανών, Γεωργιανών, Τατζίκων και άλλων εθνοτήτων. Επόμενο βήμα του Στάλιν προς την ανώτατη εξουσία υπήρξε ο διορισμός του, και πάλι από τον Λένιν, στη θέση του Γενικού Γραμματέα. Αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ένα πρόβλημα υγείας του Λένιν καταλήγει σε εγκεφαλικό επεισόδιο, δίνοντας πλήρη εξουσία πλέον Στάλιν ο οποίος έκανε πλήρη χρήση των εξουσιών του ως αντικαταστάτης του Λένιν. Ακολούθησαν διορισμοί υποστηρικτών του Στάλιν σε διάφορες καίριες κυβερνητικές θέσεις και αντίστοιχος αποκλεισμός από κυβερνητικές θέσεις υποστηρικτών του Τρότσκι, μεγαλύτερου αντιπάλου του Στάλιν. Αυτή η άνοδος στην εξουσία ανησύχησε τον Λένιν, ο οποίος ανήμπορος να ανατρέψει την κατάσταση μόνος του στράφηκε για βοήθεια στον Τρότσκι, ενώ συνέταξε ένα κείμενο με το οποίο ζητούσε τη διαγραφή του Στάλιν από το κόμμα. Ωστόσο ο θάνατος του Λένιν δεν επέτρεψε την λήψη μέτρων που θα απέτρεπαν τον Στάλιν από την ανάληψη της εξουσίας της Σοβιετικής Ένωσης.

20. Με την ανάληψη της εξουσίας, ο Στάλιν συνέχισε την αγροτική μεταρρύθμιση με βάση την οποία οι αγρότες θα παρήγαν και θα πουλούσαν τα προϊόντα τους στην αγορά ενώ μπορούσαν να προσλαμβάνουν υπαλλήλους. Όμως μετά από λίγο η πολιτική του Στάλιν άλλαξε όταν διαπίστωσε ότι οι αγρότες έβαζαν το δικό τους οικονομικό όφελος πάνω από το συμφέρον της χώρας. Έξαλλος ο Στάλιν διέταξε εκτελέσεις αγροτών ενώ περίπου πέντε εκατομμύρια οδηγήθηκαν στην εξορία της Σιβηρίας. Το 1928 ο Στάλιν ξεκινάει την εφαρμογή του πενταετούς προγράμματος μεταρρυθμίσεων το οποίο εστίαζε στην εντατικοποίηση εκμετάλλευσης του σιδήρου, στην κατασκευή μηχανημάτων και στην ανάπτυξη της ηλεκτρικής ενέργειας και των μεταφορών. Οι στόχοι που τέθηκαν ήταν πολύ υψηλοί αφού η γρήγορη εκβιομηχάνιση της χώρας ήταν απαραίτητο στοιχείο για την πρόοδο. Οι εργάτες που δεν κατόρθωναν ή αρνούνταν να ακολουθήσουν τους εξοντωτικούς εργασιακούς ρυθμούς στέλνονταν στη Σιβηρία. Την περίοδο 1928-1936 ακολουθεί μία σειρά ανακατατάξεων στην ιεραρχία του κόμματος, με τον Στάλιν πάντα στη θέση της ηγεσίας. Το 1936 διάφορα στελέχη του κόμματος συλλαμβάνονται και εκτελούνται με την κατηγορία της συνωμοσίας εναντίον του ηγέτη της ΕΣΣΔ. Στη συνέχεια ο Στάλιν αποφασίζει να βάλει τάξη στον Κόκκινο Στρατό. Το 1937 πραγματοποιούνται καθαιρέσεις και εκτελέσεις ανώτατων αξιωματικών με την κατηγορία της συνωμοσίας με τη ναζιστική Γερμανία. Ο συνολικός αριθμός των εκτελεσθέντων με τη συγκεκριμένη κατηγορία έφτασε τις τριάντα χιλιάδες.

21. Η εισβολή της Γερμανίας στη Σοβιετική Ένωση, η γνωστή επιχείρηση Μπαρμπαρόσα είχε προγραμματιστεί αρχικά για τον Μάιο του 1941. Όμως, η αντίσταση που συνάντησαν τα χιτλερικά στρατεύματα στις επιχειρήσεις στα Βαλκάνια ανέβαλαν την έναρξη της εισβολής μέχρι τον Ιούλιο. Οι πρώτοι μήνες του πολέμου ήταν καταστροφικοί για τους Σοβιετικούς καθώς ο Χίτλερ επιτέθηκε σε τρία μέτωπα με ένα στρατό που έφτανε τα 3,5 εκατομμύρια και 3.400 άρματα μάχης. Μέχρι τον Οκτώβριο του ίδιου έτους οι Γερμανοί είχαν φτάσει έξω από τη Μόσχα, όμως οι γραμμές ανεφοδιασμού του στρατού είχαν αραιώσει και ο βαρύς ρωσικός χειμώνας είχε κάνει την εμφάνιση του. Το μειωμένο ηθικό των Γερμανών στρατιωτών και οι κακουχίες έδωσαν το έναυσμα της αντεπίθεσης. Στο πεδίο της μάχης ο Στάλιν ακολουθούσε ιδιόμορφες τακτικές: Φρόντιζε πάντοτε να στέλνει στην πρώτη γραμμή νεαρούς ξεκούραστους στρατιώτες, οι οποίοι με τις πρώτες νίκες κατάλαβαν ότι η γερμανική πολεμική μηχανή δεν ήταν ανίκητη. Από την άλλη, ο Στάλιν δεν ανεχόταν την προδοσία και είχε διατάξει τους αξιωματικούς του να εκτελούν επιτόπου όποιον στρατιώτη επιχειρούσε να εγκαταλείψει τη μάχη. Επιπλέον, η είδηση για τις θηριωδίες των Γερμανών εναντίον Ρώσων αμάχων που έφτασε στους Ρώσους μεγάλωσε το πάθος τους στη μάχη. Την περίοδο που ακολούθησε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Στάλιν ασχολήθηκε με την οχύρωση της Σοβιετικής Ένωσης και την προστασία από την απειλή της Δύσης. Έκανε χρήση όλης της εξουσίας του για την εγκαθίδρυση κομμουνιστικών καθεστώτων στη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, την Ουγγαρία, την Ανατολική Γερμανία, την Πολωνία και την Τσεχοσλοβακία.

22. Το Φεβρουάριο του 1953 η υγεία του Στάλιν επιδεινώνεται ραγδαία και πέφτει σε κώμα για τέσσερις ημέρες. Μετά από μία μικρή βελτίωση της υγείας του, αφήνει την τελευταία του πνοή στις 5 Μαρτίου 1953, δίνοντας τέλος σε μία από τις πιο σκληρές περιόδους διακυβέρνησης της Σοβιετικής Ένωσης.