2. VW: Happy Family? Generaties: 1. Nel (oud) 2. Jeffrey (oud) x Carlijn (honger) 3. Rebecca (oud) x Xander (geest), Lara (oud) x Ciske (geest) x Tom (oud), Marc (honger) 4. Nina (oud), Tessa (geest) x Adam (oud), Roy (oud), Patrick (oud) x Harriët (oud) 5. Sanne (geest) x Michel (geest), Kevin (geest), Anja (geest) , Thomas (honger) x Saskia (geest) x Roos x Ryan (oud) 6. Laura (honger) x Frank, Michelle (honger), baby, Eric (geest), Merel, Vincent 7. Esther, Lisa, Sander, baby

3. x

5. Dagen, weken, maanden gingen voorbij na het overlijden van Laura en haar baby. Het leven ging door, maar voor Frank stond alles stil. Hele dagen lag hij in bed, het liefst op de plek waar Laura altijd sliep.

6. Kort na haar dood had hij tussen haar spullen de kerstkaart van Kim gevonden. Op dat moment wenste Frank echt dat hij nooit geboren was – arme Laura, ze had die brief nooit mogen zien. Zou ze weten van zijn misstap, jaren terug? Had ze het zelf ontdekt?

7. Naast het kaartje vond Frank een schoolfoto van Esther. Het leek of Laura ze met opzet bij elkaar had gelegd. En toen zag Frank haar: een meisje met bruin haar, sproetjes en groene ogen – met precies zo’n zelfde gezichtje als hij. Op de achterkant van de foto stond haar naam: Mariëlle de Wit.

8. Toen begreep Frank alles. Laura wist het nog eerder dan hij zelf: door dat ongelukje dertien jaar geleden, was er een baby geboren. Kim had zijn dochter gekregen, en er nooit over verteld – tot nu. Nu wilde ze praten. Het ergste was nog dat Laura erover gezwegen had.

9. Esther wist niets van haar vaders zorgen, of dat Mariëlle eigenlijk haar halfzusje was. Ze ging naar school, probeerde huiswerk te maken, speelde met haar broertje en zusje – maar bij alles wat ze deed, dacht ze aan mama. Esther was doodmoe aan het eind van elke dag.

10. Moe slofte Esther de keuken in, waar ze haar vader zag staan. Toen viel haar oog op de taart, die op het aanrecht stond. ‘ Hey, meisje. Weet je nog, je bent jarig vandaag!’ Frank draaide zich om en knielde bij haar neer. Ondanks zijn vriendelijke woorden klonk zijn stem vermoeid.

11. ‘ O ja.’ zei Esther. Haar stemmetje klonk schor, haar ogen stonden treurig, maar er kon toch een heel klein lachje af. Even later hadden de andere huisgenoten zich om haar heen verzameld. Esther blies alle kaarsjes in één keer uit!

12. Ze nam rustig de tijd om zich om te kleden en haar haren te doen zoals ze het wilde – en ging toen terug naar de keuken. ‘ Je ziet er prachtig uit, lieverd.’ zei Roos. ‘ Dankjewel,’ bloosde Esther. Snel pakte ze een sterretje, die speciaal voor haar verjaardag gekocht waren.

13. ‘ Toe, pap, neem er ook eentje!’ riep ze naar Frank, die sip in een hoekje zat. Hij glimlachte en gaf toe. ‘ Whoeii!’ giechelden vader en dochter terwijl ze met hun sterretjes heen en weer zwaaiden. Voor heel even vergaten ze al hun pijn.

14. ‘ Es,’ begon Frank toen aarzelend. ‘Ik ga morgen bij een oude vriendin langs. Zou je mee willen gaan?’ Hij zag er enorm tegenop Kim weer te zien. ‘ Natuurlijk pap. Het is goed om er weer eens uit te zijn.’ zei Esther meteen.

15. ‘ En dan gaan we daarna nog even langs Melvin, mama’s neef.’ ‘ Okee, best.’ knikte Esther, starend naar de laatste vonken van haar sterretje. Het werden er steeds minder, en uiteindelijk stopte hij helemaal. ‘Jammer.’ zuchtte Esther. Ze zei haar vader welterusten en ging naar bed.

16. Frank kon echter nog lang niet slapen. Overdag leefde hij in een waas van verdriet, maar ‘s nachts was het helemaal alsof hij verdoofd werd – overmand door alle zorgen. Beweging hielp nog het beste. Of kou. Urenlang kon Frank zitten in de sneeuw, midden in de nacht, starend over het kerkhof. 3 dagen besturen

17. Gedachtes aan vroeger, aan zijn treurige vader, aan zijn moeder die ook stierf met een baby in haar buik. Het leven was zwaar. Zwaar en hard. En toch... Toch bleef Frank hoop houden. Hij mocht niet opgeven.

18. Hij moest er zijn, voor de kinderen, maar ook voor zichzelf. Het leven was te mooi om te verspillen. Frank wist maar al te goed dat het zomaar ineens over kon zijn.

19. Roos was er ook altijd om hem te helpen met de kleintjes. Die lieve oude Roos. Frank zag haar nog steeds als een soort moeder, aangezien ze eerst met zijn vader getrouwd was – lang geleden. Roos hielp hem al te graag, ze was dol op de kinderen.

20. En naast de kinderen had ze nog steeds haar oude hobby, de katten. Isis, haar lieveling, was al een tijdje een oudere.

21. Esther speelde meer viool dan ooit. Als kind had ze de smaak te pakken gekregen, maar nu was ze pas echt verslaafd. Muziek was haar passie geworden. Als ze viool speelde, vergat ze alles om zich heen.

22. Alles kon ze in haar vioolspel kwijt – haar verdriet, haar pijn, het grote gemis van haar moeder. En dan leken de klanken van de viool haar te troosten, en gaven haar een warm en veilig gevoel van binnen.

23. De volgende morgen liepen Esther en haar vader door het dorp. ‘ Gewoon, een oude vriendin. Van vroeger.’ antwoordde Frank steeds op Esthers vragen waar ze heen gingen. Maar toen ze bij het huisje kwamen, slaakte Esther een verraste kreet. ‘ Maartje? Páp, je had niet verteld dat we naar Maartje gingen?!’

24. ‘ Essie!’ De vriendinnen omhelsden elkaar, en besteedden geen aandacht meer aan Frank.

25. Die ging naar binnen, om rustig onder vier ogen met Kim te kunnen praten. ‘ Het is ontzettend ingewikkeld, ik weet het.’ zuchtte Kim schuldig. ‘ Het geeft niet. Ik ben wel wat gewend.’

26. ‘ Mijn vrouw is pas overleden, met ons vierde kindje. Ik wil nu afrekenen met al mijn problemen uit het verleden.’ ‘ F-Frank?!’ stamelde Kim. ‘Laura, dood?’ Frank knikte en gaf haar even de tijd om de boodschap tot zich door te laten dringen.

27. ‘ Doei mam!’ klonk het ineens. ‘ O, d-dag schat, tot vanmiddag. Goed je best doen op school hè, Bas!’ Het ventje verdween. Dus dat was het zoontje van Kim en André, duidelijk een kopie van zijn vader.

28. ‘ Gecondoleerd.’ zuchtte Kim, toen alles weer rustig was. ‘ Ik heb zo’n vermoeden wat je me wilt vertellen, Kim. Het heeft met Mariëlle te maken. Ik zag een schoolfoto van Esther, en...’ Frank viel stil, even keken ze elkaar alleen maar aan. ‘ Ja.’ zei Kim. ‘Mariëlle is jouw dochter.’

29. ‘ Ik heb het heel lang genegeerd. Ik wilde mezelf laten geloven dat ze niet op je leek, dat ze gewoon een dochter van André was. Maar het lukte niet. Ze lijkt gewoon te veel op je.’

30. ‘ André heeft nooit iets gemerkt. Hij houdt van haar als zijn eigen kind. Maar telkens als ik naar haar keek, zag ik jou, Frank. En dat deed zo’n pijn. Ik durfde je niets te zeggen. Tot nu. Nu moet ik het je gewoon vertellen. Ik wil dat je weet dat je nog een dochter hebt.’ Kim kreeg tranen in haar ogen en zuchtte diep.

31. Na een kop koffie had Frank de situatie geaccepteerd. Mariëlle kwam binnen en na een kort gesprek was zij ook op de hoogte van alles. ‘ Dus, Frank, jij bent mijn...vader? Hey, pa!’ Mariëlle maakte er een beetje een grapje van, en ze schudde hem hardhandig de hand.

32. Frank besloot maar mee te doen. Hij zag al meteen dat dit een dochter van hem was, precies die zelfde humor, dat lachje, die ogen. ‘ Dit is zo vreemd.’ stamelde hij. ‘ Als je maar niet denkt dat ik je echt papa ga noemen, want André is mijn vader al.’ grinnikte het meisje.

33. Nu moesten ze alles nog aan Esther vertellen. ‘ Toen mama zwanger van jou was, ben ik vreemdgegaan.’ stamelde hij met een rood hoofd. ‘ En kijk wat ervan gekomen is!’ Triomfantelijk gebaarde Mariëlle naar zichzelf.

34. ‘ W-wat? Zijn we... Zusjes?’ Met grote ogen keek Esther naar haar vriendin. Frank was een eindje bij ze weg gelopen, en wreef in zijn ogen. ‘ Ik had het Laura moeten vertellen. Ik had...’ ‘ Pap, dat is nu voorbij. Alles is voorbij.’ suste Esther.

35. ‘ Ze lijkt echt op mij.’ verzuchtte Frank even later. ‘Weet André hier al van?’ ‘ Ik heb het hem een paar maanden terug verteld. Eerst reageerde hij heel geschokt, wilde dagen niet praten, maar hij heeft het geaccepteerd. En nu is het eigenlijk alsof er nooit iets gebeurd is.’

36. ‘ Ik ben blij toe, want ik zou André echt niet kunnen missen.’ Frank schudde zijn hoofd en richtte zijn blik op de grond. Hij kon Laura ook nog lang niet missen.

37. De deur ging open en André kwam thuis uit zijn werk in de journalistiek. ‘ Hee, poesje van me.’ glimlachte hij en hij gaf zijn vrouw een lange kus. Frank wendde zijn gezicht af – niet omdat het Kim was, maar omdat hij geen liefde kon aanzien. Het deed hem teveel aan Laura denken.

38. Uit beleefdheid knoopte André een gesprek met Frank aan, maar het wilde niet echt vlotten. Hij condoleerde hem, vertelde wat dingen over Mariëlle, over zijn zoontje Bas, vroeg nog wat aan Frank – maar toen viel het gesprek stil. ‘ Ik moet weer eens gaan.’ zei Frank.

39. Bij de voordeur bleven Kim en Frank nog even tegenover elkaar staan. ‘ Sorry dat ik je nog meer moeilijkheden bezorgd hebt. Ik wist niet dat je het al zo moeilijk had.’ fluisterde Kim zacht. ‘ Dat geeft niet, Kim.’

40. ‘ Jawel. Ik vind het vreselijk voor je, en voor je kinderen. Eerst hun moeder dood, en hun broertje of zusje, en dan blijken ze ook nog eens een halfzus te hebben.’ ‘ We komen er wel doorheen. Geloof me.’ Frank gaf haar een schouderklopje, en merkte dat hij zijn woorden ook echt geloofde.

41. Bij Laura’s neef Melvin en zijn vrouw was de laatste tijd ook veel verdriet. De ouders van Celine, Sakura en Aaron, waren kort na elkaar aan ouderdom gestorven. Intussen bij Celine en Melvin

42. Het was een grote klap, die Melvin en Celine met behulp van elkaar weer te boven kwamen.

43. En natuurlijk was er ook nog hun kleine Melissa, die inmiddels al niet meer zo klein was. Ze was opgegroeid tot kind...

44. ...en inmiddels ook alweer tot tiener! Melissa was een heel verlegen, net meisje – maar wel erg verwend door haar ouders. Alles wat haar hartje begeerde kreeg ze.

45. Zo had ze kort na haar veertiende verjaardag een eigen puppy gekregen, die ze Olly noemde. Urenlang kon ze met dat beestje spelen, buiten in de sneeuw, of lekker warm binnen.

46. Iedereen was nu al dol op het kleine zwarte hondje met zijn trouwe bruine ogen.

47. En zo was dan hun kleine gezinnetje: Celine, Melvin en hun dochter Melissa. Ze hadden graag nog meer kinderen gewild, maar het was er nooit meer van gekomen. Daarom waren ze extra blij met Melissa.

48. En Melissa, die besefte dat maar al te goed. Op school durfde ze nooit haar mond open te doen, maar thuis was ze des te meer aanwezig. Ze hoefde maar te piepen of haar ouders stonden meteen voor haar klaar – wat ze ook wilde, ze kreeg het.

49. Op een morgen zag Celine iets glinsteren in de sneeuw. Het bleek een toverlamp te zijn – en tot haar grote verbazing zat er ook nog een echte geest in! ‘ Tot uw dienst, meester.’ sprak de paarse gedaante. ‘ O my God, Melis, dit moet je zien!’ krijste Celine.

50. Als haar moeder zo gilde over iets, moest het wel interessant zijn, en dus rende Melissa zo snel ze kon naar beneden.

51. ‘ Een geest? Vervult hij wensen?’ riep Melissa meteen hebberig. Ze leek het nauwelijks vreemd te vinden dat er nu ineens zo’n sprookjesachtige figuur in de kamer zweefde. ‘ Toe mam, mag ik iets wensen?’ Celine aarzelde even, maar knikte toen.

52. ‘ Ik wens rijkdom.’ zei Melissa snel. ‘Alstublieft.’ voegde ze er aan toe, na een blik van haar moeder. ‘ Uw wens is mijn bevel.’ Plof! Daar landde een enorme zak simdollars midden in de kamer! ‘ O – my – God!’ stamelden Melissa en haar moeder in koor.

53. De dagen erna vond Melissa nog geldzakken op de vreemdste plekken. Zelfs in het bos naast het huis, waar ze soms een wandeling maakte, lagen zakken verstopt tussen de struiken. Melissa was dolblij, want ze was een RijkdomSim. Haar levenwens was om $100.000 te verdienen. Met deze wens was ze goed op weg!

54. Na een lange, saaie dag kwam Melissa de kamer binnen rennen. ‘ Hoi pap! Mag ik weer iets wensen? Toe?’ ‘ Je hebt toch al rijkdom gewenst?’ aarzelde Melvin, maar toen hij het smekende gezicht van zijn dochter zag gaf hij toe. Melissa glimlachte triomfantelijk.

55. ‘ Ik wens gewoon nog een keer rijkdom, pap. Dan krijg ik extra veel geld, en dan is mijn levenswens nog sneller vervuld!’ Melvin knikte langzaam. ‘ Dat kan wel zo zijn. Maar zou je niet liever zelf je handen uit de mouwen steken voor je wens?’

56. Daar had hij toch wel een punt, vond Melissa. En dus nam ze het bestbetaalde baantje aan, dat ze kon vinden. Dat was in het onderwijs, en ze kon meteen beginnen. Trots keken Melvin en Celine haar na. Wat groeide hun dochter toch snel op...!

57. Na hun heftige bezoekje aan Kim vonden Frank en Esther het wel tijd voor een wat luchtigere visite. Maar toen ze bij Melvin en Celine aankwamen, werden ze meteen weer overspoeld met medeleven en medelijden. ‘ Je zal het wel vre-se-lijk zwaar hebben.’ zuchtte Celine.

58. Frank ging er maar niet echt op in, en volgde hen naar binnen. Esther praatte een tijdje met Melissa, maar doordat het meisje zo verlegen was liep het nogal stroef.

59. ‘ Melissa heeft sinds kort een baantje.’ vertelde Melvin maar, om te helpen. ‘In het onderwijs.’ ‘ O?’ Esther keek naar het meisje, dat iets ouder dan zij zelf was. ‘Wat leuk! Ik zou eigenlijk ook wel willen werken, maar voorlopig is school wel genoeg.’

60. Het was moeilijk om zo normaal met mensen te babbelen, over koetjes en kalfjes. Al gauw kwam het gesprek alweer op Laura. Het was gewoon onvermijdelijk. ‘ Ze had nog lang niet mogen gaan.’ zei Celine zacht. ‘ Mijn grootste wens zou gewoon zijn dat ze weer terug kwam.’ fluisterde Frank emotioneel. ‘Terug bij ons.’

61. Het werd stil in de kamer. Doodstil. Maar in Melvins hoofd draaide alles op volle toeren. Wens...

62. Hij sprong op en schoof de wenslamp tevoorschijn. ‘ Hier! Neem hem mee!’ brulde hij door het dolle heen. ‘Frank, hier zit een geest in die wensen vervult. Ik meen het!’ Hij schoot in de lach. ‘ Ik zou je echt niet voor de gek houden, man. Je kent me toch?’

63. ‘ Je wilt de geest weggeven?’ klonk ineens een zachte stem naast hem. ‘ W-wat? Ja, Melis. Frank kan hem veel beter gebruiken dan wij.’ Er ontstond een verhitte discussie tussen vader en dochter. Esther keek geschrokken naar haar vader.

64. ‘ Maar páp...’ ‘ Hoe kun je zo egoïstisch zijn?’ riep Melvin uit. ‘Je hebt al twee wensen gedaan, Melissa! Er landen nog dagelijks zakken goud in de tuin. Deze man heeft zijn vrouw verloren, en zijn baby! Het gaat hier om lévens, Melissa!’

65. Na een vuile blik op haar vader sprong het meisje overeind en rende de kamer uit, naar boven. Geschrokken keek iedereen haar na. ‘ Geen zorgen, die draait wel weer bij.’ zei Melvin luchtig.

66. Waar hij ineens de doos en het lint vandaan had, wist Frank niet, maar ineens drukte Melvin hem een pakje onder zijn neus. ‘ Hier, de geest in de fles. Hij is nu voor jou.’ ‘ M-maar, dat kan ik toch niet aannemen? Zo’n zeldzaam geschenk, hij was speciaal voor jullie?!’

67. ‘ We hebben al twee wensen gebruikt. Twee te veel, als je het mij vraagt.’ sprak Melvin. ‘Jij kunt deze geest veel beter gebruiken, Frank. Je familie heeft het nodig.’ Frank was sprakeloos. ‘ Wens je vrouw terug. Wens haar weer tot leven, Frank.’

68. Tranen stroomden over Franks gezicht, en hij bleef maar naar het pakje staren. Ook Esther huilde van geluk, en viel haar verre familielid in de armen. ‘ O, Melvin. Hoe kunnen we je ooit bedanken?’ ‘ Het is al goed.’

69. Nog steeds hevig geëmotioneerd kwamen vader en dochter weer thuis. Dat was wel een heftig ochtendje geweest! Maar zodra ze de tweeling zagen, kalmeerden ze weer een beetje. Die twee zetten ze weer met beide benen op de grond.

70. De hele verdere middag speelden Esther en Merel samen met de kleintjes. Ze konden al aardig lopen, praten en op het potje zitten. Lisa kon zelfs al een liedje zingen!

71. Daarna was het tijd om op te groeien. Er was geen feest, maar het was niet minder gezellig. ‘ Gave kleren!’ grijnsde Lisa. ‘Past goed bij jou, pappie!’

72. ‘ Ik vind dat shirt niet zo mooi, hoor...’ stamelde Sander. ‘ Jongens, maak er niet zo’n drukte om. Er liggen nieuwe kleren voor jullie allebei.’

73. ‘ Okee, dit is toch wel mooier dan wat ik had.’ gaf Lisa toe. ‘ Leuk dat we zijn opgegroeid, hè?’ zei Sander zacht. ‘ Ja man!’ riep Lisa meteen en ze drukte haar broertje bijna plat.

74. ‘ Weet je nog wat we nu gaan doen?’ vroeg Sander, weer met een heel zacht stemmetje. ‘ O ja!’ brulde Lisa en ze stampte van pure enthousiasme op de grond. ‘ Papa gaat mama terug wensen. Kom op, rennen!’

75. Frank keek nog eens naar zijn tweeling. Sander leek op hem, Lisa sprekend op haar moeder. Laura... Nog even, en ze was gewoon terug bij hen! Hij kon het haast niet geloven. Iedereen had zich rond de wenslamp verzameld.

76. ‘ Nu komt mama weer, hè Es?’ Lisa gooide haar armen om de hals van haar zus en hupste wild op en neer. ‘ Ja, maar hou je wel even rustig, okee? Anders kan papa zich niet concentreren.’ ‘ Conce-watte?’ ‘ Doe nou maar gewoon rustig.’ zuchtte Sander serieus.

77. Frank knielde bij de lamp neer. Volgens Melvins verhalen was het een vriendelijke, gehoorzame geest die al je wensen vervulde. Zijn hart hamerde in zijn keel.

78. Na een tijdje wrijven kringelde er rook uit de lamp, die een grote wolk vormde waar de geest uit verscheen. ‘ Cool.’ mompelde Esther met grote ogen. ‘ Meester, wat is uw wens?’ De stem van de geest golfde door de kamer.

79. ‘ Ik...ben uw nieuwe meester.’ stamelde Frank. ‘ Dat weet ik.’ zei de geest meteen. ‘Wat is uw wens?’ ‘ Het gaat om mijn vrouw, Laura de Beer. Zij is gestorven toen ze zwanger was, en...’

80. ‘ Nu wil je haar terug wensen.’ galmde de stem van de geest. ‘ J-ja.’ knikte Frank. Zo simpel was het wel. Hij vond het alleen moeilijk om helder te blijven op een moment als dit. ‘ Ja, dat wens ik. Ik wens... Ik wens dat Laura de Beer weer tot leven komt!’

81. Een oorverdovende knal – de kamer werd gevuld met rode rook. Iedereen dook hoestend en kuchend in elkaar, met tranende ogen van de verstikkende damp. Eindelijk trok de rode gloed een beetje weg, en werd er een gedaante zichtbaar.

82. ‘ L-laura?’ stamelde Frank, nog met tranende ogen. Hij knipperde een paar keer, en herkende toen inderdaad zijn vrouw. Maar er was weinig van haar over. Ze was zichzelf niet meer. ‘ G-geest?’ krijste Frank in paniek – maar de geest was al weg.

83. Laura bleef doodstil staan. Er kwam een weerzinwekkende geur van haar af. ‘ Laura, je bent terug.’ Met enorm veel moeite kon Frank op zijn vrouw aflopen, en tegen haar praten. Ze staarde dwars door hem heen.

84. Langzaam begon het tot iedereen door te dringen, wat er gebeurd was. Lisa wendde zich af, wreef driftig in haar ogen en haalde haar neus op. ‘ Kom maar even mee.’ stamelde Esther hees en ze nam de tweeling mee naar de gang.

85. Met bonzend hart duwde ze de deur achter zich dicht. Esther had het vreselijk benauwd. Haar gedachten kolkten als een wervelstorm door haar hoofd. ‘ Wat is er met mama?’ fluisterde Sander. In zijn ogen las Esther dezelfde doodsangst die zij van binnen voelde.

86. ‘ Mama is...mama is...’ begon ze, maar ze kon het gewoon niet zeggen. Ineens kon ze het niet meer aan, en barstte in huilen uit. ‘ Mama is een zombie!’ jammerde ze. ‘Een levende dode!’

87. Intussen had Frank ook de rest de kamer uit gestuurd, zodat hij alleen met Laura was. ‘ Je bent er weer.’ zei hij, en probeerde opgelucht te klinken. ‘ Hoe is het met de baby?’ Hij strekte zijn hand uit, maar Laura duwde hem met een ruk van zich af.

88. Sinds ze hier weer was, had ze nog geen woord gezegd. Als verstijfd bleef Frank staan en staarde naar zijn verminkte vrouw. Een zwak gekreun klonk uit haar keel, en ze begon van hem weg te strompelen. Haar ene voet sleepte moeizaam over de vloer.

89. Frank keek hoe ze op de bank neerplofte. Ze was een zombie geworden. Een levende dode. Dát had de geest niet gezegd! Frank had zich dit moment zo anders voorgesteld. ‘ Zo fijn dat je weer terug bent.’ stamelde hij weer. Maar hij meende het niet meer.

90. Een lang ingehouden snik ontsnapte uit zijn keel, en verblind door tranen rende Frank naar boven. Helemaal op zolder riep hij zijn kinderen bij zich, zodat ze samen over het gebeurde konden praten. ‘ Ik weet het gewoon niet meer, ik weet het niet meer!’ snikte Frank.

91. ‘ Pap, pap. Rustig. We komen er wel uit. Misschien komt het wel weer goed met mama.’ ‘ Es, ze is een zombie .’ snotterde Frank vanachter zijn handen. ‘Wat moeten we daar nou mee?’ ‘ Misschien kan ze gewoon weer bij ons wonen, net als vroeger?’

92. ‘ Het wordt nooit meer zoals vroeger!’ jammerde Frank. ‘Hoe heb ik zo dom kunnen zijn? Hoe heb ik die geest kunnen vertrouwen? Tot leven wekken, het was gewoon te mooi om waar te zijn!’ ‘ Mam is hier nog maar net. Misschien verandert ze nog.’ probeerde Esther, maar diep in haar hart wist ze dat het goed mis was. Een zombie...

93. ‘ Sorry hoor, ik vind het gewoon...Ik kan het gewoon niet geloven.’ Met een diepe zucht veegde Frank zijn tranen weg. Ook Esther droogde haar ogen. Het beeld van de uitgemergelde, blauwige Laura bleef maar door hun hoofd zweven.

94. ‘ Pappie?’ klonk het ineens heel zacht. Lisa stond tegen de muur geleund en keek haar vader met grote ogen aan. ‘ Wordt de baby nu nog wel geboren?’ ‘ Dat...dat weet ik ook niet, lieverd. Eigenlijk weet ik op dit moment helemaal niks meer.’

95. Sander gooide zich tegen zijn vader aan, sloeg zijn armen om Franks middel alsof hij hem nooit meer los wilde laten. En hij zette het op een oorverdovend, hartverscheurend krijsen. ‘ O, jochie.’ snikte Frank, die zelf ook meteen weer moest huilen. Hij knielde bij zijn zoon neer en troostte hem.

96. Hoeveel ellende konden die kinderen nog verdragen? ‘ Misschien...misschien had mama beter dood kunnen blijven.’ hikte Sander paniekerig tussen zijn tranen door. En die woorden zetten Frank pas echt weer met beide benen op de grond. Ja. Hij had Laura nooit tot leven moeten wekken.

97. x Tot de volgende update! - Sorry voor oude versie van de stamboom -