1. Biografía do Papa
Francisco I
TecnoProyectoTania
Nacemento e infancia (estancia cos salesianos)
Xurxo Mario Bergoglioactualmente o papa Francisco I, naceu o 17 de decembro de 1936, en Bos Aires en Arxentina no
seno dunha familia modesta, era o filloduntraballador ferroviario de orixepiamonté, Mario Bergoglio, e de Regina, ama
de casa.

2. Estudio una escuela secundaria industrial E.N.E.T Nº 27 Hipólito Yrigoyen, recibiendo o título de técnicoquímico. Vive cun
pulmón dende os 20 anos, cuando someteuse a una operación. Sin embargo, salvo limitarle un pouco su capacidade
respiratoria, non lle afecta a su calidade de vida. Aos 21 anos decidiu convertirse en sacerdote.
o 11 de marzo de 1958 uniuseao noviciado da Compañía de Xesús ingresando no seminario do barrio Villa Devoto. Obten
una licenciatura en Filosofíae estuda Humanidades en Chile. Entre 1964 e 1965 foi profesor de Literatura e Psicología no
colexio da la Inmaculada Concepción de Santa Fé, para decantarse por la Teoloxíano colexio 'San Xosé', en San Miguel.
Foi ordenado sacerdote o 13 de decembro de 1969. Dendeentonrealizou una largacarreira dentro da orde da cal chegou a
ser r «provincial» dende 1973 ata 1979, durante a dictadura militar argentina. Procuro mantener a toda costa la unidad
del movimiento jesuita, influenciado polaTeoloxía da Liberación, baixo a consigna de "manter a politización da Compañía
de Xesús".
Se trasladou a Alemania para obter su doctorado e aoseu regreso remontou a actividade pastoral como sacerdote na
provincia de Mendoza.
Foi consagrado obispotitulardeAucao 20 de maio de 1992, para exercer como un dos catro obispos auxiliares de Bos
Aires.Taménfoi obispo coadjutor da mesma o 3 de xunio de 1997.Reciviu o cargo de arzobispo de deBos Aires o 28 de
febreiro de 1998.Por entonces non vivía no palacio cardenalici, senon que nun piso. Iba a traballar todos los días en
autobús, o papa Xoán Pablo II o nombroucardealco título de San Roberto Belarmino; ademáis é primado da Arxentina.
O papa Xoán Pablo II creou o Bergogliocardenal presbítero de San Roberto Belarmino o 21 de febrero de 2001. Tras a
norte de Xoán Pablo II o 2 de abril de 2005, foi considerado un dos candidatos a ocupar o lugar dosumo pontífice,6
cargo
para o que foielexido Joseph Ratzinger, adoptó o nome de Benedicto XVI.
Miembro de CAL (Comisión para América Latina), a Congregación para o Clero, o Pontificio Consejo para a Familia, a
Congregación para o Culto Divino e a Disciplina dos Sacramentos, o Consejo Ordinario da Secretaría Xeneral para o Sínodo
dos Obispos, a Congregación para os Institutos de Vida Consagrada e as Sociedades de Vida Apostólica.
Miembro daConferenciaEpiscopalArxentina, da cal foipresidente en dúas ocasións, eCELAM (Consejo Episcopal
Latinoamericano).Na Santa Sede foi miembro da Congregación para o Culto Divino e a disciplina dos Sacramentos; da
Congregación para oCrego; da Congregación para os Institutos de Vida Consagrada e das Sociedades de Vida Apostólica;
do Pontificio Consejo para a Familia e da Pontificia Comisión para América Latina.
Foi mencionado como uno dos prelados mellor posicionados para suceder a Xoan Pablo II, sendo o principal rival de
Ratzinger no Cónclave de 2005. En marzo de 2013, Jorge Bergogliofoi un dos cardeaisarxentinos que participaban no
Cónclave para elexirao sucesor de Benedicto XVI.
Tras al menos catrovotacións e dúas fumatas negras, os 115 cardeaiselectores, inclinaron a votación aoseu favor e o 13
de marzo de 2013 foielixido o Papa 266. Se lle impuso o nome de Francisco I, converténdose no primer latinoamericano e
o primer membro da Compañía de Xesús en dirixir a Iglesia Católica. A fumata branca se alzou sobre o ceo de Roma ás
19.08.
Ordenación Obras
1982: Meditacións para relixiosos
1986: Reflexións sobre a vida apostólica
1992: Reflexións de esperanza
1998: Diálogos entre Juan Pablo II e Fidel Castro
13 de marzo de 20132003: Educar: exixencia e pasión
2004: Ponerse a patria ao hombro
2005: A nación por construir
2006: Corrupción e pecado
2006: Sobre a acusación de sí mesmo
2007: O verdadero poder é o servizo
2012: Mente aberta, corazón creyente
Xesuíta e crego

3. Con 21 anos, en 1957 decidiu convertirse en sacerdote. Ingresou no seminario de barrio de Villa
Devoto comnovona Compañía de Xesús e culminou os seus estudios como seminarista no
Seminario Xesuíta de Santiago de Chil, ubicado na casa de retira de San Alberto Hurtado,
ondeingresouaocursode Ciencias Clásicas e profondizou os seus estudios de historia, literatura,
latínegrego.
De 1964 a 1966 foi profesor de Literatura e Psicoloxía no Colexio da Inmaculada de Santa Fe e
no Colexiotraballo barrial que se disolvou formalmente en 1974.
Tivo estudios de teoloxía entre 1967 e 1970 naFacultade de Teoloxía do Colexio Máximo de San
Xosé, en San Miguel.Foiordeado sacerdote o 13 de decembro de 1969, aos 33 anos de idade.
Entre 1970 e 1971 realizousenacidade española de Alcalá de Henares a terceira probación do seu
noviciado, a última proba necesaria para ingresar na Compañía de Xesús. Durante os dous anos
seguientesfoi maestro de novicios en Villa Barilari, profesor naFacultade de Teoloxía e rector do
Colexio Máximo de San Miguel.
O pai superior do colexioxesuíta San Ignacio de Loyola explica que co paso de Francisco
polasúa casa foi para realizar a terceira probación, un período espiritual que culmina a formación
dos xesuítas.Aterceira probación “é un tiempo longo, de entre oito meses e un ano para
recuperar a espiritualidad” como o explica o pai superior. A formación dos
xesuítas dura entre 10 e 12 anos, se pecha este periodo no que entre outrascousas”seestudan
puntos das constitucións, se realiza alguna colaboración pastoral e se pasa un mes de servizo
propio”
O 31 de xulio de 1973 foinomeado provincial dos xesuítasarxentinos, cargo que ocupou ata1979.
Vinte días antes do seunomeamento como provincial, en xeral dos xesuítas, Pedro Arrupe,S.J;
encargou a Francisco transferir a administración da Universidade do Salvador a unha agrupación
de laico, o cal fixo confiando en personas que collecíana agrupación Guardia de Ferro. Por elo,
en 1974 designouselle rector a Francisco Xosé Piñón, quenexerció o cargo ata 1980, e nosdemáis
cargos a exintegrantes de Guardia de Ferro.
En 1976 comenzaunha nova dictadura militar en Arxentina, no marco da cal varios sacerdotes
son víctimas de secuestros,torturas e mortes, especialmente os vinculados aoMovemento de
Sacerdotes para o Tercer Mundo. Francisco,como provincial dos xesuítas, tivodiálogo con
sacerdotes en peligro de secuestro e con outrosrelixiosos que fosen liberados.
BISPO E CARDEAL
Logo dunha vida con tantos estudios, foi consagrado bispo titular de Oca (Auca en latín) o 20 de
maio de 1992 exerceu como un bispo auxiliar de Bos Aires. Cando a saude do seu predecesor na
arquidiócesis de Bos Aire, o arzobispo coadjutor da mesma, o 3 de xuño de 1997.Ao falecer

4. Antonio Quarracinoempezou a debilitarse, Francisco foiquen o sucedeu e tivo o cargo de azobispo
de Bos Aires o 28 de febrero de 1998, obtivo o cargo de primado de Arxentina. O 6 de novembro de
1998 foinomeado ordinario para os fieles orientáis do seu propi rito en Arxentina.
Durante o consistorio do 21 de febreiro de 200, o papa Xoán Pablo II o creoucardealco título de San
Roberto de Belarmino.
Como cardealformou parte da Comisión para América Latina, a Congregación para o Crego, o
Pontificio para a Familia, a Congregación para o Culto Divino e a Disciplina dos Sacramentos, o
Consello Ordinario da Secretaría Xeneralpara o Sínododos Bispos e a Congregación para os
Institutos de Vida Consagrada e as Sociedades de Vida Apostólica.
Por ser arzobispo de Bos Aires era tamenmembro da Conferencia Episcopal Arxentina, da que foi
presidente en dous periodos consecutivos dendenovembro de2005 ata novembro de 2011, non
puidendo ser reelexidounha vez máis por non permitirlo o artículo 61 dos estatutos. O 8 de
noviembre de 2011 os bispos electores dese organismo designaron para reemplazaloao arzobispo de
Santa Fe, Xosé María Arancedo, curmánirmán do falecido Raúl Alfonsín e ata enton vicepresidente
da Conferencia Episcopal. Integroutamen o Consello Episcopal Latinoamericano (CELAM).
No 2005, o cardealBergoglio, xasendo presidente de Conferencia Episcopal, autorizou a tramitación
da causa para a beatificación dos seis membros da sociedade de vida apostólica dos Padres
Palotinos que foron asesinados en 1976 na conocida masacre de San Patricio. Aomesmo tempo,
Bergoglioordeou investigar a masacre en sí, que se le atribuye aoréxime militar arxentino.
Como arzobispo e cardeal, Francisco foicoñecidopolasúahumildade, conservado o doctrinal e o seu
compromiso coa xustiza social. Optó por promover o diálogo e acercarse aos distintos colectivos
sociais, fosen o non católicos; así como por reforzar a tarea pastoral nas parroquias, aumentando a
presencia de sacerdotes nasvilas (barrios marxinales).39
Esto fixo que fosecoñecido como «o bispo
dos pobres».
O sociólogo Fortunato Mallimaci indico que “tivomoitapresenza nos actos contra a trata de persoas,
a favor as víctimas de accidentes de tránsito o das tragedias da discoteca de Cromañon (2004) e da
estación ferroviaria de Once (2012)”.
Un estilo de vida sencillo ha contribuido á reputación da súahumildade: Vivía nunapartamento
pequeno en vez da residencia palaiega episcopal, renunciou a súa limusina eaoseu chofer en favor
do transporte público, él cocinaba a súa propia comida. Disfrutaba da ópera, o tango,e o fútbol;é
hincha e socio activo simple do Club Atlético San Lorenzo de Almagro.Étamen un apasionado
lector de Fiódor Dostoievski e Xurxo Luis Borges, sdemáis de autores clásicos.
Bergoglio, antes de ser elexido papa, presentou su renuncia como arzobispo ao cumplir os 75 anos, de
acordó aoDereitocanómico. Tíña previsto xubilarse una vez fose nomeado o seu sucesor e retirarse a
un fogar para os sacerdotes maiores o enfermos, ondexatíña reservada un cuarto; para despoislevar una
vida de oración e de dirección espiritual, alexada do gobernó eclesiástico.
Elección pontificia e primeiros pasos como Papa
Alguns dos primeiros actos públicos do pontificado de Francisco se desarrollaron no marco
da Semana Santa de 2013:

5. O Domingo de Ramos, ante máis de 250000 de persoas, denunciou, as guerras, os
conflitos económicos e os crímenes contra a vida humana e contra a Creación.
Respecto ácomunidade cristiana, llesdixo que con Cristo se podía vencer ao mal e
llespediu que “ nonsexanpersoas tristes” e que non deixen que nadie “llesroube a
esperanza”.
O Xoves Santo o iniciou coa chamada Misa Crismalna que anunciou a beatificación
de varios mártires da Segunda Guerra Mundial, a Europa comunista e a Guerra
Civil Española. Pola tarde tivo lugar un acto insólito: o papa realizoua misa nun
reformatorio de menores, en vez de dar a misa tradicionalna Basílica de San Xo´na
de Letrán.Alí, lavoulles, secoulles e bicoulles os pés a doce reclusos, entre os que
había duas mulleres, una delas musulmá.
O Venres Santo realizouunha ceremonia dentro do Vaticano, na que rezou tumbado
e en silencio ante un crucifijo espido.Máis tarde participouno Viacrucisque se
desarrollou entre o Coliseo e o Monte Palatino de Roma. Ássúasreflexións, escritas
por xóveneslibanenses, giraron en torno ásinxusticias e a violencia en Oriente
Próximo.
O Domingo de Resurreción, o papa lanzou un mensaxe de paz para todas as rexións
do mundo que se encontraban en situación de conflito: Malí, Siria, Corea, Israel e
Palestina… e deuu a tradicional bendición aos miles de fieles no Vaticano.
O 6 dde abril fixo a seu primer nomeamentona Curia Romana ao encargar ao fraile
franciscano Xosé Rodríguez Carballo o posto de secretario da Congregación e as
Sociedades de Vida Apostólica. Un mes despois da sua elección, o papa Francisco,
tomando en consideración una das suxerenciasque se espusieron durante as
congregaciónsxenerais que precidironao Cónclave, constituyó un grupo de
cardenais que o asesorarán nas tareas de goberno da Igrexae le axudaránna reforma
da constitución apostólica Pastor Bonus sobre a Curia Romana.Dicho grupo está
coordinado por Óscar Andrés Rodríguez Maradiaga, arzobispo de Tegucigalpa, e o
seu secretario é MarcelloSemeraro, bispo de Albano.
O 9 de abril reuniuse con Ban Ki-Moon, Secretario Xeneral das NaciónsUnidas.Durantea
visita, o papa aproveitou para manifestar o "aprecio polo papel central da ONU na
preservación da paz no mundo, na promoción do ben común e na defensa dos dereitos
fundamentales do home.
O 2 de mao Francisco recibiuno Vaticanoaoseu predecesor, Benedicto XVI,o cal se
trasladou en helicóptero dende o!!!!!!!!!!!!!!!!!!!CastelGandolfo al Monasterio Mater
Ecclesiae, su residencia definitiva.103
Ésta es la primera ocasión en la que un papa y su
predecesor conviven dentro del Vaticano.104
El 10 de mayo, Francisco fue visitado en el Vaticano por el Patriarca de Alejandría,
Teodoro II, en un intento de acercamiento recíproco "hacia la unidad plena" del
cristianismo. Con el deseo de que esa fecha fuera la primera de una larga serie de
encuentros, Teodoro II le propuso que se celebrara cada año una fiesta del amor fraterno

6. entre ambas Iglesias. Se trata de la segunda ocasión en la que un papa católico y otro copto
se reúnen desde el Cisma de Oriente (año 1054).105106
-http://www.buscabiografias.com/bios/biografia/verDetalle/9916/Papa%20Francisco%20-
%20Jorge%20Mario%20Bergoglio%20-%20Francisco%20-papa-%20-%20Papa%20Francisco%20I
-http://es.wikipedia.org/wiki/Francisco_(papa)
-http://es.wikipedia.org/wiki/Francisco_(papa)