Criminal Law Notes

© Nur Aliah Amran / Studiouseason (2020)
1
CRIMINAL LAW NOTES / NOTA UNDANG-UNDANG JENAYAH
Kesalahan pemerdangan manusia dan penyeludupan migran merupakan kesalahan yang
serius yang mendapatkan pemerhatian sedunia sejak tahun 2000 lagi. Pada tahun 2007,
Malaysia telah diletakkan pada peringkat ketiga dalam laporan ‘Trafficking in Person’s Report’
oleh Department of State, Amerika Syarikat yang mengatakan, “Malaysia is placed on Tier 3
for its failure to show satisfactory progress in combating trafficking in persons, particularly in
the areas of punishing acts of trafficking...”.
Seksyen 2 ATIPSOM telah memberi tafsiran kepada “pemerdangan orang”, iaitu yang
berkaitan dengan menguruskan bagi tujuan pekerjaan tetapi bukan melalui agensi pekerjaan,
urusniaga yang melibatkan orang bagi tujuan pekerjaan dan urusniaga manusia yang
bertentangan dengan undang-undang. Manakala “penyeludupan migran” di bawah seksyen
yang sama dalam bahasa mudahnya dikatakan sebagai menguruskan orang masuk ke dalam
negara secara tidak sah dan orang keluar dari negara ini secara tidak sah. Tidak sah
bermakna bertentangan dengan undang-undang, iaitu tidak melalui proses imigresen.
Ruang lingkup pemakaian akta ini adalah tidak kira kesalahan itu berlaku di dalam atau di luar
malaysia, dan apa jua kerakyatan atau kewarganegaraan pesalah itu (Seksyen 3 ATIPSOM).
Seksyen 12 ATIPSOM meletakkan bahawa pemerdagangan orang adalah satu kesalahan
yang boleh dihukum dengan penjara tidak melebihi 15 tahun dan boleh juga didenda. Seksyen
13 ATIPSOM pula menyenaraikan cara-cara pemerdagangan orang yang merupakan
kesalahan iaitu antara salah satunya adalah melalui ancaman, pemelarian atau penggunaan
kekerasan. Jika disabitkan, boleh dihukum dengan penjara tidak kurang 3 tahun tetapi tidak
melebihi 20 puluh tahun dan boleh juga didenda. Ekploitasi kanak-kanak adalah dilarang di
bawah Seksyen 14. Seksyen 15 pula melarang daripada mendapatkan keuntungan daripada
eksploitasi orang yang diperdagangkan.
Penyeludupan migran merupakan kesalahan di bawah Seksyen 26A. Seksyen 26D melarang
mendapatkan keuntungan daripada penyeludupan migran. Menyediakan kemudahan bagi
membantu penyeludupan migrain juga merupakan kesalahan di bawah Seksyen 26F. Kes Nik
Abd Afif bin Nik Man v Pendakwa Raya merupakan kes di mana responden didakwa di bawah
Seksyen 26H kerana menyembunyikan atau melindungi migrain yang diseludup, dan ia
dibaca bersama Seksyen 34 Kanun Keseksaan yang mana boleh dihukum di bawah Seksyen
dan Akta yang sama.
Kesalahan pemerdangan manusia dan penyeludupan migran

2
Pengganas diberi takrifan di bawah Seksyen 130B(1) PC di mana ia merujuk kepada orang
yang terlibat dengan suatu perbuatan yang dikategorikan sebagai ‘perbuatan pengganas’.
Perbuatan pengganas telah dijelaskan di bawah Seksyen 130B(2) dan (3).
Seksyen 130B(2): Suatu perbuatan atau ugutan yang jatuh di bawah subseksyen (3),
dilakukan dengan niat melanjutkan perjuangan politik, agama atau ideologi dan
semunasabahnya diniatkan untuk menakutkan orang awam atau mempengaruhi kerajaan.
Contoh di bawah Seksyen 130B(3) adalah perbuatan atau ugutan yang melibatkan
kecederaan teruk kepada seseorang, membahayakan nyawa atau menyebabkan kematian.
Seksyen 130M menerangkan bahawa sesiapa yang mengetahui atau ada sebab untuk
mempercayai bahawa apa-apa kesalahan yang boleh dihukum di bawah Seksyen 130C ke
130L telah dilakukan atau akan dilakukan dengan sengaja meninggalkan daripada memberi
apa-apa maklumat boleh dihukum penjara sehingga 7 tahun atau didenda atau kedua-
keduanya sekali.
Kes yang boleh memberi ilustrasi kepada Seksyen berikut ialah kes PP v Hassan bin Hj Ali
Basri dan PP v Siti Noor Aishah bt Atam. Di dalam kes yang pertama, OKT telah didakwa dan
dihukum kerana tidak memberi maklumat berkenaan perbuatan keganasan, manakala dalam
kes yang kedua OKT telah dilepaskan di mana fakta kesnya adalah dia mempunyai buku-
buku yang berkaitan keganasan. Kes pertama memberi panduan bahawa ‘ada sebab
mempercayai’ menggunakan ujian objektif. Dalam kes tersebut sudah memadai bahawa
seseorang yang menusabah akan mempercayai bahawa perbuatan keganasan akan berlaku.
Keganasan

3
Theft can be defined as an act of taking any movable property out of the possession of any
person without that person’s consent, moves that property for taking its possession. Whereas,
Criminal Misappropriation can be defined as an act of converting or misappropriating any
movable property with dishonest intention for his own use. Both the offences deal with the
movable property.
Basis Theft Criminal Misappropriation
Provision
under IPC
Offence of theft is defined under
section 378 of Indian Penal Code,
1860
Offence of Criminal Misappropriation is
defined under section 403 of Indian Penal
Code, 1860
Intention In Theft, the initial taking of the
property is always unlawful. The
intention behind such act is always
dishonest.
In Criminal Misappropriation, the initial
step of taking property may be innocent
and lawful. Dishonest intention develops
subsequently.
Consent In theft, property is moved without
the consent or knowledge of the
owner.
In Criminal Misappropriation, the owner
might have come into possession of the
property with the express consent of the
owner or by some casualty.
Commission
of offence
In theft, the moving of property is
itself an offence.
In Criminal Misappropriation, the offence is
said to be committed when the property is
converted or misappropriated with
dishonest intention for offender’s own use.
Mere moving of property not constitute the
offence.
Right of
Possession
In theft, the right of the possession is
violated by the wrongdoer.
In Criminal Misappropriation, the there is
no such infringement of right of possession
as the offender is already in the
possession of the property.
Punishment Offence of theft is punishable with
imprisonment of either description
for a term which may extent to 3
years or with fine, or with both
(Sec.379, PC)
Offence of Criminal Misappropriation is
punishable with imprisonment of either
description for a term which may extent to
2 years or with fine, or with both (Sec.403,
PC)
Difference between theft and criminal misappropriation

4
Section 300 of PC speaks of situations in which if a murder is committed, it is treated as
‘culpable homicide not amounting to murder’. One of the situations relevant to the current
discussion is, situation of ‘sudden fight’. It can be used as a defense to reduce criminal liability
from murder to culpable homicide not amounting to muder.
Exception 4. – Culpable homicide is not muder if it is committed without premeditation
in a sudden fight, in the heat of passion upon a sudden quarrel and without the
offendor’s having taken undue advantage or acted in a cruel or unusual manner.
Explanation. – It is immaterial in such cases which party offers the provocation or
commits the first assault.
In Narayan Nair Raghavan v State of Travancore-Cochin, this exception requires that no
undue advantage be taken of the other side. It is impossible to state that there is no undue
advantage when a man stabs an unarmed person who makes no threatening gestures and
merely asks the accused to stop fighting. In these circumstances, the exception does not
apply.
In the case of Amrithalinga Nadar v State of Tamil Nadu, the exception is invoked successfully
as in this case both sides of parties were not taking undue advantage over each other as the
deceased was armed with a knife while the accused who was enraged by the injuries from the
deceased, inflicted a blow on him.
The case Surinder Kumar v Union Territory of Chandigarh lays down the requirement that
must be satisfied to invoke this exception which include, (i) it was a sudden fight; (ii) there was
no premeditation; (iii) the act was done in a heat of passion, and (iv) the assailant had not
taken any undue advantage or acted in a cruel manner. This case also explains that the cause
of the quarrel is not relevant nor is it relevant who offered the provocation or started the
assault. The number of wounds caused during the occurrence is not a decisive factor but what
is important is that the occurrence must have been sudden and unpremeditated and the
offendor must have acted in a fit of anger.
Sudden fight as a defense

5
• Definition under Section 378 PC:
➢ An act in which someone intends to take dishonestly any movable property out of possession
of any person without that person’s consent and moves that property for such taking.
 Meaning of ‘dishonestly’: An act with the intention of causing wrongful gain to one person
or wrongful loss to another person (Section 23 PC).
❖ Wrongful gain: Gain by unlawful means something that is not legally entitled.
 Gain: Retains/acquires.
❖ Wrongful loss: Loss by unlawful means something that is legally entitled.
 Loss: Kept out/deprived.
➢ Elements
 Queen Empress v Sri Churn Chungo, Banerjee J:
❖ (1) There must be an intention to take some moveable property,
❖ (2) The taking intended must be dishonest,
❖ (3) It must be from the possession of another person without his consent, and
❖ (4) There must be a moving of the property in order to such taking.
➢ Temporary taking
 Mayne's Penal Code (14th Ed.) at page 340:
❖ “It is sufficient to show an intention to take dishonestly the property out of any person's
possession without his consent, and that it was moved for that purpose. If the dishonest
intention, the absence of consent, and the moving are established, the offence will be
complete, however temporary may have been the proposed retention.”
➢ Taking due to mistake of fact and in ignorance of law
 Mankinant Yadav v State of Bihar
❖ “When a person takes another man’s property believing under a mistake of fact and in
ignorance of law that he has right to take it committing an offence and to retain it until
compensated, he may not be held guilty of theft in as much as there is no dishonest
intention even though he may cause wrongful loss within the meaning of the Penal
Code. This view finds support from a decision of the Bombay High Court in Queen
Empress v Nagappa.”
Theft

6
• Definition under Section 383:
➢ “Whoever intentionally puts any person in fear of any injury to that person, or to any
other, and thereby dishonestly includes the person so put in fear to deliver to any
person or property or valuable security, or anything signed or sealed which may be
converted into a valuable security, commits ‘extortion’.”
• Illustrations under Section 383:
a) A threatens to publish a defamatory libel concerning Z unless Z gives him money. He
thus induced Z to give him money. A has committed extortion.
b) A threatens Z that he will keep Z’s child in wrongful confinement, unless Z will sign and
deliver to A, a promissory note binding Z to pay certain moneys to A. Z signs and
delivers the note. A has committed extortion.
c) A threatens to send club-men to plough up Z’s field unless Z will sign and deliver to B
a bond binding Z under a penalty to deliver certain produce to B, and thereby induces
Z to sign and deliver the bond. A has committed extortion.
d) A, by putting Z in fear of grievous hurt, dishonestly induces Z to sign or affix his seal to
a blank paper and deliver it to A. Z signs and delivers the papers to A. Here, as the
papers so signed may be converted into a valuable security, A has committed
extortion.
• Punishment for extortion under Section 384:
➢ Imprisonment of either description for a term which may extend to three years;
➢ Fine; or
➢ Both.
• Punishment for putting any person in fear of injury, in order to commit extortion,
under Section 385
➢ Imprisonment of either description for a term which may extend to two years;
➢ Fine; or
➢ Both.
• Jadunandan Singh and Another v Emperor
➢ To constitute the offence of extortion, there must be fear of injury and delivery of
property. Mere ‘forcible’ taking of thumb impression does not amount to extortion, but
rather, fall under criminal force of an assault punishable under s 352 PC.
• Tanumal Udha Singh v Emperor
➢ Mere threat of divine displeasure does not amount to extortion. The harm threatened
or caused to be threatened must be from something illegally done. According to s 43,
Extortion

7
‘illegal’ applies to anything which is an offence, or which is prohibited by law, or which
furnishes ground for civil action.
• Criminal misappropriation of property is an offence punishable under s 403 PC to the
extent of two years’ of imprisonment, fine or both; and dishonest misappropriation of the
property of the deceased person at the time of his death is punishable under s 404 PC. In
view of the special protection needed in case of deceased’s property gravity of the offence
is enhanced and accordingly, punishment may vary from three years to seven years’ of
imprisonment, if the accused happens to be the deceased’s servant and clerk.
• Dishonest misappropriation of property is defined under Section 403:
➢ Whoever dishonestly misappropriates or converts to his own use any movable
property, shall be punished with imprisonment of either description for a term which
may extend to two years, or with fine, or with both.
• Illustrations under Section 403:
a) A takes out property belonging to Z out of Z’s possession in good faith.
Akta Antipemerdagangan Orang dan Penyeludupan Migrain 2007 (Akta 670)
• Seksyen 3
Criminal Misappropriation
Kesalahan Pemerdegangan Manusia dan Penyeludupan Migran

8
• Seksyen 12
Intipati seksyen ini:
(i) OKT memperdagangkan orang.
(ii) Orang yang diperdagangkan itu bukan seorang kanak-kanak.
(iii) OKT memperdagangkan orang tersebut bagi maksud eksploitasi.
• Seksyen 13

9
• Seksyen 26A
Kes
1. Siow Hee Liong & Anor v Pendakwa Raya:
Kes ini memberi ilustrasi bahawa pemerdagangan orang melibatkan unsur paksaan dan jika
tiada unsur paksaan, pendakwaan akan gagal. Penglibatan unsur paksaan boleh dilihat dalam
Artikel 3(a) dalam United Nation Convention against Transnational Organized Crime di bawah
Protocol to Prevent, Suppress and Punish Trafficking in Persons, “…by means of the threat
or use of force or other forms of coercion…”. Seksyen 2 juga menunjukkan penglibatan unsur
paksaan, “…perkhidmatan seseorang melalui paksaan…”.
2. Kong Kok Kyt & Anor v Pendakwa Raya
“Kesalahan pemerdagangan seperti mana dalam kes ini merupakan satu kesalahan yang
serius yang mendapatkan pemerhatian sedunia. Hukuman 10 tahun penjara dan denda
RM2,000 (gagal bayar dua bulan penjara) yang dikenakan oleh mahkamah sesyen terhadap
perayu-perayu adalah tepat dan memenuhi kehendak-kehendak kepentingan awam serta
pencegahan. Kesalahan pemerdagangan orang untuk keuntungan perlu diketahui oleh semua
yang terlibat dan yang bercadang terlibat sebagai satu kesalahan yang tidak akan dapat belas
kasihan oleh mahkamah jika disabitkan.”
Hak kebebasan bersuara merupakan hak asasi di bawah Perkara 10 Perlembagaan
Persekutuan di bawah tajuk ringkasnya, "kebebasan bercakap, berhimpun dan berpersatuan."
Walaubagaimanapun, hak tersebut adalah tertakluk kepada Perkara 10(2) iaitu hak tersebut
boleh disekat dan dikawal oleh mana-mana undang-undang yang diluluskan oleh Parlimen.
Perbezaan kesalahan hasutan dan fitnah

10
Maka, hak kebebasan bersuara adalah disekat oleh Kanun Keseksaan dan Akta Hasutan
yang menyebut bahawa fitnah dan hasutan merupakan kesalahan undang-undang. Ini
bermakna hak bersuara bukanlah hak mutlak.
Daripada definisinya, fitnah merupakan perbuatan mencemarkan nama baik orang lain
samada melalui kata-kata, tulisan atau tomahan (Seksyen 499 KK). Manakala hasutan pula
merupakan perbuatan yang mempunyai kecenderungan untuk mengapi-api atau
menimbulkan kemarahan terhadap sesuatu (Akta Hasutan). Perbezaannya jika dilihat di sini
tidaklah begitu ketara tetapi dari segi elemen di bawah kesalahan tersebut mungkin dapat
memberi panduan yang lebih jelas atas perbezaan kedua-duanya.
Iaitu elemen di bawah fitnah membenarkan persoalan niat sebagai satu pertahanan yang
boleh digunakan (H. Singh v State of Punjab). Jika penyataan dibuat dengan suci hati,
penyataan tersebut mungkin tidak akan menjadi fitnah dan boleh jatuh di bawah kekecualian
(kedua, ketiga, kelima atau keenam di bawah sepuluh Kekecualian yang diperuntukkan oleh
Seksyen 499 Bab XXI). Manakala di bawah kesalahan hasutan, sama ada ikhlas atau tiada
niat jahat adalah kekal sebagai suatu kesalahan jika mempunyai kecenderungan menghasut
(PP v Oh Keng Seng dan Seksyen 3(3) Akta Hasutan).
Selain itu, tidaklah menjadi fitnah jika kenyataan itu benar dan patut dibuat bagi kebaikan
awam (kecualian satu di bawah Kekecualian Seksyen 499 Bab XXI). Namun di bawah
hasutan, kebenaran kenyataan adalah tidak relevan. Apa yang diambil kira adalah
kecenderungan menghasut itu wujud (Melan bin Abdullah & Anor v PP dan PP v Ooi Kee Saik
& Ors).
Orang yang membuat kenyataan benar, dengan suci hati dan untuk kebaikan atau mempunyai
kuasa di bawah undang-undang boleh dikecualikan daripada kesalahan fitnah. Untuk
dikecualikan daripada kesalahan hasutan, perlulah membuktikan bahawa kenyataan tersebut
adalah bagi kepentingan awam untuk membuat perubahan seperti dijelaskan secara ringkas
dalam Seksyen 3(2) dan memastikan kenyataan itu tidak mempunyai kecenderungan
menghasut. Jelaslah bahawa kesalahan hasutan adalah lebih ketat iaitu jika dibuktikan
mempunyai kecenderungan menghasut, tidaklah relevan samada benar, dibuat dengan suci
hati atau untuk kepentingan awam, manakala bagi kesalahan fitnah adalah lebih senang untuk
dikecualikan jika boleh membuktikan kebenaran, suci hati dan bagi kepentingan awam,
walaupun kenyataan tersebut adalah bersifat mencela.
Akhir sekali, seksaan bagi kedua-dua kesalahan boleh diteliti iaitu bagi fitnah, seksaannya
adalah penjara yang boleh sampai 2 tahun atau denda atau kedua-duanya sekali (Seksyen
500 KK). Bagi hasutan, seksaannya untuk kesalahan kali pertama; denda tidak melebihi
RM5,000 atau dipenjarakan tidak melebihi 3 tahun atau kedua-duanya (Seksyen 4(1) Akta

11
Hasutan). Ini menunjukkan seksaan bagi kesalahan hasutan adalah lebih berat daripada
kesalahan fitnah.
Rogol didefinisikan oleh Seksyen 375 secara ringkasnya sebagai persetubuhan yang
dilakukan oleh seorang lelaki terhadap seorang perempuan tanpa kerelaan atau persetujuan
perempuan itu atau dengan mana-mana perempuan yang di bawah umur 16 tahun.
Kekecualian yang diberikan adalah jika persetubuhan itu adalah antara suami dan isteri
dengan perkahwinan yang sah di bawah undang-undang. Kekecualian ini adalah tertakluk
kepada Seksyen 375A di mana suami tidak dibenarkan untuk menyebabkan kecederaan
atau rasa takut kepada isteri dan jika dia lakukan juga dia dikatakan melakukan kesalahan
rogol.
Antara elemen-elemen untuk pembuktian rogol adalah 'tiada kerelaan' dan 'bertentangan
dengan kemahuan'. Perbezaan antara kedua-duanya adalah bagi 'tiada kerelaan',
perempuan tersebut berada dalam keadaan tidak sedarkan diri seperti mabuk, khayal atau
tidur. 'Bertentangan dengan kemahuan' pula merujuk kepada keadaan perempuan yang
berada dalam keadaan sedar dan menunjukkan ketidakrelaannya diperlakukan sedimikian.
Contoh bagi 'tiada kerelaan' boleh dilihat dalam kes R v Camplin, di mana mangsa diambil
kesempatan semasa dia telah mabuk dan pengsan disebabkan arak yang diberikan oleh
tertuduh. Dalam hal yang demikian, mahkamah memutuskan kerelaan tidak dapat dibentuk
ketika mangsa dalam keadaan mabuk. Oleh itu, tertuduh telah disabitkan kesalahan rogol. R
v Mayers pula menunjukkan contoh kes di mana perempuan yang disetubuhi ketika dia tidur,
dan tertuduh disabitkan kesalahan rogol.
Rogol: Tiada kerelaan dan tanpa kemahuan

Criminal Law Notes

Recommended

Recommended

More Related Content

More from Studious Season

More from Studious Season (19)

Criminal Law Notes