2. партызанскага атрада імя А.А. Жданава
Першамайскай брыгады, створанага ў лістападзе
1943 года. Баявыя дзеянні партызанская брыгада
вяла ў Карэліцкім, Новамышскім,
Гарадзішчанскім, Навагрудскім і Мірскім раёнах.
Халупка Міхаіл
Аляксандравіч
з вёскі Краснае, што ў
Цырынскім сельсавеце.
Ён быў адным са 166
народных мсціўцаў
3. Разам з баявымі таварышамі Міхаіл
Аляксандравіч мужна змагаўся з нямецка-
фашысцкімі акупантамі.10 ліпеня 1944 года
брыгада злучылася з часцямі Чырвонай Арміі. А
потым быў партызанскі парад у Мінску. У мірны
час працаваў у калгасе спачатку паляводам, затым
будаўніком. Зараз разам з жонкай багатыя дзядуля
і бабуля – маюць чатырох унукаў і семярых
праўнукаў.
4. У 14 год хлопец пайшоў з сябрамі ў
партызаны. Камандзір загадаў хлопцам пасці кароў.
– Памятайце, вы не проста пастухі, вы наш
партызанскі пост, – сказаў камандзір.
У 1944 годзе Уладімір вярнуўся дамоў.
Закончыў школу і ўладкаваўся на працу ў казгас
“Перамога”. Пасля службы ў арміі на Байкале,
ўладкаваўся на працу на металургічны завод.
Уладзімір Варламавіч
Самец
нарадзіўся ў вёсцы
Болцічы Ярэміцкага
сельсавета. Калі
пачалася вайна,
Уладзіміру было 12
гадкоў.
5. Пасля цяжкіх выпрабаванняў, якія леглі
на плечы Уладзіміра Варламавіча і яго жонкі
(смерці дачкі і сына), вярнуўся на радзіму ў
вёску Болцічы, дзе нарадзіўся яшчэ адзін сын
Анатоль.
На сённяшні дзень Уладімір Варламавіч
вось ужо 15 год жыве адзін у вёсцы Зарэчча,
але ветэран бадзёры і поўны энергіі.
6. Леанід Іванавіч Коршун
з вёскі Лядкі Ярэмічскага
сельсавета. Калі пачалася
вайна, каб не стаць
ахвярамі фашыстаў,
Леанід і яго дзевяць таварышаў сталі членамі
атрада “Камсамольскі-2”, якім камандаваў
М.Л. Буй. Удзельнічаў Леанід і ў такой
знакамітай аперацыі , як “Баграціён”.
7. Пасля вызвалення закончыў школу і
працаваў камбайнёрам, а калі скончыў
Беларускую сельскагаспадарчую акадэмію ў
Горках быў прызначаны старшым і галоўным
аграномам. Разам з жонкай выгадаваў дзвюх
дачок, мае столькі ж унукаў і праўнукаў. 13
красавіка 2015 года інвалід Вялікай Айчыннай
вайны Леанід Іванавіч Коршун адзначыў свой
90-ты дзень нараджэння.
8. На вуліцы з
прыгожай назвай Садовая ў
вёсцы Трошчыцы жыве
добра вядомы ў мясцовым
асяроддзі ўдзельнік
Вялікай Айчыннай вайны
У вайну быў наводчыкам мінамёта, а потым
ваяваў у складзе 2-га Беларускага фронту. Разам
з таварышамі вызваляў Варшаву, фарсіраваў
Віслу, а так сама быў пад камандаваннем
Жукава. Атрымаў узнагароджанне медалём “За
адвагу”.
Міхаіл Цімафеевіч Забенька.
9. Дзень перамогі сустрэў у самым цэнтры
Берліна, ля былой рэзідэнцыі кайзераў. На
сённяшні дзень мае трох сыноў усе з
вышэйшай адукацыяй.
За годы вайны не згасла памяць ветэрана, не
счарсцвела душа. Яна засталася адкрытай для
добрых думак, дзеля міру на свеце, якому
аддаў лепшыя гады жыцця.
10. родам з Пензенскай вобласці.
Калі пачалася вайна, дзяўчынке
было ўсяго 16 год.
Каб пайсці на фрон яна наўмысна
дадала сабе два гады і ў 1942 годзе папала ў
691-ы батальён і была пры штабе связной.
На вайне сустрэла свайго будучага мужа, які
быў камандзірам сапёрнага ўзводу.
Анастасія Якаўлеўна
Грышына
11. Пасля перамогі Анастасія і Мікалай засталіся
жыць ў Беларусі дзе ў іх з’явілася чацьвера дзяцей –
два сыны і дзе дачкі.
Сёння Анастасія Якаўлеўна жыве ў нашым
раённым цэнтры адна, але не лічыць сябе адзінокай,
бо ў яе вялікая сям’я – 8 унукаў і 10 праўнукаў. Калі
на святы вялікая сям’я збіраецца за адным сталом,
Анастасія Якаўлена адчувае сябе сапраўды
счаслівай.
12. Нарэшце настаў сорак пяты –
І полымя вечна гарыць.
У варце заўсёды салдаты,
Каб мы маглі жыць і тварыць.
Вайна сорак першага года…
Яна нечакана прыйшла.
Кіпела ў сэрцах нязгода,
Стагнала ад болю зямля.
Па вёсках фашысты блукалі,
Стралялі ў мясцовых людзей.
У хатах вар’яты шукалі
Маленькіх нявінных дзяцей.
Вайна года сорак другога…
Загінула сотні салдат.
Усіх б’юць: старога, малога-
Такі ён, Адольфаў загад.
Бязлітасны год сорак трэці:
Палессе гарэла ў агні,
Фашысты імкнуліся сцерці
Жывое ўсё з твару зямлі.
А ў сорак чацвёртым – збаўленне
Для роднай старонкі маёй.
І вера, надзея, імкненне
Да міру над нашай зямлёй.
Шлях вайны
Марына Яраховіч
