2. ნარკოტიკი — ქიმიური
ნაერთი, რომელიც
იწვევს კომას, გონებრივ
სისუსტესა ან/და
ტკივილის
უგრძნობლობას.
ტერმინს ჩვეულებრივ
იყენებენ ოპიატებისა ან
ოპიოიდების განსაზღვრ
ებაში, რომლებიც
ეკუთვნის
ნარკოტიკული ანალგეტ
იკების ჯგუფს.
3. მიჩნეულია, რომ პირველად
ტერმინი ნარკოტიკი ბერძე
ნმა მკურნალმა —
ჰიპოკრატემ გამოიყენა,
კონკრეტულად კი იმის
აღსანიშნავად, რომ იგი
მიეკუთვნება წამლების იმ
ჯგუფს, რომელიც იწვევს
ტკივილის გაყუჩებასა
ან/და დამბლას.
4. ამ შემთხვევაში ნარკოტიკებში ნაგულისხმებია ნივთიერებები,
რომლებსაც არასამკურნალო მიზნით იყენებენ პრობლემების
დასავიწყებლად, მოსადუნებლად, გუნება-განწყობის
ასამაღლებლად და სიამოვნების განსაცდელად.
6. ზოგიერთი ნარკოტიკი
ხსნის ტკივილს და
ამაღლებს გუნება-
განწყობას, მაგრამ ადამიანი
მასზე დამოკიდებული
ხდება და დოზის
გადამეტების შემთხვევაში
შეიძლება დაიღუპოს
კიდეც.
