პროექტის ფარგლებში საერო სკოლა ,,ბინულის'' IV კლასის მოსწავლეებმა შეისწავლეს ილია ჭავჭავაძის ბიოგრაფია, გაეცნენ მის შემოქმედებას და შექმნეს საგანმანათლებლო რესურსი ,,წმიდა ილია მართალი''
ქართული ენის მასწავლებელი ლელა მანგოშვილი
პროექტის ფარგლებში საერო სკოლა ,,ბინულის'' IV კლასის მოსწავლეებმა შეისწავლეს ილია ჭავჭავაძის ბიოგრაფია, გაეცნენ მის შემოქმედებას და შექმნეს საგანმანათლებლო რესურსი ,,წმიდა ილია მართალი''
ქართული ენის მასწავლებელი ლელა მანგოშვილი
ტექსტი გაინაწილეთ და კარგად ისწავლეთ.
წარმატებები
მეორე და მესამე სლაიდი:
ილია ჭავჭავაძე დაიბადა 1837 წლის 27 ოქტომბერს , კახეთში, სოფელ ყვარელში. მისი მშობლები იყვნენ გრიგოლ ჭავჭავაძე და მარიამ ბებურიშვილი. ილიას ჰყავდა სამი ძმა და 2 და. ილია ჭავჭავაძე ადრე დაობლდა და მამიდამ-მაკრინე ჭავჭავაძემ გაზარდა.
მეოთხე სლაიდი
8 წლის ასაკში, ილია სოფლის დიაკვანს მიაბარეს. თერთმეტი წლის ასაკში კი გიმნაზიაში სწავლობდა. (1851-1857) გიმნაზიაში სწავლის დროს გარდაეცვალა მამა. ძალიან განიცადა ილიამ მამის სიკვდილი
მეხუთე და მეექვსე სლაიდი
ილია დაადგა შორეულ გზას რუსეთისკენ. 1857 წლის ივლისში პეტერბურგში ჩავიდა და წარმატებით ჩააბარა უნივერსიტეტში მისაღები გამოცდები, იურიდიული ფაკულტეტზე. სწორედ ამ დროს დაიწერა მასა ცნობილი ლექსი „ყვარლის მთებს „ რომლითაც ილისა სამშობლოს ოთხი წლით ემშვიდობებოდა :
სამშობლო მთებო! თქვენი შვილი განებებთ თავსა,
მაგრამ თქვენ ხსოვნას ვერ მივცემ მე დავიწყებასა:
თქვენ ჩემთან ივლით განუყრელად, ვით ჩემი გული,
თქვენთან, ჰე, მთებო, ბუნებითა შეუღლებული!
მეშვიდე სლაიდი
სწავლის დასრულების შემდეგ 1861 წელს, ილია სამშობლოში დაბრუნდა. ოთხი წლის განმავლობაში მას ძალიან ენატრებოდა სამშობლო და თავისი გრძნობები და ემოციები აღწერა ნაწარმოებში ,,მგზავრის წერილები
მერვე და მეცხრე სლაიდი:
1863 წელს ილია დაქორწილდა საგურამოს მფლობელ, თავადის შვილზე, ოლღა გურამიშვილზე. მათი სახლი საგურამოში მდებარეობს. საგურამოს სახლში გაატარა სიცოცხლის ბოლო წლები ილიამ.
მეათე სლაიდი:
ილია ჭავჭავაძის მონდომებით დაარსდა ქართული ჟურნალი, რომელსაც „საქართველოს მოამბე“ ე
ტექსტი გაინაწილეთ და კარგად ისწავლეთ.
წარმატებები
მეორე და მესამე სლაიდი:
ილია ჭავჭავაძე დაიბადა 1837 წლის 27 ოქტომბერს , კახეთში, სოფელ ყვარელში. მისი მშობლები იყვნენ გრიგოლ ჭავჭავაძე და მარიამ ბებურიშვილი. ილიას ჰყავდა სამი ძმა და 2 და. ილია ჭავჭავაძე ადრე დაობლდა და მამიდამ-მაკრინე ჭავჭავაძემ გაზარდა.
მეოთხე სლაიდი
8 წლის ასაკში, ილია სოფლის დიაკვანს მიაბარეს. თერთმეტი წლის ასაკში კი გიმნაზიაში სწავლობდა. (1851-1857) გიმნაზიაში სწავლის დროს გარდაეცვალა მამა. ძალიან განიცადა ილიამ მამის სიკვდილი
მეხუთე და მეექვსე სლაიდი
ილია დაადგა შორეულ გზას რუსეთისკენ. 1857 წლის ივლისში პეტერბურგში ჩავიდა და წარმატებით ჩააბარა უნივერსიტეტში მისაღები გამოცდები, იურიდიული ფაკულტეტზე. სწორედ ამ დროს დაიწერა მასა ცნობილი ლექსი „ყვარლის მთებს „ რომლითაც ილისა სამშობლოს ოთხი წლით ემშვიდობებოდა :
სამშობლო მთებო! თქვენი შვილი განებებთ თავსა,
მაგრამ თქვენ ხსოვნას ვერ მივცემ მე დავიწყებასა:
თქვენ ჩემთან ივლით განუყრელად, ვით ჩემი გული,
თქვენთან, ჰე, მთებო, ბუნებითა შეუღლებული!
მეშვიდე სლაიდი
სწავლის დასრულების შემდეგ 1861 წელს, ილია სამშობლოში დაბრუნდა. ოთხი წლის განმავლობაში მას ძალიან ენატრებოდა სამშობლო და თავისი გრძნობები და ემოციები აღწერა ნაწარმოებში ,,მგზავრის წერილები
მერვე და მეცხრე სლაიდი:
1863 წელს ილია დაქორწილდა საგურამოს მფლობელ, თავადის შვილზე, ოლღა გურამიშვილზე. მათი სახლი საგურამოში მდებარეობს. საგურამოს სახლში გაატარა სიცოცხლის ბოლო წლები ილიამ.
მეათე სლაიდი:
ილია ჭავჭავაძის მონდომებით დაარსდა ქართული ჟურნალი, რომელსაც „საქართველოს მოამბე“ ე
10. ილიამ სწავლა ჯერ თბილისის კერძო პანსიონში, შემდგომ კიკეთილშობილთა გიმნაზიაში განაგრძო.
11. ადრე საქართველოში უმაღლესი სასწავლებლები არ იყო და
ამიტომ, ვისაც სწავლის გაგრძელება უნდოდა, რუსეთში უნდა წასულიყო.
ილიაც დაადგა შორეულ გზას რუსეთისაკენ.
12. სწორედ ამ დროს დაიწერა მისი ცნობილი ლექსი ,,ყვარლის
მთებს’’, რომლითაც ილია სამშობლოს ოთხი წლით
ემშვიდობებოდა:
,,სამშობლო მთებო, თქვენი შვილი განებებთ თავსა,
მაგრამ თქვენს ხსოვნას ვერ მივცემ მე დავიწყებასა:
თქვენ ჩემთან ივლით განუყრელად ვით ჩემი გული,
თქვენთან, ჰე მთებო, ბუნებითა შეუღლებული!’’
13.
14. ილია იურიდიულ
ფაკულტეტზე ჩაირიცხა. მან
იცოდა, რომ სამშობლოს
განათლებული ადამიანები
სჭირდებოდა. ამიტომ
დაუღალავად
შრომობდა, ბევრს
მეცადინეობდა, კითხულობ
და.
15. მან თავის გარშემო შემოიკრიბა პეტერბურგში მყოფი ქართველები, რომლებიც
მასავით ცოდნის გასაღრმავებლად ჩასულიყვნენ იქ. ისინი ერთად ფიქრობდნენ
საქართველოს მომავალზე და იმაზე, თუ რითი შესძლებდნენ დახმარებოდნენ
სამშობლოს.
16. სწავლის დასრულების
შემდეგ ილია
სამშობლოში დაბრუნდა.
ოთხი წლის
განმავლობაში მას
ძალიან ენატრებოდა
სამშობლო და თავისი
გრძნობები და ემოციები
აღწერა ნაწარმოებში
,,მგზავრის წერილები’’.
17. ილიას ძალიან ბევრი რამის გაკეთება სურდა.
საქართველო იმ დროს მეტად მძიმე მდგომარეობაში
იყო, არ არსებობდა ქართული სკოლები. იმ სკოლებში
კი, რომლებიც მაშინ საქართველოში იყო, მხოლოდ
რუსულად ასწავლიდნენ.
18. ილიამ და მისმა
მეგობრებმა დააარსეს
„ქართველთა შორის
წერა-კითხვის
გამავრცელებელი
საზოგადოება“, რომე
ლიც სრულიად
უსასყიდლოდ
ასწავლიდა ხალხს
წერაკითხვას, ურიგებდა
წიგნებს. . ბევრმა
ადამიანმა წერაკითხვა არ იცოდა.
19. ილია ჭავჭავაძის
მონდომებით დაარსდა ასევე
ქართული
ჟურნალი, რომელსაც
„საქართველოს მოამბე“ ერქვა.
მასში გამოჩენილი ქართველი
მწერლების
ლექსები, მოთხრობები, პოემე
ბი, წერილები იბეჭდებოდა.
20.
21. არ ყოფილა დღე და
წუთი, ილიას
საქართველოზე არ
ეფიქროს. საჭირო იყო ერის
გამოღვიძება, მართალი
სიტყვის თქმა... ილიაც არ
ერიდებოდა მხილებას.
1877 წელს მან დააარსა
გაზეთი ,,ივერია’’,
რომელიც ვრცლად და
ფართოდ ასახავდა
ხალხისა და ქვეყნის
ყოველდღიური ცხოვრების
მთავარ და საარსებო
პრობლემებს, მათი
გადაჭრის გზებს.
23. ილია ჭავჭავაძე ასევე აქტიურად თანამშრომლობდა ქართულ
პოლიტიკურ და ლიტერატურულ გაზეთ ,,დროებასთან’’.
24. ჯერ კიდევ თავისი
მოღვაწეობის
დასაწყისში განაცხადა
ილია მართალმა:
„სამი ღვთაებრივი
საუნჯე დაგვრჩა ჩვენ
მამა-პაპათაგან:
მამული, ენა,
სარწმუნოება.
თუ ამათაც არ
ვუპატრონეთ, რა კაცები
ვიქნებით, რა პასუხს
გავსცემთ
შთამომავლობას?’’
25. მან დაგვიტოვა უამრავი ლექსი, პოემა, მოთხრობა, წერილი,
რომელთა ერთადერთი ტკივილი და საზრუნავი საქართველო
და მისი მომავალი იყო, მათში ილიამ დაგვისახა გზა,
რომლითაც უნდა ვიაროთ, თუ გვინდა, ჩვენი სამშობლო
ძლიერი, თავისუფალი და გაბრწყინებული იყოს.
26.
27.
28. 1907 წლის 30 აგვისტოს თბილისიდან საგურამოს მიმავალი
ეტლი, რომელშიც ილია და მისი მეუღლე ოლღა გურამიშვილი
იმყოფებოდნენ, წიწამურის ტყესთან შედგა. თოფის გრიალმა შეძრა
დიდებული გარემო. ილია ზეზე წამოიჭრა:
„შესდექით, უბედურნო, ილია ვარ!!!“ - დაიძახა, მაგრამ ტყვიამ
გაუჩერა ქრისტესა და სამშობლოს სიყვარულით აღვსილი გული.
29. ეს საშინელი ამბავი ელვასავით მოედო სრულიად
საქართველოს. გლოვითა და ტირილით აივსო სახლები. ილიას
ხომ ყველა ერის მამად, უგვირგვინო მეფედ თვლიდა.
„საქართველო დაობლდაო“, ასე შეაფასეს მაშინდელმა
ქართველებმა ილიას სიკვდილი.
გასვენებაზე ქუჩები გაჭედილი იყო ხალხით, ყველას
სურდა, უკანასკნელი პატივი მიეგო სათაყვანო
მამულიშვილისთვის.
30.
31. ქართველმა ერმა თავისი მოწიწება და სიყვარული იმით
გამოხატა, რომ ილიას ნეშტი თბილისის ერთ-ერთ
უწმინდეს ადგილას – მთაწმინდაზე დაკრძალა.
32. ილიამ კი სიცოცხლეშივე შეუნდო თავის მკვლელებს
ცნობილი ლექსით „ლოცვა“:
„მამაო ჩვენო, რომელი ხარ ცათა შინა,
მუხლმოდრეკილი, ლმობიერი ვდგავარ შენ წინა;
არცა სიმდიდრის, არც დიდების თხოვნა არ მინდა,
არ მინდა, ამით შეურაცხვყო მე ლოცვა წმიდა…
არამედ მსურს მე, განმინათლდეს ცით ჩემი სული,
შენგან ნამცნების სიყვარულით აღმენთოს გული,
რომ მტერთათვისაც, რომელთ თუნდა გულს ლახვარი
მკრან,
გთხოვდე: „შეუნდე, არ იციან, ღმერთო, რას იქმან!“