1. LEONOR DE AQUITANIA (1122-1204) Leonor foi descendente dos nobres gobernantes do gran territorio de Aquitania, situado ó sur de Francia. Creceu baixo o amparo de titores que a dotaron do amor polas belas artes e de inmediato mostrou dotes para a música e as linguas. Á morte do seu pai, Guillerme X de Poitiers, herdou o ducado de Aquitania. Casou co que en pouco tempo foi o rei Luís VII de Francia, co que participou na Segunda Cruzada (1147-1149); un cronista da época conta que Leonor participou activamente na contenda e que mesmo poderíase situala entre as lanzas e os escudos, montando no seu cabalo como calquera varón. Antes da partida promoveu torneos para recadar recursos, recolleu doazóns e foi a todas as abadías a pedir a bendición. Acompañou o seu marido na expedición, así como outras damas da nobreza, mais ela, contaba co título de líder feudal do exército de Aquitania en pé de igualdade con outros dirixentes. No 1152 o matrimonio é anulado; pouco despois casou co que sería o rei Henrique II de Inglaterra, unindo os seus dominios en Francia cos que xa posuía o seu novo marido. Deste matrinonio naceron oito fillos, cinco varóns e tres mulleres. Na súa corte, en Poitiers, tivo un grande auxe a literatura cabaleiresca, sendo mecenas de moitos trobadores. Todos recibían a protección da raíña o que influíu tamén na súa filla María de Francia, escritora de poesía amorosa e protectora de Chrètien de Troyes, o primeiro escritor de relatos artúricos tal como hoxe os coñecemos. Morreu na abadía de Fuentevraud onde está soterrada xunto co seu home Enrique II Plantagenet e o seu fillo Ricardo.