1. Ochotnicza Straż Pożarna w
Nowym Dworze Gdańskim
Szkolenie z zakresu Ratownictwa Drogowego
TEMAT: WYPADKI I KATASTROFY W TRANSPORCIE
DROGOWYM.
Ochotnicza Straż Pożarna
w Nowym Dworze Gdańskim
2. CELE ZAJĘĆ:
- znać główne przyczyny kolizji i wypadków
drogowych,
- wymienić elementy organizacji terenu akcji,
- określić podstawowe czynności wykonywane
podczas działań
ratownictwa technicznego oraz miejsca ich
wykonywania,
- omówić zasady i sposoby odciągania pojazdów i
ich
stabilizowania, cięcia elementów konstrukcyjnych,
lewarowania
i odginania elementów konstrukcji,
3. - znać sposoby uwalniania poszkodowanych z uszkodzonych
pojazdów,
- dobrać metody i środki służące do zabezpieczenia ratowników i
osób poszkodowanych,
- określić niebezpieczeństwa wynikające z występujących zdarzeń,
- umieć zabezpieczyć miejsce zdarzenia,
- likwidować zagrożenia towarzyszące zdarzeniom,
- wykonać stabilizowanie pojazdu w różnych warunkach
terenowych
- przygotować i skompletować sprzęt do działań,
- przygotować miejsce składowania sprzętu ratowniczego,
- wykonać cięcie, lewarowanie i odginanie elementów konstrukcji
4. - zabezpieczyć poszkodowanych podczas prowadzenia czynności
ratowniczych,
- współdziałać przy uwalnianiu osób poszkodowanych,
- prowadzić działania ratownicze w sposób bezpieczny.
.
5. Działania jednostek ratowniczych podczas wypadków i katastrof
drogowych obejmują następujące elementy:
1.Dojazd i ustawienie samochodów ratowniczych.
2.Rozpoznanie zdarzenia i identyfikacja zdarzenia.
3.Zabezpieczenie miejsca zdarzenia.
4.Prowadzenie działań ratowniczych z uwalnianiem i wydobywaniem
poszkodowanych.
5.Likwidacja zagrożeń.
6.Zakończenie działań.
Ratownictwo drogowe to te akcje ratownicze prowadzone przez
jednostki taktyczne PSP ,OSP ,WSP i inne służby ratownicze,
spowodowane wypadkami i katastrofami pojazdów uczestniczących
w ruchu drogowym.
Wypadek drogowy to zdarzenie na drodze, w którym uczestniczy
maksimum 4 pojazdy.
Katastrofa (karambol) to zdarzenie na drodze, w którym
uczestniczy więcej niż 4 pojazdy.
6. Główne przyczyny wypadków i katastrof drogowych.
1. Niebezpieczne zachowywanie się użytkowników pojazdów i dróg
(alkohol, brawura, brak umiejętności).
2. Stan techniczny pojazdów mechanicznych.
3. Stan techniczny dróg i budowli drogowych oraz ich oznakowanie.
4. Przewożenie ładunków, stan zamocowania, rodzaj opakowania.
W efekcie zdarzeń występujących na drogach najczęściej
spotykane zjawiska:
1. Obrażenia ciała osób uczestniczących w wypadkach (kierowcy,
pasażerowie, piesi):
- 75-85 % urazów to urazy głowy i kręgów szyjnych kręgosłupa,
- 27 % urazy klatki piersiowej,
- 25-29 % urazy kolan i uda,
- 7-10 % urazy bark, brzuch, biodro, stopy.
2. Ofiary śmiertelne w wyniku zmiażdżenia, rozerwania, uduszenia,
spalenia, przejechania, spalenia, uderzenia, spalenia, utopienia itp..
8. 3. Spalenie pojazdów spowodowane niesprawnością układów,
zapaleniem się paliwa, zwarcie w instalacji elektrycznej lub
innych przyczyn np.. podpalenie.
4. Wystąpienie strefy skażenia chemicznego i wybuchowego lub
wystąpienie strefy radioaktywnej.
5. Całkowite lub częściowe zalanie lub zasypanie pojazdu.
6. Pogięta i przemieszczona konstrukcja pojazdu.
Charakterystyka wypadków i katastrof.
- zderzenie boczne lub czołowe 2 lub kilku pojazdów,
- najechanie na pojazdy będące w ruchu lub parkujące,
- zderzenie z przeszkodą terenową (słup, drzewo),
- zapalenie się pojazdu (instalacja elektryczna, paliwo, podpalenie itp.)
- wywrócenie się pojazdu ze skarpy lub mostu,
- wjechanie pojazdu do akwenu wodnego, na teren bagnisty,
- przyduszenie pojazdu słupem, drzewem, konarem itp.,
- rozerwanie samochodu spowodowane wybuchem mat. wybuchowego
- zgubienie lub przemieszczenie się ładunku,
- przysypanie pojazdu na wskutek obsunięcia się ziemi, śniegu, skał.
9. I. Rozpoznanie zdarzenia i identyfikacja zagrożeń.
Rozpoznanie po przybyciu na miejsce zdarzenia powinno
obejmować najbliższe otoczenie pojazdów jak i teren w odległości
3-6 m od nich. Ratownicy wykonują pełne okrążenie ustalając:
- z jakim zdarzeniem mają do czynienia (zderzenie pojazdów,
przewrócenie, przyduszenie pojazdu drzewem, słupem, pożar,
wyciek kwasu z akumulatora, zagrożenie substancjami chem.),
- czy występuje zagrożenie wynikające z tarasowania jezdni, trasy,
- czy występuje zagrożenie przemieszczenia się pojazdu,
- jaki jest stan poszkodowanych (ranni, ofiary śmiertelne),
- w jaki sposób i przez co ofiary zostały zablokowane,
- w jaki sposób można najlepiej je uwolnić biorąc pod uwagę ich
stan i posiadany sprzęt,
- czy występuje konieczność zadysponowania inny sprzęt
specjalistyczny (oświetleniowy, agregat oddymiający),
- czy występuje zagrożenie zapalenia pojazdu, wybuchu zbiornika
paliwa (występowanie instalacji gazowej):
10. Przykładowe usytuowanie końcówek tankowania gazu w sam. osob.
Końcówka
tankowania
gazu na płytce
montażowej
Końcówki tankowania gazu
zamontowane na zderzaku.
13. 1.Gaźnik Schemat instalacji gazowej.
2.Mikser
3.Wejście gazu
4.Regul.najwięk.
przepływu
5.Reduktor-
odparowywacz
6.Przewód
wodny
7.Przyłącza do
wody z układu
8.Zawór elektro-
magnet. gazowy
9.Zawór elektro-
magnet. benzyn.
10.Wielozawór
11.Nasada do
napełn. Gazem.
14. - czy potrzebna jest pomoc innych służb (pogotowie ratunkowe,
energetyczne itp..),
- czy występują inne zagrożenia oparte na przewidywaniach
wynikających z analizy i oceny sytuacji (niezadziałanie poduszek
powietrznych i in.)
W przypadku niezadziałania poduszki (kierowcy, pasażera) należy
przestrzegać następujących zasad:
1. Bez zbędnej straty czasu przystąpić do działań ratowniczych.
2. Sprawdzić oznakowanie miejsca zainstalowania poduszki - napisy
„AIRBAG”, „RS”, „SIR”, „SR”, „SRS”, lampka kontrolna.
3. Odłączyć zasilanie akumulatora - zdjęcie klem lub przecięcie
przewodów (najpierw „-”) od akumulatora.
4. Nigdy nie uszkadzać modułu poduszki przez cięcie lub
przewracanie.
15. 5. Poduszka może zadziałać także bez zasilania w energię
elektryczną (kondensator podtrzymujący max. do 20 minut) w
wyniku przemieszczania części samochodowych lub przecinania
wiązek kablowych.
W miarę możliwości unikać oddziaływania urządzeniami
ratowniczymi na kolumnę kierownicy.
Unikać wprowadzania narzędzi ratowniczych lub wkładania
głowy pomiędzy miejsce zainstalowania poduszki a osobę
poszkodowaną. Być przygotowanym na możliwość wystąpienia
huku.
6. Unikać wytwarzania podwyższonych temperatur w obrębie miejsca
zainstalowania poduszki.
7. Jeżeli poduszka zadziałała, to pozostałości reakcji i pył nie są
trujące. Natomiast w kontakcie z wodą mogą działać żrąco na
oczy, błony śluzowe i rany.
16. 8. Z punktu widzenia taktyki gaszenia poduszka nie stanowi
problemu, przy temperaturze powyżej 180°C następuje spalanie
kontrolowane bez eksplozji.
9. Powstająca fala dźwiękowa (ok..160 - 180 dB) może powodować
uszkodzenie słuchu, które może się objawić dopiero po latach.
Relatywna średnia prędkość przy której mechanizm się uruchamia
jest między 20 a 30 km/h, poniżej tej prędkości pojazdu
mechanizm się nie uruchamia. Specjalny kondensator służy jako
rezerwa energii na wypadek przerwania zasilania w trakcie
zderzenia. Poduszki powietrzne to worki o pojemności średnio 35 l
po stronie kierowcy i 65 l po stronie pasażera, odpowiednio
złożony i talkowany. Przy pełnym napełnieniu poduszki azotem w
poduszce panuje nadciśnienie ok.. 1 bar.
Największy współczynnik pewności zadziałania przednich poduszek
występuje przy zderzeniu czołowym i odchyleniu do kąta 30°.
22. II. Zabezpieczenie miejsca zdarzenia.
Zabezpieczenie miejsca odbywa się porzez:
1. Ustawienie samochodów ratowniczych i gaśniczych jak najbliżej
miejsca zdarzenia biorąc pod uwagę następujące czynniki:
- bezpieczeństwo ratowników - odbywający się ruch drogowy,
- dojazd pogotowia ratunkowego,
- występowanie palnych cieczy, chemikaliów i gazów,
- konieczność użycia sprzętu gaśniczego, specjalistycznego itp.,
- warunki atmosferyczne (kierunek wiatru i in.)
- pozostawienie oświetlenia awaryjnego, ostrzegawczego, mijania.
2. Ustawienie trójkątów ostrzegawczych.
23. 3. Oznakowanie terenu akcji poprzez otoczenie terenu taśmami,
lampami sygnalizacyjnymi, płotkami, linami, posterunkami,
w celu ostrzegania nadjeżdżających i niedopuszczenia gromadzenia
się innych pojazdów i gapiów.
4. Wyłączenie zapłonu i wyciągnięcie kluczyków ze stacyjek
pojazdów uczestniczących w zdarzeniu.
5. Pokrycie pianą wyciekającego paliwa lub innych substancji
stwarzających zagrożenie pożarowe.
6. Kierowanie ruchem, wyznaczanie objazdów.
7. Przygotowanie sprzętu gaśniczego na wypadek powstania pożaru.
24. III. Prowadzenie działań - stabilizujących pojazd, określenie
miejsc cięcia, lewarowanie, odginanie konstrukcji.
1. Stabilizacja pojazdu (ów).
Przed przystąpieniem do działań ratowniczych podstawową
czynnością jest ocena czy pojazd wymaga stabilizacji ze względu
na:
- pozycję pojazdu (stoi na kołach, leży na boku, leży na dachu itp.),
- miejsce zdarzenia (skarpa, rów, teren podmokły itp.),
- osoby poszkodowane znajdujące się w pojeździe (z uszkodzonym
kręgosłupem).
Stabilizację pojazdu przeprowadza się poprzez stosowanie:
- podpór z klinów schodkowych, bloków, klocków, klinów itp.,
- poduszek podnoszących niskociśnieniowych i wysokociśnieniowych,
- spuszczania powietrza z kół porzez wentyl (nie przecinając opon),
- wyciągarki z użyciem liny.
32. Działania ratownicze polegają na:
- wydobyciu ofiar i poszkodowanych;
- udzielaniu rannym pomocy przedlekarskiej;
- w przypadku uwięzienia osób - rozmontowanie (cięcie, rozpieranie,
lewarowanie, odginanie itp.) konstrukcji pojazdu w zakresie
niezbędnym do ich wydostania;
- ewakuacja innych osób zagrożonych.
*
Przed rozpoczęciem działań związanych z rozmontowywaniem
pojazdu należy sprawdzić możliwość dostania się do osób
poszkodowanych poprzez otwarcie drzwi zamkiem od zewnątrz
lub po uprzednim usunięciu szyby od wnętrza samochodu.
33. 2. Rozmontowywanie pojazdu.
W celu wydobycia osób poszkodowanych z rozbitych samochodów
często trzeba w znacznym stopniu rozmontować je przy pomocy
urządzeń hydraulicznych, pneumatycznych, mechanicznych i in.
Umiejętność systematycznego rozmontowywania pojazdu w
niezbędnym zakresie oraz szybkie i prawidłowe rozpoznanie przez
jakie elementy pojazdu uwięziona jest osoba, pozwala na sprawne
przeprowadzenie akcji ratowniczej.
Znajomość ogólnej budowy pojazdów jest niezbędna do stosowania
skutecznych technik prowadzenia działań.
Podział samochodu:
- przedział pasażerski,
- przedział silnikowy,
- przedział bagażowy,
- podwozie (rama).
Właściwa i ujednolicona terminologia pozwala skutecznie
porozumiewać się między ratownikami.
34. Ogólna budowa pojazdu (wersja sedan).
słupki tylne
słupek przedniej ozn. D
szyby ozn. A
próg
pokrywa przedziału
maska przedziału słupek bagażowego
silnikowego środkowy
słupek przednich ozn. C
drzwi ozn. B
35. - usuwanie szyb pojazdu;
Jeśli wystąpi konieczność siłowego usuwania drzwi, dachu
zniszczonego pojazdu wyjmuje lub tłucze się szyby, aby nie
powodować dodatkowego zagrożenia dla uwięzionych wewnątrz
ludzi jak i ratowników od odłamków szkła, które może popękać na
wskutek powstających naprężeń. Ponadto usunięcie szyb daje
również dostęp do środka pojazdu oraz umożliwia dopływ świeżego
powietrza. Podczas usuwania szyb należy zabezpieczać osoby
poszkodowane poprzez osłonięcie kocem, płytą itp..
a) usuwanie szyby przedniej i tylnej mocowanych uszczelkami:
W starszego typu samochodach szyby przednie są hartowane lub
laminowane (klejone) zamocowane do nadwozia przy pomocy
uszczelek. W związku z tym, po usunięciu zabezpieczenia uszczelki
lub przecięciu uszczelki nożem, dłutem szybę można wyciągnąć
przy pomocy przyssawek, podważając wkrętakiem lub innym
ostrym narzędziem lub gdy szyba jest obluzowana wypchnąć od
środka. Szyby tylne są szybami hartowanymi mocowanymi do
nadwozia za pomocą uszczelek.
39. b) usuwanie szyb wklejanych w karoserię:
Obecnie większość masowo produkowanych samochodów ma szyby
przednie wklejane w karoserię za pomocą klejów, taśm klejących i
wtapianie. Sposób ten zwiększa wytrzymałość i trwałość szyb. W
przypadku usunięcia takiej szyby metody wcześniej wymienione nie
są skuteczne.
Aby usunąć szybę klejoną stosuje się następujące metody:
- przecinanie szyby przy użyciu specjalnych noży (np. PIRANHA),
- odcinanie szyby od kroserii w miejscu klejenia przy użyciu
specjalnego noża,
- przecinanie szyby narzędziami ręcznymi typu siekierołom, siekiera,
topór strażacki,
- wypychanie szyby poduszkami wysokociśnieniowymi,
- poprzez wycięcie części słupków przednich i przemieszczanie
dachu przy użyciu dwóch rozpieraczy szczękowych (następuje
odrywanie szyby od dachu w miejscu klejenia).
44. c) tłuczenie szyb bocznych
Szyby boczne są szybami hartowanymi, dlatego też szyby te
usuwamy je poprzez tłuczenie za pomocą „punktaka sprężynowego”,
przy użyciu wkrętaka poprzez sile uderzenie twardym narzędziem
itp.. lub innym narzędziem (topór, siekierołom itp.).
45. - usuwanie boków pojazdu,
Podstawową i najbardziej oczywistą metodą dostania się do wnętrza
rozbitego pojazdu jest wejście przez drzwi po nieuszkodzonej
stronie samochodu przy użyciu konwencjonalnych metod.
W ostateczności można uzyskać dostęp do ofiar przez wybite okna.
Przy otwieraniu wszelkich drzwi należy najpierw sprawdzić, czy
nie są one zamknięte na zamek. Należy zwolnić wszelkie blokady.
Jeśli nie udało się otworzyć drzwi klamkami zewnętrznymi
wówczas należy sprawdzić możliwość otwierania klamkami we
wnętrzu pojazdu poprzez otwory po wybitych szybach.
Po wypadku akumulator może jeszcze funkcjonować, co pozwala
na normalne otwarcie elektrycznie sterowanych drzwi
Jeśli metody konwencjonalne okażą się nieskuteczne wówczas
należy zastosować siłowe otwieranie drzwi. Podczas tych działań
należy zabezpieczać osoby poszkodowane płytą, dechą itp. przed
oddziaływaniem elementów konstrukcji, odpryskami tworzywa, szkła
itp..
46. a) rozpychanie
Nie zawsze istnieje możliwość łatwego oparcia rozpieraczy.
* Miejsce przyłożenia najłatwiej jest uzyskać poprzez odgięcie
łomem, dużym śrubokrętem, siekierołomem lub uniwersalnym
narzędziem ratowniczym na wysokości zamka lub zawiasów
(przebijak wieloostrzowy, HOOLIGAN itp.).
47. * Innym sposobem
stworzenia szczeliny do
wprowadzenia rozpieraka
od strony zamka lub
zawiasów jest tzw.
„uszczypnięcie” przy
użyciu rozpieraka.
55. Ze względu na
grubość słupka
nacięcie progu w
celu osłabienia
konstrukcji. Cięcia
powinny być
ukośne i spotkać
się ze sobą.
Należy ominąć
napinacz pasów
bezpieczeństwa.
56. Usunięcie tylnych drzwi poprzez przecięcie słupka w górnej części
i nacięcie progu po obu stronach słupka w dolnej jego części.
72. Wyrywanie fotela przedniego rozpierakiem celem uwolnienia osoby
poszkodowanej znajdującej się na tylnym siedzeniu.
73. Uwięzienie ofiary w przedniej części pojazdu.
Stopień uwięzienia ofiary w przestrzeni przed przednim fotelem
może być bardzo różny. Określają go następujące czynniki:
a) zablokowanie w ograniczonej przestrzeni,
b) zablokowanie przez opadnięcie deski rozdzielczej, kierownicy i jej
kolumny,
c) zablokowanie przez wgniecenie płyty przedniej i pedałów,
d) zablokowanie przez odgięcie progu i podłogi,
e) zablokowanie przez elementy zawieszenia, układu kierowniczego
i wgniecenie do wnętrza pojazdu przedniego koła.
Rodzaj zablokowania ofiary można rozpoznać już na pierwszy rzut
oka; skrócenie pojazdu w wyniku poważnego zderzenia czołowego
może prowadzić do zablokowania w przednim fotelu w związku z
przesunięciem silnika i skrzyni biegów, płyty przedniej deski
rozdzielczej i kolumny kierownicy.
74. - uwięzienie ofiar w przedniej części pojazdu,
a) odcinanie pedałów hamulca, sprzęgła i gazu:
88. Przewrócenie pojazdu.
Ze względu na naturę wypadku traktowanie ofiary w razie
przewrócenia pojazdu wymaga całkowicie odmiennego podejścia.
Ofiara, oszołomiona i ranna, jest zazwyczaj całkowicie
zdezorientowana. Dotyczy to również osób jadących na tylnym
fotelu. Tak, jak zawsze w razie wypadku, wyjmowanie ofiary
uzależniać będziemy od jej stanu. Należy wziąć pod uwagę jej
ułożenie. Poruszenia takie, jak pociągnięcie lub przekręcenie, oprócz
dodatkowego bólu, mogą spowodować pogorszenie stanu ofiary
przez wywołanie krwotoku, szoku, urazu kręgosłupa itp.
Jeśli doszło do przewrócenia pojazdu, istnieje spore zagrożenie
pożarem. Nawet jeśli zbiornik paliwa nie został uszkodzony,
możliwe, że paliwo będzie wyciekać poprzez korek wlewu. Jeżeli
pojazd spoczywa na dachu, nie będzie możliwe odłączenie
akumulatora. Odwrócony lub uszkodzony akumulator przecieka a
kwas jest substancją niezwykle groźną tak dla ratowników, jak i
dla ofiar.
NIE NALEŻY PODEJMOWAĆ PRÓBY NATYCHMIASTOWEGO
ODWRÓCENIA POJAZDU DO NORMALNEJ POZYCJI.
97. IV. Uwalnianie i wydobywanie poszkodowanych.
1. Kontrola stanu poszkodowanego..
Podczas uwalniania poszkodowanego należy stale sprawdzać jego
stan, a także udzielać wsparcia psychicznego. Zazwyczaj jeden z
ratowników wchodzi do rozbitego pojazdu i siada możliwie blisko
poszkodowanego. Dzięki temu możliwy jest ciągły kontakt z
poszkodowanym.
2. Unieruchomienie poszkodowanego.
Najlepszym sposobem usztywnienia odcinka szyjnego jest
zastosowanie kołnierza usztywniającego. Przy wyjmowaniu z pojazdu,
poszkodowanego należy położyć płasko w luźnej pozycji i delikatnie
podpierać mu głowę. Uszkodzenie kręgosłupa w odcinku piersiowym
i lędźwiowym również należy unieruchomić
Złamane górne kończyny można unieruchomić szyną lub zlecić
poszkodowanemu ich podtrzymywanie.
98. Często dochodzi do złamań kości udowej. Również należy
unieruchomić przy pomocy szyny co ogranicza możliwość powstania
powikłań, zmniejsza ból i nie pozwala na zbyt dużą utratę krwi. W
wielu sytuacjach do wyjęcia pacjenta z wraku wystarczy
przywiązanie uszkodzonej nogi do nogi sprawnej. Jednak w takiej
sytuacji należy zastosować odpowiednią szynę natychmiast po
przeniesieniu pacjenta na nosze.
Złamania kości piszczelowej, kości strzałkowej i stawu skokowego
najlepiej jest unieruchamiać w szynach skrzynkowych.
3. Uwolnienie poszkodowanego.
Wyjmowanie poszkodowanego z wraku należy przeprowadzać z
wielką ostrożnością, gdyż na tym etapie każda pomyłka może wiązać
się z tragedią. Ostatecznym uwolnieniem powinna kierować
odpowiednia osoba z karetki pogotowia po przeprowadzeniu
odpowiedniej rozmowy z wszystkimi pracującymi przy wypadku. Pod
ręką muszą być wszystkie potrzebne narzędzia i nosze lub wózek.
Na czas przenoszenia pacjenta można przerwać podawanie
kroplówki. Należy podać środki przeciwbólowe.
99. 4. Dodatkowe komplikacje związane z zablokowaniem.
W najpoważniejszych przypadkach dochodzi do przeszycia jamy
brzusznej, klatki piersiowej, głowy lub szyi. Rany najczęściej
powodują elementy nadwozia pojazdu. Mimo, że rodzaje obrażeń
znacznie się między sobą różnią, istnieje kilka ogólnych zasad:
I. Nie należy próbować wyciągać wbitego przedmiotu. Podczas
wyjmowania poszkodowanego z wraku należy zrobić wszystko, aby
przedmiot ten nie poruszał się.
II. Należy jak najszybciej rozpocząć dożylne podawanie płynów,
środków przeciwbólowych i leków.
5. Amputacja urazowa, w nagłych wypadkach, w przypadku zgonu.
Decyzje powyższe podejmują lekarze.
100. 6. Sposoby uwolnienia (zablokowanie przez uszkodzenia karoserii).
Działania ratowników ograniczają się do zdobycia tylko takiej
ilości przestrzeni, jaka potrzebna jest do wyjęcia ofiary z wraku.
Stosowane metody:
1) Wejście: Otwieranie drzwi, usuwanie boku i dachu.
2) Unoszenie deski rozdzielczej: Zablokowanie w przestrzeni przed
fotelem.
3) Rozpychanie, rozciąganie, przecinanie: Zablokowanie w
przestrzeni
przed fotelem.
4) Poważne załamanie słupków B i C.
5) Siłowe przesuwanie foteli.
6) Siłowe usuwanie pedałów.
Należy pamiętać, że dobro ofiary jest wartością nadrzędną i jeśli to
tylko możliwe, należy usuwać pojazd z ofiary, a nie ofiarę z
pojazdu. Nasze działanie nie mogą w żaden sposób wpływać na
pogorszenie stanu ofiary.
101. 7. Prawdopodobny sposób zranienia.
Zniszczenia pojazdu wskazują w pewnym stopniu, jakie obrażenia
odniósł pacjent.
Zderzenie czołowe.
Uszkodzenia stóp i łydek, kolan, złamania kości udowej,
zwichnięcia stawu biodrowego, pęknięcie miednicy.
Uderzenie przednie w przednią 1/4.
Jak w przypadku zderzenia czołowego, częstsze przypadki
uszkodzeń stóp i łydek, zwłaszcza jeśli pojazd ma tunel wału
napędowego.
Jeśli zniekształcenia pojazdu są poważniejsze, zderzenia czołowe
mogą powodować dodatkowe obrażenia. Ich symptomami są:
Wygięcie koła kierownicy.
Rozdarcie krezkowe, uszkodzenia jelit, śledziony, wątroby,
pęknięcie mostka, uszkodzenia mięśnia sercowego.
102. Promieniste popękanie przedniej szyby.
Uszkodzenia rdzenia kręgowego, urazy głowy (złamanie kości
twarzoczaszki powodujące utrudnienie oddychania), wstrząs mózgu
i zwiększone ciśnienie wewnątrzczaszkowe.
Wgniecenie boku pojazdu.
W czasie zderzeń czołowych elementy nadwozia absorbują znaczną
część energii i do pewnego stopnia chronią pasażerów. Niestety,
pojazdy nie chronią swych użytkowników przed skutkami uderzeń
bocznych.
Obrażenia łokcia, przedramienia i nadgarstka. Uszkodzenie czaszki.
Zwichnięcie stawu barkowego i złamanie obojczyka, uszkodzenie
wątroby, śledziony, pęknięcie miednicy, złamanie kości udowej,
żeber, uszkodzenie płuc, rdzenia kręgowego, wstrząs mózgu,
podniesienie ciśnienia śródczaszkowego.
Przewrócenie pojazdu.
Przewrócenie pojazdu może być następstwem dowolnego uderzenia,
obrażenia jak wyżej przede wszystkim uszkodzenie rdzenia
kręgowego, obrażenia głowy oraz deformacje kończyn.
103. Tylne uderzenie.
Uszkodzenie odcinka szyjnego kręgosłupa i rdzenia kręgowego.
Poważne odkształcenie nadwozia pojazdu.
Jeśli ofiara została przygnieciona w fotelu, należy zastanowić się
nad sztucznym podtrzymywaniem ciśnienia krwi oraz ograniczeniem
wewnętrznych krwotoków. Należy oczywiście zwrócić uwagę na
oddychanie pacjenta.
104. V. Zabezpieczenie ratowników.
Urządzenia ratownicze mogą obsługiwać tylko osoby przeszkolone,
znające zasady pracy urządzeń, jego obsługi, uruchamiania i
wyłączania.
Podczas pracy urządzeniami ratowniczymi ratownicy powinni
korzystać z ochrony osobistej:
1. Obuwie ochronne.
2. Ubranie lub kombinezon ochronny.
3. Rękawice ochronne lub rękawice jednorazowe do udzielania
pomocy medycznej.
4. Hełm z wizjerem lub okularami ochronnymi.
Jeżeli działania będą prowadzone w obecności ognia należy
stosować sprzęt ochrony dróg oddechowych bądź w strefie skażonej
należy stosować CUG-i.
105. VI. Zasady bezpieczeństwa prac.
Z uwagi na duże zagrożenie dla zdrowia i życia ratowników i
osób poszkodowanych na terenie akcji ratowniczej należy
oznakować miejsce prowadzenia działań.
106. Podsumowanie.
1. Wymień główne przyczyny wypadków i katastrof drogowych.
2. Wymień najczęstsze obrażenia osób uczestniczących w
zdarzeniach.
3. Wymień niebezpieczeństwa wynikające z występujących zdarzeń.
4. Wymień elementy organizacji terenu akcji.
5. Omów sposoby stabilizacji pojazdu.
6. Omów sposoby usuwania szyb pojazdu.
7. Omów metody usuwania boku pojazdu.
8. Omów sposoby uwalniania osób z przedniej części pojazdu.
9. Omów sposoby zabezpieczania poszkodowanych podczas
prowadzenia czynności ratowniczych.
