Ipuin polit bat

1. PATXI ERREMENTARIA

2. Munduan asko bezala,
Aralar inguruko herrixka
batean errementari bat bizi
zen. Patxi zuen izena eta oso
gaiztoa zela esaten zuten.
Horregatik, behin, Zart
izeneko deabru bat bidali
zioten infernutik. Errementari
hura, nola edo hala, infernura
eramateko agindu zioten.
Eta horrela, goiz batean,
Zart, infernua utzirik, Patxiren
sutegiraino joan zen. Patxi
lanean ari zen: hauspoari
eragin, txingarrak astindu,
aizkorak zorroztu, sutan
burdina goritu,…

3. - Egun on! - esan zion
deabruak.
- Baita hiri ere! – erantzun
zion Patxik.
- Oso gaiztoa haizela
ziotek denek. Infernuan ere
horrelako kontuak entzun
ditiagu. Horregatik, hi
harantz eramateko asmotan
etorri nauk.
- Ez zegok gaizki! Baina
gose nauk eta infernurako
bidea luzea duk.
Lehenengo gosaldu egingo
diagu.
Zarti ongi iruditu zitzaion
eta biak gosaltzera joan
ziren. Mahaian eseri eta
bapo gosaldu zuten.

4. Gosaria bukatu zutenean,
Patxi jaiki zen eta hauxe erran
zion Zarti:
- Goazemak orain nahi baduk.
Zartek eginahalak egin zituen,
baina ezin zen jaiki. Aulkia
bikez igurtzi baitzuen aurrez
Patxik eta han erantsirik geratu
zen deabru gizajoa.
Hala eduki zuen hiru urtez
Patxik deabrua. Hiru urte luze
haiek iragan ondoren, bikea
sutan berotu zuen Patxik eta
hura urtu zenean, Zart aske
geratu zen.
Deabruak bere burua aske
ikusi zuenean, azkar alde egin
zuen handik, Patxiri kasurik
egin gabe.

5. Horrela, Patxi, munduan geratu
zen. Gero eta gaiztoago ari omen
zen bihurtzen. Infernuan, Patxiri
beste deabru bat bidaltzea
erabaki zuten.
Axut izeneko deabrua aukeratu
zuten horretarako. Abiatu baino
lehen, Zartek zera esan zion
Axuti:
- Kontuz ibil hadi! Patxik mahain
esertzeko esaten badik, ez eseri.
- Ez, ez nauk eseriko. Aski ongi
ezagutzen diat nik Patxi.

6. Eta horrela agertu zen, goiz
batean, Axut, Patxiren sutegian.
- Egun on! – esan zion Patxiri.
- Baita hiri ere!
- Gero eta gaiztakeria
haundiagoak egiten omen dituk.
Hala jakin diagu infernuan. Eta hi
harantz eramateko agindua eman
zidatek.
- Ongi duk! Baina lan asko egin
diat eta gose nauk. Gainera
infernuko bidea luzea duk. Zer edo
zer gosaldu dezagun lehenago.
- Bai, goazemak azkar! – esan
zion Axutek.
Biak sukaldean sartu ziren eta
Patxik erran zion Axuti:
- Eser hadi mahaian, lagun!
- Ez, ez, lasai. Ez diat esertzeko
ohiturarik – erantzun zion Axutek.

7. Etzan hadi, orduan, horko
zezeilu horretan; hainbeste bide
egin eta gero nekatuta egongo
haiz eta!
- Bai, hori egia duk – esan zuen
Axutek irribarrez.
Eta zizeiluan etzan zen.
Patxik, mahaian jarri eta lasai
gosaldu zuen. Bukatu
zuenean, Axutengana joan eta
honela esan zion:
- Goazemak orain, nahi baduk.
Baina Axut, eginahalak egin
arren, ezin zen zizeilutik jaiki.
Zizeilua ere aurrez bikez
igurtzita baitzuen Patxik.
Eta han eduki zuen hura ere
hiru urtetan. Azkenean, bikea
suaz urtu eta askatu egin zuen.
Azkar alde egin zuen Axut
gizajoak infernuko zulora.

8. Patxi, berriz ere, munduan
geratu zen. Gero eta gaiztakeria
haundiagoak egiten zituen. Hura
ez zegoen horrela uzterik. Zer
egin erabakitzeko, bilera bat egin
zuten deabruek infernuan.
Azkenean, nola edo hala, Patxi
infernura eraman behar zutela
erabaki zuten eta, horretarako,
beste deabru bat izendatu zuten.
Gatz zuen izena aukeratutako
deabrua. Mundura abiatu baino
lehen, honela hitz egin zioten
beste bi deabruek:
- Patxik mahaian esertzeko
agintzen badik, ez kasurik egin.
- Eta gero zizeiluan etzateko
esaten badik ere, ez etzan.
- Ez, ez! Kontuz ibiliko nauk –
erantzun zien Gatzek. Eta
mundura abiatu zen.

9. Goiz eguzkitsu batean, Gatz, Patxiren
sutegian sartu zen eta egun onak
eman zizkion:
- Egun on!
- Baita hiri ere – erantzun zion Patxik.
- Egia al duk gero eta gaiztakeria
haundiagoak egiten dituala? Zer habil
hor bazter guztiak nahasten?
- Hori ez duk egia!
- Ba, hi infernura eramateko esan
zidatek niri!
- Ondo zegok! Baina infernurako
bidea luzea duk eta gosaldu egin
behar diagu irten baino lehen!
- Goazemak, ba!

10. Sukaldean sartu orduko,
honela esan zion Patxik
Gatzi:
- Jarri mahaian.
- Ez, ez diat ohiturarik.
- Etzan hadi orduan horko
zizeilu horretan. Nakakuta
egongo haiz honezkero.
- Ez, ez, nahiko lo eginda
nagok. Ez diat etzateko
beharrik.
- Motel! Igo hadi orduan
etxe aurreko pikondora eta
jan nahi dituan guztiak, nik
gosaltzen dudan bitartean.
- Hori bai! Horixe egingo
diat.
Eta Gatz pikondora igo zen.

11. Gosaldu zuenean, Patxik
ataritik deitu zion Gatzi.
Gatzek jaitsi nahi
zuen, baina ezin. Pikondoa
ere bikez igurtzurik zegoen
eta bertan erantsirik geratu
zen.
Eskolako haurrek harriak
botatzen zizkioten egunero.
Deabruaren garrasiak entzun
arren, Patxi ez zen errukitzen
eta han eduki zuen hiru
urtetan. Azkenean, suaz
bikea berotu eta Gatz askatu
egin zuen.
Gatzek bere burua aske
ikusi zuenean, Patxiz ez zen
gogoratu ere egin. Infernura
joan zen lasterka.

12. Egunak joan eta
egunak
etorri, azkenean, Patx
iri ere iritsi zitzaion
heriotzako ordua.
Hil
zenean, mailua, burru
ntzia eta kurrikak
hartu zituen eta
zuzenean infernura
abiatu zen.

13. “Dan, dan, dan”, jo
zuen mailuz infernuko
atea.
- Nor da? – galdetu
zioten barrutik.
- Patxi errementaria
naiz - erantzun zuen.
Hau entzun
zutenean, deabru
guztiak, ateari eusten
jarri ziren, Patxi
errementaria sar ez
zedin. Bestela, adio
infernuko bakea...

14. Ikusiz gero ezagutuko zuela
pentsatu zuen deabru batek
eta ateko giltza-zulotik begira
jarri zen.
Patxi konturatu zen eta
burruntziaz begia atera zion.
Beste deabru batek,
ahotsez ezagutuko zuela eta,
makurturik, atepeko
zirrikituan jarri zuen belarria.
Patxi konturatu zen eta,
kurrikekin, belarria moztu
zion.

15. Azkenean, Patxi,
infernuan ez zutela hartu
nahi konturaturik, zeru
aldera joan zen.
Jo zuen zeruko atea eta
San Pedro atera zitzaion.
- Nor zara zu? - galdetu
zion honek.
- Patxi errementaria -
erantzun zion.

16. San Pedro ongi zekien
Patxi errementariaren berri
eta ez zion zeruan sartzen
utzi nahi.
Baina, halako batean,
andre zahar bat hurbildu
zen ate ondora. Ikusi
orduko, ezagutu zuen
Patxik andre hark eta,
beldurturik, Patxik kalterik
egin ez ziezaion, honela
hitz egin zion San Pedrori:
- Oso gizon zintzoa izan da
hau munduan. Edonori
laguntzeko prest egoten
zen beti. Ongi merezia
dauka gizon honetxek
zerua.

17. Orduan, San Pedrok
atea zabaldu zion eta
Patxi barrura sartu zen.
Geroztik, Patxi
errementaria zeruan
omen dago.
Hori hala bazan, sar
dadila kalabazan.