Conto sobre a paz, a tolerancia.

1. OS SETE CABALEIROS DE CORES

3. O Cabaleiro Vermello dicía: A miña cor é a máis bonita. Mirade o lume, as cereixas, as rosas vermellas e as fresas.

4. O Cabaleiro Laranxa respostáballe sempre: Sí, pero o vermello é a cor do sangue, da guerra. Sen embargo, a miña é a cor das laranxas e das mandarinas. É unha cor suave, e mesmo parece que arrecende moi ben.

5. Axiña interrompía o Cabaleiro Amarelo: Que falsedade! Eu si son fermoso: mirade o sol, o ouro, as margaridas, os limóns e o mel.

6. Entón, o Cabaleiro Verde botábase a rir: Vamos, vamos! Cando as plantas e as árbores están fortes e xóvenes, as súas follas son verdes. Mirade os montes, os prados e os bosques. O mundo é verde cando está vivo.

7. Pero o Cabaleiro Azul berraba: Que tolería acabo de oír? Se de algunha cor é o mundo, ese é o azul. Mirade o mar inmenso, e os lagos e os ríos. Azul mariño para a auga e azul celeste para o ceo.

8. O Cabaleiro Anil dicía fachendoso: Pero, de que cor son as uvas, os figos, as moras.? A cor Anil é seria, solemne, magnífica.

9. Para rematar, dicía o Cabaleiro Violeta: O violeta é unha cor chea de sentimento, de emoción; é o ceo no solpor, o son suave que producen os violíns. Só o seu nome xa é pura poesía.

11. Un día, o Rei Branco e Negro, que era o señor dos sete cabaleiros, acompañado d a Raíña Rosa , chamounos e díxolles:

12. Amados e valentes cabaleiros de cores: empezo a estar un pouco farto das vosas pelexas. EU, O REI BRANCO E NEGRO, mándovos que de agora en diante vaiades sempre xuntos e non discutades polas vosas diferenzas. É certo que somos diferentes, pero … que aburrimento se todo fora igual!

13. E continuou:

16. Atrapade a eses Cabaleiros fachendosos e levádeos onde non poida volver a velos nunca xamais.

17. Obedecendo as súas ordes, os soldados atraparon aos Sete Cabaleiros de Cores. E mandáronos máis aló das nubes.

20. FIN