persecución nazi aos homosexuais

1. O HOLOCAUSTO SILENCIADO
AS VITIMAS HOMOSEXUAIS DOS
NAZIS

2. O HOLOCAUSTO SILENCIADO
A tolerancia dos homosexuais da República
de Weimar foi visto por moitos como un
síntoma da decadencia de Alemaña.
Os nazis presentáronse como
“cruzados”morais para erradicar ese “vicio”
e axudar a gañar a “batalla racial”.
A persecución variaba desde a disolución
das organizacións homosexuais ao seu
internamento en campos de concentración.

3. AS “RAZÓNS” DOS NAZIS
Os nazis creían que os homosexuais eran
homes débiles e afeminados que non
podían loitar pola nación alemana. Non
producirían fillos e polo tanto non
contribuirían a aumentar a taxa de
natalidade alemana.
Os nazis sostiñan que as razas inferiores
producían máis fillos que os “arios”, de
modo que calquer cousa que disminuira o
potencial reprodutivo alemán era
considerado un perigo para a raza.

4. ETAPAS DUNHA PERSECUCIÓN
O xefe das SS Heinrich Himmler dirixiu a
persecución dos homosexuais no Terceiro
Reich.
O 6 de maio de 1933, estudantes dirixidos
por las SA (Sturmabteilung) entraron no
Instituto para a Ciencia Sexual en Berlín e
confiscaron a súa excepcional biblioteca.
Catro días despois, a maioría desta
colección de máis de 12.000 libros e
35.000 imaxes irremplazables quemouse
con miles doutras obras de literatura
“dexenerada” no centro de Berlín.

5. ETAPAS DUNHA PERSECUCIÓN
A destrución do Instituto foi o primeir
paso cara á erradicación dunha cultura
abertamente gay ou lesbiana.
A policía pechou bares e clubes como o
“Eldorado” e prohibiu publicacións como
“Die Freundschaft” ( Amizade).
Levaron aos homosexuais á
clandestinidade destrozando as súas redes
de apoio.
En 1934, a “Gestapo” ordenou ás policías
locais crear “listas rosadas” que eran
usadas polos nazis para cazar
homosexuais.

6. ETAPAS DUNHA PERSECUCIÓN
O 28 de xuño de 1935, o Ministerio de
Xustiza modificou o Parrafo 175 do código
penal. As revisións permitiron unha base
legal para estender a persecución dos
homosexuais. Os oficiais do ministerio
ampliaron a categoría das “actividades
indecentes criminais entre homes” ao
incluir calquer acto que podería ser
interpretado como homosexual. Os
tribunais decidiron que bastaba coa
intención ou o pensamento.

7. ETAPAS DUNHA PERSECUCIÓN
O 26 de octubre de 1936, Himmler
formou dentro da Policía de Seguridade, a
Oficina Central do Reich para Combatir o
Aborto e a Homosexualidade. Josef
Meisinger, executado en 1947 pola súa
brutalidade na Polonia ocupada, dirixiu
esta nova oficina. A policía tiña o poder de
ter en arresto preventivo aos
considerados perigosos á fibra moral de
Alemaña e, unha vez liberados, arrestados
de novo e enviados a campos de
concentración.

8. ETAPAS DUNHA PERSECUCIÓN
De 1937 a 1939, a policía facía redadas nos
seus lugares de reunión, confiscaban libretas
de direccióna, e creaban redes de informantes
e axentes clandestinos para identificar e
arrestar a persoas sospeitosas de ser
homosexuais.
O 4 de abril de 1938, a “Gestapo” anunciou
unha directiva indicando que os homes
condenados por homosexualidade poderían
ser encarcerados en campos de concentración.
Entre 1933 y 1945 a policía arrestou a uns
100.000 homes como homosexuais. A maioría
dos 50.000 condenados polos tribunais
pasaron tempo en prisións regulares, e entre
5.000 e 15.000 foron internados en campos de
concentración.

9. OS HOMOSEXUAIS NOS CAMPOS
Os nazis creían que a homosexualidade
era unha enfermidade que podería ser
curada e deseñaron políticas para “curar”
aos homosexuais da súa “enfermidade” a
través da humillación e o traballo duro.
Os guardias burlabanse dos prisioneiros
homosexuais e lles pegaban ao chegar ao
campo, moitas veces separandoos doutros
prisioneiros.
Tamén se utilizou a castración como
método curativo.

10. “Non existen estatísticas coñecidas
sobre o número de homosexuais que
morreron nos campos”