narrador testemuña, Felipe da Amancia

1. "Mi amo respondeulle que pensase noutras cousas, que aínda se ía rir unha hora amosándolla ao señor bispo de Lamego. E que si tocaban a morrer, mellor que chiscarlle o ollo a un pernil francés era poñerse a formar as contas da ialma. Chegou daquela de Meira o sobriño do Liaño coa triaca prepósita i as píldoras de mel sedativa, e menciñou o señor Merlín ao suízo, e deixámolo nunha sestiña pra ir xantar. E cando rematamos, i houbo tanta familia pra ver enxagoar a boca a meu amo e lavalas mans como pra ver as bólas de neve, rubimos a carón do suízo, e xa estaba esperto, cos ollos vivos, peiteando a perilla. - Paréceme, meu señor mago, que vou curado -díxolle a mi amo. - Tamén eu estou niso, e non é miragre, que a triaca prepósita está en tal virtú, que ou revira a un dunha vez contras as aparencias diste mundo, ou de contado sa ao doente. E demos grazas al Señor por ter chegado a tempo. Todo isto i outras razón en francesa fala púxolle mi amo ao suízo, i adiantoulle, segundo souben, unha onza pra seguir camiño, i o mosiú Simplom agasallou ao señor Merlín cunha bóla de neve, e don meu amo mandoume escoller, i eu puxen de preferida a do cabaleiro pasando o monte, polo moito que me gostaba o baionciño i a música de axóuxeres que tiña a bóla na caixa de pé. E como anoitece doado en outono, determinou o señor Merlín regresar a Miranda, pasando o Pontigo de día, que entre San Lucas e Santos xa ouvea o lobo en aquelas cavadas, e mandoume montar tras il a mullerengas, e trotamos tan vivo que parecía que se alongaba a serán."
Merlín e familia, Álvaro Cunqueiro