"En toen trokken we met ons gezin bij de bobonne in"Dirk Lagast
Zaterdag 24 september is het Wereld Dementiedag. Ingrid Vandamme zorgt al jaren voor haar inwonende moeder met dementie. Op dinsdag 20 september 2014 bracht ze haar aangrijpende getuigenis in Boekelberg, de gemeentelijke Nederlandstalige bibliotheek.
Schepen Dirk Lagast en zijn collega Véronique Capelle organiseerden er een namiddag rond het thema Alzheimer.
brOes (N) stelde er het Brussels Expertisecentrum Dementie voor en Arémis (F) had het over hun project dat thuiszorgt bevordert en de autonomie en levenskwaliteit van de patiënt en zijn verzorger verbetert.
Verpleegkundige Stefan Van Beethoven met zijn uniek project 'Eb en vloed in het gemoed', een manier om mensen met dementie in woonzorgcentra op een inclusieve manier te benaderen.
Ingrid Vandamme kwam speciaal uit Zeebrugge om het verhaal van haar gezin en haar mama te vertellen.
Met een veertigtal aanwezigen was Boekelberg goed gevuld.
Alzheimer: spreek erover! parlons-en!
"En toen trokken we met ons gezin bij de bobonne in"Dirk Lagast
Zaterdag 24 september is het Wereld Dementiedag. Ingrid Vandamme zorgt al jaren voor haar inwonende moeder met dementie. Op dinsdag 20 september 2014 bracht ze haar aangrijpende getuigenis in Boekelberg, de gemeentelijke Nederlandstalige bibliotheek.
Schepen Dirk Lagast en zijn collega Véronique Capelle organiseerden er een namiddag rond het thema Alzheimer.
brOes (N) stelde er het Brussels Expertisecentrum Dementie voor en Arémis (F) had het over hun project dat thuiszorgt bevordert en de autonomie en levenskwaliteit van de patiënt en zijn verzorger verbetert.
Verpleegkundige Stefan Van Beethoven met zijn uniek project 'Eb en vloed in het gemoed', een manier om mensen met dementie in woonzorgcentra op een inclusieve manier te benaderen.
Ingrid Vandamme kwam speciaal uit Zeebrugge om het verhaal van haar gezin en haar mama te vertellen.
Met een veertigtal aanwezigen was Boekelberg goed gevuld.
Alzheimer: spreek erover! parlons-en!
1. Een dag uit ons leven: (mei 2006)
We worden meestal tegen 8.30 uur wakker en dan sta ik op om koffie te maken, ik neem dan
de laptop mee naar boven om in Word met Engelina te kunnen communiceren. We typen dan
wat over en weer en kijken of er mails zijn en becommentarieëren de krant. Zo na een uurtje
maak ik mij gereed om naar mijn werk te gaan. Engelina blijft dan alleen achter in haar
wereld en blijft dan boven op bed omdat ze dan, met de deuren en ramen dicht, zonder
herriestoppers op de laptop haar mails kan lezen en beantwoorden en zo nog een beetje
contact te hebben met de buitenwereld. (voor zover ze daar dan op dat moment nog de energie
voor heeft)
Tegen 12.00 uur gaat ze naar beneden en moet ze dus de herriestoppers in haar pijnlijke
gehoorgangen doen en kijkt dan de analoge post na en doet wat kleine huishoudelijke
dingetjes.
Zo tussen 12 en half 1 kom ik dan thuis om een boterham met haar te eten en ga dan na een
uurtje nogmaals 2 uur werken. Ik werk maar vier uur op een dag, omdat ikzelf inmiddels ook
behoorlijk beperkt ben door haar aandoening. Ik kan door het zien van haar geestelijk en
lichamelijk ondragelijk lijden, mij slecht concentreren. Zij gaat dan iedere middag weer
slapen omdat ze moe is van al het interne lawaai en om even daarvan verlost te zijn. Niet dat
het lawaai dan weg is als ze slaapt, maar ze merkt het dan even niet. Als ze al kan slapen
natuurlijk.
Zo tussen 15.00 en 15.30 uur ga ik weer naar huis en doe ondertussen de boodschappen. Als
ik thuis kom ben ik uitgeblust. Om 17.00 uur maak ik haar dan weer wakker en drinken we
een kop koffie en typen wat met elkaar, maar dan wel in stilte. Daarna ga ik naar beneden en
bereidt het eten en breng het dan als een razende naar boven en eten we daar met plastic
bestek zodat ze dan geen herriestoppers in hoeft. Het dragen van de herriestoppers is een
pijnlijke aangelegenheid omdat de gehoorgangen danig versleten zijn, dus als het niet hoeft
heeft ze die liever niet in. We eten dan wederom in alle stilte, want praten is er niet bij.
Daarna breng ik de spullen weer naar beneden en ruim de keuken op. Dan doe ik wat dingen
voor mezelf en zij kijkt TV of leest een boek. Het komt er dus op neer dat zij boven haar
dingen doet en ik beneden. In totaal zien we elkaar maar heel even op een dag (hooguit 2 tot 3
uur) en het communiceren is nog minder. Het enige moment van kwaliteit zit hem in het
samen kijken naar een film op bed, maar dan zonder geluid. Er is nog maar weinig input in
ons leven en zijn daarom ook behoorlijk geïsoleerd geraakt.
Deze cyclus herhaalt zich iedere dag en slechts bij hoge uitzondering gebeurt het nog dat we
naar één van onze kinderen rijden, maar dat is wel een enorme aanslag op haar geestelijke en
lichamelijke vermogens. Ze heeft dan ook dagen nodig om weer bij te komen.
Iedereen is blij met het mooie weer de laatste tijd, maar dat geldt niet voor ons. Door het
warme weer wordt het bloed dunner en wordt het pulserend oorsuizen erger en brengt de
tinnitus nog verder ophol, dus lekker buiten zitten met herriestoppers in de oren zit er ook niet
in.
Dit is een kleine afspiegeling van één dag uit ons leven en daar hebben wij er 365 van per
jaar.
Vriendelijke groeten en iedereen sterkte gewenst,
Tjipke Hoof.