1. Dzień ostatni: 14. Kwietnia 2011 r.
Pobudka jak na wyprawę późno, bo ok. godz. 07.00.
Podczas śniadania jak zwykle jajecznica, tym razem sery,
bez wędlin. Wziąłem kilka kawałków sera dla kotów,
jednakże spotkaliśmy jedynie jednego, białego, tak zajętego
polowaniem na ptaki, że nie zwrócił wcale uwagi na nas.
Nie miałem zatem komu ich dać. Dzisiaj dominowały
w kibucu psy. Widać, że kibucnicy dbają o nie bardziej
i dzięki temu stracili resztkę mojej sympatii. Szkoda,
że pieniądze na napiwki dla nich też pobrała Paulina
od nas na początku podróży, bo nic bym im nie dał.

2. Osiedle turystyczne

3. Przed „naszym”
domkiem

5. Kwiaty a w tle schron

7. Do odjazdu zostało ok. 1,5 godziny,
spokojnie więc spacerowaliśmy sobie
po poznanych wczoraj wieczorem
ścieżkach fotografując budynki,
schrony i kwiaty w pełnym rozkwicie.
Ela znalazła jakieś nasiona, zapakowaliśmy
je zatem do posadzenia w kraju, wyrośnie
nam albo palma, albo drzewko ze strąkami.

11. Przedszkole

14. W takich domkach mieszkają kibucnicy

15. Schron

18. Ciekaw jestem, czy w kraju
naszym zakwitną tak samo
ładnie

26. Kibucowa restauracja

28. Luksusowy hotel w sąsiedztwie

29. • Kibuc opuściliśmy ok. godz. 09.00 i po ok. 15 min.
byliśmy już w Ejlacie nad Morzem Czerwonym. To już
„trzecie” morze jakie „zaliczamy” podczas tej podróży.
Ejlat to typowy kurort nastawiony na plażę, jachting i
nocne rozrywki. Jednak ta plaża, na której byliśmy nie
jest nastawiona na luksusowych turystów. Chodzenie po
niej gołą stopą stanowiło pewne wyzwanie losu. Ela co
raz zbierała kawałki szkła wydłubane z piasku. Nie
przeszkadzało to wcale psom, które szalały na brzegu.
• Część grupy poszła się opalać, część odwiedziła centrum
handlowe. W sumie mieliśmy ok. godziny na zamoczenie
się (niestety tylko nogi) i spacer. Na okolicznych
straganach usiłowaliśmy kupić jeszcze bluzeczki dla
naszych „synowych”, ale trudności z dogadaniem się
skutkowały rezygnacją z realizacji tego pomysłu.

41. Stragan z ozdobami

44. Przejazdem przez pustynię Negew
pożegnaliśmy Izrael.

50. • Odprawa na lotnisku, to oddzielna historia. Odprawa paszportowa bez
problemów. Pytania: czy przewozimy broń, noże, ostre narzędzia, pilniki
(do paznokci), bomby. Rozmowa po rosyjsku. Odprawa bagażowa wymagała
już więcej cierpliwości. Najpierw walizki przeszły przez skaner, dwie panie
dokładnie analizowały to, co pokazywało się na monitorze. Jedna z moich toreb
zgubiła (w skanerze) nalepkę identyfikacyjną, więc zabrano nam paszporty
i cofnięto ją do ponownego skanowania. Potem trzeba było otworzyć bagaż.
Zainteresowanie wzbudziły: miód znad Jordanu i wino z Kany Galilejskiej
(pytano się gdzie to kupiliśmy) oraz błoto z Morza Martwego (w dużych
ilościach). Kiedy już oddano nam bagaż, okazało się, że nie oddano nam
paszportów z biletami. Celnik (z Mosadu ?), wyparł się ich posiadania, ale
po chwili odnalazły się w rękach jego kolegi. Jeszcze tylko dwa stanowiska
z kontrolą paszportową i znaleźliśmy się w poczekalni. Spacer po strefie
wolnocłowej i lekko opóźniony odlot. W sklepikach ceny jak w samolocie (mała
buteleczka wody mineralnej – 3 USD). Skanery najwyraźniej nie wytrzymywały
obciążenia taką ilością pasażerów, ok. 3 – 4 wycieczek i szwankowały,
co opóźniało oczywiście odprawę. Siedząc w samolocie obserwowałem załadunek
bagażu. Jedna walizka uparcie chciała zostać w Izraelu, bo chyba ze dwa razy
spadła z napełnionego wózka. Obserwując to byłem święcie przekonany,
że zapakowane do naszych walizek wina i kieliszki z degustacji polegną na polu
chwały. Start rozpoczęliśmy ok. godz. 15.oo. Przelot spokojny. Ładne prawie
bezchmurne niebo nad Izraelem, Morzem Śródziemnym i południową częścią
Europy. Chmury pojawiły się chyba dopiero nad Bułgarią. Wylądowaliśmy ok.
godz. 18.30 czasu lokalnego. Szybko taksówka i dojazd do domu. Karolcia
dostała fioła i cały czas miauczała, nie jestem pewny czy z radości. Tutaj też
wydarzył się swoisty cud: walizka zasadniczo nadawała się po tej podróży
tylko do wyrzucenia, zawartość natomiast ocalała w całości, zarówno butelki
z mocniejszego szkła, jak i delikatne kieliszki.