1. Inhoud
Aikido en de verbinding........................................................................................................................... 3
Losmaken door verbinden?..................................................................................................................... 5
Ode aan Pascal ........................................................................................................................................ 6
Mindemptyness....................................................................................................................................... 7
Ik ga me op de bal concentreren............................................................................................................. 8
2 of 3 kusjes, cultuur en co-creatie ......................................................................................................... 9
Lichtjes in Oxfordtstreet........................................................................................................................ 10
Hoe muziek je kan inspireren................................................................................................................ 12
Een VL-er verbindt ook digitaal............................................................................................................. 14
Resultaat = (Strategie x Uitvoering) x Vertrouwen ............................................................................... 16
Promoveren op je 84e: Passie is Prachtig ............................................................................................. 18
Niet goed voor “de business”................................................................................................................ 20
Geen blauwe, rode, gele of groene leiders maar bruine….................................................................... 22
KzM recept co-creeeren? Het beleidsspel............................................................................................. 24
Over echt zijn en Cruijff......................................................................................................................... 28
Een regel van goud................................................................................................................................ 30
Naked Tracks ......................................................................................................................................... 32
Ollekebolleke......................................................................................................................................... 36
Hersenen - The Battle............................................................................................................................ 38
Het geheim ontrafeld ............................................................................................................................ 41
Naked Tracks hangt in meeting room Naked Tracks............................................................................. 43
De Meester............................................................................................................................................ 47
Je gaat het pas zien als je het doorhebt................................................................................................ 49
Over ASICS en Da Vinci – wie de schoen past…..................................................................................... 51
Over een kapotte bank, metaalschaar en excellentie........................................................................... 53
Sex sells?................................................................................................................................................ 55
Over ASICS & Vitaliteit: heb je de schoen al aangetrokken?................................................................. 57
Creativiteit: etiketten plakken – maar wel met removable lijm ........................................................... 59
Wat betekent systematisch creatief voor jou? ..................................................................................... 61
Wij hebben de EO Weijers prijsvraag niet gewonnen – of toch?.......................................................... 63
My Tree: metaforen bij de boom.......................................................................................................... 67
De waarde van een probleem............................................................................................................... 70

2. Wat ik leer van de passie van een domino-team.................................................................................. 72
Integraal: hoe moeilijk is dat? ............................................................................................................... 75
Hoe past jouw definitie van leiderschap op de mijne?......................................................................... 77
Systematisch Creatief: 1 jaar business model me!................................................................................ 81
“Waarom” eigenlijk? ............................................................................................................................. 84
Kerstborrel in September...................................................................................................................... 87
Geen design thinking zonder empathie ................................................................................................ 89
Boekreview Creative Confidence – laat het potentieel in een ieder van ons vrijkomen...................... 91
Buitenkans omgeving Groningen stad: gratis innovatie inspiratie! ...................................................... 94
Mijn change management kapstok....................................................................................................... 96
Ken je je bedrijf beter dan je lijf?... ....................................................................................................... 98

3. Aikido en de verbinding
Gert Veenhoven - zaterdag 26 september 2009 - 01:15 - 218 x gelezen
Zojuist weer een Aikido les gehad. Aikido is een Japanse krijgskunst die ik sinds een jaar of twee, drie
beoefen. Zonder precies te weten waarom heeft Aikido mij altijd al geboeid; waarschijnlijk is dit
ontstaan in mijn jeugd toen ik judo beoefende en een keer een demonstratie zag. Prachtig vond ik
het, ogenschijnlijk zonder kracht en gebruik maken van de beweging van de ander, balans verstoren,
controleren, en laten inzien dat vechten toch echt zinloos is.
Na een half jaartje les, en in die stijd sterk geinteresseerd in change management zag ik opeens de
verbinding met Aikido. Christiaan, mijn docent op de dinsdag van destijds, kon een kleine glimlach
niet onderdrukken; Aikido IS change management zei hij.
Deze vrijdag zag ik hem sinds langere tijd weer omdat hij invaller was van mijn andere vaste docent
op de vrijdag.
En het duurde maar even en we hadden een korte doch intensieve dialoog.
Ik vertelde van mijn avonturen, ups (mensen, culturen) en downs (macht in het hoofdkantoor) in
West-Europa maar ook over de volgende fase in mijn mentale trektocht en inspiratie-bron; de
verbinding.
Ik vertelde kort over het boek dat ik aan het lezen ben over geweldloze communicatie (hij geeft naast
Aikido ook NVC trainingen), over business spiritualiteit en natuurlijk ook over (de vereniging van)
verbindend leidinggeven.
En weer verscheen een glimlach op zijn gezicht en terwijl ik dit aan het schrijven ben op de mijne;
wat loopt dit toch weer allemaal synchroon.
Zojuist een stukje op zijn website gelezen:
"Aikido nodigt uit om bij verstoring van onderlinge communicatie de oplossing te zoeken in de
verbinding. Verbinding met onszelf, met de ander en met de situatie. Deze verbinding maakt het

4. mogelijk om aanwezig te blijven en adequaat om te gaan met constante verandering".
Of ik ook het Mindz netwerk wilde attenderen op een lezing die hij organiseert over leiderschap in
samenwerking met Jean Karel Hylkema onder de titel "Leiderschap verantwoordelijkheid nemen voor
jezelf en anderen". Over leiderschap dat begint bij inzicht in de dingen die u bewegen en over
leiderschap vanuit compassie. (www.bisho.nl/pdf/Leiderschap.pdf )
Tuurlijk Christiaan!

5. Losmaken door verbinden?
Gert Veenhoven - zondag 11 oktober 2009 - 09:49 - 1031 x gelezen
Eergisteren terug gekomen uit Polen voor een workshop met een leiderschapsteam over change
management. Naast de nodige aandacht voor BODY ging het vooral ook over SOUL.
In dat kader heb ik het gedachtegoed van Willam Bridges aangehaald en de groep aangemoedigd om
vooral ook ENDINGS in de plannen te betrekken. Later in het vliegtuig terug kwam ik in gesprek met
een medepassagier en spraken we onder andere over mijn voorliefde voor verbindingen.
En al luisterend naar hem ontstond er een vraag waar ik denk ik wel even mee vooruit kan.... hoe laat
de verbindend leidding gevende los? Als hij/zij passie heeft voor verbinden heeft hij/zij dan een
allergie voor loslaten? Of is loslaten niet meer dan het creëren van nieuwe verbindingen en zorgen
dat de nieuwe verbindingen geactiveerd worden middels een snel en effectief transitieproces?
Wellicht dat de keuze voor het VL logo iets meer voor de hand ligt dat ik in eerste instantie dacht
maar dat is dan ook het leuke. Nooit te oud om te leren.

6. Ode aan Pascal
Gert Veenhoven - vrijdag 30 oktober 2009 - 23:09 - 84 x gelezen
Terug in de tijd genomen door het prachtige nummer "A dream within a dream" van Propaganda uit
1985 dacht ik terug aan de lessen Programmeren in Pascal. Naast het opstellen van code voor het
berekenen van een bowling score en het zoeken van palindromen in een stuk tekst was
onderstaande code voor faculteitsberekening een klassieker die volgens mij niet in het museum van
recursie mag ontbreken.
FUNCTION fac ( num : INTEGER ) : INTEGER ;
BEGIN
IF num = 1 { eenvoudig direct op te lossen probleem }
THEN fac:= 1
ELSE fac:=
num * fac ( num - 1 )
END ;

7. Mindemptyness
Gert Veenhoven - 14-11-2009 13:52:00 - (1) - Tags - 193 x gelezen - 3 reactie(s)
Soms lijkt het zo dat ik taal niet zo goed begrijp….Overigens voor de goede orde; het woord Mindemptyness
bestaat niet. Maar wat betekent Mindfulness dan?
Gistermiddag liep ik door de boekhandel en zag een klein boekje over Mindfulness. Leuk dacht ik. Heb wel eens
wat in de wandelgangen gehoord (of gezien). Toch eens wat meer over weten.
En terwijl mijn zoon, als groot domino-fan gisteravond rond de 4.3 miljoen steentjes zag omvallen op tv (actie is
reactie, ook nog wel eens een blog-onderwerpje t.z.t), zat ik hoofdstuk 1 te lezen.
Hoofdstuk 1: Mindfulness in een notendop… het gaat er om wat je met je bewuste aandacht opmerkt wat er om
je heen gebeurd; “in het hier-en-nu zijn”. En daar kun je jezelf op trainen. Met technieken veelal met een
oorsprong uit zen boeddhisme en vipassana.
Doel van Mindfulness is dat je de wereld helderder kan gaan zien ontdaan van zaken als woede, hebzucht en
angst. Stoppen met het leven op de automatische piloot; stoppen met continu denken over wat je straks “moet”
gaan doen; stoppen met malen over die onprettige aanvaring die je gisteren hebt gehad. Niet steeds meerdere
dingen tegelijk willen doen.
Het gaat om het stoppen of temporiseren van het aanwenden van die enorme hersencapaciteit die je tot je
beschikking heb. En daarmee een leegte te scheppen die ruimte geeft voor de waarnemingen uit het hier-en-nu.
Waarmee je vervolgens weer (nieuwe) verbindingen kunt maken .
Inmiddels heeft het taalprobleem zich opgelost. Het gaat niet om Mind - Fullness maar om Mindful (aandachtig) –
ness.
‘k Ga toch binnenkort eens kijken op plaza Fris in je hoofd; misschien vind ik daar nog wat inspiratie. En voor wat
betreft die domino blog; hoe mindful zijn de dominobouwers geweest?
Bas tijdens de nationale dominokampioenschappen spuidbuilding

8. Ik ga me op de bal concentreren
Gert Veenhoven - zondag 22 november 2009 - 01:30 - 197 x gelezen
Ongeveer 25 zaterdagen per jaar ben ik met een jeugdteam tafeltennissers op pad om competitie
wedstrijden te spelen. Een team speelt met 3 spelers en die spelen (uit of thuis) tegen 3 spelers van
een ander team uit een bepaalde klasse.
Vandaag was ik in Klazienaveen (vlakbij Emmen) voor een belangrijke wedstrijd. De wedstrijd van
vandaag was tegen nummer 2 uit de 1e klasse Noord en zoals altijd waren de jongens nogal
gespannen en druk bezig met speculaties over de einduitslagen.
Een jongen had het zwaar. Na een 2-0 voorsprong in games (11 punten, niet zoals vroeger in mijn tijd
21) verloor hij de best-of-five wedstrijd met 2-3. En ik , inmiddels geoefend observator na 5 jaren op
stap op zaterdag en aspirant “mental-coach”, zag het gebeuren. In de derde set sloeg hij een paar
balletjes in het net, en een paar over tafel. De tegenstander sloeg een netballetje en 1 op de rand
van de tafel en pats… .ondanks het feit dat hij de meer geoefende speler was, ontstond de negatieve
spiraal.
Na de wedstrijd was hij eventjes niet aanspreekbaar, boos en teleurgesteld dat hij de 2-0 voorsprong
had weggegeven maar eventjes later konden we even praten.
“Ik was bang om te verliezen en was in mijn hoofd daarmee bezig; ik was vergeten om te
tafeltennissen”. Over de vraag “wat zeg je dan tegen jezelf op zo’n moment?” moest hij even
nadenken.
Een wedstrijd later gebeurde pardoes het omgekeerde! Hij stond 2-0 achter en won de wedstijd met
3-2. Na een felicitatie van mij in de vorm van “tjakka” (ik heb een ander woord gebruikt maar weet
het even niet meer) praten we weer.
“Weet je nog wat je tegen jezelf gezegd hebt terwijl je met de 3e game begon?”, vroeg ik. “Ja”, zei
hij, “ik ga me op de bal concentreren”.
Wat een briljant moment!
Hoe vaak zie je dit ook in de bedrijven waarin we werken. Druk met het meten van KPI’s en het kijken
naar dashboards, projecten die we op tijd moeten leveren, budgetten, voorspellingen etc. We
managen wat af.
Maar vergeten we af en toe niet onze ogen op de bal te houden i.p.v. het scorebord?
Eerst de mensen en de processen, het resultaat komt vanzelf .. in ieder geval is dat het geval bij
tafeltennis.

9. 2 of 3 kusjes, cultuur en co-creatie
Gert Veenhoven - zaterdag 28 november 2009 - 13:32 - 142 x gelezen
Afgelopen week was ik bij een bijeenkomst van West Europese HR managers in Rome. We zien elkaar
ongeveer 3 keer per jaar dus, naast het serieuze werk , ontstaan leuke verbindingen tussen mensen.
Het gehalte vrouwelijke collega’s in deze groep is om een of andere reden nogal hoog. Toen ik vorig
jaar voor het eerst deelgenoot was voor het forum bleek er dan ook de gewoonte om elkaar te
begroeten met het kussen. Verwarring alom, kus op de linkerwang, rechterwang, linkerwang….. of
toch niet. Wij Nederlanders doen er drie, maar Engelsen, Russen, Polen toch echt twee. Er was nog
een land met drie maar die ben ik vergeten. Niet zo gek, mijn strategie is ook om mindful te kussen,
op gevoel, go-with-the-flow .
Dit kus-issue bracht mij nog weer eens bij het fenomeen cultuur. Een mooie dimensie in mijn werk is
die van de bewustwording van cultuur. Dat Duitsers pietje precies waren wist ik al maar dat dit te
maken heeft met een hoge score op de “onzekerheids-index” wist ik pas toen ik een boek van Geert
Hofstede hierover had gelezen. En dat ik mijn direct-report in Engeland moest “challengen” om mij
toch maar, en zonder omwegen, feedback te geven had ik ook al bedacht.
Neem dan Russen met een zeer hoge score op “machtsafstand” tegen een zeer lage in Nederland.
Wellicht geen toeval dat ik met deze collega’s erg mijn best moet doen (en zij waarschijnlijk ook) om
samen te werken. Want change-manager als ik (ook) ben, spreek ik regelmatig leiders aan op gedrag.
Is redelijk “normaal” vind ik, elkaar aanspreken op gedrag, los van hiërarchie… of toch niet?
Beste lezer, je begrijpt zeker wel dat er een wereld voor mij open is gegaan. Zeker in de context van
verbindend leidinggeven, dialoog en co-creatie. Hoe cultuur-afhankelijk is dit gedachtegoed nu
eigenlijk?

10. Lichtjes in Oxfordtstreet
Gert Veenhoven - zaterdag 05 december 2009 - 08:56 - 2959 x gelezen
Afgelopen week was ik 3 dagen op ons hoofdkantoor in Londen voor een workshop. Vaak reis is met
de taxi van het vliegveld naar het hotel. Deze keer echter niet......
Bij vliegveld Londen-city kun je meteen bij de uitgang rechts af de trein, en aansluitend de
underground, in naar het centrum.
“Neem de LDR op perron 2. Bij station Bank overstappen op de Southern lijn en bij Notting Hill Gate
eruit”, antwoordde de dame achter het loket op mijn vraag hoe ik bij Trafalgar Square moest komen.
Aldus deed ik. So far so good. Ik stapte uit en kwam weer bovengronds. Oeps, ik dacht uit te stappen
op een plek redelijk dicht bij Trafalquar Square maar ik herkende helemaal niets van mijn vorige
bezoeken. Na een aantal malen goed om me heen gekeken te hebben en na het bestuderen van een
billboard met een soort van plattegrond waar ik geen wijs uit kon worden heb ik maar even een
Londense dame aangeschoten. “Loop vanaf hier maar Oxford street in; bij het circus links af en dan
rechtdoor”.
En dat deed ik. Wat een prachtige lichtjes hingen er boven de straten in Oxfordstreet. Misschien niet
allemaal erg duurzaam (gelukkig wel LED verlichting) maar bijzonder sfeervol. Het was nogal een
lange trippel -de vriendelijke Londense dame had me zeker niet de kortste weg gewezen- maar ik
vond het niet erg.
Want ik genoot. Ik genoot van het feit dat ik liep in Oxfordstreet met de prachtige lichtjes. Dat ik net
ontdekt heb dat reizen met de metro in Londen eigenlijk helemaal niet zo moeilijk is. Ik genoot van
de mooie gebouwen, de winkels, van de mensen die helpen met antwoorden op mijn vragen, de reis
en de ontdekking.

11. En al wandelend brachten de lichtjes in Oxfordstreet me terug bij een gedachte aan een metafoor
van de man die zijn verloren sleutels aan het zoeken was -en niet kon vinden- onder de lantaarnpaal.
Op de vraag waarom hij niet een stukje verderop zocht – de sleutels konden daar immers ook liggen -
was het antwoord dat het daar donker was en onder de lantaarnpaal tenminste licht; dat zoekt zo
makkelijk.
Misschien was ik daarom ook wel blij. Deze keer had ik niet gekozen voor de makkelijke weg (de taxi)
maar letterlijk en figuurlijk het licht laten schijnen op een andere oplossing.
Nieuwe wegen. Nieuwe ervaringen. Leren door doen. Action learning noemen ze dit geloof ik. Koste
wel iets meer tijd en energie maar erg inspirerend.
Wat een verlichting als elke organisatie leiders zouden hebben die de tijd nemen om lichtjes te laten
schijnen, ook op plekken waar het nu even donker is......

12. Hoe muziek je kan inspireren
Gert Veenhoven - maandag 04 januari 2010 - 22:08 - 267 x gelezen
In de afgelopen weken stond muziek weer eens hoger op mijn prioriteiten lijstje
dan normaal.
Maar wat wil je, de 3FM dj’s op mijn eigen Grote Markt in Groningen met
uiteindelijk 7.1 Miljoen euro voor malaria bestrijding.
En toen ik ze uitgezwaaid had waren daar Matthijs en Leo . 6 Dagen opeenvolgend
uitzendingen over de Top 2000 met mooie verhalen en flash-backs.
Muziek doet wat met me. Ik weet niet precies wat. Maar ik hou van ritmische en/of bombastische
muziek . Het is dan waarschijnlijk ook daarom dat ik de drumkunsten van mijn zoon bijzonder kan
waarderen.
In bijna elk muziekgenre is wel iets ritmisch/bombastisch te vinden. Van de 9e van Dvorak, via ELO,
naar Yes, Genesis en Pink Floyd. Van Blues via Elvis naar Ten Years After, Jimi H en AC/DC . Van Soul,
via Otis naar Dan Hartman en vette disco. Van Bob Marley naar Madness. Van Rock naar Iggy Pop en
mijn favorieten van weleer uit de Blitz & New Wave (Duran Duran, Simple Minds, U2).
Ik luisterde meestal niet naar de tekst maar om een een of andere reden doe ik dat tegenwoordig
meer en meer. Soms is er geen touw aan vast te knopen - het staat mij nog goed voor de geest dat ik
op mijn 16e ook al eens de teksten van Duran Duran zonder succes heb proberen te begrijpen – soms
is de tekst bijzonder inspirerend in het kader van de verbinding, leiderschap & verandering.
Een mooi voorbeeld is “Jump” van Madonna (ook een erg lekker nummer trouwens).
Wat dacht je hiervan, ik ontdekte het bij toeval (??) toen ik voor een moeilijke
beslissing stond:
There's only so much you can learn in one place
The more that I wait, the more time that I waste
En
And life's gonna drop you down like the limbs of a tree
It sways and it swings and it bends until it makes you see
Hoog op mijn eigen “leadership song Top50” dus. Lekkere muziek met inspirende teksten. Zo als

13. Beautifull Day (U2), You’re the voice (Farnham), Don’t give up (Gabriel/Bush), I still believe (the Call),
Perfect Day (Lou Reed, heerlijk refrein) en – turn up the base- Infinity (Guru Josh Project).
Mochten er nummers zijn die zeker niet in mijn top50 mogen ontbreken; ik hou me aanbevolen.
Enne…. Taal als tool voor de manager. How about the lyrics?

14. Een VL-er verbindt ook digitaal
Gert Veenhoven - zondag 21 februari 2010 - 22:25 - 424 x gelezen
Na het lezen van het boek Connect! van Menno Lanting ( http://bit.ly/79wE7F ) is mij duidelijk
geworden dat de impact van sociale netwerken op bedrijven vele malen groter is c.q. gaat worden
dan ik dacht.
Want zeg nou zelf, als je een “Digital Native” (geboren na +/- 1990 en iemand die zich geen wereld
voor kan stellen zonder computer, sms en internet) bent en je krijgt geen internettoegang op je werk
dan solliciteer je toch gewoon ergens anders? Waarom veel geld betalen aan marktonderzoek als
“crowdsourcing” (dialoog aangaan met klanten door hen mee te laten ontwerpen en innoveren) een
veel beter alternatief is? Wel eens gedacht over het risico van het niet correct afhandelen van
klachten per mail of website en het fenomeen dat “hyvers” (…) zich prima kunnen verenigen?
Maar echt interessant wordt het als je je af gaat vragen of de machtspiramide waarbij bedrijven en
instellingen zich in de top bevinden kunnen blijven handhaven met steeds sterker worden
verbindingen tussen consumenten, medewerkers en kiezers.
Volgens Menno zullen bedrijven kennis niet meer lineair en hiërarchisch kunnen gebruiken. De
smalle top die sturing geeft aan een grote groep mensen is ontstaan door schaarste in kennis en
beperkte mobiliteit maar dit tijdperk komt ten einde. Kennis is overal en internet – met name de
laatste jaren door de als maar toenemende interactiviteit (Web 2.0) – zorgt voor verbinding.
Netwerken krijgen meer macht en deze netwerken creëren of verrijken nieuwe producten &
diensten. Er zullen kleinere bedrijven ontstaan. De grotere bedrijven worden geconfronteerd met
consumenten die meer dan ooit de strategie gaan beïnvloeden.
Op dit moment neemt het aantal “connections” in ras tempo toe ondersteund met snelgroeiende
platforms zoals Facebook en Twitter.
Volgens Menno ontstaat er een Connected! wereld met daarin erg veel “disconnected” organisaties.
Een schone taak voor de leiders om de brug te bouwen. De meesten zullen “Digital immigrants” zijn
en voor hun de uitdaging om vanuit visie, authenticiteit en transparantie te co - creëren met de
stakeholders. En waarschijnlijk zullen zij dan snel ontdekken dat de tools en platforms voor virtuele
verbindingen noodzakelijk zijn om de snelheid van verandering op te voeren.
Het boek Connect! laat zicht prima lezen en is prima geschikt als inleiding voor leden van
management teams om een goede beleidsdiscussie te hebben over de impact van sociale netwerken
op organisaties en leiderschap.
Verder is het een aanrader voor iedere andere manager, met name de digital immigrants. De eisen
die aan ze gesteld (gaan) worden zijn niet meer dezelfde van toen.
En als we het over verbindend leidinggeven hebben dan zie ik zeker de nodige overlap.

15. Naast mensen, processen, systemen verbind de VL-er ook de organisatie met haar omgeving dus
virtuele verbindingen horen hier zeker bij. Toch?

16. Resultaat = (Strategie x Uitvoering) x
Vertrouwen
Gert Veenhoven - zaterdag 06 maart 2010 - 09:11 - 190 x gelezen
Een mooie formule, twee jaar gelezen in een boek van de zoon van Covey over “vertrouwen”.
‘k Moest hieraan denken omdat ik van de week twee dialogen had over vertrouwen.
In het ene gesprek ging het over het meten van werknemerstevredenheid en de wens om het
vertrouwen in de organisatie te verhogen. Het andere gesprek ging het over de weerstand en
moeilijkheden die gevoeld werd bij – een op het oog logische, voorde hand liggende verandering.
Ik heb gemerkt dat veel leidinggevende worstelen met het begrip vertrouwen. Wat moet ik als
individuele leider dan doen om vertrouwen te verhogen? En als ik hieraan gaan werken moet mijn
collega leidinggevende dat dan ook doen? En als we het doen, wat levert het dan op?
Dat laatste is dan weer een mooi fenomeen; er is haast geen business case van te maken.
Ondanks het feit dat het niet of vertraagd doorvoeren van het goede idee van hierboven de nodige
kostenbesparingen oplevert. Maar dat rekenen we dan blijkbaar weer niet uit. Of we rekenen het uit
maar kunnen het niet terugvertalen naar gedrag en/of het aanpassen van systemen.
Ook al geloof je bovenstaande formule, ik ben nog nergens tegengekomen hoeveel “belasting” je
betaald bij laag vertrouwen danwel hoeveel “dividend” je verdient bij hoog nivo vertrouwen.
En dat is voor de blauwe denkers en controle-freaks onder ons weer lastig. En dit blijft wat mij
betreft een fenomeen.
Daan Quakernaat benoemde het nog eens op een
fenomenale manier tijdens de boekpresentatie van
Krachtbron – het boek van Cees Hoogendijk en meemakers
over krachtbron van een lerende organisatie. Daan spreekt
over een zwarte wereld (waarin we kunnen aanwijzen,
optellen, aftrekken, controleren, verbeteren) en een witte
wereld (niet in cijfers te vatten maar niet zomaar kunnen
ontbreken zoals visie, passie en geloof). Beide werelden
bestaan en als het goed is gaan we de hele dag op en neer
van wit naar zwart. Hoe hadden er anders ooit kathedralen
gebouwd kunnen worden in de Middeleeuwen?

17. Goed, mocht je niet te veel vragen hebben over de business case van vertrouwen en wat tips willen;
hier komen ze.
Toon interesse en luister met respect.
Stel doelen, help en geef feedback.
Doe wat je zegt en blijf jezelf verbeteren
Verbindend weer toch?

18. Promoveren op je 84e: Passie is Prachtig
Gert Veenhoven - vrijdag 12 maart 2010 - 22:55 - 226 x gelezen
De vader van mijn buurvrouw is afgelopen donderdag gepromoveerd tot doctor in de Letteren.
Bijzonder? Vind ik wel. Jan Posthumus uit Roden is 84 jaar en hij mag zich de oudste promovendus
van de VU tot nu toe noemen.
Je bent nooit te oud om te leren. Volledig eens. Maar ik ken niet veel mensen die er op deze manier
mee omgaan. En dat intrigeert mij en daarom vertelde ik aan dochter Emily dat ik hierover wilde
schrijven. Maar waarom dan? ‘k Heb hier een tijdje over nagedacht en na een stuk uit zijn
academisch proefschrift gelezen te hebben wist ik het!
Het proefschrift gaat over lexicografie in Nederland en er is - eerlijk gezegd en met alle respect - bijna
geen doorkomen aan. Het beschrijft de ontwikkeling van Nederlandse woordenboeken vanaf de 19 e
eeuw. Stukje uit hoofdstuk 7 gelezen want dat leek me het meest toegankelijk. Gaat over meneer
Koenen en het Koenen woordenboek. De eerste editie is uit 1897 (317 bladzijden) en de laatste, de
30e editie stamt uit 2006 (1301 bladzijden). En daar heeft meneer Posthumus studie van gemaakt;
van de ontwikkeling, van woorden en onze taal, de grote spellingswijzigingen, de ontwikkeling van
grammaticale informatie, gebruik van trefwoorden en ga zo maar door.
Zo verscheen de eerste schuttingtaal in de 27e editie uit 1974. Naast een budget van een uitbreiding
van het boek van 300 bladzijden was de tijd er waarschijnlijk rijp voor….. En in de editie van 1934 zijn
onze dubbele ee’s en oo’s vervangen (leeraar werd leraar, boomen werden bomen) en vervalt ch in

19. het woord mensch.
En wat dacht je: hoeveel kasten met woordenboeken heeft meneer Posthumus? Veel. Ben niet bij
hem thuis geweest maar er staan zeker 30 edities Koenen; toch goed voor een Billie vol. Want denk
maar niet dat je naar de bibliotheek kunt gaan en de 2e of 13e editie van de Koenen kunt lenen.
En dat vind ik dus zo mooi. Deze man heeft – naast zijn liefde voor zijn familie - een buitengewone
voorliefde voor taal. Naast docent aan de Universiteit is hij altijd bezig geweest met woordenboeken,
het verzamelen, bekijken, bestuderen etc.
Hij heeft een enorme passie. En die passie geeft hem deze energie en zorgt voor de aanhoudende
drijfveer en nieuwsgierigheid. En dat vind ik zo mooi aan dit verhaal.
Passie is prachtig (en krachtig)!

20. Niet goed voor “de business”
Gert Veenhoven - zaterdag 20 maart 2010 - 17:09 - 371 x gelezen
Vrijdagavond heb ik de webcast van @RichardLambLive gevolgd op www.ditishandig.nl. Daar waren
Cees Hoogendijk en Daan Quakernaat om het boek #krachtbron en #huisacademies te promoten.
Genoeg voer voor een blog maar ik wil het hebben over een dame die in de uitzending inbelde om de
Landelijke Praktijkdag Functioneel Beheer 2010 te pluggen.
Waarom? Omdat functioneel managers de tolk zijn tussen “de business” en de ict…. Ik kan er niks
aan doen maar ik ben hier echt allergisch voor. Niet voor functioneel managers als tolk/vertalers.
Maar wel voor het gebruik van het woord “de business” in deze context.
Mijn allergie begon denk ik zo’n 8 jaar geleden toen wat ik samenwerkte met een aantal ingehuurde
externe consultants in een project. Ik werkte als projectleider voor mijn bedrijf. De ICT consultants
spraken over “de business moet met onze oplossing kunnen werken”. He? Wie zijn dat dan “de
business”? Daar hoor ik toch (ook) bij, ik moet er toch ook mee werken? En ik voelde een zekere
afstand van deze consultants door in deze termen te spreken. Zijn wij niet samen bezig is goeds neer
te zetten voor dit bedrijf? Jullie worden er bijgehaald als partner en krijgen er nota bene ook nog
zwaar voor betaald!
In de ICT vakblaadjes werd destijds ook meer en meer over “de business” gesproken en ik moet
zeggen; het hielp niet om van mijn allergie te genezen. Tuurlijk dat je je rol pakt in de organisatie als
staf-afdeling en aanhaakt bij door het primaire proces centraal te stellen in je ondersteunende
activiteiten, maar business betekent toch echt iets ander. Althans voor mij en ook als je het opzoekt
in een Engels woordenboek.
Business - also called a company, enterprise or firm - is a legally recognized organization designed
to provide goods and/or services to consumers.
De emotie die het gebruik van het woord business in de contect van een afdeling binnen een
organisatie bij mij oproept is er dan ook eentje van afwezigheid en versnippering.
Laat je als team of individu lekker outsourcen zou ik zeggen of doe een management buy-out.
Kan je je mooi gaan richten op je eigen business en je product/dienst verkopen voor andere
businesses inclusief de moeder waaruit je ontsproten bent. Vanuit je eigen visie, passies, leiderschap,
processen, systemen, en noem maar op.
Toch blijven al die processen die ondersteund worden door de interne ICT afdelingen, HR afdelingen
(druk bezig om zich te ontwikkelen als HR business partners) en Finance afdelingen (zullen
ongetwijfeld finance business partners worden) echt nodig om de onderneming (de business) te
laten draaien.

21. De integratie van bedrijfsprocessen (primaire en secundaire) is – hoe je het wendt of keert – een
belangrijk thema van excellente ondernemingen. Praten over “de business” terwijl je er zelf
onderdeel van bent helpt dan zeker niet om excellent te worden.
Vandaar hoor ik de volgende keer liever iemand zeggen “dat is een goede ICT-oplossing voor het
proces”. En die functioneel beheerders spelen daarin een belangrijke collegiale rol.
Moest mij even van het hart.

22. Geen blauwe, rode, gele of groene leiders
maar bruine…
Gert Veenhoven - zaterdag 03 april 2010 - 15:56 - 1106 x gelezen
Zaterdagochtend 3 april. Na wat getwitter en lezen in het Dagblad van het Noorden
eens even bladeren in de nieuwe M&L die zo'n maand geleden voor het eerst
toegezonden werd.
Artikel over Jan Moen: “leiderschap kun je leren”; naar aanleiding van zijn boek
“Kleur bekennen”.
So far so good. Maar dan.... “wat meer zelfreflectie zou van veel managers een blauwe leider
maken”. Pardon? U zegt? Wordt hier een stevig pleidooi gehouden voor leiding geven via controle,
regels structuur? Dat valt me dan tegen.
Toch nog even verder lezen. “hij is helder in zijn communicatie”, “durft zijn onzekerheden te laten
zien maar vlucht of vecht niet”, “hij blijft verbinden”. Kijk dat spreekt mij dan wel weer aan maar
waarom oh waarom hebben Jan Moen en mede-auteur Paul Ansems blauw – naast de kleuren rood
en groen – gekozen?
Sinds het vorige blog bericht dat uiteindelijk uitmonde in een discussie over het fenomeen taal moet
ik me ook maar niet al te zeer meer verbazen. Boek lezen en in dialoog gaan met de auteurs dan ga ik
het vast wel begrijpen.
Twee uurtjes later; nog inspiratie voor een nieuwe blog?
Ja! De kleur van leiderschap.
Ondanks mijn hobby schilderen is kleurenleer niet mijn sterkste punt; ik klieder maar wat aan.
Dus maar even twitteren. “Wat krijg je als je de Spyral Dynamics kleuren turquoise, rood, geel, groen,
paars, blauw oranje mengt?”. #durftevragen na 2 minuten: bruin.
Wat krijg je als je de DISC-kleuren rood, geel, blauw en groen mengt?
Zelf maar even de proef op de som genomen – maar het was te verwachten - ook bruin.

23. Ik pleit voor bruine leiders.
Graag de passie & energie
van rood, de
vernieuwingsdrang van geel,
het beheersbare van blauw
en dan ook nog eens lekker
en prettig samenwerken
vanuit groen.
Bruine -verbindende -
leiders!
Mijn schilderij was al flink op
weg en toen kwam het. Oh
shit…. Vanuit de vereniging
voor verbindend leidinggeven hebben we middels de zelfreflector een verbindend leider
gedefinieerd gebruik makend van (de kleuren van) spyral dynamics.
Een verbindende leiders heeft wat minder blauw (controle) ,rood (macht, sturing) en paars (tradities,
rituelen) en veel meer turquoise (holisme, dialoog), geel (innovatie, ontwikkeling), groen (samen,
sociaal) en oranje (doelen, succes).
En als je dit mengt in de ideaal verhouding volgens de zelfreflector krijg je….. Groen!
Groene leiders! Het doek heb ik snel overgeschilderd en heeft nu een groene basis. Komende
paasdagen verder schilderen. Misschien wel met wat extra geel……
Meer weten over de verbindend leidinggeven en/of de zelfreflector?
Kijk dan op http://bit.ly/dyS5Gz

24. KzM recept co-creeeren? Het beleidsspel
Gert Veenhoven - zaterdag 10 april 2010 - 18:12 - 370 x gelezen
“De medewerkers begrijpen de doelstellingen van de onderneming en weten welke bijdrage zij gaan
leveren”. 1 zin uit een “best practice” die afgelopen jaren een groot deel van mijn werk hebben
beïnvloed want dit houdt nogal wat in.
Dat er beleid is, dat dit gecommuniceerd en begrepen wordt in alle lagen, hoeken en gaten van de
organisatie. Dat er eigenaarschap is om dingen te doen; dat mensen willen veranderen. Dat er
feedback is. Om zomaar eens een paar dingen te noemen. O ja, en ook nog ziets als vertrouwen.
En dat is dus gewoon – keihard – werken voor iedereen en in de allereerste plaats voor het
management.
Een paar jaar geleden heb ik vanuit deze context een dag georganiseerd voor directie en
middenkader.
Doel: het doorvertalen en verder uitwerken van het – door de directie vastgestelde - beleid, samen
met het middenkader.
Wat leiderschapsprincipes en change management principes in de hoge hoed, wat sparren met
collega’s en leidinggevende en ziedaar onstond een idee.
We maken een beleidskrant: directie geeft een persconferentie, middenkader stelt zich op als
journalist en schrijft artikelen voor de krant; krant wordt ter plekke samengesteld door een redactie;
’s nachts gedrukt en de volgende morgen door diezelfde leidinggevende verspreid onder al het
personeel.
Cees Hoogendijk (Kracht zonder Macht, Huisacademies) hielp destijds met facilitatie en meemaken.
Overigens had ik toen nog geen idee van zijn plannen om recepten te verzamelen in het kader van de
verticale dialoog, maar het maken van de beleidskrant was er 1-tje.
Een recept dat uiteindelijk gepubliceerd werd in zijn boek “Kracht zonder Macht” en zelfs nog via via
(Nova academie) terug te vinden is in het boek “Krachtbron van de lerende organisatie”.
Al een tijdje geïnspireerd om een nieuw recept te bedenken en denk dat ik er eentje heb!
Nog niet beproefd en ben dan ook op zoek naar culinaire liefhebbers en verbindend leidinggevenden.
Hier het recept.
Introductie (1 uur)
We maken in teams een bordspel over het beleid (3 uur)
We spelen het spel in ons eigen team en verbeteren het (1 uur)

25. We laten het spel door een ander team spelen (1 uur)Via een – gewogen – beoordelingssysteem
wordt het beste spel gekozen
De directie speelt het spel – in bijzijn van het gehele publiek (1 uur)
Het spel wordt gedupliceerd, verdeeld en gespeeld in de organisatie - het beleidsspel
Ter inspiratie hier nog even het bordspel dat ik samen met mijn dochter heb gemaakt op 1e paasdag.
Het heet “het grote geluksspel”; wie het eerst 10 geluksmuntjes heeft verdiend heeft gewonnen.
Muntjes kun je verdienen met het opvolgen van blauwe opdrachtkaartjes met weet vragen “sommen
oplossen”, rode kaartjes met doe-vragen zoals “vraag iedereen iets te drinken” en groene kaartjes
met samenwerkingsvragen: “zing samen “als de morgen is gekomen” van Jan Smit”).
We hebben niet alleen veel lol gehad met het bedenken en maken maar zeker ook met het samen
spelen ervan (met vrouw/moeder en zoon/broer).
Stel je voor.....
Team 1 komt met het grote “Maak de klanten blij” – spel; wie het meeste positieve klant feedback
ontvangt heeft gewonnen. Punten voor innovatie en service. Strafpunten voor kwaliteit issues.
Team 2 komt met Opdrachtkaartjes rond productiviteit, nieuwe productintroducties en
duurzaamheid.
Team 3 bedenkt iets monopoly-achtigs met machine-groepen, productiviteitsstijgingen, leningen,
ROI
Team 4 komt met stakeholders op de proppen inclusief vakbonden, aandeelhouders, samenwerking
bedenk het maar!
Lijkt me super.
Meld je je even als je belangstelling hebt?

26. Superpromoter van de Superpromoter!
Gert Veenhoven - zaterdag 29 mei 2010 - 22:08 - 301 x gelezen
Ik vroeg op twitter aan Rijn Vogelaar (@rijn), auteur van het boek "de Superpromoter" of ik zelf een
superpromoter van zijn gedachtegoed ben. Een vraag niet zomaar zonder reden. Ik begrijp dingen
het beste door er mee bezig te zijn, het te doen, te ervaren en daarna met anderen te delen, onder
andere via blogs zoals deze.
Zijn antwoord was positief. “Jij bent een Superpromoter want je deelt het concept van
Superpromoters op een aanstekelijke manier met anderen :-)”.
En dat is waar het om draait bij Superpromotors. Ze zijn enthousiast, delen dit enthousiasme en
hebben invloed. Een vraag is dan ook om superpromotors te identificeren en vervolgens te bedenken
hoe ze ingezet kunnen worden om organisaties succesvoller te maken.
Hierbij dan niet al te veel aandacht richten op de klagers en ontevreden personen, medewerkers
en/of klanten. Maar met name richten op de mensen die enthousiast zijn. En dat willen uitdragen.
Wellicht was het ook dit inzicht dat @rijn heeft doen besluiten mij een gratis exemplaar te sturen van
zijn boek. Ondanks het feit dat ik buiten de twitter-actie/verloting van 10 gratis exemplaren viel.
Maar waarschijnlijk dankzij mijn vervolgvraag – met vette knipoog - aan @rijn: of de verloting wel
eerlijk verlopen was. En over een gedeelde interesse in tafeltennis. Zou @rijn meegewogen hebben
dat ik een Superpromoter zou kunnen zijn – wellicht ook nog met een schuin oog kijkend naar mijn
twitter-bio?
En ik vond zijn gesigneerd boek in de brievenbus dus helemaal geweldig. Ik heb inmiddels aan tig niet
twitterende vrienden dit verhaal verteld hoe je met sociale media dingen kunt ervaren en beleven. Ik
heb o.a. een collega-blogger (@grjans) getipt om het concept van superpromoter te verwerken in
een van zijn blogs en ik heb een journalist getipt om het boek te bespreken op BNR. Ik vind het leuk
om superpromoter (o.a. van Superpromoter) te zijn!
Rijn Vogelaar is overtuigd dat het bewust inzetten van superpromotors helpt; sterker nog oude
vormen van marketing werken niet meer. En superpromotors krijgen een belangrijke rol bij
productontwikkeling en communicatie. En het mooie is dat dit ook nog eens onderbouwd kan
worden via een aantal metrics waaronder de promotor score.

27. Zie hier, deze blog, toch goed voor denk ik zo’n 100 lezers. En goed voor minstens 1 additionele
tweet in mijn netwerk (@gertveenhoven - 140 followers – stand per 29 mei 2010). Wellicht dat er
weer iemand is die zich nu (extra) geroepen wordt om het boek te kopen. Hebben we meteen
empirisch bewijs van het fenomeen superpromoter.
En beste change-managers onder ons; dit boek geeft tevens een mooie fundering onder het concept
van change-agent. Bijzonder interessant is dat er in het boek wordt gesproken over anti-promoters
en hoe hier mee om te gaan!
En beste (verbindend) leidinggevenden - koester uw superpromoters; zij helpen als first followers!
Lezen dus!

28. Over echt zijn en Cruijff
Gert Veenhoven - woensdag 09 juni 2010 - 22:21 - 237 x gelezen
Gisteren zag ik een tweet van @johncornelissen in mijn tweetdeck column search #leiderschap. Over
een artikel van Karen Wright - “Dare to be yourself”; over authenticiteit.
Mijn interesse werd meteen gewekt! Authenticiteit gaat over echt zijn en echt kunnen blijven in het
dagelijks leven. In mijn rol als ontwikkelaar in organisaties zie ik dit als een belangrijk thema; vooral
rond onderwerpen als leiderschap en communicatie bij verandering.
Vertrouwen, ik heb er al eens een blog over geschreven. Het is zo enorm belangrijk in onze alsmaar
veranderende organisaties. Want de snelheid en succes van een organisatie wordt sterk beïnvloed
door vertrouwen.
En dit begint aan de top van de organisatie. Daar zitten de aanjagers van het leiderschap dat nodig is
om vertrouwen op te bouwen. Want we hebben het natuurlijk over relaties en verbindingen tussen
mensen in een omgeving waar openheid, respect en naar elkaar luisteren belangrijke waardes zijn.
De leiders creëren de randvoorwaarden en geven het goede voorbeeld.
Ik denk dat communicatie door leiders een enorme uitdaging is. Ik denk dat medewerkers in
organisatie zien / horen / voelen / proeven / ruiken of via welk 6e zintuig dan ook of een leider echt
is of met mooie praatjes een toneelstuk aan het opvoeren is.
En als je ergens samen voor gaat en de leider wil volgen in een verandering, dan moet hij/zij toch
minimaal authentiek zijn om hem/haar te vertrouwen? En als jij de leider bent dan snap je toch ook
wel dat mensen pas echt en oprecht – verbonden - met je meedoen als ze in je geloven en
geïnspireerd zijn?
Natuurlijk laten heel veel mensen zich ook leiden en sturen door zaken als geld, macht, angst. Op de
korte termijn kom je als leider (en volger) hiermee weg, maar op de lange termijn?
Kortom; ik geloof dat authenticiteit een – en misschien wel een van de belangrijkste -
leiderschapskwaliteit is bij duurzaam veranderen, leren en ontwikkelen.

29. Authenticiteit. Jezelf kennen, door kunnen vertalen naar zwaktes maar vooral sterktes en consistent
blijven handelen. Oei. Best lastig hoor. Eerst ontdekken wat je echte ik is en al die ervaringen van
vroeger die je niet snapte opnieuw een plekje geven. De soms pijnlijke confrontaties met jezelf niet
uit de weg gaan door eens even anders in de spiegel te kijken.
En niet te vergeten je ego en al je mentale modelletjes aan de kant: no blame!
Daar ben je dan waarschijnlijk een groot deel van je leven mee bezig. Mooi toch?
En je volgers vinden dat niet erg hoor. De meesten kennen inmiddels het Cruijfiaans gezegde: elk
nadeel heeft zijn voordeel. Over authentiek gesproken.

30. Een regel van goud
Gert Veenhoven - maandag 16 augustus 2010 - 21:33 - 259 x gelezen
’t Was op vakantie in de Ardeche. Naast kano-varen, dorpjes bezoeken, aventure d’arbre, Catannen,
zwemmen, lezen en meer van die vakantiebezigheden toch nog regelmatig eventjes on-line. Het was
al wat later op de avond en één van mijn twittervrienden vroeg “Wie kent er een boek over het leven
voor dummies?” Mijn antwoord was snel en spontaan; “Wat dacht je van de 10 geboden?”.
De reactie van twittervriend Emile Oude Wolbers was dat de bijbel niet makkelijk leesbaar is, niet iets
voor dummies zogezegd. Nou ging mijn antwoord niet over de gehele inhoud van de bijbel.
Inderdaad best wel een pittig boek om te lezen (heb in mijn leven slechts her en der stukken gelezen
c.q. voor laten lezen). Nee, mijn antwoord had slechts betrekking op de 10 geboden. En die passen
op 1 A4-tje toch? In ieder geval op een steen. Dus dat valt dan wel mee!
Enfin. Via Emile heb ik vernomen dat meer mensen gereageerd hebben op zijn vraag en inmiddels is
hij zover dat via blogs op een blogkermis (leven voor dummies), eigen spinsels en tweets
(@emileowolbers) het boek wil schrijven en of ik dan toch nog even mijn bijdrage wil leveren.
Nou hierbij dan. Een antwoord op de vraag maar dan iets minder spontaan. Leven voor dummies,
een boek met levenstips en levenswaardigheden. Hmmmm, hoe je leven makkelijker te leven? ’t
Leven gaat toch vanzelf, is dat niet makkelijk? Eigenlijk wel, maar in de praktijk is het toch anders. We
willen genieten van het leven en doen er alles aan om gelukkig te worden. We geven en ontvangen
liefde. Maar we houden niet van pijn. We houden niet van zaken als onzekerheid en angst. We
houden niet van verandering. We gaan het liefst verdriet uit de weg. Niks menselijks is ons vreemd.
Maar toch komen dit soort uitdagingen op ons pad. Dingen gebeuren nou eenmaal; we mogen én
moeten van alles. Erg fijne dingen maar ook minder fijne. Shit happens. Leven is lijden. Life is
change.
Misschien is het leven van je leven toch niet allemaal zo voor de hand liggend en gemakkelijk?
Hoe je leven te leven? Of anders gezegd je leven te leiden?
Dingen schieten me door mijn hoofd, mede ingegeven door mijn visie op leiderschap.
Elk nadeel heeft zijn voordeel. Leren door te doen. Het gaat niet over de bestemming maar over de reis. Geniet van ’t leven,
het duurt maar even. Van het concert krijgt niemand een program. De grootste fout is geen fouten te willen maken. Passie is
prachtig. Wordt wie je bent. Dromen, durven, doen. Ratio brengt je van A naar B, maar verbeelding brengt je overal….
Hoeveel boeken en wijsheden zijn er wel niet?
En wat te denken van een mensheid die zich al millennia lang met religie bezighoudt, het belijdt,
erover praat, schrijft en zelfs – soms tot mijn verbazing - tot bloedens toe strijdt.
En dan nu dus een plan voor een boek “Leven voor dummies”, een boek met levenstips en

31. levenswaardigheden.
De kans bestaat dat “Leven voor Dummies” een extreem dik boek wordt met veel voetnoten,
kruisverwijzingen, verklarende woordenlijsten, schema’s en appendices. Er is immers al zoveel
wijsheid. Aan de andere kant ook een heel dun boek worden met “top-tips” en de need-to-knows,
korte indringende boodschappen waarover jezelf kan nadenken en praten met andere mensen.
Ik pleit voor het laatste en laat mijn bijdrage dan bestaan uit slechts één zin. Deze zin was
onderstreept in de persoonlijke bijbel van een lieve, fantastische, oude, door het leven wijs
geworden vrouw die recent is overleden.
Het luidt: “Heb uw naaste lief als u zelf”.
En zo is het, met recht een Golden Rule.

32. Naked Tracks
Gert Veenhoven - donderdag 16 september 2010 - 22:10 - 733 x gelezen
Vrijdag 10 september was ik deelgenoot van een prachtig proces. Een proces met als resultaat een
prachtig schilderij. Een schilderij gemaakt door zes mensen, inclusief ikzelf, die elkaar niet of
nauwelijks (In Real Life) kenden maar die virtueel – via met name Twitter – al een tijdje aan het
verbinden waren.
Deze blog wordt iets langer dan normaal. Ik wil het een en ander vastleggen. Waarom? Omdat het
integraal onderdeel vormt van het schilderij. En ik hoop dat dit unieke schilderij binnenkort verkocht
wordt. Vandaar.
Sinds mijn activiteiten op internet – zo’n dik jaar geleden voor het eerst bloggen – en sinds december
vorig jaar twitteren is een nieuwe wereld voor mij opengegaan. Ik heb enorm veel nieuwe kennis
opgedaan, ik ben in contact met schrijvers van boeken, met mooie ondernemers in Groningen,
buurtagenten, coaches, communicatiespecialisten maar vooral mensen en voel mij meer verbonden
met andere mensen op deze aardbol dan ooit tevoren.
Vanuit de verbinding en vanuit mijn passie voor beeld – fotograferen maar met name schilderen –
kwam het idee.
Lees je even mee met het verslag en wat twitterberichten?
09 Augustus 20:39:31 Stel tweeps omgeving #050; ik zou jullie uitn. v. een tweetup in m'n
tuin.Groot schilderij maken. Jullie verf en/of chips mee. Ik rest! Wie?
Hashtag #GP050 (grouppainting Groningen) was geboren!
10 Augustus 17:40:05 Gisteren 4 pos. reacties - door met 't plannetje. Groeps-Schilder-sessie in m'n
tuin. Vr. 27 08 17:30. Tweeps chips/verf. Ik rest #GP050
Ai Ai, ziekte bij deelnemers…weekje opschuiven dan maar.
25 Augustus 20:20:25 Grouppainting in mijn achtertuin een weekje uitgesteld. Wordt nu 3
September >17:00 Je kan nog meedoen #GP050
En nog een weekje…weer allemaal snotneuzen en vaatdoeken
03 September 08:31:52 @grjans @pierrecarriere @marcwinters Wil't nog 1 keer uitstellen &
volgende wk ’n poging doen om met z'n allen te gaan #GP050 @lollewijnja

33. Door’t schuiven kon @emileowolbers zich ook nog aanmelden
06 September 22:15:23 Vrijdag is het eindelijk zover: #GP050 Grouppainting met @pierrecarriere
@grjans @lollewijnja @marcwinters & @emileowolbers #inspiratie
En vrijdagmiddag 10 september was het zover. Vanaf ongeveer 17:00 kwamen de mannen.
@pierrecarriere (auteur van het boek Spaak) had een prachtige tube groene verf en heerlijke chips
mee. Ik had Pierre, samen met @lollewijnja (creatief ondernemer) als eens in actie gezien bij’t jeu de
boulen in het Stadspark in Groningen op 28 augustus. Maar nog niet echt lang gesproken.
@marcwinters , ondernemer en initiatiefnemer van Seat2Meat in Groningen, kwam – uiteraard –
met paarse verf aanzetten. Hij was immers, net als ikzelf, winnaar van een wedstrijdje uitgeschreven
door Seats 2 Meet in Utrecht. We hadden beiden een winnende slagzin/tekst ingestuurd in het kader
van de herziene editie van ’t boek Purple Cows. Marc kwam binnen met een fles rode wijn. Aan mij
wel besteed; niet slecht voor een 1e ontmoeting.
En niet te vergeten @GRJans – al lang een van mijn twittermaatjes en gelijkgestemd op onder andere
het gebied van Appreciative Inquiry. Het was Gerard die een paar maanden geleden het linkje was –
als superpromoter van Spaak – naar @pierrecarriere.
En last but not least @emileowolbers – specialist, holist en generalist. What the bleep do we know.
Vanaf de 1e minuut was het goed. Biertje, chipje en goede gesprekken.
Maar na 1.5 uur vond ik het toch wel de hoogste tijd worden. Een doek van 1.60 bij 1.00 meter, nog
maagdelijk wit stond op ons te wachten. Inmiddels in de garage want het was gaan regenen.
Marc had al aangegeven sinds zijn schooltijd niet meer had geschilderd en had het nog niet helemaal
voor de bril. Lolle had ook zo zijn bedenkingen: “ik ben niet goed in tekenen”. Ik herhaalde wat ik
eerder gezegd had. “Doe wat je wilt. Je kan met verf spuiten, met een kwast, met je handen; doe wat
je wilt”.
Ik liet wat technieken zien die ik had gebruikt in mijn laatste 3 schilderijen. Heel beperkt. Niet al te
veel meegeven; de vorm zou ik graag spontaan willen. Niet de vorm, maar wel de gezamenlijke
gedachte dacht ik toen. Dit sturen middels een gezamenlijk thema. Dat leek me wel belangrijk.
5 Minuten praten. We kwamen er niet echt uit. En toen een briljant moment van Pierre: “Ons thema
is als volgt: we doen maar wat”.
Thema: we doen maar wat #gp050 http://plixi.com/p/44326530
Iedereen was akkoord. “We gaan los!”
Al snel werd met een sjabloontje de tekst GP050 gespoten. En links onderin was Pierre bezig met zijn
mooie kleur groen. En er kwamen gele stippen op. Lolle en Gerard waren rechtsonder bezig. Marc
vond het spuiten leuk en begon dingen te zoeken om mee te sjabloneren. Emile was niet bang voor
verf en vulde aan en verbond de delen. Lolle plakte twee krantenknipsels en kraste met een balpen.
De energienivo’s gingen omhoog.
De blaadjes rechtsonder werden geplakt met behangplak en door mij aangemengd met rose. Pierre
maakte een mooi paars stuk samen met Emile die er uiteindelijk een soort bloem van maakte. Marc

34. spoot met een wasknijper. Gerard kwam met gras.
Hij gaat fijn! #gp050 En @lollewijnja kiepert een volle asbak over het doekhttp://plixi.com/p/44332879
Ikzelf begon zelf ook meer mee te doen. Wat gebeurde er allemaal? En ’t werd zo mooi!
Het konijn van @gertveenhoven heeft ineens wat minder zaagsel in zn hok
#gp050http://plixi.com/p/44333921
Na een break met pizza waren we het er over eens. Het schilderij is zo goed als af.
Van groepspainten krijg je hongerrrrr! #gp050 http://plixi.com/p/44335975
Linksboven werd nog even “afgemaakt” door Pierre, Lolle en Gerard. Een langpootmug moest het
ontgelden en werd nog toegevoegd aan’t schilderij.
http://twitpic.com/2n3jmy - Daar gaat @pierrecarriere ter vervolmaking. Een echte kunstenaar
Over de naam werd nauwelijks gediscussieerd. Een van de krantekoppen die Lolle had geplakt
bestond uit de tekst “Naked Tracks”.
Welk schilderij bevat bladeren, zaagsel, bloemen, peuken, rose, gras en een langpootmug? Naked
Tracks! #gp050 http://plixi.com/p/44364579
Nacked Tracks. Mooie naam – toen ik later begreep wat naked tracks waren durfde ik het inmiddels
zelfs een briljante naam te noemen.
Na een evenredige bijdrage aan de pizza’s gingen ze huiswaarts. Ik genoot na en zocht in twitter nog
even op #GP050. Ik moest lachen om een tweet van Marc
Nu nog even de verf van mijn iPhone krabben. #gp050
Wat was dit een middag/avond!
Het #GP050 team! Super mooi proces en dito resultaat! #NakedTracks http://twitpic.com/2n4g3i
Met nog een afsluitend tweetje van Lolle.
Goede nacht gp'ers. @EmileOWolbers @pierrecarriere @marcwinters @gertveenhoven @grjans
#gp050

35. En zie hier nu het resultaat. Te koop. Prijs n.o.t.k.
De opbrengst gaat naar een goed – door de koper vastgesteld en door het GP050- team akkoord
bevonden goed doel.
Droog, gefotografeerd en klaar voor verkoop tbv goede doel: Naked Tracks - Grouppainting
#GP050http://flic.kr/p/8Aicmb

36. Ollekebolleke
Gert Veenhoven - zondag 19 september 2010 - 08:50 - 199 x gelezen
Ollekebolleke. Een kinderliedje maar ook de naam van mijn eerste beeldhouwwerkje sinds ik op deze
aardbol rondloop.
Als je ’t foto-tje van ollebolleke http://www.flickr.com/photos/gertveenhoven/4974508577 zie je een
gelaagdheid, stapeling – vandaar de naam. Je kan er ook een man in zien met een dikke buik – en ja
ik ben op dieet. Maar aan de lezer de keus wat je er in wilt zien. Da’s natuurlijk het leuke. Feitelijk is
het gewoon een steen waar ik in heb lopen hakken, bikken, vijlen en schuren. Wel met heel veel
plezier overigens.
In’t proces verbond ik mijzelf niet alleen met de steen; het beeldhouwen vond plaats in een prachtige
tuin in Lelystad - de poldertuin http://depoldertuin.nl/
En misschien nog wel belangrijker; ik deed het niet alleen maar met een aantal van mijn collega
bestuursleden van de vereniging Verbindend Leidinggeven die ieder op hun beurt ook de mooiste
creaties aan het maken waren.
Iets meer dan een jaar geleden ben ik bestuurslid geworden van deze vereniging. En in deze groep
heb ik Esther van der Zee ontmoet. Op 1 van onze bijeenkomsten had ik de groep verrast door een
doek, verf en kwasten mee te nemen en maakten we een groepschilderij (hangt in de centrale ruimte
aan de paarse muur in S2M in Utrecht overigens). En toen zei Esther: “ook eens beeldhouwen”? Ja
dus. Vandaar.
Als ik naar Ollekebolleke kijk zie ik dus niet alleen een stapeling en/of een dikke man; ik zie toch wat
anders. Ik zie niet alleen het resultaat maar ook nog het proces. En ik zie niet alleen Ollekebolleke
maar ook de mooie witte spiraal van Bas, de golf en de schelp van Joke, het torso van Maarten en het
gat in het prachtig werk van Esther. En ik zie de reactie van Cees die later aanhaakte en zich
verwonderde over het resultaat.

37. En misschien vereist dat andere zien een transformatie op mijn motto “je gaat het pas zien als je het
doorhebt” naar “je gaat het pas zien als je het kunt zien”; maar dat terzijde.
Verbinding dus. Voor mensen die mij wat langer kennen haal ik hieruit veel inspiratie. Met name
door het (verbindend) te doen en het te zijn. Ook in de context van het (anderen) leren leiding geven.
Wil je hier mee over weten? Kom dan naar het event van verbindend leidinggeven op 11 -10- 2010
#VL2010 Link to event.
Na het beeldhouwen hebben we – als bestuur - dit event namelijk verder vormgegeven onder het
genot van een heerlijk etentje en mooie dialogen.
Kom allen. 't Is de moeite waard. Maar dit zie je natuurlijk pas als je het doorhebt.

38. Hersenen - The Battle
Gert Veenhoven - vrijdag 05 november 2010 - 21:29 - 342 x gelezen
Links - Rechts, Ratio - Emotie, Top - Down, Yin - Yang. Een paar voorbeelden uit het rijtje van
woorden dat ik aan het maken was in mijn notitie-boekje op weg naar Londen city. Met een groeiend
besef van het fenomeen taal en nog steeds op zoek naar de verbinding(en) leek me dit een leuke
exercitie.
En als we het hebben over verbinden - bijvoorbeeld in het kader van leiderschap - zoeken we dan
geen nuances en balans in dit soort tegenstellingen?
Niet zwart of wit, maar soms zwart, soms wit en soms grijs zeg maar.
Aangezien ik in de middelste in een rijtje van 3 stoelen zat en er zoveel mogelijk mensen in een City
Jet geplaatst worden had ik zicht op het scherm van mijn rechterbuurman. Uiteraard ga je niet alles
lopen lezen en is er ook nog een vorm van respect voor de privacy maar toch kon ik er niet omheen.
Ik zag - tamelijk groot - het woord "duurzaam" in de powerpoint staan.
Typisch zo'n woord dat bij mij de nodige vragen oproept. Wat is dat dan? Als we het hebben over
duurzame energie dan is er dus ook zoiets als niet duurzame energie. En welk woord hoort hier dan
bij? Na een tijdje hierop te kauwen besloot ik het maar eens aan mijn buurman te vragen.
"Jeetje, goeie vraag", zei hij. We kwamen op verspillend, verkwistend, uitputtend en kort durend.
Maar echt senang waren we niet. Misschien is er wel geen passend woord als tegenstelling; wie het
weet mag het zeggen.
We kwamen ook tot de conclusie dat het te pas en te onpas gebruiken van het woord duurzaam ook
niet gaat helpen om de aarde in conditie te houden zodat generaties na ons er ook nog wat aan
hebben.
Nemen we de definitie van duurzaam als zijnde niet verspillend dan doen we het met z’n allen – in de
dagelijkse praktijk - bijna allemaal fout. We verspillen wat af maar vinden het gewoon niet erg
genoeg om er wat aan te doen. Duurzaam lijkt – hoe onlogisch wellicht - geen urgent probleem te
zijn.
En voor mij persoonlijk doet het gebruik van het woord duurzaamheid niet (meer) beseffen dat ik
aan het verspillen ben.
Maar goed, zo kennen we meer woorden en uitdrukkingen die aan zoveel aan populariteit winnen in
ons dagelijks spraakgebruik dat we vergeten wat we er werkelijk mee bedoelen en daarmee
onderhavig zijn aan ongenuanceerdheid en vervagende definities. (het nieuwe werken; wat is het
verschil met het oude werken dan?)

39. Nog eens wat speurend op internet en kwam ik een leuk artikeltje tegen over “denken in
tegenstellingen”.
Het schijnt – volgens meneer Claude Levi Strauss – dat wij als mens de werkelijkheid vereenvoudigen
en deze werkelijkheid bij voorkeur in de vorm van stereotypen zien. En dat wij dit bij voorkeur
tegenover andere stereotypen afzetten. En dit levert dan een stelsel van polariteiten en een grotere
kans op zwart-wit denken.
Natuurlijk doen wij dit dan grotendeels onbewust simpelweg omdat onze hersenen beperkingen
kennen in termen van verwerkingscapaciteit, wij van nature vanuit onszelf redeneren en dat onze
hersenen uit twee delen zijn opgebouwd met eigen kwaliteiten (ruwweg mannelijke en vrouwlijke)
die slechts zelden tegelijkertijd op de voorgrond treden.
Aha. Zouden we niet vooral moeten proberen om oordelen uit te stellen en tegenstellingen te gaan
benoemen? Duurzaam versus Verspillend. Ook voor de zaken die je in het “mee eens” vakje van je
hersens hebt gestopt - ik neem aan dat de meeste van ons voor “Duurzaam” zijn?
Dit voedt dan de dialoog en de nuance die we nodig hebben om samen te werken en daadwerkelijk
veranderingen in gang te zetten?

40. Het lijkt erop dat er voor mij binnenkort weer een puzzelstukje op zijn plaats gaat vallen. Maar
reageer vooral. Want ik ga het pas zien als ik het doorheb.

41. Het geheim ontrafeld
Gert Veenhoven - zaterdag 18 december 2010 - 09:07 - 266 x gelezen
Vrijdagmorgen rond zeven uur. Wakker en nog even luisteren naar Evers op radio 538. Vast
onderdeel van ‘t radioprogramma vormen korte telefonische interviews met klein – min of meer -
opmerkelijk nieuws. Nieuws, variërend van het loslaten van een zeehond uit Pieterburen, een plaat
van Jan Smit die klaarblijkelijk op nummer 1 in Noorwegen staat, tot de verkiezing van de beste
kerststolbakker in 2010.
Tim, sidekick van Evers belt met deze winnaar: Theo Pastoor - bakker in hart en nieren uit Tilburg.
Niet zo maar een bakker. De telefoon werd dan ook opgenomen: “met echte bakker Theo Pastoor;
wacht even ik hoor je niet, ik sta in de bakkerij”.
Wat een geweldig leuk interview vond ik het. Een enthousiaste man maar van zijn verhaal werd ik
nog enthousiaster.
Hoe het dan toch kan dat hij winnaar is geworden?
Het geheim volgens Theo is toewijding en ijzeren discipline. De klanten een perfecte stol willen
voorzetten en gewoon de beste kerststollenbakker willen zijn.
En dat doe je natuurlijk met de beste grondstoffen; het beste tarwebloem, krenten en rozijnen uit
Turkije en Griekenland, super zuivere amandelspijs gemaakt van Californische amandelen.
En natuurlijk een enorm goede proces beheersing. De temperatuur van de ovens moet perfect
ingesteld staan, een goede omgevingstemperatuur in de bakkerij (al ik me niet vergis rond de 27
graden) . Ook hoe de vruchten gewassen moeten worden schijnt van invloed te zijn.

42. Dan krijg je een constant, een mooi product. Volgens echte bakker Theo.
Wat de stol mag kosten?
Het antwoord van Theo - 10,25 Euro voor een stol van 1080 gram – leverde meteen de prikkelende
vervolgvraag: “wel aan de prijs he?”.
Waarop Theo antwoordde: “maar dan krijg je wel een product waar mijn ziel en zaligheid ingestoken
is. Met een geweldige kwaliteit. Daar betaal je ook voor, toch?”.
Mooi verhaal ! Je hart en ziel in je werk kunnen leggen. Je klanten kunnen laten genieten van een
mooi ambachtelijk product.
Bezieling.
We hebben het er vaak met elkaar over in het kader van ’t nieuwe werken, duurzaamheid, sociale
innovatie enzovoorts. Dat het geen softe prietpraat is heb ik 3 jaar geleden persoonlijk mogen
ervaren. Het levert een enorme energie. Bezieling leidt tot keihard werken, zonder dat je er moe van
wordt. Anders gezegd: het leidt tot een enorm plezier en werklust en daarmee tot een hogere
kwaliteit en/of productiviteit en potentie tot excelleren.
Ik ben voor! Dit vergt echter wel een maatschappij waarin deskundigheid en bezieling een
prominente plek krijgt. En in bepaalde gevallen zullen we – in ieder geval voor de korte termijn –
moeten investeren en de prijs van schaalverkleining (en kostenverhoging) moeten laten prevaleren
boven schaalvergroting en globalisering. Op een iets langere termijn lost zich dit dan weer op door de
stijging in kwaliteit en productiviteit.
Benieuwd wat 2011 ons gaat brengen. Ik hoop op veel dialoog en wat mij betreft veel inspirerende
verhalen zoals die van Theo uit Tilburg – echte bakker.

43. Naked Tracks hangt in meeting room Naked
Tracks
Gert Veenhoven - donderdag 13 januari 2011 - 12:19 - 291 x gelezen
Stel tweeps omgeving #050; ik zou jullie uitn.v. een tweetup in mijn tuin. Groot schilderij maken.
Jullie verf en/of chips mee. Ik rest #GP050
Dit was de tweet die ik de wereld injoeg op 9 augustus ’s avonds.
Wie had kunnen denken dat het schilderij nu in s2m Utrecht gaat hangen en dat de nieuwe
vergaderzaal de naam “Naked Tracks” – de naam van het schilderij – gaat krijgen?
Daarbij komt ook nog eens een keer dat er Eur 250 opgebracht is op de veiling van S2M in Utrecht in
het kader van de 24-uursactie van de 1%club (9/10 december 2010).
Hoewel ik initiator ben geweest is het allang “mijn ding” niet meer. Ik had een initieel beeld om
samen te schilderen met een groepje mensen. Leek me gewoon leuk en verbindend. En met het
twitteren om een groep bij elkaar te krijgen, het prikken van de datum, het beschikbaar stellen van
doek, verf en autolak en het openstellen van de tuin – later garage in verband met de regen – heb je
het voor wat betreft mijn persoonlijk aandeel wel ongeveer gehad.
De rest is een prachtig co-creatie proces geweest waarin elk #GP050 team lid zijn eigen input en
inbreng heeft gehad. Of het nu gaat over het schilderij zelf waar je de verschillende “hoofden, harten
en handen van de meesters kunt herkennen” tot en met het aan de man / vrouw brengen van het
schilderij. Maar ook hebben we met z'n allen de energie gecreërd door elkaar te stimuleren en
enthousiasmeren - uiteraard vanuit de verbinding.
@emileowolbers en ik hebben dan ook ons best gedaan om aan de koper – Marielle Sijgers – en
Vincent Ariens van S2M bij de overdracht uit te leggen dat het hier echt gaat om de team-effort.

44. Zo zijn er een aantal details van het schilderij besproken waaronder het gras, de sigaretten-peuken
en andere door @lollewijnja en @grjans verzamelde “branche-vreemde” materialen.
Ook kwamen de gesjabloneerde gespoten letters “GP” van grouppainting en de krantekop met de
titel “Naked Tracks” aan de orde.
We vertelden over het bloemetje van @pierrecarriere en @emileowolbers en het betere spuitwerk
van @marcwinters.
En last but not least de op het laatst aangebrachte langpootmug.

45. Maar ook hebben we gesproken over het proces met onder andere de rol van @marcwinters om het
schilderij aan te bieden aan de koningin maar uiteindelijk toch maar te laten veilen via de 1%club.
Ik ben zo trots als een pauw dat het gaat hangen in S2M – toch een broedplaats van co-creatie en
samenwerking: meeting – sharing – connecting.
Dat is wat we namelijk ook gedaan hebben met Naked Tracks.
En we blijven connecten. De eerstvolgende challenge is om ook nog even een tekst te creëren voor
op de muur in de vergaderruimte. Dit gaat zeker lukken. 5 minuten na mijn oproepje kwam de eerste
suggestie alweer voorbij.
Super (team) dat #GP050!

47. De Meester
Gert Veenhoven - zaterdag 19 februari 2011 - 16:58 - 1187 x gelezen
Afgelopen week had ik een ontmoeting met mijn Aikido-leraar. Onder het genot van een kop koffie
had ik de gelegenheid hem eens wat andere vragen te stellen. Want op de tatami (de mat) is er
natuurlijk weinig ruimte voor dialoog anders dan het kader van Aikido.
Ik wilde graag eens met hem praten en inmiddels weet ik waarom. Hij inspireert mij.
Hij is heel erg goed – zeg maar geoefend – in Aikido. Hij draagt dan ook de titel van Godan, 5e dan.
Hier zijn er niet zo veel van in Nederland. Naast zijn vak als fysiotherapeut is hij ook Dojo Cho – een
eigenaar van een Dojo (de zaal) en geeft hij les in Aikido en een aantal gerelateerde krijgskunsten.
Als ik hem vraag waar waar hij zich de komende jaren op gaat richten zegt hij onder andere “tot
hopelijk minstens mijn 80-ste dooroefenen en studeren“ en “ oh ja, de Dojo mooier maken”. Hij is
bescheiden en blijft op de achtergrond. Hij hangt zijn kennis en kunde niet aan de grote klok. “Ik
verwacht dat leerlingen naar mij toe komen en dan zal ik ze graag verder helpen”.
Eenmaal thuis dacht ik aan hem als een vakman en roemde in mijzelf zijn vakmanschap. En met dank
aan de Grolsch reclame van weleer moest ik denken aan meesterschap. En ik moest denken aan
kathedralen – al was het alleen al omdat ik regelmatig de Avatar van huisacademies in Twitter langs
zie komen. En ik moest denken aan Rembrandt en de Nachtwacht als zijn meesterwerk. En afgelopen
vrijdag zag ik ook nog de tekens van de zilversmeden in het Groninger museum. En toen vielen bij mij
wat kwartjes op zijn plek.
Een meester is expert in zijn discipline en is nooit uitgeleerd. Hij draagt kennis en ervaring over en
leert hier zelf van. Een meester heeft passie voor de discipline en inspireert hiermee anderen. Een
meester kent de weg die hij bewandeld heeft en laat de andere zelf zijn weg ontdekken. De meester
ziet fouten als een kans om te leren. De meester is zich als geen ander bewust van volgordes, tijd en
omstandigheden. De meester draagt zorg en stelt zich garant voor kwaliteit.
Dit alles maakt hem een beetje eigen-wijs.
Meesterlijk.
PS1 deze blog is mede tot stand gekomen op basis van input van een vrouw. Wat ik nu van haar weet
en zie is meesterlijk. Welke titel geef ik haar?

48. PS2 niet elke leraar is een meester
PS3 meesters zijn leiders

49. Je gaat het pas zien als je het doorhebt
Gert Veenhoven - dinsdag 05 april 2011 - 11:51 - 374 x gelezen
Bloed, zweet en tranen – subtitel van het tijdschrift Helden en in nummer 8 een hoofdrol voor Johan
Cruijff. Johan Cruijff is al heel lang mijn held en als er dan een tijdschrift in de schappen ligt onder
deze naam en het gaat ook nog over de nummer 14 dan is de koop snel gedaan.
Johan is niet zozeer mijn held omdat hij een extreem goede voetballer was. Nee, Johan Cruijff is mijn
held omdat hij een meesterlijke voetballer is. Een vakman zogezegd die door blijft leren en
ontwikkelen en die wat mij betreft voldoet aan de beschrijving van mijn vorige blog over “de
meester”.
Een meester is expert in zijn discipline en is nooit uitgeleerd. Hij draagt kennis en ervaring over en leert hier zelf
van. Een meester heeft passie voor de discipline en inspireert hiermee anderen. Een meester kent de weg die hij
bewandeld heeft en laat de andere zelf zijn weg ontdekken. De meester ziet fouten als een kans om te leren. De
meester is zich als geen ander bewust van volgordes, tijd en omstandigheden. De meester draagt zorg en stelt
zich garant voor kwaliteit.
Dit alles maakt hem een beetje eigen-wijs.
Er wordt op dit moment weer eens veel gepraat over Johan Cruijff. Dat hij al dan niet Ajax helpt. Dat
hij al dan niet zijn verantwoordelijkheid ontloopt. Dat hij het al dan niet altijd beter weet. Ja, zijn
vrouw wenst hem een mooi cadeau voor zijn verjaardag - te weten bescheidenheid - maar goed, elk
nadeel heeft zijn voordeel.
Ik heb geen uitgesproken mening over zijn rol in het gebeuren bij Ajax. Ik ken gewoon te weinig
context. Want in de media wordt het verhaal natuurlijk keurig gekleurd, op delen uitvergroot, ja zeg
maar gedesintegreerd.
Wat ik wel denk te weten is hoe Johan Cruijff in zijn algemeenheid tegen voetbal aan kijkt en denk
daarmee ook te weten hoe hij binnen organisaties het voetbal in het primaire proces ziet.
De basis voor deze wetenschap vormt het interview in het blad. Johan zet zich namelijk met hart en
ziel in voor zijn Cruyff Foundation die jeugd in beweging brengt door met name sport in relatie tot
onderwijs en gezondheidszorg te stimuleren. Dit doet de foundation onder andere door het
aanleggen van Cruyff Courts – multi-functionele voetbalveldjes in de wijk.
Bijzonder inspirerend vind ik de regels die gelden op zo’n court.

50. Zo kijkt Johan dus aan tegen voetbal-organisaties. Ik volg dan ook met meer dan gemiddelde
belangstelling de perikelen bij Ajax.
Je gaat het pas zien als je het doorhebt.

51. Over ASICS en Da Vinci – wie de schoen
past….
Gert Veenhoven - zaterdag 02 juli 2011 - 09:45 - 1169 x gelezen
Laatst sprak ik vriend en academiebouwer Cees en vertelde over mijn avontuur om mezelf aan te
leren om duurzaam meer te bewegen en beter te gaan eten. Plots zegt hij “Anima Sana in Corpore
Sano”. Huh?
“ Ja”, zegt hij – “een gezonde geest in een gezond lichaam. Overigens vormt elke 1e letter van deze
Latijnse uitspraak ook het sportmerk ASICS”.
Nu loop ik al jaren op dit merk en weet ik inmiddels dat er een mooi verhaal achter zit over de
Japanse oprichter maar nog interessanter werd het toen ik met Google wat zoekacties deed.
Ik was namelijk benieuwd of Leonardo Da Vinci hier ook wat van vindt.
Zijn Vitruvian man kan natuurlijk op vele manieren worden bekeken en bestudeerd maar de
invalshoek “balans” en de wisselwerking tussen lichaam en geest is eentje die mij op dit moment
boeit en inspireert.
En wat is het dan toch fantastisch dat mijn computer dan weer voer geeft voor nieuwe inzichten.
Genie en universeel mens Leonardo Da Vinci blijkt 7 leerprincipes te hebben beschreven.

52. Curiosita: De onverzadigbare nieuwsgierigheid naar het leven en de rusteloze zoektocht naar leren
als bron van geluk: ‘de wens om te leren is ieder edel mens aangeboren’.
Dimostrazione: De bereidheid om je kennis volhardend te toetsen en bij te stellen, niet in het minst
door te leren van je eigen fouten
Sensazione: De continue verfijning van je waarnemingsvermogen, als middel om je ervaringen uit te
breiden: ’saper videre’, zien is weten.
Sfumato: De bereidheid om ambiguïteit, paradoxen en onzekerheid in je leven toe te laten (letterlijk:
‘in rook op gaan’)
Arte/Scienza: De evenwichtige ontwikkeling van wetenschap en kunst, logica en verbeelding. In
moderne termen: ‘whole brain thinking’.
Corporalita: Het cultiveren van gratie, ‘tweehandigheid’ (Leonardo schreef en schilderde met beide
handen), fitheid en een goede lichaamshouding: ‘mens sana in corpore sano’.
Connessione: De erkenning van de samenhang der dingen en fenomenen.
Deze principes spreken mij bijzonder aan misschien wel het meest door het holistisch karakter ervan.
Ik schreef al eerder over de “Battle” van de hersenen, tussen linker en rechter hersenhelft.
Wat geweldig om te lezen dat dit bijzonder mens zichzelf vragen bleef stellen, zich 2-handig
ontwikkelde en zich trainde in waarneming. En niet bang was voor onzekerheid.
’t Was met recht een leider, die Leonardo
Met dank aan @ceeshoogendijk, blogger @PetrikVisser , ASICS en Google

53. Over een kapotte bank, metaalschaar en
excellentie
Gert Veenhoven - zaterdag 12 november 2011 - 20:00 - 655 x gelezen
Al maandenlang zat en/of lag ik in een dikke kuil van de bank die denk ik nu zo’n 4 jaar oud is.
Een klein jaar geleden deed het probleem zich voor de eerste keer voor. De bank op z’n kop en de
bekleding los. Met 2 ietwat linkerhanden voor mij al een hele stap. Gelukkig hulp van Ineke, mijn
vrouw.
Goed zicht op het probleem. Een veer was los geknapt van de houten constructie. Nadenken en
overleggen: hoe maken we dit weer vast? Na een bezoekje aan de bouwmarkt hadden we de
oplossing. We bevestigden “gaaspaneelbeslag” (ja, ja) op de houten latten en haakten de veer
erachter.
Een paar maand geleden was het weer zover. Ik zakte er weer doorheen. De moed zakte ons in de
schoenen. Toch maar een nieuwe bank? Meubelmaker erbij?
Een paar weken geleden nam ik een besluit. Zelf doen. Hoe moeilijk kan het nou allemaal zijn. In
beweging komen.

54. Vandaag was het zover. De bekleding los en ja hoor, zelfs 2 losse veren. Het goede nieuws was dat de
veer die vorige keer los zat nog steeds vast zat. Hoewel… wel vast maar niet op spanning. Door de
bevestiging met ‘t beslag was de afstand die de veer moest overbruggen kleiner en daardoor minder
op spanning. En daarmee werd de drukverdeling anders en hoogst waarschijnlijk was dit de oorzaak
van het losraken van de andere veren.
Na een dik half uur klooien met een ijzerzaag om de veren in te korten en een duidelijk
reparatieproces voor ogen toch maar weer naar de bouwmarkt. De vriendelijke man van de GAMMA
adviseerde mij voor 11 Euro een metaalschaar te kopen. Enthousiast op de fiets terug naar huis trok
ik al mijmerend een parallel naar excellentie in organisaties. Misschien niet zo’n hip begrip meer als
een paar jaar geleden maar ik denk nog steeds zeer actueel.
Excellentie gaat over mensen die iets willen verbeteren en in beweging komen. Ze zoeken naar een
zo optimaal proces en verzamelen de bijbehorende tools. Ze laten zich helpen door andere mensen.
Ze implementeren en kijken vervolgens naar de kwaliteit van de oplossing. Ze leren en blijven net zo
lang bijstellen/bijleren tot dat ze klaar zijn met verbeteren. Ze accepteren een doorlooptijd, hoewel
first-time-right natuurlijk het mooist is. Ze geven niet gauw op.
Daar waar mensen de integrale mix vinden met processen en tools ontstaat de energie, de
verbetering, de oplossing en het succes. Of misschien moet ik het synergie noemen.
Eenmaal thuis waren de veren binnen een minuut ingekort. En een half uur later was de bank
gerepareerd. Vanavond plof ik er weer op neer.
Mocht het nog niet goed gerepareerd zijn dan pak ik de handschoen gewoon weer op.
Excellentie.

55. Sex sells?
Gert Veenhoven - zondag 20 november 2011 - 13:36 - 216 x gelezen
Tja, misschien was mijn vorige blog over een metaalschaar en excellentie niet zo’n aansprekende.
Misschien was het moment van publicatie niet zo goed gepland. Relatief weinig lezers in ieder geval.
Nu gaat het mij niet zozeer om zoveel mogelijk lezers. ’t Gaat mij meer om de feedback en de lering
daaruit en hoe meer lezers des te meer kans daarop.
Hmmm, meer (re-)actie. Keuze van het onderwerp is natuurlijk belangrijk. Maar wat trekt iemand in
1e instantie naar een blog. Er is zo ontzettend veel te lezen op het internet. Zit een deel van het
geheim ook in “reclame” via de blog-titel?
Met deze vraag ging ik aan de slag en al vrij snel moest ik terug
denken aan mijn tijd bij het IBO en een college over marketing.
Sex, humor en/of irritatie. Volgens de docent essentieel voor een
succesvolle reclame commercial. Wellicht inmiddels achterhaald
maar ’t rijtje zit nog steevast in mijn hoofd.
“Sex sells”, hoorde ik ook wel eens.
Een klein beetje research op internet leerde mij dat het
tabaksmerk Pearl in 1871 voor het eerst een afbeelding van een
naakte vrouw op de verpakking gebruikte. En in een ander artikel
werd ik er weer op geattendeerd dat Yolanthe Sneijder-Cabau haar
wekelijkse boodschappen per helikopter haalt en dat George
Clooney graag nespresso drinkt.
De wetenschap is er nog steeds niet helemaal over uit. Het schijnt
dat de effectiviteit van het gebruik van sex in reclame afhangt hoe
het wordt gebruikt. Het vestigt zeker de aandacht maar als
vervolgens de relatie met het product / dienst ontbreekt voelen
we ons bedonderd. En uiteraard spelen culturele en confessionele
achtergronden een rol hoe we ’t een en ander oppikken.

56. Tja, hoe zit het dan met mijn vraagstuk rond de blog-titel?
Met een risico dat de lezer zich bedonderd voelt ga ik toch maar voor empirisch onderzoek.
Lezen en reageren maar!

57. Over ASICS & Vitaliteit: heb je de schoen
al aangetrokken?
Gert Veenhoven - zaterdag 26 november 2011 - 09:20 - 268 x gelezen
“Ik moet een essay schrijven met als thema vitaliteit in organisaties– nog ideeën voor een
onderwerp?”. Met deze vraag van een student Personeel en Organisatie kwam gisteren een soort
van brainstorm op gang en binnen enkele minuten stonden er zeker 50 aanknopingspunten op
papier.
Ik vind het leuk om deel te nemen aan een brainstorm. Het triggert mijn creativiteit en zo word ik in
dit geval weer op een ideetje gebracht voor een blog – waarvan akte.
Op de lijst stond er eentje die mij in het bijzonder aanspraak: ruimte. Ruimte die een medewerker
krijgt van een leiding gevende om vitaal te zijn/worden of blijven.
Hoeveel leidinggevenden nemen dit eigenlijk mee in hun leiderschap?
In de organisaties waar ik heb gewerkt heeft vitaliteit in ieder geval niet op de agenda gestaan. Wel
preventie op en management van ziekteverzuim natuurlijk (kost ’n hoop geld) maar niet een wat
meer holistische benadering waarbij er bewust ingestoken wordt op de energie van medewerkers.
En zeg nu zelf, hoge energie-nivo’s zijn fijn. Ik denk dat je flexibeler, pro-actiever, meer open, met
meer zin en dus beter presteert.
Laatst haalde ik nog een boek uit de kast van Covey – “de 8e eigenschap”(2005). Een boek over
persoonlijk leiderschap.
Heel kort door de bocht definieert Covey 4 soorten intelligenties van leiders – een intellectuele
(hoofd), een emotionele (hart) een spirituele (ziel) en een fysieke (lichaam) . Je raadt het al: volgens
Covey ontwikkelen leiders deze 4 intelligenties in samenhang.

58. Ingewikkeld hoeven we het denk ik niet te maken. Vitaliteit gaat wat mij betreft over ASICS: Animo
Sana In Corpore Sano – een gezonde geest in een gezond lichaam.
Ben nu toch heel benieuwd of en hoeveel bedrijven onderwerpen als voeding, lichaamsbeweging en
rust in hun Management Development programma’s hebben staan.

59. Creativiteit: etiketten plakken – maar wel
met removable lijm
Gert Veenhoven - zaterdag 10 december 2011 - 10:25 - 394 x gelezen
Ik had op twitter een kort dialoogje over het plakken van etiketten. Aanleiding was een blog in de
volkskrant van een pianolerares over ouders die in haar ogen niet goed of te krampachtig omgaan
met diagnoses zoals ADHD, PDD-NOS en zich hierachter “verschuilen”. Geen etiket plakken was het
devies.
Oneens. Mijn stelling was dat zonder diagnose ik nooit begrip opgebouwd kunnen hebben wat
autisme is. Niet dat ik nu alles weet over dit onderwerp – of überhaupt kan weten. Laat staan dat ik
er alles over zou willen weten. Maar het etiket, het woord, de taal, het begrip, het kader heeft mij
geholpen.
Kaders – je kan niet met en eigenlijk niet zonder. Gekleurde brillen noem ik ze ook wel. Of etiketten
dus.
Zelfs in een domein waar ik ze het minst had verwacht heb je ze blijkbaar nodig: brainstorm!
Ik deed afgelopen week het volgende gedachte-experiment. Doe je mee?
OK, doe je ogen dicht (nu nog even niet… lees even door) en probeer je te focussen op een nieuw
product voor in de keuken. OK, doe nu je ogen dicht. Goed! Kwam er een idee binnen? Mooi. Doe
dezelfde oefening en bedenk een nieuw product voor in de keuken voor eieren.
Geinig he?

60. Eerlijk gezegd worstel ik soms een beetje met kaders. Ons bestaan is natuurlijk veel te complex,
chaotisch en onzeker om haar te kunnen opdelen. Maar zonder een vorm van opdeling of orde is er
geen touw aan vast te knopen.
Slim kaderen. Tijdelijk kaderen. Kaders oprekken. Kaders wijzigen. Nieuwe kaders aanbrengen. Wow
– dat geeft een dynamiek en energie.
Ik realiseer mij steeds meer dat creativiteit kaders nodig heeft (in the box) maar het is o zo
moeilijkste is om ze weer los te laten (out of the box). Gelukkig kun je leren om hier beter in te
worden.
Plak in de tussentijd vooral etiketten – maar mijn welgemeend advies: doe het wel met removable
lijm!

61. Wat betekent systematisch creatief voor
jou?
Gert Veenhoven - maandag 19 maart 2012 - 08:22 - 305 x gelezen
“We’re not just building a plane here. We’re building a dream!”
Een wat mij betreft fantastische zin uit een mooie commercial van EDS over het
bouwen van vliegtuigen in de lucht.
In 2008 heb ik dit filmpje – samen met de toenmalige directeur – gebruikt om in het kader van BAT
Niemeyer’s AWVN innovatie -trofee uit te leggen dat de verandering (de zogenaamde “Journey to
Excellence” naar een A-status) zich vooraf niet liet plannen met gedetailleerde blauwdrukken en
projectplannen. Ruwweg noemden we 2 redenen.
Ten eerste kon je onmogelijk in een kristallen bol kijken en weten wat het effect van een bepaalde
stap of actie was. We planden zoveel mogelijk het vervolg op basis van de geleerde lessen, feedback
(van medewerkers) en/ of de “C” van “Plan-Do-Check-Act”.
Ten tweede was de winkel gewoon open tijdens de verbouwing en gebeurde er nogal wat in de
omgeving.
Tja, in 2005 dacht ik er anders over. Ik wist niet beter. Jarenlang had ik gewerkt in ICT en logistieke
functies en had ik behoorlijk wat ervaring met projecten en projectmanagement. Als bedrijfskundig
ICT-er opgeleid had ik natuurlijk wel oog voor de gedragskundige aspecten bij implementaties maar
veel verder dan training, een nieuwsbrief en coaching kwam ik niet. Zelfs de kreet “top-down” snapte
ik niet helemaal – hoe kan het ook anders als “bottem-up” niet in je systeem zit.
Inmiddels ben ik ruim 7 jaar verder en ervaring met een flink aantal bedrijfsfuncties rijker.
Natuurlijk is er bij organisatie-ontwikkeling regie vanuit de leiding. Noem het een bedrijfsplan of
strategie. Noem het programma.
Maar de verandering en de resultaten komen door dingen te doen – acties van, voor en door de
medewerkers. Ruim genoeg gekaderd en in een logische volgorde.
Gesteund en meegemaakt door hun leiders. Top en down. Met passende
middelen. En dit laat zich - in eerste
instantie - wat minder goed plannen in allerlei detailplannen.
Maar gelukkig is daar dan toch het leiderschap en de visie
waarop een steeds groter groeiende groep medewerkers zich (mag ik
hopen) kan verbinden. Toch?
In de afgelopen dagen heb ik regelmatig terug moeten denken aan
het filmpje.
Ik heb de stap genomen. Zelfstandig Professional met ingang van vandaag, maandag 19 maart 2012.
Geen blauwdruk, geen opdracht, geen zekerheid.
Wel een visie, een voorbereiding in de vorm van strategie en propositie en last-but-not-least een

62. hoop bedrijfskundige kennis en ervaring in het domein van leren, innoveren en veranderen.
Ik vertrouw er inmiddels genoeg op dat mijn propositie genoeg opvalt in de etalage.
Ik heb er zin in.
Mijn winkel – Systematisch Creatief - is open (tijdens de verbouwing) en ga ik graag de dialoog aan:
“wat betekent systematisch creatief voor jou”?

63. Wij hebben de EO Weijers prijsvraag niet
gewonnen – of toch?
Gert Veenhoven - vrijdag 23 maart 2012 - 17:11 - 240 x gelezen
Afgelopen donderdag was het zover. Nadat George en ik net voor de sluitingsdatum van 6 januari
onze spullen hadden ingeleverd was het even stil. De jury van de EO Wijers prijsvraag 2011-2012 was
zich aan het beraden.
Maar donderdag 22 maart werd het duidelijk: wij hebben niet gewonnen.
Vandaag, een dag later, dan toch nog maar even weer de zogenaamde After Action Review. Niet
winnen is niet erg maar ik wil er altijd wel graag van leren.
Wat had ik achteraf gezien graag met de jury gesproken voor of tijdens de beoordeling! Ik zal het
proberen uit te leggen.
De landelijke prijsvraag had als thema’s “krimp, energietransitie en ruimtelijke kwaliteit” in de
Veenkoloniën. Gevraagd werd naar een methodiek voor duurzame waardecreatie om te komen tot
‘regionale comfortzones’ in de Veenkoloniën – gebruik makend van de kracht van de bewoners.
Vanaf ongeveer september hebben George en ik samengewerkt om tot een inzending te komen. Ons
basis-idee was er al snel: we willen perspectief bieden door het uitrollen van een innovatie-proces
voor en door bewoners en de gebruikers van de ruimte.
Om klein te beginnen was ons voorstel om enthousiaste bewoners in de Veenkolonien - via het
formeren van denktanks - te leren innoveren.

64. Het innovatie-object is dan (fysieke) ruimte - afgekaderd door de lokale bevolking zelf. Dus door
bijvoorbeeld gebruik maken van lege gebouwen, een vrijgevallen stuk grond of andere ideeen die
“rondzingen” in de gemeenschap.
Als Knoalster spreek ik de taal van de Veenkoloniën en George als inwoner van Rolde ook.
Onze inzending heet dan ook Ruumte, Gronings voor ruimte en een omgekeerde, positieve
formulering van Krimp
De prijsvraag heeft ons uitgedaagd om goed en scherp na te denken over ons - min of meer
standaard - innovatie proces maar nu in de context van ruimtelijke ordening. Tot nu toe hadden we
onze innovatie kennis en ervaring uitsluitend toegepast op bedrijfsprocessen en
productontwikkeling. Maar we begonnen het te zien.
Het idee moest beschreven worden in een essay van maximaal 1500 woorden. Echt hoofdbrekend
was de opdracht om ons idee over de mogelijke uitkomsten van de methodiek op drie schaalniveaus
(radius ca. 5 km, 20 km en 100 km) te verbeelden op 3 A0-panelen.
Pff. Hoe doe je dat? Processen verbeelden met uitkomsten in een ruimte die nog niet vaststaat.
Ons antwoord was om de panelen grotendeels “leeg te laten” en te voorzien van enkele prikkelende
abstracties. Het rapport beschrijft immers het proces met woorden die wij zorgvuldig hadden
gekozen.

65. En hier is het – achteraf gezien – ook niet helemaal goed gegaan. Zo staat onder andere de volgende
passage in het jury-rapport.
“de ondertiteling van de inzending luidt: “Krimp is een van de beste manieren om te innoveren”. Dat
valt te bediscussiëren. Er had beter kunnen staan: “Krimp is een van de beste aanleidingen om te
innoveren”.
Maar op pagina 3 van de essay wordt uitgebreid door ons uitgelegd dat G. Altshuller, de
baanbrekende Russische innovatieonderzoeker heeft aangetoond dat “trimming” een succesvolle
innovatiemethode is!
De ondertitel en de uitleg is er niet zomaar: wij leren de denktanks (ook) systematisch innoveren en
daar hoort de wetenschap van Althuller – in de vorm en technieken van TRIZ - helemaal bij!
Het juryrapport laat duidelijk zien dat – in ieder geval een deel van de jury – het rapport niet gelezen
heeft of dat wezenlijke informatie ergens door de ondersteunende hulptroepen is weggelaten.
Stom natuurlijk – in de wereld van Ruimtelijke Ordening barst het van de schetsen, tekeningen,
panelen. En wij – als outsiders niet afkomstig uit de wereld van Ruimtelijke Ordening – hadden dit
kunnen voorzien door ons te verplaatsen in “de stakeholders” en onze communicatie uitingen
daarop moeten aanpassen.
De jury van EO Wijers zat duidelijk in de patronen. Wij ook overigens.
“Wij kunnen problemen oplossen door anders te denken dan het denken waarmee ze gecreëerd zijn”
staat op een van onze proposities van Minds4Growth - met dank aan Einstein.

66. Hoe waar, hoe moeilijk!
Gelukkig hebben we tijdens de prijsuitreiking een aantal goede gesprekken gevoerd en hoop ik dat
voor deze mensen de boodschap duidelijk was.
Daarnaast zijn we via een folder uitgedaagd om te blijven co-creeeren.
Wie weet hebben we toch gewonnen…..

67. My Tree: metaforen bij de boom
Gert Veenhoven - zondag 01 april 2012 - 18:49 - 623 x gelezen
Bij de Van Brakelvijver in Groninger staat “My Tree”: een prachtige Japanse Sierkers van zo’n 80 jaar
oud. Vorig jaar tussen 4 maart en 28 april volgde ik zijn bloeiproces. Van het takje met de eerste knop
tot en met het loslaten van de bloesem. Wat een geweldige transformatie – en dat in 7 weken!
Er waren dagen dat er ogenschijnlijk niet veel gebeurde. Toch wist ik bij ieder bezoekje weer iets te
fotograferen. Niet in de laatste plaats omdat ik actief op zoek ging naar metaforen: de boom als
metafoor voor een veranderende organisatie maar ook als metafoor voor mijzelf en mijn rol in zo’n
organisatie.
De boom als metafoor voor netwerk, proces, openheid, groei, authenticiteit, team en tijd. De boom
in zijn context van de wijk, knoppen, jonge blaadjes, afgebroken takken, een schroef in de bast, een
politie-fiets tegen de stam, lunchende scholieren onder de boom en nog veel, veel meer.
In totaal is het een set geworden van 110 foto's.
My Tree heeft me geholpen anders te kijken. Plotseling zie ik overal Japanse sierkersen in de stad en

68. nu – zo’n jaar later – verheug ik me enorm op de eerste ontluikende knoppen.
Maar ik heb mijzelf ook verbaasd door elke dag iets anders te zien. Soms moest ik echt mijn best
doen door heel geconcentreerd of door een totaal ander perspectief te kijken. Soms diende zich
gewoon – bijna als vanzelf - wel weer wat aan zoals een gestolen fiets of de verse hondendrollen: shit
happens. Letterlijk en figuurlijk inzoomen en uitzoomen, convergeren en divergeren.
Een mooi kado ontving ik door vorig jaar mei aanwezig te mogen zijn bij een lezing van Marinus
Knoope – auteur van de creatiespiraal. In zijn boek uit 1989 beschrijft hij op heldere praktische wijze
de natuurlijke weg hoe de mensen zijn eigen wensen realiseert.
Je snapt het al: het kostte me heel weinig moeite om zijn verhaal – geïllustreerd door onder andere
fruitbomen – te koppelen aan My Tree.
Het heeft mij waardevolle inzichten geleverd op het gebied van leren, innoveren en veranderen.

69. Ik ben groot fan van metaforen. Deze vorm van beeldspraak helpt mij in actie te komen en andere
invalshoeken te nemen – soms patroondoorbrekend. Vaak zijn ze een vorm van spannend, werken
metaforen op de emotie, en zijn ze door beeld en verbeelding krachtig en een anker voor mijn
geheugen.
Een metafoor hoort natuurlijk niet een eigen leven
te gaat leiden.
Een boom is geen organisatie. Net zo min zijn
leidinggevende geen ganzen – hoewel het gakken
van de gans als vorm van aanmoediging een goede
metafoor zou kunnen zijn.
Ik zou nog graag eens naar Japan afreizen – de
Sakura (bloesem) in ’t echt bekijken en met
Japanners het Hanami-feest onder de bomen
vieren.
In de tussentijd blijf ik genieten van de bloei. En de
metaforen.

70. De waarde van een probleem
Gert Veenhoven - donderdag 24 mei 2012 - 19:03 - 587 x gelezen
Een paar weken geleden heb ik een blog geplaatst en voor het eerst in mijn blogcarrière ook weer
verwijderd van het internet. De titel van het blog was “Het probleem is het probleem” en het ging
over het belang van het hebben van goed inzicht in het onder handen te nemen probleem alvorens
te ontwikkelen, veranderen of te innoveren.
Een beetje geïnspireerd op uitspraken van Einstein maar ook door de enorme hoeveelheid aan
systematieken, methoden en technieken om problemen te analyseren.
Iets kriebelde aan mij en na wat ongevraagde en gevraagde feedback wist ik het. Het was geen
systematisch creatieve blog en sloot als zodanig niet aan bij waar ik voor sta. Er lag, achteraf gezien,
veel te veel nadruk op het probleem (worden problemen door te veel aandacht te geven niet alleen
maar groter?) en te weinig op de kans of mogelijkheid.
In plaats van “en-en” kreeg het meer de boodschap van “of-of”. Wat dat betreft was de titel van deze
blog zo slecht nog niet: “Het probleem is het probleem”.
In de afgelopen weken heb ik eens flink nagedacht. Wat en hoe denk ik zelf eigenlijk over probleem
en problemen? En hoe past dit in de context van Appreciative Inquiry (AI)?
Appreciative Inquiry is voornamelijk een organisatie-ontwikkelings methode die zich richt op datgene
dat goed gaat in de organistie meer dan wat er niet goed gaat.
David Cooperrider, grondlegger Appreciative Inquiry definieert AI als de kunst en kunde om vragen te
stellen over het potentieel van een organisatie met de bedoeling deze volledig tot zijn recht te laten
komen.
Soms wordt AI lijnrecht tegen over “klassieke probleemoplossing” gezet. Methoden van
probleemoplossing bestaan over het algemeen uit diverse stappen om analyses van noodzaak en
oorzaak te maken alvorens een oplossing te bedenken/selecteren en via actieplanning te
implementeren.
Bij AI ligt de nadruk op de waardering van wat er is, verbeelding, dialoog en groei bijvoorbeeld door
het stellen van de volgende vragen “Waar wil je meer van?”, “Stel je eens voor” en “Wat zou kunnen
zijn?”
Mooie vragen met woorden die bij mij (en volgens de theorie van AI) positieve emoties oproepen en
het denken verbreden.
Heerlijk. Positieve energie.
Na het opnieuw lezen van het eerste nummer van het AI Magazine realiseerde ik mij des te meer dat

71. een groot deel van ons denken in woorden plaats vindt en dat we met deze woorden onze eigen
realiteit vormen. Daarmee denken we in een bepaald paradigma of wereld.
Na het lezen stelde ik mijzelf weer eens de vraag. “In welke wereld leef ik liever: de wereld met heel
veel problemen of een wereld vol met mogelijkheden?”. Benieuwd hoe het bij de lezer van dit blog
werkt, bij deze uitgenodigd om jezelf de vraag maar eens te stellen.
En toch. Als ik “moet” of “wil” veranderen dan doen ik dat toch vaak uit iets wat ik zelf een probleem
noem. De afgelopen dagen heb ik hier eens op gereflecteerd. Hoe werkt dat dan bij mij? Kan ik
waarderend omgaan met een probleem? Lukt het mij bijvoorbeeld een vraag te stellen als “waar wil
ik meer van?”.
Ik heb gemerkt dat ik het woord “probleem” best wel vaak in gedachten neem of heb. Maar dat ik
vervolgens ook probeer om het om te keren. Ik hoor mijzelf dan ook roepen “Elk nadeel heeft zijn
voordeel” of een betoog houden over het belang van droom, wens of (toekomst-) visie.
Niet DIP-pen (denken in problemen) maar DIM-men (denken in mogelijkheden) zei 1 van mijn
leidinggevenden vroeger. Hij heeft gelijk, denk ik.
Maar het (“om-“) denken is per definitie persoonlijk en eerlijk is eerlijk, het lukt mij zeker niet altijd.
Daarom vind ik dialoog zo belangrijk, zeker in tijden van verandering. Waarderend bevraagd worden
in de dialoog helpt dan enorm.
Waarderend onderzoek, AI. Meer dan van waarde. Ook bij onderzoek van een probleem als
probleem. Heel mooi!
Met dank aan @ceeshoogendijk voor de dialoog

72. Wat ik leer van de passie van een domino-
team
Gert Veenhoven - zaterdag 21 juli 2012 - 16:21 - 877 x gelezen
Afgelopen week is zoon Bas vertrokken naar Tilburg om samen met 4 dominoliefhebbers in 5 dagen
een gymzaal te vullen met de meest mooie projecten. Van de 70.000 stenen die opgezet werden viel
het leeuwendeel om, goed voor weer een nieuw amateur record. En goed voor veel bewondering,
applaus van de aanwezigen en aandacht van de Tilburgse en Brabantse pers.
Ik ben trots op Bas. Niet alleen omdat hij in de afgelopen 10 jaren vaardig geworden is in het
bedenken en opzetten van dominoprojecten. Ook vind ik het heel inspirerend hoe hij onderdeel was
van een team waarbij de volledige voorbereiding (van tientallen uren) plaats vond zonder elkaar
fysiek te ontmoeten!
Ze hadden elkaar in 2011 ook al getroffen voor een project. Dat maakte het “virtueel teamwerk”
misschien iets makkelijker. Maar toch… Uiteindelijk was de 1e kennismaking eentje vanuit “de cloud
“ via youtube-filmpjes: in mijn ogen soms bijna professioneel gemonteerde filmpjes van hun
projecten op de zolder- en slaapkamers.

73. Virtueel teamwerk noem ik het. Naast een gedeeld doel en passie voor domino organiseren ze de
samenwerking door gebruik te maken van online tools en communicatiemogelijkheden. Daarnaast
geven ze ruimte aan ieders kwaliteiten en vertrouwen daar op.
Ik vind het geweldig om te zien hoe deze “jonge gasten” (13, 15, 16, 17, 18) dit aanpakken. Op de
terugweg naar Groningen in de met dominostenen afgeladen auto stelde ik nog wat vragen aan Bas
en Wasilja die ik mee terug nam naar Arnhem.
Op mijn vraag “en is er ook een leider?” was het antwoord ontkennend.
Ze namen samen als volledig team de nodige besluiten. Daarnaast was er afhankelijk van het
onderwerp iemand die gewoon net iets meer gewicht in de schaal legt.
Het teamlid dat de gymzaal geregeld had en gastheer was in Tilburg was bijna als vanzelf ook de
leider op het gebied van de inrichting (waaronder licht, geluid) van de gymzaal.
De jongen met de vlotste babbel was de woordvoerder en nam op natuurlijke wijze op dit gebied de
leiding.
Met Wasilja en Bas in de informele rol van respectievelijk opper- en bouwmeester leidend in het
proces van ontwerp.
Het leiderschap rouleert afhankelijk van het onderwerp en dat wat op dat moment nodig is. Noemen
we dat tegenwoordig niet “gedeeld leiderschap”?
Oh ja, het ging niet alleen om het record aantal stenen. Het moesten ook mooie projecten zijn.