1. ASCLEPIO
DEUS DA
MENCIÑA
GREGA

2. Asclepio, o deus da menciña, fillo
de Apolo, foi venerado en moitos
santuarios de Grecia. Representábase
con serpes ao redor dun bastón, piñas,
coroas de laurel, unha cabra ou un
can. Tiña o don da curación e coñecía
moi ben a vexetación, en particular as
plantas medicinais.
Asclepio alcanzou tal habilidade que
podía devolver a vida aos mortos.
Zeus matouno cun raio e foi levado
aos ceos.
Os romanos chamárono Esculapio. A
súa filla foi Hygea, orixe do termo
“hixiene”.

3. ORIXES DA
MENCIÑA
A menciña conta cunha longa
tradición en Grecia. Xa na Ilíada,
poema grego atribuido a Homero,
que canta as fazañas de Troia (1250
a C.), descríbese como un guerreiro
foi ferido na nalga “ cerca da vexiga
e debaixo do oso do pube”;
Menelao, rei de Esparta, foi intervido
dunha ferida na muñeca polo
ciruxano Macaón, que era fillo de
Asclepio e que fora educado na arte
da menciña polo centauro Quirón.
Porque a menciña era unha arte
γιατρικη τεχνη, o médico era o
ιατρος, e o ciruxán χειρουργειν o
que traballa coas máns.
Todas estas testemuñas poden
facervos reflexionar sobre o
antiquísima que é esta arte da
menciña.

4. Paulatinamente a
menciña vaise
desligando dos deuses
e das plegarias . Vaise
afastando do mito e
convertíndose en
técnica .
Isto reflicte o camiño do
mundo grego cara a
reflexión e razoamento :
o paso do μυθος ao
λογος .
En Crotona, Cos e
Cnido aparecen as
primeiras escolas de
menciña.

5. HIPÓCRATES DE COS
Hipócrates de Cos foi un médico grego que naceu na illa de Cos no ano
460 a.C e morreu en Larisa no 370 a.C.
É considerado unha das figuras máis destacadas da historia da menciña
e moitos autores refírense a el como o ‘pai da menciña’ moderna, en
recoñecemento as súas importantes e duradeiras contribucións a esta
ciencia como fundador da escola que leva o seu nome.

6. TEORÍA
HIPOCRÁTICA
Hipócrates é considerado o primeiro médico que rexeitou as
supersticións, lendas e crenzas populares que sinalaban como
causantes das enfermidades ás forzas sobrenaturais ou divinas.
Separou a disciplina da menciña da relixión, crendo e
argumentando que a enfermidade non era un castigo inflixido
polos deuses, senón a consecuencia de factores ambientais, a
dieta e os hábitos de vida.

7. Concibe a enfermidade coma consecuencia de desequilibrios entre
humores líquidos do corpo: o sangue, a flema, a bilis amarela ou cólera e
a bilis negra ou melancolía.
Esta teoría desenvolveuna máis tarde Galeno e perdurará ata a
Ilustración. Propón como métodos para atallar as enfermidades o cauterio
ou bisturí, como menciñas as plantas naturais. Recoméndase o aire puro
e unha alimentación sá e equilibrada.
A escola hipocrática considera o corpo no seu conxunto, fai fincapé na
observación minuciosa dos síntomas e recopila o historial clínico dos
pacientes.

8. XURAMENTO
HIPOCRÁTICO
Foi atribuído a Hipócrates na Antigüidade, aínda que
investigacións máis modernas indican que podería ter sido
escrito despois da súa morte.
Aínda que hoxe en día o xuramento só se utiliza raramente na
súa forma orixinal, serve de base para outros xuramentos e
leis similares que definen as boas prácticas e morais
médicas.
Os licenciados que están a punto de empezar a práctica médica
tradicionalmente pronuncian este xuramento.

9. XURAMENTO
HIPÓCRÁTICO
VERSIÓN ORIXINAL EN
GREGO E TEXTO LATINO
VERSIÓN ORIXINAL

10. VERSIÓN ACTUAL
En el momento de ser admitidos entre los miembros de la profesión médica, os comprometéis
solemnemente a consagrar vuestra vida al servicio de la Humanidad y
JURÁIS
Conservar el respeto y el reconocimiento a que son acreedores vuestros maestros.
Ejercer vuestro arte con conciencia y dignidad.
Hacer de la salud y de la vida de vuestros enfermos la primera de vuestras preocupaciones.
Respetar el secreto de quien se os haya confiado a vuestro cuidado.
Mantener, en la máxima medida de vuestros medios, el honor y las nobles tradiciones de la
profesión médica.
Considerar a los colegas como hermanos.
No permitir jamás, que entre el deber y el enfermo se interpongan consideraciones de raza,
religión, nacionalidad, de partido o de clase.
Tener absoluto respeto por la vida humana desde el instante de la concepción.
No utilizar, ni aún bajo amenazas, los conocimientos médicos contra las leyes de la humanidad”
“Si cumpliereis íntegramente con este Juramento, que podáis gozar de vuestra vida y de vuestro
arte y disfrutar de perenne estima entre los hombres. Si lo quebrantáis, que vuestra conciencia
y el honor de la profesión médica en la que acabáis de ingresar os lo demanden.”

11. GALENO
Despois de Hipócrates, o seguinte médico de relevancia
foi Galeno, un grego romanizado que viviu entre os anos
129 e 200 d.C..
Galeno perpetuou a medicina hipocrática, desenvolvéndoa
en varias direccións .

12. O propio Aristóteles, fillo de
médico, aínda que non
exerceu, sí se interesou pola
disciplina e na súa escola, os
Peripatéticos ( “Paseantes”) ,
xorden varios discípulos
médicos.

13. No reinado de Alexandro Magno e nos reinos
helenísticos, coma no Exipto dos Ptolomeos,
tiveron lugar grandes avances. En anatomía
practícaronse diseccións e descubríronse órganos
coma o colédoco, as meninxes, os plexos
coroideos, o cuarto ventrículo cerebral e o sistema
de circulación portal.

14. Na Idade Media, os árabes adoptaron os métodos
de Hipócrates e contribuíron de xeito fundamental
á conservación das súas ensinanzas.