2. Dzik ma tułów krępy, z boków ścieśniony, szczególnie u samców, o silnie rozwiniętej
części przedniej. Głowa (łeb) jest duża i wydłużona, osadzona na krótkiej, grubej i
muskularnej szyi. Oczy są stosunkowo małe, brunatne. Uszy (słuchy), wysoko
osadzone i stojące maja kształt szerokiego trójkąta o zaokrąglonym wierzchołku. Część
twarzowa głowy dzika jest silnie wydłużona, zakończona ryjem (gwizdem). Na jego
końcu znajduje się rozszerzona, okrągła, nago i bardzo silnie unerwiona tarcza ryjowa
(tabakiera). Nogi (biegi) są średniej długości i bardzo silne. Palce środkowe, III i IV,
zakończone są mocnymi racicami. Stosunkowo niskie umiejscowienie niewielkich
palców bocznych - II i V (szpil) powoduje, iż w czasie stępania i one odciskają się w
podłożu. Ogon jest dość długi, zwisając sięga do stawu skokowego. Zakończony jest
kitą dłuższych włosów, tzn. chwostem, bardziej wyraźnym u dorosłych samców
(odyńców) niż u samic (loch). Okrywa włosowa (suknia) dzika składa się z twardych, ale
elastycznych włosów okrywowych, zwanych szczeciną, oraz z gęstego podszycia
włosów wełnistych. Zimą suknia jest ciemna i kudłata. Latem dzik okryty jest krótką
szczeciną, stopniowo wyrastającą i gęstniejącą. Warchlaki (dziki w 1 roku życia) do
wieku 4-5 miesięcy mają suknią pasiastą. Na rdzawobrunatnym tle, wzdłuż grzbietu i
boków ciała, przebiegają wyraźne żółtawo-płowe pasy. Suknia zimowa warchlaków jest
ciemna, lecz z wyraźnym odcieniem rdzawym.
3. Jako zwierzyna dzik został najprawdopodobniej introdukowany przed wiekami przez człowieka na Sardynii, Korsyce i Andamanach
W Afryce przed kilkoma stuleciami dzik występował licznie na północ od Sahary oraz w dolinie Nilu, aż po obszary na południe od
Chartumu w Sudanie. Dziś gatunek ten jest w północnej Afryce rzadki. Podgatunki, które żyły niegdyś od południowej Turcji po
Palestynę (Sus scrofa libycus), jak i od Egiptu po Sudan (Sus scrofa barbarus), uważa się za wymarłe. Na Półwyspie Arabskim dzik
występuje jedynie na skrajnej północy.
Obszar występowania zmieniał się w przeciągu stuleci kilkakrotnie, w zależności od zmian klimatycznych jak i wpływów
antropogenicznych. W ostatnich stuleciach na wielkość obszaru występowania wpływała przede wszystkim intensyfikacja rolnictwa, jak
i związany z tym wzrost polowań. W Wielkiej Brytanii dzik został wytępiony w XVII wieku, jednak wiele dzików hodowlanych uciekło z
farm i wracają na niektóre tereny dawnego występowania (East Sussex, Dorset). W Danii ostatnie osobniki upolowano na początku
XIX wieku. Do roku 1900 dzik znikł w Tunezji i Sudanie, do 1940 w wielu regionach Niemiec, Austrii, Szwajcarii i Włoch. Zwierzę
wytępiono również w Szwecji.
4. Dziki odgrywają istotną rolę w ekosystemach leśnych i polnych. W poszukiwaniu pokarmu zdzierają wierzchnie warstwy gleby,
spulchniając ją i mieszając ze ściółką. Dziki zjadają padlinę, gryzonie oraz larwy i poczwarki owadów, w tym wielu szkodników lasu,
przez co przyczyniają się do przywrócenia równowagi ekologicznej między światem owadów a drzewostanem. Zjadają również chore
ssaki i ptaki, ograniczając w ten sposób przenoszenie chorób. Młode dziki stanowią pokarm wielu drapieżników
5. 1. Halina Komosińska, Elżbieta Podsiadło: Ssaki kopytne : przewodnik. Warszawa:
Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002. ISBN 83-01-13806-8.
2. Wrzosowiska i lasy mieszane. Warszawa: Świat Książki, 1999. ISBN 83-7175-212-1.
3. Dzik. Dziennik myśliwych – Łowiecki. [dostęp 26 kwietnia 2008].
4. Dewey, T. & J. Hruby: Sus scrofa (ang.). (On-line), Animal Diversity Web, 2002. [dostęp
26 kwietnia 2008].
5. Dzik (Sus scrofa). Strona internetowa Wolińskiego Parku Narodowego. [dostęp 26
kwietnia 2008].
6. Ryszard Łosiniecki: Dzik (Sus scrofa). Strona Myśliwska Ryszarda Łosinieckiego. [dostęp
1 sierpnia 2008].
7. http://www.lowiecki.pl/biologia/dzik.php
