2. Samotność to subiektywnie odczuwane zjawisko,
stan emocjonalny człowieka wynikający najczęściej
z braku pozytywnych relacji z innymi osobami.
Ma wydźwięk negatywny.
Funkcjonuje w wymiarze temporalnym może być
chroniczna, albo występować przejściowo, w
chwilach zerwania więzi emocjonalnej, w
warunkach straty bliskiej osoby. Człowiek może
doświadczać krótkich, chwilowych stanów
samotności, pomimo posiadania adekwatnych
związków z innymi ludźmi.
W dużych aglomeracjach wzrost samotności
powodują warunki wymuszające sztuczność i
płytkość interakcji międzyludzkich, relacje
interpersonalne stają się niepełne, a kontakty
powierzchowne, przypadkowe i urywane.”
3. Wiadome jest to, że samotność istniała od
początku świata, istnieje nadal i zawsze będzie
istnieć.
Jest jakby nieodłączną częścią życia ludzkiego.
Przeróżne są jednak powody jej powstawania i
odmienne konsekwencje.
Czasem bywa karą, wyrokiem, lecz zdarza się
że okazuje się wybawieniem, ratunkiem,
ucieczką.
5. Osamotnienie to poczucie pustki i opuszczenia
przez innych.
Jest ono odczuciem subiektywnym i nie jest
tożsame z izolacją społeczną .
Jest rezultatem braku pożądanych relacji
społecznych.
Jest źródłem przykrych stanów emocjonalnych,
które mogą prowadzić do zaburzeń
zachowania i funkcjonowania.
Poczucie osamotnienia może pojawić się
wskutek utraty bliskiej osoby lub też w
następstwie braku poczucia więzi, braku
satysfakcjonujących kontaktów emocjonalnych
z osobami znaczącymi.