Con esta poesía pertendo chamar a atención dos seres humanos que abran os ollos que aínda estamos a tempo, que quitemos a venda que nos impide ver as desgrazas que facemos. Ánimo que podemos!

1. Algo raro está a pasar
Cos ollos pechados nacemos e si, diríxome a ti
Logo, debémolos abrir. vexo ben claro o que fas
Así é o ser humano e por iso falo así:
cando comeza a vivir
fora do ventre materno
ao acabar de saír. Coa vida do teu planeta
vaise a túa vida tamén.
Se non o das feito por ti
Contra natura crecemos faino por min, polos teus,
¡non os queremos abrir! polos meus, polos nosos
A nosa venda mantemos que, si, queren existir
para así non percibir senón pregúntallo a eles
os desastres que facemos e oirás un gran SI
e as nosas malas accións un SI pola vida da Terra
que ao planeta poñen fin. un SI a deixar de sufrir.
Algo raro está a pasar: Quita a venda dos teus ollos
¡Non os queremos abrir! Escoita, atende e observa
Queremos vivir, resistir!
Tan só coa simple promesa
O buraco no ozono, de sustentar o planeta.
o desxeo da Antártida Esperta a túa conciencia
o Tsunami do Xapón podémolo conseguir.
e o que quedará por vir
se non destapamos os ollos
e aprendemos a vivir, Depende todo de ti!
cambiando os malos costumes,
para nós e para ti.
Patricia Villar Parrado
Álvaro Castro Cajade
IES de ARZÚA