1. MIRÓ
A obra de Joan Miró supón un dos principais referentes das vangardas
artísticas do s. XX. O pintor e escultor barcelonés soubo crear unha nova
linguaxe, moi persoal e de gran repercusión, que o situou entre os grandes
artistas contemporáneos.
Joan Miró Ferrà naceu en 1893 en Barcelona e os seus primeiros debuxos
conservados datan de 1901.
Estudiou na Escola Superior de Artes Industriais e Belas Artes, onde tivo como
profesores a Modest Urgell e a Josep Pascó. En 1910 participou, por primeira
vez, nunha exposición, organizada polo Ayuntament de Barcelona. Nesta
cidade inscribiuse na Escola de Arte de Francesc Galí, onde permaneceu
tres anos e, un tempo despois, no Cercle Artístic de Sant Lluc. En 1918, ano
no que cerrou a súa primeira etapa, influida por Cézanne, realizou a súa
primeira exposición individual nas Galerías de José Dalmau. Dalmau tamén
organizou a primeira exposición do artista en París, dous anos despois.
En 1929 contraeu matrimonio con Pilar Juncosa en Palma de Mallorca, con
quen tería unha filla ó ano seguinte, e a parella se instalou en París, onde
viviría ata 1940. De regreso a España realiza a súa obra entre Montroig
(Tarragona) e Palma de Mallorca.
En 1930 traballou nun conxunto de pinturas de estilo moi desigual e
comentou o seu interese por traballar outros medios, como a escultura ou o
baixorrelevo. Neste ano realizou a súa primeira exposición individual en
Estados Unidos.
En 1944 realizou os seus primeiros traballos en cerámica, iniciando unha
etapa de colaboración co ceramista Josep Llorens Artigas que duraría tres
anos. Nos anos seguintes realizou as súas primeiras esculturas en bronce e
alternou dous tipos de pintura, unha máis reflexiva e a outra más impulsiva.
Joan Miró continuou desenrolando a súa laboura artística ata o final da súa
vida. Morreu en 1983 en Palma de Mallorca e os seus restos descansan no
cemiterio de Montjuïc, en Barcelona.