2. De camera klikte. “Ja, prima, goedzoAilissa!” klonk een mannenstem. “Iets meer glimlach Alice!” Ik veranderde mijn blik, totdat hij zo vrolijk was als ik voor elkaar kreeg. Ailissa keek opzij, rolde met haar ogen maar zette meteen weer een lieflijke glimlach op. Knarsetandend klapte ik mijn kaken op elkaar. De man schudde zijn hoofd. “Laten we maar stoppen voor vandaag.”

3. Dit ben ik. Alice van Spouten. Ik ben 16 jaar, en dit is mijn leven. Het droomleven van elk meisje, een tienermodel. Tja, misschien voor elk meisje, maar ik ben niet zomaar elk meisje. Helaas.

4. Nadat we ons hadden omgekleed, viste ik mijn tas van de set af en beende Ailissa vooruit naar mijn fiets. Ailissa is mijn tweelingzus, maar als ik het zeggen mag, ik vind dat we in niets op elkaar lijken. “Ging het goed?” klonk haar stem achter me. De stem klonk zoetjes, zo perfect dat ik me eraan irriteerde. Ik negeerde haar en stak mijn sleutel in het slot.

5. Ailissa liet zich niet zo makkelijk afschudden en haalde ook haar fiets van het slot af. Haar hakken tikten over de tegels en ik dacht onwillekeurig aan mijn afgetrapte allstars. “Bij mij in elk geval wel.” vulde Ailissa trots in. “Charles zei dat ik het geweldig deed. Bij jou ging het niet zo goed he?” katte ze.

6. Ik zuchtte geïrriteerd. Negeren. Niet naar luisteren. Ik stapte op mijn fiets en reed de andere kant op. “Waar ga je heen?!” riep ze me na. “Het park.” En zachtjes hoorde ik haar nog zuchten. “Tuurlijk. Het park. Dom kind.”

7. Ik trapte stevig door om mijn agressie kwijt te raken. Ik wist dat het goed was wat ik gedaan had, ik wist dat ik haar had moeten negeren, maar ik werd er zó gek van! Dag in dag uit… Ik sprong van mijn fiets af toen het wandelpad richting het park in zicht kwam.

8. Het rustgevende groen om me heen, het gefluit van de vogels. Een bejaard koppel dat rondliep en een klein meisje dat de eenden voerde. Ik voelde mezelf langzaam kalm worden. Hier kon ik uren rondlopen. Ik liep richting de vijver en liet mezelf langzaam in het vochtige gras zakken.

9. Ik gooide een steentje in het water. Kleine rimpeltjes kwamen van de plek af en verdwenen. Ik zuchtte diep en sloot mijn ogen. Dit was leven. Mijn handen streken zachtjes door het gras. Hier kon ik tot rust komen, eeuwig zitten.

10. Het meisje trippelde naar me toe, ik hoorde haar voetstappen in het gras. Ze stak een stukje brood naar me uit. “Wil jij ook een eendje voeren?” vroeg ze vrolijk. Ik glimlachte en pakte de broodkorst aan. “Dankje.”

11. Ik scheurde een stukje af en gooide het het water in. Verschillende eenden schoten erop af. Geamuseerd volgde ik het schouwspel. Een eend kon er net niet bij. Vlug gooide ik het laatste stukje naar de eend toe. Dankbaar nam deze het aan.

12. Het meisje knikte trots en huppelde vrolijk weg. Naar huis, gokte ik. Ik staarde naar de wolken en zag dat ze donkerder werden. Ik kwam omhoog en liep met mijn handen in mijn zakken richting mijn fiets.

13. Een tijdje dwaalde ik rond langs de struiken. Ik wist zeker dat de fiets daar naast het bankje had gestaan. Daar stond hij altijd, altijd als ik hier was, stond de fiets precies daar. En hij stond op slot. Dacht ik.

14. Ik vloekte luid. Dit kon niet, hij kon niet gestolen zijn. Nu moest ik naar huis lopen. Nog een keer zocht ik het park af. Niets. Ik kreunde. Dit zou ik zo te horen krijgen thuis! Boos beende ik het paadje af. Ik zou het onder ogen zien.

15. Toen ik een flink eind onderweg was, barstte en stortbui los. Ik vloekte luid en rende een eindje, tot ik moe werd. Toen zag ik mijn straat al aankomen. Ik zette me erover heen en rende door. Ik haalde mijn huissleutel uit mijn tas en maakte de deur open.

16. Binnen zaten mijn ouders en zus aan tafel. Ze waren al begonnen met eten. Ik hing mijn jas op en schuifelde naar de eetkamer. Niemand keek op, alsof dit was zoals het altijd ging. Misschien hadden ze gelijk, zo ging het vaak.

17. Mijn vader nam een hap, zodat hij kon ontwijken wat hij moest zeggen. Mijn moeder keek wel op. “Waar bleef je?” merkte ze scherp op. “Ik was nog even in het park.” mompelde ik. “Het park, het park.” Ze kreunde. “Altijd zit je in dat park. Kind, wat moet je er!”

18. Ailissa volgde ‘geamuseerd’ het schouwspel, en stookte onwetend het vuurtje nog wat op. “Waarom kom je door de voordeur? Je fiets moet wel binnen gezet worden, ik doe het niet voor je.” Ik staarde met een dieprode blos naar de punten van mijn schoenen. “Mijn fiets is gestolen.” fluisterde ik zacht. Zo zacht, dat ik hoopte dat ze het niet zouden verstaan. Dat was helaas wel zo.

19. Mijn vader sprong op. “Wat?!” riep hij uit. “Weet je wel hoe duur dat ding was?! Voor jou, en niet eens voor Ailissa!” Ik fronsde mijn wenkbrauwen. Wat kon ik er aan doen dat mijn fiets gestolen was? “Nou, sorry.” mompelde ik verontwaardigd.

20. “Het is jouw fiets, jouw verantwoordelijkheid, JIJ had hem op slot moeten zetten!” Nu barstte de bom. “Hij stónd op slot.” riep ik. Mijn moeder kwam tussen beiden. “Alice, fok je vader niet zo op, naar boven! Je hebt een week huisarrest!”

21. Ik stampte de trap woedend op, en luisterde niet meer naar de opmerking die daardoor naar mijn hoofd werd geslingerd. Ik liet me op mijn bed vallen. Het was niet eerlijk, anderen hadden ouders die me nu zouden troosten, me zouden helpen en Ailissa die me zou omhelzen. Ik liet mijn hoofd in mijn handen zakken en liet mijn tranen op de vrije loop.