Τ' οστούδâ μ' θ' απομέν'νε, θα λύουνταν ληγάρâν', κανείς 'κι θα θυμάται, θα χάνουνταν τα ιχνάρâ μ',

1. Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
Εχάθα ασ' σον κόσμον, εσέβα 'ς σην σερίαν,
αφ'κα ασ' σα κυπαρίσσ
επαίρα τ'ομματόπα μ',
να μη τερούν τον κόσμον, να μ' έγροικουνε πόν
Τ’ οστούδâ μ' θ' απομέν'νε, θα λ
κανείς 'κι θα θυμάται, θα χάνουνταν τα ιχνάρ
´ς σον Άδ’ θα εφτάω φωλέαν, εκεί
χορτάρâν ´κι φυτρών’νε,
νε ήλεν να χουλέν' με, νε φέγγος να φωτάζ' με
μόνον το μαύρο
Χάθηκα από τον κόσμο, μπήκα στην κρύα σκιά,
κάτω από τα κυπαρίσσια, που δίνουν παρηγοριά,
Πήρα τα ματάκια μου, τα
να μην κοιτούν τον κόσμο, να μη καταλαβαίνουν πόνο,
Τα κόκαλά μου θα απομείνουν, θα λιώσουν γρήγορα,
κανένας δεν θα με θυμάται
Στον Άδη θα κάνω την φωλιά μου, εκεί δεν συμπληρώνονται,
δεν φυτρώνουν τα χόρτα,
Ούτε ήλιος να με ζεστάνει, ούτε φεγγάρι να με φωτίζει,
είναι μόνο το μαύρο χώμα, που έμεινε να με σκεπάζει.
Προστατεύεται από τον N.2121
περί
14 Αυγούστου 2014
Εχάθα ασ’ σον κόσμον,
Χαριτίδης Κ. Ιωάννης, Χαρίτον
χάθα ασ' σον κόσμον, εσέβα 'ς σην σερίαν,
κα ασ' σα κυπαρίσσâν, ντο δίν'νε παρ'γορίαν,
./.
επαίρα τ'ομματόπα μ', εσέγκ' ατα 'ς σο χώμαν,
να μη τερούν τον κόσμον, να μ' έγροικουνε πόν
./.
μ' θ' απομέν'νε, θα λύουνταν ληγάρ
'κι θα θυμάται, θα χάνουνταν τα ιχνάρ
./.
ς σον Άδ’ θα εφτάω φωλέαν, εκεί ´κι ταμαμεύνε,
κι φυτρών’νε, τα χρόνâ μ’ ´κι τελέ
./.
νε ήλεν να χουλέν' με, νε φέγγος να φωτάζ' με
το μαύρο επέμ’νεν, το χώμαν να σκεπάζ’ με
Μετάφραση
Χάθηκα από τον κόσμο, μπήκα στην κρύα σκιά,
κάτω από τα κυπαρίσσια, που δίνουν παρηγοριά,
./.
Πήρα τα ματάκια μου, τα έβαλα στο χώμα,
να μην κοιτούν τον κόσμο, να μη καταλαβαίνουν πόνο,
./.
Τα κόκαλά μου θα απομείνουν, θα λιώσουν γρήγορα,
δεν θα με θυμάται, θα χαθούν τα ίχνη μου,
./.
Στον Άδη θα κάνω την φωλιά μου, εκεί δεν συμπληρώνονται,
δεν φυτρώνουν τα χόρτα, τα χρόνια δεν τελειώνουν,
./.
Ούτε ήλιος να με ζεστάνει, ούτε φεγγάρι να με φωτίζει,
είναι μόνο το μαύρο χώμα, που έμεινε να με σκεπάζει.
Προστατεύεται από τον N.2121-1993
περί Πνευματικών Δικαιωμάτων
χάθα ασ' σον κόσμον, εσέβα 'ς σην σερίαν,
το δίν'νε παρ'γορίαν,
εσέγκ' ατα 'ς σο χώμαν,
να μη τερούν τον κόσμον, να μ' έγροικουνε πόνâν,
ουνταν ληγάρâν',
'κι θα θυμάται, θα χάνουνταν τα ιχνάρâ μ',
κι ταμαμεύνε,
κι τελέν’νε,
νε ήλεν να χουλέν' με, νε φέγγος να φωτάζ' μεν,
να σκεπάζ’ μεν.
Χάθηκα από τον κόσμο, μπήκα στην κρύα σκιά,
κάτω από τα κυπαρίσσια, που δίνουν παρηγοριά,
έβαλα στο χώμα,
να μην κοιτούν τον κόσμο, να μη καταλαβαίνουν πόνο,
Τα κόκαλά μου θα απομείνουν, θα λιώσουν γρήγορα,
, θα χαθούν τα ίχνη μου,
Στον Άδη θα κάνω την φωλιά μου, εκεί δεν συμπληρώνονται,
τα χρόνια δεν τελειώνουν,
Ούτε ήλιος να με ζεστάνει, ούτε φεγγάρι να με φωτίζει,
είναι μόνο το μαύρο χώμα, που έμεινε να με σκεπάζει.